Του Δημήτρη Κατσούλα

Είναι γεγονός πως η οικονομική κρίση έχει επηρεάσει αρκετά τις αποδράσεις εκτός συνόρων, η τσέπη των περισσοτέρων αναβατών δεν αντέχει συγκινήσεις ή το σκέφτεται μιας και το μέλλον είναι άγνωστο. Πάρα ταύτα, μαζεύοντας ένα μικρό κομπόδεμα από τις αρχές του χρόνου για μια ολιγοήμερη εξόρμηση στο εξωτερικό αποφάσισα να επισκευθώ την γειτονική  Ιταλία. Από το περσινό οδοιπορικό στην Καππαδοκία είχα γνωριστεί με ένα ζευγάρι Ιταλών με τους οποίους διατήρησα  φιλική σχέση όλο αυτό το χρονικό διάστημα. Ρωτώντας λοιπόν τον Λορέντζο « να έρθω;» η απάντηση ήταν άμεση και θετική! Δύο εβδομάδες μετά βρισκόμουν στην Εθνική οδό Αθηνών - Κορίνθου - Πατρών με σκοπό να επιβιβαστώ στο πλοίο των Μινωικών γραμμών, με λιμάνι άφιξης την Ανκόνα. Το πλάνο της εκδρομής  οργανώθηκε εξ ολόκληρου από τον φίλο Ιταλό και σκοπός του ήταν να διασχίσουμε 7 passo (περάσματα) στις Ανατολικές Ιταλικές Άλπεις με αποκορύφωμα το γνωστό σε όλους μας Passo Dello Stelvio (2758m).

Από Ελλάδα - Ιταλία

H Διαδρομή μέχρι την Πάτρα ήταν «κολασμένη» ο καυτός ήλιος, οι εργασίες κατασκευής του νέου οδικού δικτύου, τα φορτηγά, καθιστούσαν την οδήγηση δύσκολη και κουραστική. Το πλοίο φάνταζε ως η προσωπική μου όαση αλλά συνάμα και εφιάλτης (20 ώρες δρομολόγιο). Από τους 39 βαθμούς της Ελλάδας έπεσα στους... 35 της Ιταλίας, Παρασκευή μεσημέρι ξεκίνησα από την Ανκόνα με προορισμό την Φεράρα, μια απόσταση 237 χιλιομέτρων εκ των οποίων τα πρώτα 100 μέχρι το Ρίμινι ήταν υπό κατασκευή...αλλά καμία σχέση με τα “υπό κατασκευή” της Ελλάδας, δεν το καταλαβαίνεις καθόλου. Υπήρχε σωστή σήμανση, βοηθητικές λωρίδες, αστυνόμευση, κανένα πρόβλημα μέχρι το Ρίμινι όπου ο δρόμος μέχρι την Μπολόνια και από εκεί στην Φεράρα, με την κλασσική και  καταπληκτική autostrada που περιλαμβάνει τρεις λωρίδες, ατελείωτες ευθείες και «αγριεμένη» άσφαλτο. Όμως, η άφιξη μου στην Φεράρα τελικά έγινε στις 18:30 το απόγευμα, μετά από 3.5 ώρες, λόγω σοβαρού ατυχήματος και ατελείωτου μποτιλιαρίσματος έξω από την Μπολόνια. Μία νταλίκα είχε διπλώσει με αποτέλεσμα να χτυπήσει 2 αυτοκίνητα, ατύχημα συνηθισμένο όπως απεδείχθη στην συγκεκριμένη διαδρομή.
Συναντήθηκα με τον Ιταλό «μαφιόζο» φίλο στην είσοδο της πόλης και αφού τακτοποιηθήκαμε και είπαμε τα νέα μας, βγήκαμε στους δρόμους για την απαραίτητη περιήγηση στην πόλη και φυσικά το δείπνο με την παραδοσιακή Ιταλική πίτσα.
Η Φεράρα με μάγεψε, για την ιστορία, βρίσκεται 50 χιλιόμετρα βορειοανατολικά της Μπολόνια και έχει χαρακτηριστεί από την Unesco ως “Μνημείο της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς”.

Στην πόλη ο επισκέπτης μπορεί να θαυμάσει παλάτια που χρονολογούνται από τον 14ο αιώνα, το δημαρχείο της πόλης (ένα πανέμορφο παλάτι που αναπαλαιώθηκε τον 18 αιώνα), τον καθεδρικό ναό του Αγίου Γεωργίου, ενώ εξακολουθεί να περιβάλλεται από περισσότερα από 9 χιλιόμετρα αρχαίων τειχών, τα οποία μάλιστα είναι από τα πιο καλοδιατηρημένα τείχη της Αναγέννησης στην  Ιταλία. Η παρουσία αυτοκινήτων στο κέντρο της πόλης είναι σχεδόν ανύπαρκτη, οι κάτοικοι κυκλοφορούν με ποδήλατα είτε για να πάνε στην δουλειά τους, είτε για ψώνια, ακόμη και για να διασκεδάσουν. Ιδανικά στοιχεία που δυστυχώς δεν βλέπουμε στην Αθήνα μας, μιας και οι υπεύθυνοι μάλλον δεν γνωρίζουν το ποδήλατο, δεν γνωρίζουν πως είναι να ζεις χωρίς κίνηση και νέφος και προφανώς το θεωρούν περιττό.

Espresso και βουρ για τα "πάσα"

Το επόμενο πρωινό και μετά από μια γερή δόση εσπρέσο με κόστος… 1€, ξεκινήσαμε την «Βόλτα» μας στις Άλπεις. Ακολουθήσαμε την autostrada  προς Πάντοβα, Βενετία, Μπολζάνο και από εκεί πήραμε τον επαρχιακό οδικό άξονα με προορισμό και πρώτη στάση την πανέμορφη και γραφική Cortina d’Ampezzo. Ακόμα ένα εσπρεσάκι, ξεμούδιασμα και αμέσως μετά, ξεκινήσαμε την ανάβαση για το πρώτο passo, το Passo di Falzarego.

Το πέρασμα Φαλσάρεγο είναι ένα από τα ορεινά περάσματα των Δολομιτών, υψώνεται στα 2105 μέτρα πάνω από την θάλασσα και πήρε το όνομά του από τον Βασιλιά των Φανών που πρόδωσε τους υπηκόους του (falza Rego - ψευδής Βασιλιάς). Η θέα των Δολομιτών μεγαλειώδης και η στάση επιτακτική. Ελαφρύ γεύμα και  συνεχίζουμε για το επόμενο «πέρασμα» το Passo Pordoi!
H διαδρομή για το Passo Pordoi είναι κατάφυτη, η άσφαλτος, απλά υποδειγματική και να φανταστείτε πως στον συγκεκριμένο δρόμο τον χειμώνα ρίχνουν αλάτι. Η συστολή και διαστολή είναι μόνιμο φαινόμενο και όμως δεν υπήρχε ούτε μια λακκούβα, έστω και για δείγμα! Κατά την διαδρομή μας προς το «πέρασμα» συναντήσαμε δεκάδες μοτοσικλέτες αλλά και μια λέσχη παλαιών αυτοκινήτων που απλά απολάμβανε την διαδρομή. Το passo Pordoi είναι το δεύτερο από τα επτά περάσματα στους Δολομίτες που διασχίζουν ποδηλάτες στην ετήσια μονοήμερη συνάντηση “Maratona dles Dolomites”, είναι όμως και  το ψηλότερο εκ των επτά ασφαλτοστρωμένων περασμάτων, στα 2239 μέτρα. Αρκετές πληροφορίες θα βρείτε εδώ : http://www.passo-pordoi.it.

Passo delle Stelvio

Η ώρα είχε περάσει, οδηγούσαμε την μοναδική αυτή διαδρομή από την Φεράρα για περισσότερο από 6 ώρες, ήταν 14:30 το μεσημέρι όταν πήραμε την επαρχιακή οδό για το  επόμενο «πέρασμα», το passo di costalunga, στα 1752 μέτρα. Από εκεί, συνεχίσαμε για το Bolzano, την πρωτεύουσα του Νότιου Τιρόλου ,μια ιστορική πόλη που κατοικήθηκε από το 15ο π.χ. αιώνα. Επειδή ο χρόνος μας πίεζε και έπρεπε να φθάσουμε μέρα στο Στέλβιο, συνεχίσαμε την διαδρομή μας προς το Merano, το φυσικό σύνορο του Εθνικού πάρκου Delle Stelvio. Η ανάβαση ξεκίνησε στις 18:00 το απόγευμα, κίνηση που τελικά αποδείχθηκε σωτήρια. Το passo dello Stelvio   αποτελεί το υψηλότερο ορεινό πέρασμα στις ανατολικές Άλπεις και το δεύτερο υψηλότερο στο σύνολο του ορεινού όγκου των άλπεων. Ο αρχικός δρόμος χτίστηκε το 1820-25 από την Αυστριακή αυτοκρατορία και πριν το τέλος του 1ου παγκοσμίου πολέμου, αποτελούσε τα σύνορα μεταξύ της Αυστρο-ουγκρικής αυτοκρατορίας και του Ιταλικού Βασιλείου, ενώ μετά το 1919, πέρασε στα Ιταλικά χέρια. Στο σύνολό του, ο δρόμος αποτελείται από 48 φουρκέτες - πρόκληση για κάθε είδους οδηγό. Μάλιστα χαρακτηρίστηκε από τους παρουσιαστές της γνωστής Βρετανικής εκπομπής topgear ως ο απολαυστικότερος δρόμος στον κόσμο.

Η ανάβαση, ευτυχώς για εμάς, αποδείχθηκε «εύκολη» μιας και την ώρα που το διασχίσαμε δεν είχε κίνηση, συναντήσαμε μόνο μια λέσχη φίλων μοτοσικλετιστών με vespa! Όμορφο θέαμα! Γενικότερα, η οδήγηση στο συγκεκριμένο δρόμο τις πρωινές και μεσημεριανές ώρες είναι δύσκολη. Λόγω της στενότητας του δρόμου και των άφθονων φουρκετών, ένα camper είναι ικανό να  δημιουργήσει κίνηση!
Φθάνοντας στην κορυφή του δρόμου στα 2.758 μέτρα η θέα κόβει την ανάσα, 6 βαθμοί κελσίου, συννεφιά, χιόνια διάσπαρτα στους βράχους και η διαδρομή να φαντάζει τρομακτική από ψηλά. Οργασμός συναισθημάτων, ήταν ακόμα ένας μοτοσικλετιστικός στόχος , βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες και συνεχίσαμε για το χωριό όπου και θα διανυκτερεύαμε, το Santa Caterina Valfurva, 37 χιλιόμετρα νότια του passo και 12 χιλιόμετρα από το Bormio, το χωριό των θερμών πηγών!
Οδηγήσαμε για αρκετή ώρα μέσα σε πυκνή νέφωση και ψιλόβροχο, συναντήσαμε ακόμα και μια αδέσποτη αγελάδα στον δρόμο και τελικά φθάσαμε στο ξενοδοχείο  στις 21:00 το βράδυ. Τα πρώτα 520 χιλιόμετρα της διαδρομής μας είχαν ολοκληρωθεί, είχαμε διασχίσει 4 passi και βρισκόμασταν στην καρδιά του εθνικού πάρκου περικυκλωμένοι από χιονισμένες κορυφές και έλατα, μακριά από τον καύσωνα της Ελλάδας, αλλά και της Φεράρα. Αφού δειπνήσαμε σε τοπικό παραδοσιακό εστιατόριο (53€ το άτομο….) κοιμηθήκαμε νωρίς διότι την επόμενη μέρα είχαμε αρκετά χιλιόμετρα να κάνουμε, χωρίς να έχουμε σύμμαχο τον καιρό. Οι προβλέψεις της ιταλικής μετεωρολογικής υπηρεσίας ήταν.....υγρές.

Madonna di Campiglio

Τα χιλιόμετρα που έπρεπε να διανύσουμε την Κυριακή ήταν 498 και περιελάμβαναν άλλα 3 passi και μια παραλίμνια διαδρομή. Ξεκινήσαμε λοιπόν το πρωί με προορισμό το passo di Gavia, σε υψόμετρο 2.621μέτρα.
Ο δρόμος για το passo di Gavia αποτελεί τον δέκατο μεγαλύτερο ασφαλτοστρωμένο δρόμο στην ευρύτερη περιοχή των άλπεων. Το πέρασμα βρίσκεται στην Λομβαρδία και  συνδέει το Bormio με το ponte di lengo, το οποίο αποτελεί κομμάτι του ποδηλατικού γύρου της Ιταλίας . Δύο χιλιόμετρα πριν το «πέρασμα» υπάρχει  μνημείο πεσόντων του 1ου παγκοσμίου πολέμου καθώς και μια πανέμορφη αλπική λίμνη. Αφού ήπιαμε έναν ακόμη εσπρέσο αναχωρήσαμε, εν μέσω πυκνής νέφωσης και βροχής, για το προτελευταίο «πέρασμα» της εκδρομής μας, το passo del tonale, όπου και σταματήσαμε διότι η βροχή ήταν αρκετά δυνατή. Το passo del tonale διαθέτει πολλά ξενοδοχεία και καταστήματα, ενώ την περίοδο του χειμώνα αποτελεί πόλο έλξης για τους λάτρεις των χειμερινών σπορ. Στην είσοδο δε, υπάρχει μνημείο-νεκροταφείο πεσόντων του 1ου παγκοσμίου πολέμου. Μέσα σε μισή ώρα η βροχή είχε «χαλαρώσει» και έτσι συνεχίσαμε για το τελευταίο passo του εκδρομικού, το passo Campo Carlo Magno και από εκεί συνεχίσαμε για το «Παρίσι των άλπεων», το χωριό Madonna di campliglio. Το χωριό είναι ο νούμερο ένα προορισμός χειμερινών σπορ στην Ιταλία και βρίσκεται σε υψόμετρο 1522 μέτρων. Η «αλπική» αρχιτεκτονική του είναι μοναδική, τα κτίρια παραμυθένια, παρτέρια με πολύχρωμα λουλούδια κοσμούσαν κάθε γωνιά του χωριού. Στην είσοδο του, υπάρχει μια μικρή λίμνη, η θερμοκρασία της οποίας στις 15:00 το μεσημέρι έφτανε μόλις τους 11 βαθμούς!

Φεύγοντας από την Madonna di Campiglio, κλείσαμε την  ορεινή διαδρομή στις Άλπεις και κατηφορίσαμε προς την λίμνη Di Garda, αφήνοντας πίσω μας τα μοναδικά αλπικά τοπία.

Η θέα της λίμνης από ψηλά είναι εκπληκτική, η πόλη της Riva del Garda που φιλοξενείται στης ακτές της, βρίσκεται στο βορειότερο τμήμα της λίμνης και είναι σημαντικός τουριστικός προορισμός, καθ’ όλη την διάρκεια του χρόνου. Την καλοκαιρινή περίοδο την επισκέπτονται χιλιάδες τουρίστες με σκοπό να δροσιστούν στα καθαρά νερά της ενώ την χειμερινή περίοδο είναι το ορμητήριο προς τα χιονοδρομικά κέντρα.

Η λίμνη σχηματίστηκε στο τέλος της εποχής των παγετώνων και είναι  η μεγαλύτερη λίμνη της Ιταλίας, με το μήκος της να φτάνει περίπου 100 χιλιόμετρα. Αφού διανύσαμε την μποτιλιαρισμένη από τα αυτοκίνητα των παραθεριστών παραλίμνια διαδρομή μέχρι το χωριό  Bardolino, «μπήκαμε» στην autostrada αργά το απόγευμα, με κατεύθυνση προς Βερόνα και από εκεί προς Φεράρα, κλείνοντας έτσι και την δεύτερη μέρα της βόλτας των Άλπεων.

Το δράμα και η θετική κατάληξη

Το τελευταίο βράδυ ζήσαμε το δράμα, στην προσπάθειά μας να περάσουμε τις φωτογραφίες στον...μουσειακό υπολογιστή του φίλου Ιταλού. Ως δια μαγείας, αυτές  διεγράφησαν και η απογοήτευσή μας ήταν έκδηλη. Πιστεύαμε πως χάσαμε όλα τα αρχεία, αλλά ευτυχώς με την βοήθεια φίλων στην Ελλάδα ανακτήθηκαν και έτσι μπορέσαμε να μοιραστούμε την μοναδική αυτή ταξιδιωτική εμπειρία.

Επόμενος στόχος Θεού και κρίσης θέλοντας, η Ρουμανία και το πέρασμα Transfăgărășan, μέχρι τότε να είμαστε καλά και πάντα όρθιοι.

Φωτογραφίες