Γεννήθηκε στις 7 Αυγούστου 1982 στη Ραβέννα της Ιταλίας και ξεκίνησε την επαφή του με τις μοτοσυκλέτες σε ηλικία μόλις έξι ετών. Το ταλέντο του δεν άργησε να φανεί και μόλις το 1997 κατέκτησε το Ιταλικό πρωτάθλημα των 125 cc, ενώ τερμάτισε τέταρτος στο αντίστοιχο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα.
Αυτές οι επιτυχίες τον έφεραν αρχικά σε μια wild card συμμετοχή στο παγκόσμιο GP125 το 1997 και σε μια πλήρη συμμετοχή με τη Benneton Honda το 1998. Τα αποτελέσματα ήρθαν με τον καλημέρα, ανεβαίνοντας στο βάθρο στον τέταρτο αγώνα του και παίρνοντας την πρώτη του νίκη στο Assen στην τρυφερή ηλικία των 15 ετών, 10 μηνών και 20 ημερών – ένα ρεκόρ που κράτησε 10 χρόνια πριν το σπάσει ο Scott Redding.
Η καριέρα του στα 125 έφτασε στο αποκορύφωμά της το 1999, όταν και διεκδίκησε τον τίτλο ως το τέλος, όπου κέρδισε μεν τον τελευταίο αγώνα, το GP της Αργεντινής, αλλά έχασε το πρωτάθλημα για έναν μόλις βαθμό από τον Emilio Alzamora – ο οποίος είναι ένας από τους ελάχιστους αναβάτες στην ιστορία του αθλήματος που έγινε παγκόσμιος πρωταθλητής χωρίς να σημειώσει ούτε μια νίκη εκείνη τη χρονιά.
Την επόμενη σεζόν ανέβηκε στα GP250 με την Aprilia, αντικαθιστώντας τον φίλο του Valentino Rossi που στο μεταξύ μετακόμιζε στα GP500. Ανέβηκε σε τέσσερα βάθρα την πρώτη του χρονιά, νίκησε για πρώτη φορά το 2001 και στο τέλος του τριετούς του συμβολαίου με την Ιταλική εταιρεία ανακηρύχθηκε παγκόσμιος πρωταθλητής. Κατακτώντας αυτόν τον τίτλο, πήρε από τον Rossi και το ρεκόρ νεότερου πρωταθλητή στην κατηγορία.
GP500 και MotoGP
To 2003 η Yamaha τον έφερε στη μεγάλη κατηγορία δίπλα στον Carlos Checa, περνώντας μια πρώτη σεζόν χωρίς ιδιαίτερες επιτυχίες και το 2004 μετακόμισε στην Tech3, ξανά χωρίς αξιοσημείωτα αποτελέσματα.
Παρότι ωστόσο δεν έδειξε να πιάνει στη μεγάλη κατηγορία – που στο μεταξύ είχε γίνει τετράχρονη – η ομάδα του Gresini τον προσέλαβε για να καβαλήσει μια Honda RC211V δίπλα στον Sete Gibernau. Αυτή η επιλογή έμελλε να είναι εξαιρετικά πετυχημένη.
Τη δεύτερη χρονιά του με τον Gresini και τη Movistar Honda ο Melandri αποδείχθηκε ο μοναδικός αναβάτης στη μεγάλη κατηγορία που μπορούσε να ακολουθήσει και να πιέσει έστω και ελάχιστα τον Valentino Rossi σε μια από τις κορυφαίες του χρονιές στα MotoGP.
Το 2005 ο Γιατρός έσπαγε πλάκα με τον ανταγωνισμό και ο Melandri γλεντούσε τις εργοστασιακές Honda των Max Biaggi και Nicky Hayden, κλείνοντας τη χρονιά στη δεύτερη θέση του πρωταθλήματος με δύο νίκες, δύο δεύτερες και τρεις τρίτες θέσεις. Δικαίως ο Ιταλός περίμενε στο τηλέφωνό του να έρθει η κλήση για ένα εργοστασιακό Repsol Honda, ωστόσο μετά την αποχώρηση του Biaggi οι Ιάπωνες επέλεξαν να δώσουν τη θέση αυτή στον Gibernau – που είχε κλείσει τη χρονιά έβδομος, 70 βαθμούς πίσω από τον Melandri με την ίδια μοτοσυκλέτα.
Ο Marco έμεινε στο πλευρό του Gresini και της Honda για άλλα δύο χρόνια, ενώ τα MotoGP έμπαιναν στο μάλλον αποτυχημένο πείραμα των 800 κυβικών. Οι επιδόσεις του παρέμεναν ικανοποιητικές, τέταρτος στο πρωτάθλημα του 2006 και πέμπτος το 2007.
Η κλήση που περίμενε δεν ερχόταν από τη Honda, ήρθε όμως από τη Ducati, η οποία τον υπέγραψε στην εργοστασιακή ομάδα για δύο χρόνια δίπλα στον Casey Stoner. Ο Melandri δεν κατάφερε ποτέ να συνεννοηθεί με την ανανεωμένη μοτοσυκλέτα της Ducati και πέρασε ένα εφιαλτικό 2007 γεμάτο κακά αποτελέσματα, πολλές πτώσεις και τους ιθύνοντες του Ιταλικού εργοστασίου να τον στέλνουν στον ψυχίατρο για εξέταση κάθε φορά που γκρίνιαζε για τη μοτοσυκλέτα.
Ο δεύτερος χρόνος του συμβολαίου με την συμπατριώτισσα δεν υλοποιήθηκε ποτέ, καθώς στα μέσα του 2008 ο Melandri ανακοίνωσε πως την επόμενη σεζόν θα μετακόμισε στην εργοστασιακή Kawasaki μαζί με τον John Hopkins. Και κάπου εκεί άρχισε η ατυχία.
Πριν προλάβει να χαρεί τη νέα του μοτοσυκλέτα, η Kawasaki σοκάρει τον κόσμο των MotoGP ανακοινώνοντας την αποχώρησή της. Ο Hopkins φεύγει για άλλες πολιτείες και ο Melandri μένει πίσω με μια περσινή και δίχως εξέλιξη Kawasaki ZX-RR, μερικούς μηχανικούς και μια ομάδα που ονομάστηκε Hayate Racing καθώς η Kawasaki δεν ήθελε να φέρει το όνομά της προς αποφυγή παρεξηγήσεων.
Με αυτήν έκανε ίσως τη δεύτερη καλύτερη σεζόν του στα MotoGP (μετά το κορυφαίο 2005 φυσικά), τερματίζοντας δέκατος στο πρωτάθλημα και έχοντας ανέβει και μια φορά στο βάθρο, με τη δεύτερη θέση στο Γαλλικό GP στο (βρεγμένο) Le Mans. Δεν ήταν τόσο καλή λόγω των αποτελεσμάτων του, αλλά περισσότερο επειδή πάλευε με μια μοτοσυκλέτα χωρίς εξέλιξη και υποστήριξη, με ελάχιστα λεφτά και μόνο το ταλέντο του να σώζει την κατάσταση.
To 2009 ξεχωρίζει επίσης στη ζωή του χάρη στον γάμο του με το μοντέλο Manuela Raffaetà, με την οποία απέκτησαν μια κόρη, τη Martina, το 2014.
Στο μεταξύ, το 2010 επέστρεψε στη ζεστή αγκαλιά του Gresini για να καβαλήσει μια δορυφορική Honda που αρχικά έλεγε πως του είχαν υποσχεθεί ότι θα είναι εργοστασιακών προδιαγραφών, ωστόσο αυτή η υποστήριξη δεν υλοποιήθηκε και ο Melandri πέρασε μια μάλλον αδιάφορη σεζόν με καλύτερο αποτέλεσμα μια πέμπτη θέση στο Mugello.
WorldSBK και μια ολίγη από το παρελθόν
Το 2011 η μεγάλη είδηση των GP ήταν η μετακίνηση του Casey Stoner από τη Ducati στη Honda, καθ’ οδόν προς μια σαρωτική σεζόν όπου ο Αυστραλός θα έπαιρνε τον τίτλο με 350 βαθμούς, δέκα νίκες και άλλα έξι βάθρα σε 18 αγώνες.
Για τον Melandri αυτή η χρονιά σήμανε την αποχώρησή του από τα GP για το WorldSBK και την εργοστασιακή Yamaha YZF-R1 του Cal Crutchlow που έκανε την αντίστροφη διαδρομή. Η ατυχία ωστόσο καραδοκούσε στη γωνία για μιαν ακόμη φορά.
Η Yamaha ανακοίνωσε την απόσυρσή της από το πρωτάθλημα και ο Ιταλός έπρεπε ξανά να ψάξει αλλού την τύχη του. Αυτή βρέθηκε στη BMW, με την οποία υπέγραψε το 2012 για δύο χρόνια, φέρνοντας στους Γερμανούς την πρώτη τους νίκη στο WorldSBK.
Έκλεισε τις δύο του σεζόν με το S1000RR με έξι νίκες και 3η θέση στο πρωτάθλημα του 2012, καθώς και τρεις νίκες και 4η θέση το 2013.
Στο τέλος εκείνης της χρονιάς μετακόμισε στην Aprilia αλλά, παρά τις έξι νίκες που πήρε, η χρονιά του επισκιάστηκε από τον ομόσταυλό του Sylvain Guintoli που πήρε τον τίτλο, ενώ ο Ιταλός έμενε τέταρτος στην κατάταξη.
Το 2015 ωστόσο η Aprilia τον έπεισε να επιστρέψει στα MotoGP για να ηγηθεί της νέας της προσπάθειας με το CRT πρωτότυπο που βασιζόταν στο RSV4 παραγωγής δίπλα στον Alvaro Bautista. Ο Melandri δεν ήθελε, αλλά έχοντας συμβόλαιο με το Ιταλικό εργοστάσιο δεν είχε επιλογή – οπωσδήποτε βοήθησε και το γεγονός πως την ομάδα έτρεχε ο “δικός του άνθρωπος” Fausto Gresini. Αυτή η συνεργασία διήρκεσε μόλις οκτώ αγώνες γεμάτους κακά αποτελέσματα, νεύρα και μηδέν βαθμούς, πριν αποχωρήσει.
Η τελική ευθεία
Ο Melandri πέρασε στη συνέχεια το υπόλοιπο του 2015 και όλο το 2016 μακριά από τους αγώνες και κοντά στην οικογένειά του, για να επιστρέψει το 2017 στο WorldSBK με τη Ducati. Σε δύο σεζόν δεν κατάφερε να ξεχωρίσει δίπλα στον Chaz Davies, αλλά η τέταρτη θέση του τη μια χρονιά και η 5η τη δεύτερη σίγουρα δεν χαρακτηρίζονται και αποτυχημένες – ειδικά με δεδομένο πως βρισκόμαστε σε μια εποχή που η κυρίαρχη Aprilia του Max Biaggi έχει παραδώσει τα ηνία του πρωταθλήματος στην Kawasaki και τον ασταμάτητο Jonathan Rea.
Το 2019 η Ducati αποφάσισε να δώσει τη θέση του στον Alvaro Bautista για να καβαλήσει τη νέα Panigale V4R. Ο Melandri επέστρεψε στη Yamaha, αυτή τη φορά για τη δορυφορική της ομάδα GRT που εδρεύει στην Ιταλία, καταφέροντας να της χαρίσει τα πρώτα της βάθρα στο παγκόσμιο πρωτάθλημα!
Ωστόσο, βλέποντας πως πια παλεύει σταθερά για τα όρια της δεκάδας της κατάταξης, ο σπουδαίος Ιταλός πήρε τη σκληρή απόφαση να κρεμάσει τη φόρμα του.
“Η απόφαση να αποσυρθώ ήταν πάρα πολύ δύσκολη για μένα. Είμαι ακόμη ανταγωνιστικός και νομίζω πως είναι καλύτερα να σταματήσω τώρα που ακόμη απολαμβάνω να αγωνίζομαι, παρά να περιμένω μέχρι η απόλαυση και τα αποτελέσματα να γίνουν πιο δύσκολα για μένα. Από τη στιγμή που πήρα την απόφαση αισθάνομαι να έχει φύγει από τους ώμους μου ένα τεράστιο βάρος και, τώρα που όλοι γνωρίζουν πως αυτή είναι η τελευταία μου χρονιά, έχω ακόμη μεγαλύτερο κίνητρο για να πιέσω για καλά αποτελέσματα στους τελευταίους μου αγώνες.”
Ευχαριστούμε και καλή συνέχεια Marco, μας έχει χαρίσει πολλές ευχάριστες αναμνήσεις από την καριέρα σου και μια από τις κορυφαίες εξ αυτών αποτυπώνεται γλαφυρά στο παρακάτω βίντεο, από το 2006 και τον αγώνα του Phillip Island με τη Fortuna Honda της Gresini.
