Τι το θες;

«Τι το θες το βαλκανικό; Θα σε περάσουν οι πιτσιρικάδες.»

Πριν από αυτό ήταν «Τι τους θες τους αγώνες; Τόσα χρόνια έτρεχες, τι σ’ έπιασε τώρα, δε σου φτάνει; Καλά είσαι εκεί που είσαι.»

Παλιά ήταν «Τι τους θες τους αγώνες κοριτσάκι μου; Αυτά δεν είναι για γυναίκες.»

Το θέλω γιατί με καίει μέσα μου. Το θέλω γιατί όταν αναγκάστηκα να σταματήσω το 2007 ένιωσα πως γέρασα μέσα σ’ ένα λεπτό- κι ας ήμουν μόνο 24 ετών. Όχι «μεγάλωσα» - «γέρασα».

Όποιος δεν είχε φλόγα μέσα του για κάτι δε θα καταλάβει ποτέ το «γιατί». Κι όποιος έχει τρέξει σε αγώνες μοτοσυκλέτας, όταν μπαίνει η κατηγορία του για να στηθεί στο grid κι εκείνος μένει πίσω από τα σύρματα να τους κοιτάζει, μέσα του κλαίει. Έτσι είναι. Λυπάμαι που αποφάσισα να κάνω κάτι γι’ αυτό. Βασικά, δε λυπάμαι καθόλου…

Συνετίσου

Στην Ελλάδα πριν από καμμιά δεκαετία κάποιοι λάτρεις του αθλήματος, αγωνιζόμενοι και μη, αποφάσισαν να δώσουν τις βάσεις στα παιδιά τους από πολύ νεαρή ηλικία – από 3-4 ετών κιόλας. Κι αν το παιδί μεγαλώσει και του αρέσει και «το πάει το γράμμα» θα έχει γερές βάσεις για να πάει πιο μακριά. Κι αν δεν του αρέσει, τουλάχιστον θα έχει γνωρίσει τη μοτοσυκλέτα στο ασφαλές περιβάλλον και δε θα γυρνάει ξεκράνωτο με δανεικά παπιά και DT (καθόλου τυχαίο παράδειγμα) για να κάνει λεζάντα έξω απ’ το σχολείο και στην πλατεία (επίσης καθόλου τυχαίο παράδειγμα), όπως κάναμε όλοι μας στην ηλικία των 13 με 16.

Αυτά τα παιδιά μεγάλωσαν, κάποια οριακά ενηλικιώθηκαν. Και πάνε σαν τον άνεμο, όπως θα ήταν φυσιολογικό. Αυτά τα παιδιά τρέχουν σε παγκόσμια πρωταθλήματα, όπως ο Γιάννης Περιστεράς, ο Βασίλης Παντελεάκης, ο Σπύρος Φουρθιώτης. Κερδίζουν βαλκανικά πρωταθλήματα, όπως ο Ντίνος Μαυρόπουλος, συμμετέχουν σε παγκόσμιους θεσμούς, όπως ο Απόστολος Καμζέλης. Δεν πας να συναγωνιστείς τα παιδιά αυτά γιατί ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΚΑΝΕΙ ΤΗΝ ΠΡΟΠΟΝΗΣΗ που έχουν κάνει, δεν έχει καλωδιωθεί ο εγκέφαλός σου πάνω στη μοτοσυκλέτα όπως ο δικός τους, είσαι ινδιάνος βαθιά μέσα σου, πώς θα το κάνουμε! Πας όμως να μάθεις από αυτά και να σε τραβήξουν παραπέρα.

Χαρακτηριστικό, απτό και μετρήσιμο παράδειγμα, οι χρόνοι. Το 2021 η πρώτη τριάδα του βαλκανικού στα SSP300 στις Σέρρες γυρνούσε στο 1:30. Βάζεις κι εσύ στόχο το χρόνο αυτό, άλλωστε είναι κάτι που έχεις ξανακάνει κι έχεις ξεπεράσει από το ένδοξο 2006, λίγο πριν σταματήσεις τους αγώνες. Κι έρχονται «τα παιδιά» και γυρίζουν στο 1:24, εεεεε όχι ρε φίλεεεεεεε… Αυτός ο χρόνος ήταν ένας αποδεκτός τίμιος χρόνος για τα SSP600, ΤΙ ΚΑΝΑΤΕ ΕΚΕΙ;;;

Ξέρεις πολύ καλά τι κάναν. Είναι η προπόνηση. Είναι η αφοσίωση. Είναι η φλόγα που λέγαμε πριν. Και μπράβο τους! Δεν πρέπει να μας προβληματίζει το γιατί πάνε τόσο γρήγορα, τόσο εύκολα. Θα έπρεπε να μας προβληματίζει αν ΔΕ συνέβαινε αυτό, αν ακόμη κρατούσαμε εμείς τα σκήπτρα και τα ρεκόρ, τότε σίγουρα κάτι δε θα είχε γίνει καλά. Το θέμα είναι να εξελίσσεσαι, εσύ, το άθλημα, ο κόσμος γύρω σου.

Η προετοιμασία

Η συνταγή που δουλεύαμε παλιά, «η προπόνηση είναι τα ελεύθερα δοκιμαστικά της Παρασκευής του αγώνα» ευτυχώς δεν ισχύει πια, γιατί είναι κι επικίνδυνη. Παύση για χειροκρότημα για όλους εμάς που δουλεύαμε έτσι και κατεβάζαμε και χρόνους…

«Τι στόχο έχεις;». Αυτό πρέπει ν΄ αναρωτηθείς. Κι αυτό με ρώτησαν και στη σχολή (ARP Racing Academy). Ο στόχος πρέπει να είναι ρεαλιστικός, προκλητικός αλλά κατά κάποιον τρόπο εφικτός. Αλλιώς είναι απλά wishful thinking.

«Να κατεβάσω τον χρόνο μου. Θέλω να πλησιάσω όσο μπορώ στο 1:29 που είχα κάνει με το 125.»

«Εντάξει.»

Και ξεκινάει η δουλειά. Αθλήτρια ήμουν πάντα, εκτός από την περίοδο του τροχαίου ατυχήματος που μου έκοψε τους αγώνες. Μετά την αποκατάσταση από αυτό έγινα αθλήτρια της ιστιοπλοΐας και η δουλειά μου ως pilates instructor με είχε πάντα μέσα στο χώρο της άθλησης. Απλά έπρεπε να προσαρμόσω την προπόνησή μου στο στόχο μου. Προσέθεσα cardio γιατί είμαι ελαφρώς καπνίστρια κι αυτό όσο να ‘ναι μου κόβει από τις «ανάσες» μου μέσα στην προπόνηση και τον αγώνα. Και το προσέθεσα με ποδήλατο, για να δυναμώσω παράλληλα κι άλλο τα πόδια μου - όποιος νομίζει πως τη μοτοσυκλέτα την κρατάς και τη χειρίζεσαι με τα χέρια, πλανάται πλάνην οικτράν.

Οι προπονήσεις με μοτοσυκλέτα έγιναν δύο την εβδομάδα, από μία. Τόσο μπορώ, τόσο με ευχαριστεί και δε με «καίει» νοητικά. Αντοχή, ασκήσεις, αντοχή, ασκήσεις. Όσο πλησιάζουν οι ημερομηνίες των αγώνων προσομοιάζουμε σε κομμάτια της συγκεκριμένης πίστας που θα τρέξουμε, δυναμώνουμε πάνω σε αυτά. Κι όσο πλησιάζει κι άλλο δουλεύουμε τις προσωπικές αδυναμίες. Το σώμα, πιο έξω, πιο κάτω, το στυλ έχει εξελιχθεί για συγκεκριμένους λόγους, όχι για το εφέ- έτσι θα ελέγχεις καλύτερα τη μοτοσυκλέτα. Και δώσε πόνο κι ιδρώτα. Φτάνει, είμαστε έτοιμοι.

Φυσικά, η μοτοσυκλέτα είναι ακριβό σπορ κι αν δεν πας και στην πίστα να κάνεις τις διαπιστώσεις σου δε θα προχωρήσεις. Δύο διήμερα στις Σέρρες με τη σχολή. Στο πρώτο, το 1:37 του τελευταίου track day, ένα χρόνο πριν, γίνεται 1:36.

Φτάνει γι’ αυτή τη φορά. Στο δεύτερο, δουλεύοντας στη σχολή όπως περιέγραψα παραπάνω, το 1:36 γίνεται 1:34 με συμβουλές του προπονητή Χρήστου Φράγκου αλλά και του Ντίνου (Μαυρόπουλος), που με παρατήρησε μέσα στην πίστα την ώρα της προπόνησης. Φτάνει, πάμε πίσω. Δουλειά, δουλειά, δουλειά, ξεκούραση. Πάμε για τον αγώνα τώρα.

Τις ημέρες του αγώνα δε θα δουλέψεις ριζοσπαστικά πράγματα, θα δουλέψεις πάνω σε αυτά που παρατήρησες στην προπόνηση. Δε θα ρισκάρεις τη συμμετοχή σου, που κόστισε και 380euro... Πολλά τα έξοδα, δε βγαίνουμε για καινούρια λάστιχα. Ελαφρώς μεταχειρισμένα κι ό,τι γίνει.

Πέμπτη 3 sessions, δεν πρέπει να κουραστούμε γιατί ο αγώνας είναι διπλός. Ο χρόνος κατεβαίνει κι άλλο, άρα είμαστε σε καλό δρόμο. Παρασκευή, δύο ελεύθερες δοκιμές, μία χρονομετρημένη. Σάββατο δεύτερα χρονομετρημένα first thing in the morning. Το βάζω στο μυαλό μου σαν ζέσταμα για να μη ρισκάρω. Πέντε γύρους κι έξω απ΄ την πόρτα. Είμαστε μέσα, κάποιοι δεν προκρίνονται και μένουν εκτός. Το μηχανάκι μού κουνάει στην Κ2 που είναι επιταχυνόμενη και με προβληματίζει, όμως είναι μόνο ένα σημείο στην πίστα κι είναι αργά για δοκιμές τώρα, πριν τον αγώνα δεν αλλάζεις τίποτα που να μην το έχεις δοκιμάσει.

Κι έρχεται η ώρα του αγώνα. Δυο λόγια για την εκκίνηση από τον προπονητή Χρήστο και μπαίνω. Στήνομαι στο grid, όπου με περιμένει ο μηχανικός μου Μάκης Σιφναίος. Ξέρει τι να μου πει και ποιον ν’ αφήσει ή να μην αφήσει να μου μιλήσει για να παραμείνω συγκεντρωμένη - αλλοίμονο, τόσα χρόνια τρέχουμε μαζί.

Ένα λεπτό.

Οι κουβέρτες βγαίνουν, απομακρύνονται οι μηχανικοί. Δοκιμαστικές εκκινήσεις ανά σειρά στο grid, παρά τις συστάσεις της οργάνωσης οι περισσότεροι φεύγουν μαζί με τις μπροστινές σειρές. Δεν αφήνω να μ’ επηρεάσει, περιμένω τη σειρά μου. Κλείνει ο γύρος προθέρμανσης, στηνόμαστε για εκκίνηση. Μοτοσυκλέτες αρχίζουν να κοφτάρουν, εγώ περιμένω να δω τα κόκκινα φώτα. Θα πάρετε τις βαλβίδες στη μασχάλη ρε παιδιά… Αναπνοές. Κόκκινα φώτα, πρώτη. Μισό γκάζι, συμπλέκτης οριακά αφήνει το μηχανάκι να ξεκινήσει, το νιώθεις να τσουλάει αλλά το κρατάει το μπροστινό φρένο. Στήθος πάνω από το τεπόζιτο, να αποτρέψει μια πιθανή σούζα. Σβήνουν τα φώτα, πάμε! Πέρνα ανάμεσά τους σα να είναι κορίνες, μην τους κοιτάς, γιατί αργούν; Γιατί περνάς τόσους πολλούς; Μη σε νοιάζει, βρήκες κι άλλη τρύπα, πέρνα. Είναι πιο γρήγοροι, θα σε περάσουν μετά αλλά μην τους κάνεις τη χάρη. Φτάνουμε στην Κ1, καθώς στρίβω η άκρη του ματιού μου είναι στη μοτοσυκλέτα εσωτερικά μου, που σα να μην πολυπηγαίνει και ξάφνου ξεδιπλώνεται η αλυσίδα του μπροστά στ’ αθώα μου μάτια… Νοητό σταυροκόπημα και συνεχίζουμε.

Γύρο με τον γύρο κάποιοι πιο γρήγοροι σε χρόνο, που είχα περάσει στην εκκίνηση με ξαναπερνούν, αλλά όχι όλοι. Έχω κρατήσει μια Βουλγάρα και την Τουρκάλα πίσω μου, μαζί με κάνα δυο άντρες. Ο χρόνος μου πέφτει συνεχώς κι η μοτοσυκλέτα τώρα κουνάει σχεδόν παντού. Είναι μαλακές πια οι αναρτήσεις για το χρόνο και την πίεση αυτή, το νιώθω να ταλαντώνεται που κάπου με προβληματίζει αλλά ταυτόχρονα με πορώνει γιατί όχι μόνο το βλέπω στο χρονόμετρο αλλά το νιώθω πως πάω παντού πιο γρήγορα, νιώθω να το στίβω το μηχανάκι. 1:32 για ένα γύρο, για δύο γύρους, πάμε κι άλλο να τον έχουμε κατακτήσει το χρόνο.

Τελευταίος γύρος, περνάει η σκέψη «ηρέμησε λίγο, το μηχανάκι κάνει σα σουμιές, μην πέσεις, κρίμα κι άδικο» αλλά η δίψα για χρόνο υπερισχύει. Κάπου μπαίνει κι η κούραση και στο τελευταίο εσάκι, Κ15 και δεν έχω βγει όσο χρειάζεται από τη μοτοσυκλέτα για την ταχύτητα που πηγαίνω, το γκάζι όμως καρύδι και τραβάει ένα highsiding… στιγμιαία σκέφτομαι «τι να κάνω; Δε μπορώ να κάνω τίποτα, το αφήνω ήσυχο» και βγάζω τα χέρια από τα κλιπόν. Οι ταλαντώσεις μικραίνουν, η μοτοσυκλέτα ξανακάθεται και ξανανοίξω το γκάζι και τερματίζω εκστασιασμένη! Τρίτη θέση στο πανελλήνιο πρωτάθλημα, καθώς ο Γιάννης Περιστεράς έπεσε, ευτυχώς ανώδυνα, στον δεύτερο γύρο.

Κυριακή ο δεύτερος αγώνας, αφού κάνουμε το πρωινό ζέσταμα. Η ψυχολογία είναι περίεργο πράγμα στον αθλητή, προσπαθώ να την κρατήσω ψηλά σκεπτόμενη να πετύχω το χρόνο που έκανα χθες κι ένα δέκατο παρακάτω. Αυτός είναι προσβάσιμος στόχος, αληθινός. Πιστόλι εκκίνηση, να ‘ναι καλά τα 5 χρόνια στα 125 Racing, αν μάθεις να κάνεις εκκίνηση εκεί δε σε πιάνει κανείς. Ένας, δύο, τρεις γύροι, κίτρινες σημαίες κινούνται με μανία, πλησιάζεις σε σημείο που κάποιος έχει πέσει. Μέσα στο εσάκι, στο γρασίδι δίπλα μια μοτοσυκλέτα ανάποδα κι ένας οδηγός κινείται να σηκωθεί. Ανησυχείς αλλά μέχρι την επόμενη στροφή πρέπει να συγκεντρωθείς για να μη γίνεις εσύ η επόμενη κίτρινη σημαία. Ξαναπερνάμε, ο οδηγός ευτυχώς είναι όρθιος, είναι ο Απόστολος Καμζέλης. Ευτυχώς, είναι καλά.

Ας συγκεντρωθώ να κατεβάσω χρόνο. Κ11-12, διπλή απολαυστική δεξιά, πίσω ευθεία και Κ13 όλα τα λεφτά με το 300άρι, όπως και με το 125… απλά δεν κλείνεις γκάζι, στρίβεις με 4η και όσα έρχεσαι, αν δεν κολώνεις. Πωωωω ρε φίλε γι΄ αυτό ζω… ωχ! Διακοπές στον κινητήρα. Μα, βάλαμε κι ένα «ψυχολογικό» λιτράκι βενζίνη πριν μπω, το θυμάμαι καθαρά. Στην έξοδο σβήνει τελείως… Το σηκώνω και σηκώνω χέρι σα να είχε ελατήριο, να προλάβει να το δει αυτός που είναι πίσω μου. Βγαίνω στα pits κάνοντας νόημα «τέλος», η ομάδα μου νομίζει πως κουράστηκα και δεν έχω άλλα χέρια. Τους λέω «έσβησε». Το ξαναβάζει μπροστά ο Μάκης. «Μπες», μου λέει. Φτάνω στην έξοδο των pits, ξανασβήνει. Κοιτάω τον κριτή. Του λέω «να πάω park fermee ή να δοκιμάσω αν ξαναπάρει;», «ό,τι θέλεις», μου λέει. Ξαναπαίρνει. «Δε μπιιιιιιπ-μπιιιιπ-μπιιιιπ, του λέω, το πολύ-πολύ να ξανασβήσει».

Μπαίνω προσεκτικά κρατώντας τελείως δεξιά, κοιτάζω πίσω, βγαίνουν οι δυο πρώτοι μαλλιοκούβαρα από την Κ16. Δε θέλω να τους ενοχλήσω αλλά η Κ1 είναι δεξιά και το να πάω απέναντι για να την πάρω εξωτερικά «για να τους διευκολύνω» θα προκαλούσε θανατηφόρο ατύχημα. Κάνω σήμα με το χέρι μου να με περάσουν ελεύθερα από την αριστερή μεριά και βλέπω το Ντίνο Μαυρόπουλο με το Γιάννη Περιστερά σε μια σκηνή σαν από μπαλέτο, να στρίβουν σώμα με σώμα, να μην ξεχωρίζεις πού τελειώνει το ένα μηχανάκι και που ξεκινάει το άλλο. Stop frame: αυτό ήταν το δώρο μου για την επιμονή μου, να δω αυτή τη σκηνή από κοντά. Ένας γύρος έμεινε. Συντηρητικά θα συμπληρώσω απλά το γύρο, στο 1:36 που πριν λίγο καιρό πάλευα να πετύχω – τι σου είναι η προπόνηση, έτσι; Μόνο θα κατεβαίνω πολύ στις κορυφές των στροφών για να συναντήσω τα βιράζ και να τα χαιρετίσω, μια τελετουργία πολύ δική μου.

Τερματίζω με το χέρι ψηλά, νικήτρια μέσα μου για την επιμονή μου, γεμάτη που δεν τα παράτησα. 3η θέση. Όσο για τον χρόνο; Τώρα που ξέρω το δρόμο, ξέρω πως έχει κι άλλο…