Του Μιχάλη Παπαδάκου

Μετά την επίσκεψη σε κάστρα και ανάκτορα, από το Μιλάνο στο Παρίσι και την κοιλάδα του Λύγηρα, το Deauville μας ταξίδευε με στόχο την Μεσόγειο. Το Montpellier θα εμφανιζόταν σε λίγο μπροστά μας, και η επιστροφή στην Ελλάδα άρχιζε πλέον να σημαίνει το τέλος του ταξιδιού μας.

Το Βατικανό της Γαλλίας

Στο κέντρο του Motpellier η Πλας ντε λα κομεντί. Στην μια πλευρά της γεμάτης κόσμο και καφετέριες πλατείας, η όπερα, και μπροστά της μια κρήνη με ένα εξαιρετικό γλυπτό που παριστά τις τρείς χάριτες.  Ήρεμη ατμόσφαιρα, ωραίος καλοντυμένος ο κόσμος που δείχνει να μην αντιμετωπίζει οικονομικά προβλήματα. Σε πολλές πόλεις όταν μας δόθηκε η ευκαιρία ρωτήσαμε νεαρούς Γάλλους πως βιώνουν την παγκόσμια ύφεση, όμως κατά κανόνα η απάντηση που εισπράξαμε ήταν ότι το πρόβλημα είναι μικρό και η κρίση εντοπίζεται κυρίως στο Παρίσι και  ειδικά στους μετανάστες. Αφήνουμε την πόλη και ακολουθούμε για λίγο την ακτογραμμή, κινούμενοι προς Μασσαλία, που όμως δεν επισκεφτήκαμε αφού θεωρείται μη ασφαλής πόλη λόγω του μεγάλου αριθμού λαθρομεταναστών.

Διασχίζουμε τις ελώδεις εκτάσεις  της Καμάργκ που σχηματίζονται από το δέλτα του Ροδανού μέσα από ένα τοπίο απόκοσμης ομορφιάς. Ένας σημαντικός βιότοπος  και παράδεισος για ζώα και φυτά. Οδηγώντας αργά χαζεύουμε τα περίφημα άγρια άλογα της Καμάργκ να βόσκουν ελεύθερα  μαζί με τους άλλους εξίσου περίφημους μαύρους ταύρους που χρησιμοποιούν οι Γάλλοι σε ταυρομαχίες. Στόχος μας είναι τώρα η μεσαιωνική πόλη της Avignon. Η παλιά πόλη περιστοιχισμένη από ένα τείχος απόστασης 4,5 χμ , θεωρείται από τις γοητευτικότερες πόλεις της Γαλλίας. Και πώς να μην είναι αφού το κτιριακό συγκρότημα στο κέντρο της, δίνει μια ιδέα της μεγαλοπρέπειας των Γάλλων Πάπων που έχτισαν εδώ το 1309 ένα μικρό Βατικανό.  Πράγματι μόλις αντικρίσαμε το τεράστιο ανάκτορο των 15.000 τμ μείναμε αποσβολωμένοι από το μεγαλείο που απέπνεε. Το εσωτερικό του είναι κατά βάση άδειο αφού λεηλατήθηκε κατά την Γαλλική επανάσταση.

Δυστυχώς, παρά το γεγονός ότι οι επαναστάτες προσπάθησαν να μειώσουν την χλιδή και την επιρροή της εκκλησίας, στο κράτος τα αποτελέσματα υπήρξαν πενιχρά όπως τα βλέπουμε ακόμη και σήμερα - δυστυχώς και στη χώρα μας. Γάλλοι μοτοσυκλετιστές μας χαιρετούν συνεχώς απλώνοντας το δεξί τους πόδι μόλις μας προσπερνούν, που όμως στάθηκε αδύνατον να φωτογραφίσουμε, μιας και κινούνταν γρηγορότερα και από τους Έλληνες αναβάτες. Διαφέρουν όμως από εμάς στο ντύσιμο αφού αυτοί φοράνε όλοι ανεξαιρέτως δερμάτινες ολόσωμες φόρμες και γάντια. Λογικό αφού η Γαλλική άσφαλτος είναι τόσο άγρια που ακόμη και μια για την Ελλάδα, ανώδυνη πτώση, εκεί θα είχε τραγικά από την τριβή αποτελέσματα. Βέβαια και το κράτος είναι διαφορετικό, αφού το οδόστρωμα αν μη τι άλλο αντικατοπτρίζει το ενδιαφέρον των κυβερνόντων για τους πολίτες του.

Ενώ τρανό επίσης παράδειγμα αποτελεί η δεύτερη μπαριέρα, χαμηλά στις στροφές, ειδικά για τους μοτοσυκλετιστές. Παρά το γεγονός ότι σπάνια συναντάς περιπολικά στο δρόμο και η παρουσία των ένστολων είναι διακριτική, αυτό δεν σημαίνει και ότι δεν υπάρχουν. Γενικά αρέσκονται να κρύβουν επιμελώς τα ραντάρ μέσα στα χορτάρια που δεν θα ανακάλυπτα αν κάποιοι οδηγοί, όπως εδώ, δεν μου άναβαν τα φώτα.

Σοκαριστικές αντιθέσεις και ανασφάλεια στην Grasse

Το φαράγγι του Βερντόν, που είχε σειρά στο πρόγραμμά μας, είναι από τα εντυπωσιακότερα φυσικά φαινόμενα της Ευρώπης και η καλύτερη μοτοσυκλετιστική διαδρομή της Γαλλίας. Αυτό αποδείκνυε και η ύπαρξη εκατοντάδων σπορ κατά κανόνα μοτοσυκλετών που έξυναν τα μαρσπιέ τους στο φανταστικό στροφιλίκι των βουνών. Τα σμαραγδένια πράσινα νερά του ποταμού Βερντόν που κυλά σε βάθος εκατοντάδων μέτρων, αρκούν για να συνειδητοποιήσεις την μοναδικότητά του. Το Moustiers Ste Marie που βρίσκεται στην μια άκρη του φαραγγιού στο χείλος του γκρεμού, είναι ένα πανέμορφο παραδοσιακό χωριό που το διασχίζει ένας αφρισμένος χείμαρρος και είναι γνωστό για τα κεραμικά του. Στην άλλη άκρη της διαδρομής, το χωριό  Castellan  που υπολογίζαμε να μείνουμε, δεν παρουσίαζε κάποιο ενδιαφέρον και γι’ αυτό δεν μας κράτησε, οπότε  οδεύσαμε για Grasse.

Αυτή η πόλη είναι διάσημη για την αρωματοβιομηχανία της. Εδώ γυρίστηκε εν μέρει και η ταινία “Το άρωμα”, από το μυθιστόρημα του Αντρέ Ζισκίντ. Αμφιθεατρικά χτισμένη μέσα στην πρασινάδα, όμορφη εκ πρώτης όψεως, μας απογοήτευσε και μας φόβισε. Ενώ όλες οι πόλεις και τα χωριά της χώρας μας ενθουσίασαν, η Grasse μας απώθησε. Γιατί επισκεπτόμενοι το ιστορικό της κέντρο πάθαμε πολιτισμικό σοκ. Χιλιάδες άραβες είχαν καταλάβει τα κτίρια τα οποία ήταν σε κάκιστη κατάσταση, ετοιμόρροπα με τα παντζούρια να κρέμονται απ’ τους ξεχαρβαλωμένους μεντεσέδες τους, σαν να βρισκόσουν σε κάποια κάσμπα της Αλγερίας, ενώ οι άνθρωποι μας κοίταζαν εχθρικά και προκλητικά. Ακόμη και η κεντρική πλατεία ήταν μέσα στη βρώμα, την εγκατάλειψη και την παρακμή.

Η γυναίκα μου κυριολεκτικά τρομοκρατήθηκε. Επειδή ανησυχούσα για την ασφάλεια της μοτοσυκλέτας, ρώτησα ένα σοβαρό ζευγάρι αν η πόλη ήταν ασφαλής  για να πάρω σαν απάντηση: “μακριά από το κέντρο. Είναι εξαιρετικά επικίνδυνο από τότε που οι Μαροκινοί και οι άλλοι το κατέλαβαν”. Παρά ταύτα μείναμε δύο μέρες αφ ενός διότι το ξενοδοχείο ήταν εξαιρετικό, αλλά και γιατί τα παράλια  της Κυανής ακτής από την οποία απείχε 20 χμ., θεωρούνταν ιδιαίτερα ακριβά.

Cosmopolitan Cote D’ Azur

Η Γαλλική Ριβιέρα είναι αναμφίβολα η πιο διάσημη ακτή της Ευρώπης. Τόπος διακοπών κινηματογραφικών αστέρων, αφού όλοι οι διάσημοι ηθοποιοί του Χόλυγουντ διαθέτουν εδώ τη βίλα τους αλλά και εκατομμυριούχων, οι οποίοι ελλιμενίζουν εδώ τα πανάκριβα σκάφη τους. Πρώτη επίσκεψη στις Κάννες. Η καρδιά της πόλης βρίσκεται γύρω από τον κόλπο και την παραθαλάσσια λεωφόρο με τους φοίνικες, την περίφημη Κρουαζέτ, με τα πολυτελή ξενοδοχεία όπως το Κάρλτον και τα επώνυμα καταστήματα.

Προσωπικά δεν με ενθουσίασε, αφού όλα μου φάνηκαν υπερβολικά “φτιαχτά”, απευθυνόμενα σε κάποιο άλλο είδος ανθρώπων. Εν αντιθέσει, η Νίκαια με τα παραδοσιακά της κτίρια και το υπέροχο λιμάνι της αλλά και την επίσης πανέμορφη παραλιακή της λεωφόρο, όπου και το ξενοδοχείο –παλάτι Νεγκρέσκο , μας φάνηκε πιο γήινη και ανθρώπινη. Ακολούθησε η Αντιμπ και το Μονακό. Εντυπωσιακό αν σας αρέσουν οι ουρανοξύστες, αφού η πόλη λόγω περιορισμένου χώρου επεκτείνεται σε ύψος. Αυτό όμως  που είναι μοναδικό είναι το μουσείο ωκεανογραφίας της. Με μια λέξη, ανεπανάληπτο. Και πως θα μπορούσε να μην είναι αφού θεωρείται ένα από τα καλύτερα του κόσμου. Βρίσκεται στα υπόγεια ενός τεράστιου κάτασπρου ανακτόρου ενώ στους επάνω ορόφους, τεράστιοι σκελετοί φαλαινών σε προβληματίζουν με το μέγεθος τους. Τρελαθήκαμε όμως και με το μέγεθος των ενυδρείων, την απίστευτη ποικιλία των ψαριών, υδρόβιων φυτών και άλλων θαλάσσιων οργανισμών. Επισκεφτείτε το οπωσδήποτε.

Έπειτα από λίγα μέτρα απόστασης συναντήσαμε και το  παλάτι–κάστρο των Γκριμάλντι, του οποίου δεν είδαμε το εσωτερικό αφού όταν βρίσκεται εκεί ο πρίγκιπας Αλβέρτος, απαγορεύεται η είσοδος στο κοινό. Ο μεγαλοπρεπής καθεδρικός ναός δίπλα περιέχει τον τάφο της πριγκίπισσας Γκρεις Κέλι και είναι φορτωμένος με λουλούδια. Παρά την χλιδή που απέπνεε η πόλη με τα απαστράπτοντα κότερα και τη πληθώρα των Φεράρι, Πόρσε, Μπέντλει και Ρολς Ροις, ο καφές παρέμενε σκανδαλωδώς φτηνότερος από την Ελλάδα. Ομολογώ ότι η Κυανή Ακτή, Cote d Azur Γαλλιστί, μας θάμπωσε με την ομορφιά της τόσο που σκεφτόμαστε να την επισκεφθούμε και πάλι στο μέλλον.

Ενός κακού μύρια έπονται

Ακολουθώντας την ακτογραμμή περνάμε στην Ιταλία, διασχίζουμε το San Remo άλλο ένα εξίσου όμορφο μέρος αλλά λιγότερο χλιδάτο με θαυμάσιους κήπους, και αριστοκρατικές βίλλες και φθάνουμε στη Γένοβα. Πρόκειται για ένα πολύβουο λιμάνι με έντονη ζωή κατά τα ευρωπαϊκά όμως πρότυπα. Εξαίσιο το ιστορικό του κέντρο όπου και το σπίτι του Κολόμβου με πολύ χαρούμενη και φωνακλάδικη νεολαία η οποία διασκέδαζε υπό τους ήχους δυνατής ροκ μουσικής, με έντονη όμως την παρουσία της Αστυνομίας. Όλα αυτά συνέβαιναν κατά τις 7 το απόγευμα. Στις 9 είχαν απομείνει το 1/10 και στις 11 το βράδυ δεν υπήρχε ψυχή. Απελπισία.

Μόνο πόρνες βολτάριζαν στην παραλιακή λεωφόρο και λοιποί περιθωριακοί. Η πόρτα του ξενοδοχείου μας αμπαρωμένη και ο ξενοδόχος πρώτα βεβαιωνόταν από την κάμερα και μετά μας άνοιγε ελαφρά τρομοκρατημένος, την εξώπορτα. Την επόμενη αντιμετωπίσαμε δύο προβλήματα. Το πρώτο αφορούσε την παραλαβή της μοτοσυκλέτας από το αυτοματοποιημένο υπόγειο πάρκινγκ, όπου μπλόκαρε η κάρτα με το barcode, κάτι που απ’ ότι πληροφορηθήκαμε από έναν υπάλληλο που βρέθηκε τυχαία εκεί, συμβαίνει συχνά. Το άλλο είχε να κάνει με το σκασμένο λάστιχο του Deauville. Ήταν σκασμένο, το φούσκωσα με το κομπρεσεράκι και βγήκα χωρίς κράνος από το γκαράζ για να το επισκευάσω, όπου, κάνοντας μία μικρή παράκαμψη, με είδαν τρεις αστυνομικοί της τροχαίας και ζητούσαν χαρτιά.

Ανένδοτοι για το λάστιχο και το ξενοδοχείο που βρισκόταν απέναντι, τους έδειξα την ταυτότητα και τους είπα ότι είμαι “συνάδελφος” και αφού με συμβούλεψαν να σπρώξω την μοτοσυκλέτα μέχρι το ξενοδοχείο, έφυγαν. Τελικά ο “συναδελφισμός” ισχύει και στην γειτονική Ιταλία!

Η παντοδυναμία της μαφίας

Το πρόβλημα με το λάστιχο όμως παρέμενε. Τέσσερα διαφορετικά βουλκανιζατέρ το “σούβλισαν” αλλά η τρύπα δεν έλεγε να κλείσει. Κάθε σαράντα χιλιόμετρα σταματούσαμε στα βενζινάδικα για φούσκωμα. Με τα πολλά φτάσαμε στην Pisa. Όμορφη περιποιημένη η πόλη αλλά το κομμάτι με την Duomo, το βαφτιστήριο και τον κεκλιμένο διάσημο πύργο, είναι εκπληκτικό. Σε δύο μέρες έπρεπε να βρισκόμαστε στο Μπάρι αφού το εισιτήριο μετ’ επιστροφής μας δέσμευε. Χρησιμοποιούμε τον παραλιακό δρόμο προς την Ρώμη που την παρακάμπτουμε και οδεύουμε προς Νάπολη. Το λάστιχο που είχε χειροτερέψει όμως μας αναγκάζει να σταματήσουμε στην Capua.

Μπαίνουμε στην πόλη με το πίσω λάστιχο κλαταρισμένο. Βάζω πάλι το κομπρεσεράκι μα το αποτέλεσμα ήταν αρνητικό. Σταματάω ελαφρά πελαγωμένος και με την γυναίκα μου φοβερά αγχωμένη έναν πιτσιρικά με σκουτεράκι  και του εξηγώ το πρόβλημα. Φεύγει επιστρέφοντας σε λίγα λεπτά με ένα φίλο του που πολύ κοντά είχε μαγαζί με λάστιχα. Το παλικάρι έκανε τα αδύνατα δυνατά και μας βρήκε ένα μεταχειρισμένο , για 40 €. Οι 19.000 κάτοικοι της Capua ζουν σε πραγματικά άσχημες συνθήκες. Όσο απίστευτο και αν ακούγεται, ήταν χειρότερα και από την Συρία που είχαμε ταξιδέψει πρόσφατα. Τα σκουπίδια είχαν πλημυρίσει την πόλη έχοντας μήνες ή χρόνια να μαζευτούν. Τα κτίρια, ακόμη και τα ιστορικά, κατέρρεαν. Οι νέοι ντυμένοι φτωχικά καθόντουσαν στα σκαλιά της εκκλησίας τρώγοντας ένα μικρό κομμάτι πίτσα. Μας λύπησε αφάνταστα βλέποντας νέους ανθρώπους σε αυτή την κατάσταση. Που οφειλόταν;

Μα στην Μαφία. Διαβάστε το μπεστ σέλερ “Gommora” του Ρομπέρτο Σαβιάνο ή δείτε την αντίστοιχη ταινία και θα καταλάβετε ποιος ελέγχει την Νότια Ιταλία. To οικονομικό επίπεδο ήταν τόσο χαμηλό που παραγγείλαμε δύο πίτσες και τέσσερις μπύρες υπό το έκπληκτο βλέμμα της σερβιτόρας για την σπατάλη μας, και πληρώσαμε για όλα μόνο 13 €.

Την επόμενη μέρα φτάσαμε στο Μπάρι έχοντας διανύσει συνολικά 7.000 χιλιόμετρα. Προτελευταία μέρα του ταξιδιού, ενός ταξιδιού καταπληκτικού και ίσως του καλύτερου από όσα είχαμε κάνει μέχρι σήμερα. Ενός ταξιδιού που στις τέσσερις εβδομάδες που διήρκεσε μας φόρτωσε υπέροχες εικόνες και φόρτισε τις μπαταρίες μας για το διάστημα που θα ακολουθούσε μέχρι την επόμενη εξόρμηση μας μετά από 11 μήνες. Το σημαντικότερο είναι πως μας έκανε να αλλάξουμε γνώμη για ένα λαό. Τον  Γαλλικό.   

Χρήσιμες πληροφορίες

Φυσικά το πρώτο μέλημα είναι ο οικονομικός προϋπολογισμός και το παρακάτω κείμενο σίγουρα δεν αφορά ευκατάστατους, ούτε το πόσες παραχωρήσεις είσαι διατεθειμένος να κάνεις στον ύπνο και το φαγητό. Κατ αρχάς, επιλέγεις τι είναι αυτό που σε ευχαριστεί περισσότερο. Εμάς π.χ. μας αρέσουν υπερβολικά τα ταξίδια. Αυτό σημαίνει ότι επιλέξαμε να περικόψουμε πολλά άλλα πράγματα όλη τη χρονιά προκειμένου να αποταμιεύουμε κάθε μήνα ένα ποσό. Οπότε, έξοδοι, ταβέρνες, δώρα, κ.λ.π., κομμένα. 

Για μας, αξιοπρεπές μπάτζετ είναι τα 100 € την ημέρα. Δηλ 40 ως 50 € το ξενοδοχείο, 20-25 για το φαγητό και τα υπόλοιπα βενζίνη και είσοδοι μουσείων κ.λ.π. αξιοθέατων.  Κατά κανόνα ταξιδεύουμε με την γυναίκα μου πλην δύο εξαιρέσεων στο Ιράν και στην Συρία-Ιορδανία, όπου πήγα μόνος με φίλους. Αν αυτοί δεν ήταν κολλητοί, για να συγχωρεί ο ένας τον εκνευρισμό του άλλου, θα είχαμε σκοτωθεί.

Τα πολυήμερα ταξίδια δημιουργούν εντάσεις και εκνευρισμούς και αποτελούν τον καλύτερο τρόπο να τελειώσεις μια φιλία. Εκτός αυτού, σε καμία περίπτωση δεν γνωρίζεις έναν λαό και τις συνήθειές του, αν η παρέα αποτελείται από περισσότερα των τεσσάρων ατόμων. Κανείς δεν θα προσκαλέσει στο σπίτι του ή σε μια εκδήλωση, π.χ. σ ένα γάμο  ή ένα γλέντι, δέκα αγνώστους. Αφού αποφασιστεί ο προορισμός, κάνουμε ένα πρόχειρο πλάνο του ταξιδιού με τις πιθανές διανυκτερεύσεις και τα διανυθέντα κατά προσέγγιση καθημερινά χιλιόμετρα. Αν ο προορισμός είναι εξωτικός, επισκεπτόμαστε την πρεσβεία για πληροφορίες και βίζες, άλλως αρκούμαστε στην πράσινη κάρτα και σε μια οδική βοήθεια για το εξωτερικό.

Κατά τον σχεδιασμό των ταξιδιών μας μεγάλο ρόλο παίζει η λίστα των θησαυρών της ανθρωπότητας της Unesco (www.unesco.org) αλλά και οι “πράσινες” διαδρομές του χάρτη, ενώ κρατάμε και σημειώνουμε λεπτομερή στοιχεία από όλες τις πόλεις που πρόκειται να περάσουμε, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν γίνονται αλλαγές ή παρακάμψεις κατά την διάρκεια του ταξιδιού. Σημειωτέων ότι για τα παραπάνω καταναλώνουμε περισσότερες από 3 ώρες ημερησίως στο διαδίκτυο.  Ακόμη , μεταφέρουμε ένα πλήρως οργανωμένο φαρμακείο, λουκέτα ανάλογα με τον προορισμό, π.χ., στην Ρουμανία είχαμε εφτά διαφορετικά λουκέτα!! Επίσης, διαθέτουμε αμπούλες με αέρα και όλα τα συμπαραμαρτούμενα για ενδεχόμενο κλατάρισμα των ελαστικών, 4-5 μέτρα σκοινί και λίγα μανταλάκια, καθώς και δύο τάπες για νιπτήρα, αφού όλο και κάποιο ρούχο θα χρειαστεί να πλύνουμε.

Ίσως είναι υπερβολή αλλά παίρνουμε και δεύτερο GPS μαζί γιατί όλο και κάποιο χαλάει όταν το χρειάζεσαι, ενώ υπάρχει άλλη μια ενδοσυνεννόηση. Φορτιστές, φωτογραφικές μηχανές (επίσης δύο), ταξιδιωτικοί οδηγοί, ελληνογαλλικοί διάλογοι εν προκειμένω, χάρτες, και καλλυντικά μπαίνουν στο τάνκ μπάγκ. Αδιάβροχα, επενδύσεις, γκέτες, παπούτσια, λουκέτα και άλλα μικροπράγματα, μπαίνουν στη πίσω βαλίτσα. Στις πλαϊνές μπαίνουν τα ρούχα. Στη μια τα δικά μου στην άλλη της γυναίκας μου. Συνήθως μένουμε σε πανσιόν που έχουν καλύτερη τιμή «προς απόδοση» σε σχέση με τα ξενοδοχεία. Ειδικά όμως για την Γαλλία, υπάρχουν και αλυσίδες με εξαιρετικά ξενοδοχεία με όλα τα κομφόρ και κλειστά πάρκινγκ σε απόσταση 6-7 χιλιομέτρων μακριά από το κέντρο και με τιμές από 35 ως 45 € (!!).

Καλό επίσης είναι πως βρίσκονται συγκεντρωμένα όλα μαζί. Αναζητήστε στο διαδίκτυο τα B&B ή Premier classe ή Starhotel και αρκετά ακόμη στην δ/νση www.eurapart.com. Προτιμήστε τα. Στη Γαλλία σχετικά ακριβό είναι το φαγητό. Σε ρεστωράν με γαλλική κουζίνα να υπολογίζετε πάνω από 50 € το ζευγάρι, χωρίς πολυτέλειες. Στην πιτσαρία, γύρω στα 35 euro με τελευταία λύση τα αραβικά κεμπαμπτζίδικα και τα κινέζικα με τιμές περίπου στα 25€. Εμείς σε όλα τα γεύματα συνοδεύομε με κρασί γιατί χωρίς αυτό και με τόσους καφέδες την ημέρα δεν πρόκειται να χαλαρώσουμε για να κοιμηθούμε.

Η μοτοσυκλέτα

Πολλοί αν όχι οι περισσότεροι νομίζουν ότι η μηχανή κάνει το ταξίδι, διαθέτοντας απίστευτα ποσά για την αγορά  άπειρων κυβικών και δεκάδων πανάκριβων αξεσουάρ για να πάνε την Κυριακή σε μία κοντινή απόσταση. Ουσία είναι να μην βλέπεις τα δέντρα χάνοντας το δάσος, αλλά να απολαύσεις το ταξίδι με ότι διαθέτεις. Η μοτοσυκλέτα που χρησιμοποιούμε είναι ένα ταπεινό Honda Deauville του 2006 που φοράει το αθάνατο μοτέρ του Transalp, ενώ έχει άξονα για μετάδοση, αντί αλυσίδας.

Ο κυβισμός του είναι αρκετός για τους αυτοκινητόδρομους και ταξίδι με 140 χ.α.ω. αφού κάνουμε ταξίδι, κι όχι αγώνα. Μόνες βελτιώσεις που έχουμε αφορούν την τοποθέτηση ελατηρίων της Hyperpro τα οποία λειτουργούν εξαιρετικά και μεταμόρφωσαν σημαντικά το κράτημα, ειδικά στις στροφές, σε αντίθεση με το κούνημα, που παρουσίαζε όντας φορτωμένη. Μία ψηλότερη ζελατίνα της SKYDMARX που αγοράστηκε από την Αγγλία και ένα όργανο θερμοκρασίας ήταν οι μοναδικές βελτιώσεις.

Εξοπλισμός - Χορηγοί

Ιδιαίτερη σημασία δίνουμε και στον εξοπλισμό μας. Χρησιμοποιούμε λάστιχα κατά κανόνα της Metzeler ή Pirelli. Στο τελευταίο ταξίδι στα Βαλκανικά κράτη χρησιμοποιήσαμε τα θαυμάσια Angel της τελευταίας που προσέφεραν εκπληκτική πρόσφυση, ειδικά στο βρεγμένο, αφού έβρεχε επί 24 ημέρες καθημερινά  έβρεχε.

Σημαντικός επίσης είναι ο ρουχισμός που θα επιλέξετε για το ταξίδι. Εμείς χρησιμοποιούμε μπουφάν, παντελόνια, αδιάβροχα, γκέτες και γάντια, της Bering, από τα οποία, τα τελευταία δέκα χρόνια έχουμε μείνει απόλυτα ικανοποιημένοι. Επίσης, οι ζεστές μπότες της Gaerne μας κράτησαν στεγνούς σε όλο το ταξίδι. Μας βόλεψαν επίσης τα ανοιγόμενα κράνη της Caberg με την εσωτερική ρυθμιζόμενη φιμέ ζελατίνα και την αφαιρούμενη επένδυση που βγαίνει πανεύκολα και πλένεται.

Επίσης αδιάβροχο πρέπει να είναι και το GPS. Αυτό που χρησιμοποιούμε, της TIBO, μας έχει βγάλει ασπροπρόσωπους.
Οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ στο συνεργείο του Γκινοσάτη στον Υμηττό που έχει αναλάβει την προετοιμασία της μοτοσυκλέτας έτσι ώστε να ταξιδεύουμε  απερίσπαστα  απολαμβάνοντας το όνειρό μας.
Καλά ταξίδια!

Φωτογραφίες

{gallery}taxidiotika/papadakos/gallia/3o-meros/{/gallery}