Πρώτη φορά στην Ελλάδα

Στα Καλάβρυτα μπορούσες να διακρίνεις τον φιλικό χαρακτήρα του Ahola. Ήπιαμε κρασιά και φάγαμε όλοι οι αναβάτες σε κοντινά τραπέζια. Καμία σχέση με «ύφος» και «στυλ» αναβάτη παγκόσμιας κλάσης, που πιθανόν να συναντήσεις σε άλλους, λιγότερο σημαντικούς αναβάτες. Ο Mika ήταν πολύ γρήγορος και έδειξε τα δόντια του πάνω σε μία δίχρονη TM 300, κόντρα τότε, σε άλλους ξένους, προσκεκλημένους άλλων εταιριών.

Η ιστορία του όμως πηγαίνει λίγα χρόνια πιο πριν. Το 1993 και σε ηλικία 19 ετών, ξεκινάει την καριέρα του στο παγκόσμιο πρωτάθλημα enduro. Ο συναγωνισμός στα 125 τότε ήταν πολύ αυξημένος, καταφέρνει παρ’ όλ’ αυτά να τερματίσει στην 10η θέση της κατηγορίας, ενώ συμμετέχει και στο International Six Days Enduro ως μέλος της Εθνικής Ομάδας της Φιλανδίας. Συνεχίζει τις καλές εμφανίσεις και καταξιώνεται στο χώρο και τις επόμενες χρονιές, ’94, ’95 και ’96, με καλύτερο τερματισμό στην 9η θέση την τελευταία χρονιά. Νίκη ακόμη δεν έχει καταφέρει να πάρει, βρίσκεται όμως πολύ κοντά.

Την τελευταία του χρονιά με Husqvarna, το ’96, κερδίζει το τρόπαιο του ISDE με την Εθνική Ομάδα μέσα στην πατρίδα του. Έχει πλέον αποδείξει την αξία του, έχει γίνει όνομα, και βρίσκει θέση στην εργοστασιακή ομάδα της TM, με την οποία συμμετέχει πάλι στα 125. Έρχονται οι νίκες, καταφέρνει να ανέβει πέντε φορές στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου και τερματίζει τελικά 2ος στο πρωτάθλημα.

Παραμένει στην ίδια εταιρία και στα 250 για τα επόμενα τρία χρόνια, κατακτά νίκες και είναι ένας από τους πιο γρήγορους. Δεν είναι όμως ακόμη πρωταθλητής. Έχοντας φτάσει ξανά στην 2η θέση της κατηγορίας το 2000, αλλάζει εταιρία και κυβισμό και βρίσκεται στη σέλα μίας τετράχρονης VOR 530. Η εταιρία των αδελφών Vertemati (Vertemati Off Road ) που είχε πωληθεί στην Bimota, έκανε τότε το ντεμπούτο της, και ο Ahola ήταν η καλύτερη επιλογή για την προβολή της. Ο ίδιος ζούσε τότε στην Ιταλία, στην έδρα της VOR αλλά και της TM, όπου περνούσε τον περισσότερο χρόνο του σε προπονήσεις.

Ακολουθούν τρεις απόλυτα επιτυχημένες χρονιές στα 500 κυβικά, με νίκες και τερματισμούς συνέχεια στην 2η θέση της κατηγορίας. Ο Mika έφτανε στην πηγή και νερό δεν έπινε, έπιναν όμως στην υγειά του οι θαυμαστές του, οι οποίοι αυξάνονταν αγώνα με τον αγώνα.

Νέοι κανονισμοί, νέες ευκαιρίες

Αλλάζουν οι κανονισμοί του παγκοσμίου πρωταθλήματος enduro, επιστρέφει ξανά στην Husqvarna ο Mika, πάνω σε μία TE 510, στην κατηγορία E3. Δύο χρόνια δεν καταφέρνει να σημειώσει νίκη, και τερματίζει 4ος στην κατηγορία. Έπειτα έρχεται η Honda, και η συμμετοχή του με CRF 450 HM στην κατηγορία E2, που δείχνει να του ταιριάζει πιο πολύ. Την πρώτη χρονιά, το 2006, τερματίζει 2ος και δείχνει πανίσχυρος για τον τίτλο. Ο πολυπόθητος τίτλος που κυνηγάει όλα αυτά τα χρόνια, έρχεται το 2007, στην κατηγορία E2, με μοτοσυκλέτα 450 κυβικών.

Έκτοτε, ο Mika αποτελεί την σημαντικότερη απειλή για όλους τους αναβάτες αφού εκτός από την κατηγορία, κερδίζει και την άτυπη γενική κατάταξη πολλές φορές. Κόντρα σε ονόματα – “θηρία” αποδεικνύει ότι το μόνο που του έλειπε η στρατηγική για να έρθουν τα αποτελέσματα. Αν και μεγάλος, στα 33 του χρόνια, γίνεται παγκόσμιος πρωταθλητής, την στιγμή που άλλοι στην ηλικία του δεν είναι πια ανταγωνιστικοί και αποσύρονται.

Το 2007 μεταπηδά στην κατηγορία E1 στην οποία κερδίζει τους 9 από τους 10 αγώνες, και τον αντίστοιχο τίτλο, ενώ το ίδιο επαναλαμβάνει και το 2008. Τα χαμόγελα στην ιταλική ομάδα της Honda, Jolly Racing, έχουν μείνει μόνιμα και ο Ahola είναι η σημαία τους.

Πάντα με Honda, επιστρέφει ξανά στην κατηγορία E2 το 2010 για να πετύχει το απόλυτο σερί, κερδίζοντας όλους τους αγώνες και φυσικά τον τίτλο, για 4η συνεχόμενη φορά. Και το 2011, τον βρίσκει στη σέλα μίας CRF 480 HM, να κατακτά εννέα νίκες και τον τίτλο της κατηγορίας E3, τον πέμπτο, συνεχόμενο στην καριέρα του. Όντας κορυφαίος αναβάτης, κατάφερε να πάρει πέντε τίτλους με πολύ συναγωνισμό, μεγάλες μάχες, σημαντικούς αντιπάλους και μάχες που κρίνονταν ακόμη και στο κλάσμα δευτερολέπτου.

Προπονήσεις στο Λιτόχωρο

Οι δεσμοί του Mika Ahola με την Ελλάδα δεν έμειναν μόνο σε επίπεδο αγώνων. Ερχόταν συχνά εδώ  για διακοπές σε συνδυασμό με προπόνηση, κάτι το οποίο συνήθιζε όταν υπήρχαν αγώνες του παγκοσμίου πρωταθλήματος στη χώρα μας. Μιας και οι αγώνες μέχρι το 2010 γίνονταν στις Σέρρες στα τέλη Αυγούστου, ο Mika ερχόταν νωρίτερα με τη σύζυγό του Marika και μαζί περνούσαν στιγμές ξεκούρασης. Παράλληλα φυσικά μάθαινε και το έδαφος της Ελλάδας, ώστε να προετοιμαστεί κατάλληλα και να έχει τα σωστά αποτελέσματα. Μάλιστα, πέρασε από την γνωστή μας πίστα motocross στο Λιτόχωρο όπου προπονήθηκε παρέα με τον πρωταθλητή της MX2 Σπύρο Κοσμά, ενώ διακοπές είχε κάνει στην Κέρκυρα, στο Λουτράκι και στις Σπέτσες.

Ήταν λάτρης του κρασιού, του καλού φαγητού, και είχε φίλους πολλούς από την Ελλάδα, φίλους πραγματικούς, με τους οποίους είχε σχέσεις και εκτός αγώνων.
Ένας εξ αυτών είναι ο Νίκος Ζουρνατζής, ο μοναδικός Έλληνας μηχανικός που συνεργάστηκε μαζί του και μαζί γιόρτασαν τον 4ο τίτλο του Φιλανδού. Ανάμεσά τους αναπτύχθηκε φιλία, πέραν της επαγγελματικής σχέσης και παρέα σχεδίαζαν τις επόμενες διακοπές στην Ελλάδα, με ψάρεμα και ελεύθερη κατάδυση, που άρεσαν πολύ στον Mika.

Συνάντησα πολλές φορές τον Mika στη διάρκεια της αγωνιστικής του καριέρας, τόσο ως θεατής, όσο και ως δημοσιογράφος, και είχα την τύχη να συνομιλήσω αρκετές φορές μαζί του και να του πάρω συνέντευξη για τα περιοδικά όπου αρθρογραφούσα τότε. Στα Καλάβρυτα το 1997, έπειτα στις Σέρρες το 2006 και μετά, το 2005 στη Σλοβακία για το Six Days και τον επόμενο χρόνο στη Νέα Ζηλανδία. Μάλιστα θυμάμαι χαρακτηριστικά τον Mika σε κάθε ISDE που έβαφε το πρόσωπό του στα χρώματα της Φιλανδικής σημαίας.

Η ανακοίνωση και το τέλος

Έπειτα από 19 χρόνια αγωνιστικής δράσης, και 14 συμμετοχές στο ISDE με την εθνική ομάδα της Φιλανδίας, απ’ όπου αποκόμισε εφτά νίκες, ήρθε η ώρα για σημαντικές αποφάσεις. Η πρώτη ήταν η μεταπήδηση στην JTG, την Jotagas, την νέα εταιρία του Jordi Tarres. Μία απόφαση που φυσικά ήταν πολύ σκληρή για την Honda, με την οποία έσπασε κάθε ρεκόρ, και έγινε ο μόνος αναβάτης στην ιστορία, που πήρε τίτλο και στις τρεις κατηγορίες του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Εnduro, ενώ, έσπασε και το ρεκόρ, του μεγαλύτερου σε ηλικία αναβάτη που κερδίζει τίτλο. “Οι περισσότεροι όταν τελειώνουν την καριέρα τους κάνουν μία τέτοια μεταγραφή, για το οικονομικό όφελος” ειπώθηκε από πολλούς στο άκουσμα αυτής της είδησης, καθώς ο Ahola είχε «δεθεί» με την Honda και δεν θα έφευγε τόσο εύκολα..

Λίγες μέρες μετά όμως, την 1η Ιανουαρίου 2012, ανακοίνωνε επίσημα την απόφασή του να κρεμάσει τα γάντια, για να δει τι υπάρχει στον κόσμο εκτός από τους αγώνες. Δυστυχώς, δεν πρόλαβε. Και όλα αυτά που συνέβησαν τον τελευταίο καιρό δημιουργούν ένα ακόμα πιο βαρύ και πένθιμο κλίμα.

Ήταν τελικά το ατύχημα στην πίστα προπόνησης στην Girona της Βαρκελώνης και στο οποίο ενδεχομένως δεν εδόθη η απαιτούμενη προσοχή, αυτό που τρεις εβδομάδες αργότερα, του στοίχισε τη ζωή; Ήταν τυχαίο το γεγονός ότι μετά την υπογραφή με την Jotagas, και την πτώση που ακολούθησε, ο Mika ανακοίνωσε ότι αποσύρεται από την ενεργό δράση και μάλιστα, στις 2 Ιανουαρίου έκλεισε και το blog του αλλά και τον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook; Μήπως οι γιατροί γνώριζαν κάτι και τον είχαν προειδοποιήσει; Ίσως να μην μάθουμε ποτέ.

Μοναχικός Λύκος

Όπως και να έχει, ο Mika Ahola έφυγε άδικα, απότομα, στις 15 Ιανουαρίου του 2012. Το πέρασμά του σημάδεψε το αγωνιστικό στερέωμα με τα ρεκόρ του και την ίδια την παρουσία του. Ολόκληρος ο κόσμος του enduro είναι συγκλονισμένος από τον χαμό του “Μοναχικού Λύκου” , όπως ήταν το παρατσούκλι του, πριν ακόμη τρέξει στους αγώνες, μιας και πάντα του άρεσε να φεύγει μόνος του στα βουνά. Καλό σου ταξίδι Mika, ο κόσμος του endurο σε ευχαριστεί για όλα. 

*Ο Mika Ahola γεννήθηκε στην Haameenlinna της Φιλανδίας, στις 3 Δεκεμβρίου του 1974. Ήταν πέντε φορές Παγκόσμιος Πρωταθλητής Εnduro, και 7 φορές νικητής του ISDE.

Τερματισμοί στο παγκόσμιο Εnduro

Τερματισμοί στο ISDE

Διαβάστε εδώ τη συνέντευξη που είχε δώσει στο Bikeit.gr ο Mika Ahola το 2010