Του Μιχάλη Παπαδάκου

Από το Μιλάνο είχαμε περάσει στη Γαλλία. Κινούμαστε ανάμεσα σε γραφικά χωριά, σε ανάκτορα και πλατείες, στην Annecy και τα Ηλύσια πεδία, στην Γαλλική εξοχή. Το πέρασμα στο Παρίσι συνοδεύτηκε με έκπληξη από την μεγαλειότητα της πόλης του φωτός με αποκορύφωμα την Κυριακή τα χαράματα που μας βρήκε μπροστά στην Αψίδα του Θριάμβου

Le Mont St Michel και επιστροφή στον μεσαίωνα

Ήμασταν δίπλα από τον πύργο του Αιφελ μόνοι μας, μαζί με ελάχιστους Παριζιάνους που έκαναν τζόκινγκ και βγάζαμε τις τελευταίες φωτογραφίες αποτυπώνοντας τις εικόνες μιας πόλης που δεν χορτάσαμε, υποσχόμενοι να την επισκεφτούμε και πάλι στο μέλλον. Μπροστά μας περίμενε ο δρόμος που θα μας οδηγούσε στις ακτές του Ατλαντικού και την Νορμανδία. Πριν πολλά χρόνια,σε κάποιο ημερολόγιο τοίχου, έτυχε να δούμε ένα παράξενο μεσαιωνικό συγκρότημα πάνω σε μια βραχονησίδα, που προξένησε εντύπωση και έμεινε βαθειά χαραγμένο στη μνήμη μας. Αυτό για μας υπήρξε και ο στόχος του ταξιδιού στη Γαλλία. Το όνομα του ήταν Le mont St Michel. Μοναστήρι, ακόμη και σήμερα σε λειτουργία, σύμβολο της Νορμανδίας και ένα από τα ομορφότερα μνημεία παγκοσμίως.

Ανεμοδαρμένο και αποκλεισμένο παλαιότερα από τις τρομερές παλίρροιες, υψώνεται επιβλητικά στο μοναχικό του βράχο μέσα στη θάλασσα ενώ, η πρόσβαση πλέον γίνεται από ένα στενό υπερυψωμένο δρόμο. Είναι τόσο εντυπωσιακό που κυριολεκτικά σου κόβει την ανάσα και σε μεταφέρει πίσω στο χρόνο φέρνοντας στο μυαλό σκυθρωπούς αποστεωμένους καλόγερους να περιδιαβαίνουν στις επάλξεις του. Αν έχετε δει το «Όνομα του Ρόδου» θα καταλάβατε τι εννοώ. Όταν φτάσαμε αδυνατούσαμε να καταλάβουμε ότι επρόκειτο για νησί αφού δεν υπήρχε ίχνος θάλασσας γύρω του ενώ πολλοί άνθρωποι βολτάριζαν στην άμμο, μέχρι το απόγευμα που ήρθε η αστυνομία και άρχισε να τους καλεί να επιστρέψουν στη στεριά. Μετά από λίγο, σαν αφρισμένο ποτάμι η θάλασσα ξεχύθηκε με απίστευτη ταχύτητα πλημμυρίζοντας την περιοχή και επιστρέφοντας τον βράχο στο φυσικό του περιβάλλον. Σίγουρα αξίζει να το επισκεφθείτε.

Το φαινόμενο της άμπωτης και της παλίρροιας για μας αποτέλεσε πρωτόγνωρη εμπειρία. Στα παραθαλάσσια χωριά της περιοχής βλέπεις δεκάδες σκάφη, και όχι μόνον μικρές βάρκες, ξαπλωμένα νωχελικά στην άμμο και μια απέραντη αμμουδιά που απλώνεται για χιλιόμετρα. Ένα μεγαλούτσικο σκάφος κοντά στα 20 μέτρα ήταν δεμένο σε μια προβλήτα με την καρίνα του να πατάει στην άμμο ενώ τα σημάδια στο τοιχίο έδειχναν ότι η θάλασσα όταν επέστρεφε έφτανε στο ύψος των 10 μέτρων περίπου. Τα δε αλιευτικά της περιοχής, διέθεταν και ρόδες (!!!!!) για να μπορούν να επιστρέφουν ανεξαρτήτως των συνθηκών.

Παραμύθι στην κοιλάδα του Λίγηρα

Επόμενη στάση στο St Malo, γνωστό για αιώνες σαν η πόλη των πειρατών. Οι κουρσάροι της Μάγχης που πλούτισαν, έχτισαν μεγάλα αρχοντικά και περιστοίχισαν την πόλη τους με ένα εντυπωσιακό τοίχος. Από εδώ ξεκίνησε και ο εξερευνητής Ζακ Καρτιέ και ίδρυσε τις πρώτες αποικίες στον Καναδά. Πανέμορφη πόλη αν και λίγο μελαγχολική με τα στενά δρομάκια της γύρο από τον Καθεδρικό του Αγίου Βικεντίου, ατενίζει μπροστά της το νησάκι Γκραν Μπέ με τον τάφο του μεγάλου συγγραφέα Σατομπριάν, εκλεκτού τέκνου της πόλης.

Μικρός, στις αρχές της δεκαετίας του ‘50, ήμουν από τα λίγα τυχερά παιδιά που διέθεταν παιχνίδια και μεταξύ αυτών, μια μεγάλη συλλογή από μολυβένια στρατιωτάκια και ξύλινα κάστρα. Έκτοτε, κάστρα και παλάτια ασκούν μια ιδιαίτερη γοητεία επάνω μου. Έτσι, δεν υπήρχε περίπτωση να μην επισκεφθώ το μέρος με την μεγαλύτερη συγκέντρωση από αυτά: Την πανέμορφη κοιλάδα του Λίγηρα. Την κοιλάδα που φιλοξένησε αμέτρητους βασιλείς και ευγενείς και έγινε το λίκνο της καλλιτεχνικής δημιουργικής έξαρσης της Γαλλικής Αναγέννησης.
Επειδή οι πύργοι που θέλαμε να επισκεφθούμε ήταν αρκετοί, χωρίσαμε την περιοχή σε δύο μέρη. Πρώτα μείναμε στην Tours, στην οποία ταλαιπωρηθήκαμε ιδιαίτερα μέχρι να βρούμε ξενοδοχείο. Όχι διότι δεν υπήρχαν, αλλά αυτά που προτιμούσαμε ήταν γεμάτα.
Με βάση λοιπόν την Tour, αρχίσαμε τις επισκέψεις στα κάστρα. Κάθε ένα με το δικό του στυλ και όλα καταπληκτικά και πανέμορφα. Αρχίσαμε από το Chateau de Chenonceau που είναι ίσως ο πιο ρομαντικός πύργος του Λίγηρα. Χτισμένος στην κυριολεξία από γυναίκες για γυναίκες, αφού και ο σχεδιαστής του ήταν γυναίκα, βρίσκεται κυριολεκτικά επάνω από το ποτάμι και κάτω από τις αψίδες της βάσης του κυλάει γαλήνια τα νερά του ο ποταμός Σερ.

Ο Ερρίκος ο Β’ τον χάρισε στην ερωμένη η οποία μετά τον θάνατο του αναγκάστηκε να τον παραχωρήσει στην Αικατερίνη των Μεδίκων, επίσημη σύζυγο του προηγούμενου. Ένας άλλος πύργος, το Chateau de Villandry διαθέτει συν τοις άλλοις εκπληκτικούς κήπους που παρόμοιους αποκλείεται να έχετε ξαναδεί μιας και φιλοξενεί συνθέσεις με ……..λαχανικά. Δεν διανοείσαι ότι μπορείς να έχεις τέτοιο αποτέλεσμα με λάχανα, μαρούλια ή αγκινάρες (!). Φυσικά δεν λείπουν τα λουλούδια και ειδικά τα τριαντάφυλλα ενώ υπάρχουν τρεχούμενα νερά και μια μικρή λίμνη. Ένας άλλος εξίσου εντυπωσιακός πύργος ήταν το Chateau d Usse. Πρόκειται για τον πύργο που λέγεται πως ενέπνευσε στον Σαρλ Περό το παραμύθι «η ωραία κοιμωμένη του δάσους».

Το Chateau Azay le Rideau λέγεται πως είναι ίσως ο ομορφότερος πύργος της περιοχής ή όπως είπε ο Μπαλζακ, ένα διαμάντι στις όχθες του ποταμού Ιντρ. Ο κομψός πύργος που καθρεφτίζεται στα νερά της τάφρου του, δένει καταπληκτικά με τον υπάρχοντα χώρο. Αφιερώσαμε και λίγο χρόνο για να επισκεφτούμε το Abbay Royale de Fontevraud, ένα από τα σπουδαιότερα μοναστηριακά συγκροτήματα που σώζονται ως τις μέρες μας. Ειδικά οι κουζίνες και η τραπεζαρία, σου δίνουν μια απαράμιλλη εικόνα της μοναστικής ζωής του 12ου αιώνα στην Ευρώπη.

Ο Ντα Βίντσι μεγαλουργεί ξανά

Το δεύτερο μέρος που μείναμε ήταν η Blois, που και η ίδια φημίζεται για τον επίσης υπέροχο πύργο της. Από τα πιο ενδιαφέροντα δε σημεία του, ήταν τα διαμερίσματα της Αικατερίνης των Μεδίκων που στα μυστικά ντουλάπια τους λέγεται ότι έκρυβε τα δηλητήριά της. Και η ίδια η πόλη όμως ήταν πολύ όμορφη επάνω ακριβώς στον Λίγηρα. Γύρω από την Blois είδαμε εκπληκτικούς πύργους που φυσικά δεν γίνεται να γράψω για όλους αφού εμείς επισκεφτήκαμε μόλις τους εννέα, αλλά υπήρχαν πολλοί περισσότεροι. Ιδιαίτερη αναφορά όμως αξίζει στο Chateau de Chambord, τον μεγαλύτερο και εντυπωσιακότερο πύργο του Λίγηρα. Ένα αρχιτεκτονικό αριστούργημα μήκους 160 μέτρων με 440 δωμάτια, 85 σκάλες και 365 τζάκια. 

Ο ντα Βίντσι φαίνεται ότι είχε αρχιτεκτονικά σχεδιάσει τον πύργο αλλά και την εκτροπή (!) του Λίγηρα για να περνάει δίπλα από το κτίριο. Επί εικοσιπέντε χρόνια, δύο χιλιάδες εργάτες δούλευαν για την κατασκευή του. Το πλέον αξιοπερίεργο σημείο του κτιρίου ήταν η κεντρική τεράστια σκάλα του. Αυτή η περίφημη σκάλα με την διπλή σπείρα σχεδιάστηκε έτσι ώστε δυο άνθρωποι που ανεβαίνουν ή κατεβαίνουν να βλέπουν ο ένας τον άλλο, αλλά να μην συναντιούνται ποτέ, παρά μόνον στην αρχή της ή στο τέλος της. Πρόκειται για μια ακόμη απίστευτη κατασκευή του ευφυούς Ντα βίντσι. Ανεβαίνοντας δε στις επάλξεις του, έχεις θέα της απέραντης και υπέροχης έκτασης των 55.000 (!) στρεμμάτων του πάρκου του. 

Περιδιαβαίνοντας με την γυναίκα μου και φωτογραφίζοντας το τοπίο ακούμε ελληνικά. Οποία συγκίνηση. Όσοι έχετε ταξιδεύσει στο εξωτερικό, καταλαβαίνετε το πως νοιώσαμε. Επειδή μάλιστα ήταν και οι πρώτοι Έλληνες που συναντούσαμε στην Γαλλία, αφού ούτε και στο Παρίσι είχαμε συναντήσει, η χαρά μας ήταν ακόμη μεγαλύτερη. Αφού ανταλλάξαμε απόψεις με μέλη του γκρουπ μια κυρία ξεκόβει από αυτό με πλησιάζει με κοιτάει λίγο περίεργα σαν να με περιεργαζόταν και πετάει την ατάκα: …..δεν είσαι ο Μιχάλης, ο Τελωνειακός; Έμεινα κάγκελο. ……..Τελικά απεδείχθη ότι ήταν συνάδελφος. Αποδεικνύει όμως και το πόσο μικρός τελικά έχει γίνει ο κόσμος.

Τα θαύματα της σύγχρονης και προϊστορικής τεχνικής

Ψάχνοντας να βρούμε και άλλα ενδιαφέροντα μέρη που να διαφέρουν από τα καθιερωμένα αξιοθέατα, κάποιος μας συνέστησε μια επίσκεψη στην Poitiers. Προσπάθησε να μας περιγράψει το τι θα βλέπαμε σε αυτή την πόλη αλλά ομολογώ ότι δεν βγάλαμε ξεκάθαρα συμπεράσματα. Πάντως θα ήταν κάτι που είχε σχέση με την τεχνολογία της εικόνας. Εδώ χρειάστηκε να πείσω (με το καλό εννοείται) την γυναίκα μου που σαν θηλυκό, η λέξη τεχνολογία και δη, υψηλή,  την απωθούσε. Ήταν βλέπετε και το ακριβό εισιτήριο των 2Χ 35 € στη μέση. Παρκάραμε την μηχανή στο αχανές παρκινγκ και περιμέναμε μαζί με εκατοντάδες Γάλλους να ανοίξουν στις εννέα το πρωί οι πόρτες.

Αρνητικό είναι η δυσκολία της περιγραφής όσων είδαμε. Αρκεί όμως να αναφερθεί ότι το Futuroscope, όπως ονομάζεται, αξίζει από μόνο του μια επίσκεψη στη Γαλλία. Μέσα σε περισσότερα από 25 φουτουριστικά κτίρια τεραστίων διαστάσεων, γιγαντοοθόνες ύψους επτά ορόφων (!) προέβαλλαν απίστευτες στερεοσκοπικές ταινίες, με εκπληκτικά θέματα και υπερρεαλιστικό ήχο, ενώ τα καθίσματα έπαιρναν κλήσεις ακλουθώντας τα δρώμενα. Εδώ βρισκόταν η τελευταία λέξη της οπτικής τεχνολογίας, εμπειρία πρωτόγνωρη, καθηλωτική, σχεδόν μαγική. Ακόμη και η γυναίκα μου, που δεν τις αρέσουν αυτά, τρελάθηκε. Αν ποτέ προγραμματίσετε ταξίδι στη Γαλλία, συμπεριλάβετέ το οπωσδήποτε.

Πως θα νοιώθατε όμως αν σας λέγανε ότι αυτές τις ρεαλιστικές εικόνες των τίγρεων των αλόγων και των μαμούθ που αντικρίζετε, τις ζωγράφισαν οι μακρινοί μας πρόγονοι, πριν 35.000 χρόνια; Σίγουρα απορία αλλά και θαυμασμό για τους προϊστορικούς καλλιτέχνες και τον άνθρωπο του Κρο Μανιόν, που κάτω από εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες, σε περίοδο παγετώνων, είχε το κουράγιο και την έμπνευση να ζωγραφίσει αυτά τα αριστουργήματα. Αυτά θα δείτε στο περίφημο σπήλαιο του Lascaux που ανακαλύφθηκε το 1940 τυχαία από παιδιά, αλλά και σε άλλα της περιοχής αφού τα ασβεστολιθικά πετρώματα ευνοούσαν την δημιουργία τους.

Μετά τα βάθη των σπηλαίων χρειαζόμαστε κάτι πιο ευάερο. Έτσι επιλέξαμε να μείνουμε στην Rocamadour. Χτισμένη ή μάλλον κρεμασμένη πάνω από ένα φαράγγι είναι από τα πιο εντυπωσιακά αξιοθέατα της Γαλλίας. Στην κορυφή του βράχου πάνω από την πόλη και μέσα σε μια σπηλιά, υπάρχει άγαλμα της Παναγίας, της επονομαζόμενης μαύρης Μαντόνας, που στο παρελθόν (ευτυχώς), αφελείς πιστοί ανέβαιναν γονατιστοί τα απότομα σκαλοπάτια για να το ασπαστούν. Η πόλη που είναι εκπληκτική είναι όμως και υπερβολικά τουριστικοποιημένη, πράγμα που ομολογουμένως μας ενόχλησε. Βέβαια δεν τελειώσαμε με τα σπήλαια.

Όταν η φύση έχει κέφια

Ίσως μερικοί να μην ενδιαφέρονται για τις καλλιτεχνικές ανησυχίες των μακρινών προγόνων μας, όμως δεν πρέπει να χάσουν μια επίσκεψη στη χαράδρα του Παντιράκ - Gouffre de Padirac. Ανατολικά της Ροκαμαντούρ, στα 15 χιλιόμετρα βρίσκεται ένα τεράστιο βάραθρο διαμέτρου 100 μέτρων, στο οποίο κατεβαίνεις αλλάζοντας τρία ασανσέρ για να φτάσεις σε βάθος 250 μέτρων. Μετά συνεχίζεις με τα πόδια μέσα στη γη αρκετά, ώσπου φθάνεις σε μια προβλήτα που σε περιμένουν βάρκες. Μέσα σε κατανυκτική ατμόσφαιρα, λες και διασχίζαμε τον Αχέροντα και με μόνο θόρυβο από τον παφλασμό του κουπιού και τις σταγόνες του νερού που έπεφταν από την οροφή να σπάνε την ησυχία, η βάρκα μας ταξίδευσε σ’ ένα πολύ μακρύ υπόγειο ποτάμι, μέχρι την επόμενη στεριά.

Ακολουθούμε τον ξεναγό μαζί με τους υπόλοιπους επιβάτες μέσα σε ένα λαβύρινθο από στοές γεμάτους σταλαγμίτες όταν ξαφνικά ανάβουν προβολείς πλημυρίζοντας τον εξωπραγματικό χώρο, στο μεγαλύτερο υπόγειο σπήλαιο του κόσμου, ύψους 100 μέτρων και ανάλογου μεγέθους. Μένουμε άναυδοι, μην προλαβαίνοντας να θαυμάσουμε τον διάκοσμο γύρω μας, στην κυριολεξία μην πιστεύοντας στα μάτια μας. Πράσινες κλιμακωτές λίμνες αδειάζουν διαδοχικά τα νερά τους η μια στην άλλη, υπέροχοι σταλαγμίτες ξεπηδούν μέσα από την κοίτη μικρών ποταμών και πανέμορφοι σταλακτίτες δημιουργούν σχέδια που και ο πιο ευφάνταστος γλύπτης δεν θα μπορούσε να διανοηθεί. Μαγεία. Ίσως κάποιοι σκεφτείτε πως κι εμείς έχουμε παρόμοια σπήλαια στην Ελλάδα, όπως του Δυρού.

Βεβαίως και το δικό μας είναι εντυπωσιακό αλλά εδώ πολλαπλασιάστε το επί δέκα φορές τουλάχιστον για να καταλάβετε το μέγεθος της διαφοράς, που τελικά άξιζε και με το παραπάνω το εισιτήριο των 2Χ9 € . Να είσαστε προετοιμασμένοι ότι ένα από τα μεγαλύτερα έξοδα ενός τέτοιου ταξιδιού, θα είναι οι είσοδοι στα αξιοθέατα. Ξεκινούσαν από 8 € το άτομο και έφταναν τα 15, με εξαίρεση τις Βερσαλλίες. Το μόνο πραγματικά φτηνό πράγμα στην Γαλλία ήταν ο καφές με 1,20 €, όμως, το μπουκαλάκι το νερό το πληρώσαμε έως και 2,5€ (!). Μέσα από μια υπέροχη φύση και χωριουδάκια που δεν χορταίναμε να φωτογραφίζουμε, με οδηγούς προβλέψιμους που μας σέβονταν και ένα οδικό δίκτυο που χαιρόμασταν να χρησιμοποιούμε, βάλαμε πλώρη για την ψηλότερη γέφυρα στον κόσμο, στο Millau.

H μήκους 2.5 χιλιομέτρων και πλάτους 32 μέτρων γέφυρα, κατέχει τρία παγκόσμια ρεκόρ. Α) έχει τους ψηλότερους πυλώνες στον κόσμο ύψους 245 μέτρων, β) διαθέτει τον ψηλότερο ιστό στον κόσμο ύψους 340 μέτρων (ψηλότερος και από τον πύργο του Άιφελ) και, γ), έχει το ψηλότερο οδόστρωμα στα 270 μέτρα. Δυστυχώς δεν υπήρχε πρόσβαση στα παραπέτα της γέφυρας για να δούμε την θέα και παρά το γεγονός ότι το προσπαθήσαμε παράνομα, στάθηκε αδύνατον να τα προσεγγίσουμε. Αφού πληρώσαμε τα διόδια των 7 € για την γέφυρα, συνεχίσαμε από την autoroute A75 για το Montpellier, οδεύοντας προς την Μεσόγειο, με το Deauville να ταξιδεύει χαλαρά με 140 -150 χ.α.ω και να απολαμβάνει το οδικό δίκτυο της Γαλλίας.

Φωτογραφίες

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•