Του Μιχάλη Παπαδάκου
Φωτογραφίες: Του ιδίου

"Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες γεμάτος γνώσεις"

Από το ποίημα "Ιθάκη", του Κ.Καβάφη

Βγήκαμε αυγή στο κατάστρωμα, όταν η θάλασσα μόλις ξυπνούσε σκοτεινή ακόμη, ενώ στο βάθος η ανατολή φώτιζε ελαφρά τις ακτές της Απουλίας. Η νοσταλγία μου μεγάλη αφού είχα περισσότερα από δώδεκα χρόνια να πατήσω στην Ιταλία, μια χώρα που με γοήτευε ιδιαίτερα αφού υπήρξε και η πρώτη που επισκέφτηκα με μοτοσυκλέτα στις αρχές του ’90. Ο γύρος όλης σχεδόν της Γαλλίας είχε αποκτήσει σάρκα και οστά και οι πρώτες ακτίνες του ηλίου φώτιζαν την αυγή του δικού μας ονείρου.

Μιλάνο  - Το κέντρο της ιταλικής φινέτσας

Λίγη ώρα μετά από τις σκέψεις και την επεξεργασία της διαδρομής στο μυαλό, το καράβι έδεσε στο Μπάρι, το αρχαίο Ελληνικό Βάριον. Βαρύ αντίστοιχα και το πρόγραμμα που για ένα ολόκληρο χειμώνα επεξεργαζόμουν αναφορικά με αυτό το ταξίδι: Ο γύρος όλης σχεδόν της Γαλλίας. Έτσι χωρίς χρονοτριβή, ξεκινήσαμε για Βόρειο Ιταλία με σκοπό να προσεγγίσουμε την γειτονική της χώρα δια μέσου των Άλπεων.

Η πρώτη διανυκτέρευση έγινε στο Ρίμινι μετά από 560 χιλιόμετρα και 29euro (!!) διόδια τα οποία δεν μπορούσαμε να χωνέψουμε με τίποτα. Δυστυχώς ούτε στην Ιταλία αλλά ούτε και στην Γαλλία υπάρχει διαχωρισμός μεταξύ μοτοσικλέτας και αυτοκινήτου και όλοι πληρώνουν το ίδιο ακριβώς ποσόν. Αδιάφορη η πόλη που δεν είχε ξυπνήσει ακόμη απ’ την χειμερινή της νάρκη, με τα περισσότερα από τα χίλια ξενοδοχεία της να είναι κλειστά και να θυμίζουν ερειπωμένο τόπο. Στην απέραντη αμμουδιά της, πολλές χιλιάδες βάσεις από ομπρέλες έστεκαν μελαγχολικές μπροστά από μια γκρίζα και θολή θάλασσα, περιμένοντας τα στίφη των Ιταλών τον Αύγουστο.

Επόμενη στάση το Μιλάνο, συνώνυμο του στυλ αλλά και βασικός αντίπαλος του Παρισιού στο χώρο της μόδας. Κάθε βιτρίνα και έργο τέχνης με τιμές όμως που έτριβες τα μάτια σου, ένας λόγος για να κρατήσετε μακριά τις γυναίκες σας. Στην πιάτσα del Duomo, σταματήσαμε στον τρίτο σε μέγεθος ναό του κόσμου, χωρητικότητας 40.000 ατόμων την μαρμάρινη πρόσοψη του οποίου κοσμούν 3.200 αγάλματα και την οροφή του 135 οβελίσκοι. Το γεγονός ότι χρειάστηκε τετρακόσια τριάντα χρόνια για να ολοκληρωθεί μας άφησε με ανοιχτό το στόμα. Απέναντι από τον ναό βρίσκεται η περίφημη galleria Vitorio Emanuele, μια σχήματος σταυρού στοά με κομψές καφετέριες και όλους τους επώνυμους οίκους μόδας με τιμές τελείως εξωπραγματικές. Προσέξαμε για παράδειγμα τις τιμές στα παπούτσια που άγγιζαν τα παπούτσια στα 4000 euro και μείναμε έκπληκτοι.

Εντύπωση προκαλεί το δάπεδο του κέντρου όπου το τρίψιμο των παπουτσιών στα ξεθωριασμένα… γεννητικά όργανα του εικονιζόμενου ταύρου, προσδίδει τύχη στον επισκέπτη. Πανέμορφα κτίρια, παλάτια και κάστρα όπως το καστέλο Σφορτζέσκο αλλά και επίσης πανέμορφες καλοντυμένες Ιταλίδες κοσμούν την οικονομική πρωτεύουσα της χώρας που όμως δεν είναι καθόλου φθηνή για ταξιδιώτες μεσαίων εισοδημάτων. Οφείλω όμως να ομολογήσω ότι το Μιλάνο μας εντυπωσίασε.

Η κατάρριψη ενός μύθου. Μιλάνε αγγλικά!

Περνάμε το Τορίνο χωρίς να σταματήσουμε, αφήνουμε την autostrada και διασχίζοντας συμπαθητικά αλλά φτωχικά Ιταλικά χωριουδάκια, αρχίζουμε την ανάβαση των Άλπεων. Όσο ανεβαίναμε το χιόνι που φαινόταν μακριά λαμπίριζε δίπλα στον δρόμο καλύπτοντας το τοπίο. Είμαστε όμως εκτός σαιζόν και τα χιονοδρομικά κέντρα δείχνουν εγκαταλειμμένα. Ο λαμπρός ήλιος σώζει την κατάσταση αφού η θερμοκρασία βρίσκεται στους 10ο.

Το χιονισμένο τοπίο διαδέχονται πυκνά δάση ενώ γύρω από όλα τα υψώματα τρέχουν διάφανοι καταρράχτες. Διανυκτερεύουμε στην Briancon που θεωρείται η υψηλότερα βρισκόμενη πόλη της Ευρώπης στα 1330 μέτρα και είναι διάσημη για τα χιονοδρομικά της κέντρα. Στην άνω πόλη όπου και το ιστορικό κέντρο της διατηρούνται οι οχυρώσεις του 17ου αιώνα, προσδίδοντάς της ένα ιδιαίτερο μεσαιωνικό χρώμα. Όταν έπεσε ο ήλιος, οι Άλπεις έδειξαν τα δόντια τους και το κρύο έγινε τσουχτερό, ενώ ελάχιστοι άνθρωποι κυκλοφορούσαν στους δρόμους και σχεδόν όλα τα ξενοδοχεία ήταν κλειστά. Σκέτη μελαγχολία. Ευτυχώς που βρήκαμε να φάμε μιας και ο επισκέπτης πρέπει να λάβει υπόψη ότι στην Γαλλία οι κουζίνες των εστιατορίων κλείνουν στις 21:00 όταν αυτή την εποχή αρχίζει να νυχτώνει μετά τις 22:30, λόγω και της διαφοράς ώρας.

Αυτό σημαίνει πως αν δεν είσαστε το αργότερο στις 20:30 για να παραγγείλετε, μένετε νηστικοί! Την επομένη κατηφορίζουμε από τις Άλπεις με προορισμό την Annecy, κοντά στα σύνορα με την Ελβετία.. Φθάνουμε μεσημέρι και κυριολεκτικά μαγευόμαστε από την ομορφιά της πόλης που απλώνεται στις όχθες της ομώνυμης λίμνης. Τόσο καθαρά νερά μόνο με αυτά της δικής μας Πάρου θα μπορούσαν να συγκριθούν σε διαύγεια, φέρνοντας με λύπη στο μυαλό μου τα βρόμικα νερά της λίμνης των Ιωαννίνων και της Καστοριάς. Μικρά ιστιοπλοϊκά, θαλάσσια ποδήλατα και βάρκες στόλιζαν τα τιρκουάζ νερά της, ενώ στο τεράστιο πάρκο δίπλα της, έπαιζαν εκατοντάδες παιδάκια. Χάρμα οφθαλμών.

Γι αυτή την πόλη καμιά λέξη δεν θα μπορούσε να αγκαλιάσει μέσα της την εικόνα που απολάμβαναν τα μάτια μας. To ιστορικό της κέντρο χώριζε ένα μικρό πεντακάθαρο ποτάμι, στη μέση του οποίου βρισκόταν ένα εντυπωσιακό μεσαιωνικό κτίσμα -πρώην φυλακή– το οποίο το βράδυ αναδεικνύετε ιδιαίτερα με τον κατάλληλο φωτισμό.

Επιφυλακτικοί χωρίς λόγο

Κάπως έτσι ήταν και οι περισσότερες πόλεις που επισκεφτήκαμε στη Γαλλία, ποιοτικές, προσεγμένες, όμορφες Το γεγονός είναι πως για το συγκεκριμένο ταξίδι ήμασταν ιδιαίτερα επιφυλακτικοί, πεπεισμένοι από όσα κατά καιρούς είχαμε ακούσει. Ότι δηλαδή οι Γάλλοι είναι τοπικιστές και σνομπ, δεν σου μιλάνε αγγλικά ακόμα και όταν ξέρουν, ενώ είναι και αγενείς με τους ξένους. Έτσι αυτό το ταξίδι έγινε μόνον και μόνο για να κάνω το χατίρι της γυναίκας μου που κατά δήλωσή της είχε βαρεθεί τις τριτοκοσμικές χώρες της Μέσης.Ανατολής - που προσωπικά λατρεύω.

Τελικά όλα τα προηγούμενα απεδείχθησαν ανακριβή αφού όλοι οι νέοι άνθρωποι, μιλούσαν Αγγλικά και ουδείς μας σνομπάρισε, ενώ με κάθε τρόπο προσπαθούσαν να μας βοηθήσουν .Η συμπεριφορά τους μόνο με τους ανθρώπους της Μέσης Ανατολής μπορούσε να συγκριθεί που τους έχω σαν μέτρο σύγκρισης φιλοξενίας και έμφυτης ευγένειας. Από τη μια το φυσικό και χωρίς σκουπίδια περιβάλλον και από την άλλη η άψογη συμπεριφορά των κατοίκων, μας άφησαν με τις καλύτερες των εντυπώσεων.

Καθόμασταν για παράδειγμα σε κάποιο πάρκο, στο παγκάκι, και από τους περαστικούς ακούγαμε συνεχώς να μας λένε bonjour (καλημέρα) όχι τυπικά ή μηχανικά, αλλά επειδή το ένοιωθαν Μπαίναμε στο φούρνο να πάρουμε ψωμί και το χαμόγελο της πωλήτριας που έφτανε μέχρι τα αυτιά της ήταν ποιο ζεστό ακόμη και από το ψωμί της. Ήταν ίσως η μοναδική φορά που σκέφτηκα πόσο μίζερη είναι η δική μας χώρα και πόσο περιχαρακωμένος ο κόσμος της, που όμως είναι σκάλες ανώτερη από τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες του περσινού ταξιδιού μας, οι κάτοικοι των οποίων ήταν επιεικώς απαράδεκτοι.

Η γαλλική εξοχή στα καλύτερά της

Από την Annecy κινούμαστε προς την Lyon μέσω του τριτεύοντος οδικού δικτύου που αγγίζει το τέλειο λόγω απίστευτης ποιότητας ασφαλτοτάπητα, όπως όλοι εξάλλου οι δρόμοι της Γαλλίας. Αυτό επιτυγχάνεται αν στο GPS σας αφαιρέσετε τους δρόμους με διόδια και βάλετε την συντομότερη διαδρομή. Θα σας συμβουλεύαμε δε, να αποφύγετε –εκτός αν βιάζεστε- με κάθε τρόπο το εθνικό δίκτυο που είναι υπερφορτωμένο και με πολύ ακριβά διόδια τα οποία αντιστοιχούν περίπου σε δύο euro για κάθε 50 χιλιόμετρα διαδρομής.

Ακόμη όμως και το δευτερεύον οδικό δίκτυο λόγω μη ύπαρξης διοδίων, έχει ακόμη περισσότερη κίνηση. Επιλέγοντας το τριτεύον, περάσαμε μέσα από πανέμορφα χωριουδάκια, δάση, λίμνες, ποτάμια και είδαμε εντυπωσιακά κάστρα, που δεν αναφέρονται στους τουριστικούς οδηγούς, μακριά από τα στίφη “ενοχλητικών” τουριστών.

Η Lyon δεύτερη σε πληθυσμό πόλη της χώρας έσφυζε από ζωή. Στο λόφο που δεσπόζει της πόλης και στο ψηλότερο σημείο του, βρίσκεται ο εντυπωσιακός καθεδρικός ναός της Notre-Dame de Fouvriere με τον μαρμάρινο διάκοσμο. Από ψηλά, η θέα της παλιάς πόλης που απλώνεται μεταξύ δύο ποταμών σχηματίζει μια λωρίδα γης που μοιάζει με νησί. Το ιστορικό της κέντρο βρίσκεται στον κατάλογο της Ουνέσκο και είναι από τα καλύτερα διατηρημένα συγκροτήματα αναγεννησιακών κτιρίων της Ευρώπης. Κάποια στιγμή που χρησιμοποιήσαμε το μετρό, μείναμε εμβρόντητοι όταν διαπιστώσαμε ότι δεν υπήρχε μηχανοδηγός.

Όταν, δε, ζήτησα πληροφορίες από υπαλλήλους του σταθμού επειδή μπερδέψαμε τους συρμούς, μείναμε άναυδοι από την ευγένεια και την διάθεσή τους να μας εξυπηρετήσουν. Έχοντας βάλει ρότα για Παρίσι, κάνουμε μια στάση στο Vezelay για να θαυμάσουμε την εκπληκτική εκκλησία της Σεν Μαντλέν του 864 μ.χ. απ’ όπου ξεκίνησαν οι δεύτερες σταυροφορίες. Παρά την παντελή έλλειψη διακόσμησης αφού το δόγμα των Κιστερκιανών στο οποίο ανήκε απέρριπτε κάθε είδους στολισμό, σε υποβάλει με την τέλεια αρχιτεκτονική της. Παρεμπιπτόντως και αυτή βρίσκεται στην λίστα της Ουνέσκο.

Παρίσι – Η δικαίωση μιας φήμης

Κάνουμε μια στάση στην Auxerre, μια πανέμορφη πόλη στις όχθες του ποταμού Ιόν και συνεχίζουμε για το Fontainebleau, προκειμένου να δούμε το ανάκτορο που υπήρξε η αγαπημένη εξοχική κατοικία των Γάλλων βασιλέων. Αυτό είναι μεγαλειώδες και παρά ταύτα καλόγουστο. Μας άρεσε περισσότερο από τις Βερσαλλίες με το πομπώδες στυλ, αφού μάλιστα είχαμε χώρο λόγω λιγότερων τουριστών να κινηθούμε άνετα, προκειμένου να απολαύσουμε τα υπέροχα διακοσμημένα με πίνακες και ταπετσαρίες βασιλικά διαμερίσματα.

Μετά από 60 χιλιόμετρα μπαίνουμε στο Παρίσι για να διαπιστώσουμε πως, ότι κι αν είχαμε ακούσει ή διαβάσει γι’ αυτήν την πόλη, ήταν τελικά λίγα. Όμορφη, συναρπαστική, ρομαντική. Δεν είναι τυχαία η πόλη του φωτός ή η πόλη με τους περισσότερους τουρίστες παγκοσμίως. Στο Παρίσι μείναμε τρεις μέρες αλλά μάλλον χρειαζόμασταν δεκατρείς προκειμένου να θαυμάσουμε μερικά από τα διασημότερα μνημεία της. Περπατώντας και κάποιες φορές τρέχοντας επί δώδεκα ώρες την ημέρα, καταφέραμε να επισκεφτούμε μεταξύ άλλων, τον καθεδρικό της Παναγίας των Παρισίων, ένα αριστούργημα της γοτθικής αρχιτεκτονικής. Θεμελιώθηκε το 1163 και καλύπτεται από εντυπωσιακά αγάλματα, ενώ εξαιρετικά είναι και τα βιτρό της με θρησκευτικές παραστάσεις.

Εξαιρετικά ενδιαφέρον είναι και το μουσείο του Λούβρου που άρχισε να κατασκευάζεται σαν ανάκτορο το 1200, ενώ λειτουργεί σαν μουσείο από το 1783 (!) και είναι το μεγαλύτερο του κόσμου. Από τα εντυπωσιακά του εκθέματα όπως η Αφροδίτη της Μήλου ή η Νίκη της Σαμοθράκης και οι πίνακες του Ντελακρουά, αυτό που μας έκανε την μικρότερη εντύπωση -και αν δεν το ήξερα δεν θα του έδινα την παραμικρή σημασία, ήταν η Μόνα Λίζα του Ντα βίντσι. Χωρίς να είμαι ειδικός της τέχνης, αυτός ο πίνακας με άφησε αδιάφορο. Εξάλλου υπήρχαν συγκεντρωμένα χιλιάδες αριστουργήματα για να θαυμάσεις μέσα σ’ αυτόν τον αχανή χώρο, μαζί με το ίδιο επιβλητικό κτίριο.

Ακόμα, ο πανύψηλος, 320 μέτρων και βάρους 7.000 τόνων μεταλλικός πύργος που φέρει το όνομα του σχεδιαστή του, Γουσταύου Άιφελ, αποτελεί ένα από τα γνωστότερα αξιοθέατα παγκοσμίως, στημένος με αφορμή την παγκόσμια έκθεση του 1889, για να τιμηθούν τα 100 χρόνια από την γαλλική επανάσταση. Από τον εξώστη του δευτέρου επιπέδου που ανεβήκαμε με το ασανσέρ, αφού περιμέναμε 90 λεπτά στην ουρά, η θέα της πόλης ήταν ανεπανάληπτη βοηθούντος και του πολύ καλού καιρού βέβαια.

Ανάκτορα με ιστορία

Τρεις αιώνες πριν την Ντίσνευλαντ ένας άλλος φανταστικός κόσμος δημιουργήθηκε στα περίχωρα του Παρισιού. Ένας κόσμος τόσο παραμυθένιος και τόσο απομακρυσμένος από την πραγματικότητα, όσο καμιά σύγχρονη τεχνολογία δεν θα μπορούσε να διανοηθεί. Ενώ η φτώχεια και η διαφθορά της εκκλησίας μάστιζαν την Γαλλία και έσπερναν τα σπέρματα της Γαλλικής Επανάστασης, η Αυλή του Λουδοβίκου του 14ου, του βασιλιά Ήλιου, ζούσε μέσα σε αφάνταστο μεγαλείο και χλιδή στις Βερσαλλίες.

Κατασκευάζοντας αυτό το παλάτι, ο πλέον απόλυτος από όλους τους μονάρχες έκανε ολοφάνερη στους πάντες την παντοδυναμία του. Αλλά με παρόμοιο υπερβολικό τρόπο έζησαν και οι επόμενοι από αυτόν βασιλείς της Γαλλίας. Όμως, το 1789, ο επαναστατημένος λαός του Παρισιού εισβάλει στο ανάκτορο, δολοφονεί την φρουρά και συλλαμβάνει τον τότε μονάρχη Λουδοβίκο 16ο και την σύζυγό του Μαρία Αντουανέτα, οδηγώντας τους στη λαιμητόμο. Περιέργως, το ανάκτορο δεν λεηλατήθηκε και το 1837 μετετράπη σε μουσείο, ενώ οι περισσότεροι θησαυροί του μεταφέρθηκαν στο Λούβρο. Φυσικά και το επισκεφτήκαμε, καταβάλλοντας φυσικά το τσουχτερό εισιτήριο των 25 euro για τον κάθε ένα, και εφόσον περιμέναμε και δύο ώρες στην ουρά, αλλά άξιζε τον κόπο.

Ανάμεσα στην πληθώρα των πολυτελέστατων αιθουσών, η πλέον εντυπωσιακή ήταν η αίθουσα των κατόπτρων, μήκους 73 μέτρων. Δεκαεφτά καθρέφτες στο επάνω μέρος αντανακλούσαν το φώς που διαχέετο από τα μπροστινά παράθυρα με εξαιρετικό αποτέλεσμα. Αν είχε και λιγότερο κόσμο θα το απολαμβάναμε περισσότερο αλλά μην είμαστε και πλεονέκτες. .Αφάνταστα εντυπωσιακοί ήταν και οι κήποι του ανακτόρου με τα υπέροχα σιντριβάνια και τις λιμνούλες, όπου ανάλογη μουσική εποχής ακουγόταν από κρυφά μεγάφωνα. Τελικά η καλή ζωή είναι για πολύ λίγους!

Φυσικά ως είθισται κάναμε και την μικρή μας κρουαζιέρα με ποταμόπλοιο στον Σηκουάνα, χαζεύοντας τα αναγεννησιακά κτίρια και παλάτια στις όχθες του και περνώντας κάτω από μεγαλειώδεις γέφυρες. Χαλαρώσαμε πίνοντας τον καφέ μας στην περίφημη λεωφόρο των Ιλισίων πεδίων Champs Elysees μήκους 2 χμ και πλάτους κοντά στα 70 μ. που αρχίζει από την τεράστια αψίδα του θριάμβου κατασκευασμένη από τον Ναπολέοντα το 1806. Κουτσομπολεύαμε τις όμορφες καλοντυμένες Παριζιάνες ενώ χαζέψαμε στις βιτρίνες πανάκριβων καταστημάτων αναρωτώμενοι σε τι οικονομικό επίπεδο ανθρώπων απευθύνονταν. Η καρδιά του Παρισιού χτυπάει στην Μονμάρτρη. Χιλιάδες καφέ, εστιατόρια και αίθουσες με σώου, όπως το Μoulin Rouge, βρίσκονται εδώ.

Διάσημοι ζωγράφοι και ποιητές συνέδεσαν το όνομά τους με την συνοικία όπως ο Πικάσο και ο Ρενουάρ ενώ και τώρα, νέοι καλλιτέχνες θα ζωγραφίσουν στα γρήγορα το πορτραίτο των τουριστών. Η συνέχεια δίνεται στην κορυφή του παρακείμενου λόφου που στολίζει η πανέμορφη εκκλησία της σακρέ κερ όπου ανεβήκαμε για να θαυμάσουμε την εξαιρετική θέα του Παρισίου. Αυτά και άλλα πολλά άκρως ενδιαφέροντα είδαμε και παρατηρήσαμε στο Παρίσι, που δεν έχει νόημα να περιγράψουμε μιας και υπάρχουν οι τουριστικοί οδηγοί. Εμείς θα συνεχίσουμε το ταξίδι μας στην κοιλάδα του Λίγηρα και με μία επιστροφή στον μεσαίωνα, στο επόμενο επεισόδιο.

Συνεχίζεται…

Φωτογραφίες

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•