Ταξιδιωτικό – Wheels of Time (Μέρος Δεύτερο)

Παρασκευή, 26 Ιανουαρίου 2018 16:47

Ταξιδιωτικό – Wheels of Time (Μέρος Δεύτερο)

Ευρώπη, Βόρεια Αφρική, Μεξικό, ΗΠΑ, Καναδάς

Wheels of Time (Μέρος Πρώτο)

Δέκα ώρες διαρκεί η πτήση προς το Μεξικό και τις περνάω με 6 ώρες ύπνο και μουσική. Ο Γιώργος δεν κοιμήθηκε καθόλου, έβλεπε την μια ταινία μετά την άλλη. Στο τελωνείο μας περίμεναν. “Για τις Honda μηχανές έτσι; Ελάτε...”

Εκεί πάμε με σεκιούριτι σε 4 γραφεία… ο καθένας κοντρολάρει όλα τα χαρτιά συν τις μηχανές, με την ησυχία μας, τα καφεδάκια μας και την κουβεντούλα με τους τελωνιακούς. Xρειάστηκαν ώρες να βγούμε από εκεί αλλά είμαστε χαρούμενοι που έχουμε τις μηχανές μας. Ο πρώτος προορισμός είναι το πιοκοντινό βενζινάδικο…

Στους καθρέπτες της μηχανής μου βλέπω για τελευταία φορά τους τεράστιους ουρανοξύστες την πόλης Κανκούν. Αφήνουμε την πλούσια και τουριστική πόλη πίσω μας, από εδώ και στο εξής με κάθε χιλιόμετρο που κάνουμε, απλώνεται μπροστά μας όλο και πιο πολύ το αυθεντικό Μεξικό. Είναι έτσι όπως το περιμέναμε.

To “αυθεντικό” Μεξικό

Επισκεπτόμαστε τις πυραμίδες Chichen Itza και την πόλη Merida και μετά φτάνουμε στο όμορφο παραθαλάσσιο Σελεστούν.

Είναι ένα μικρό γραφικό χωριό, που οι περισσότεροι κάτοικοί του είναι ψαράδες. Στο κέντρο υπάρχει ένα μικρό πάρκο που τα μεγάλα του δέντρα δίνουν τον πολυπόθητο ίσκιο και εκεί συναντάμε την τυπική εικόνα που όλοι μας ξέρουμε με τον καθιστό μεξικανό που κοιμάται. Αυτή είναι η πρώτη εικόνα που παίρνουμε από αυτό το χωριό. Μετά τις πρώτες εντυπώσεις και έναν καφέ στην πλατεία, πηγαίνουμε στην παραλία. Bingo! Αυτή είναι η Καραϊβική ακριβώς όπως την ονειρευόμασταν.

Ατελείωτα χιλιόμετρα, άσπρη σαν ζάχαρη παραλία, πεντακάθαρη και άδεια από κόσμο. Η θάλασσα γυαλίζει πράσινη και μπλε στον ήλιο. Αρχικά σχεδιάζαμε να μείνουμε 3 μέρες στο Σελεστούν αλλά μας άρεσε τόσο πολύ που κλείσαμε το δωμάτιο για 12, παζαρεύοντας την τιμή του στα 2/3 της αρχικής του.

Το χωριό είναι γεμάτο με μικρά μαγαζάκια, σχεδόν κάθε σπίτι έχει κάτι να πουλήσει. Αρκετοί κάτοικοι μετατρέπουν το μοναδικό δωμάτιο, που αποτελεί το σπίτι τους, την ήμερα σε μαγαζάκι. Γυναίκες πουλούν εκεί τα σπιτικά τους φαγητά, τα ρούχα που φτιάχνουν ή οτιδήποτε άλλο.

Τα υπόλοιπα άτομα τις οικογένειας, προσπαθούν να βγάλουν χρήματα σαν πλανόδιοι μικρέμποροι ή με τα τρίκυκλα ποδήλατα και μηχανάκια τα οποία χρησιμοποιούν σαν φτηνά ταξί. Το χωριό είναι πεντακάθαρο και κάθε σπίτι έχει και ένα διαφορετικό χρώμα.

Οι Άνθρωποι εδώ είναι πολύ φιλικοί, χαιρετούν ευγενικά, γελάνε και αστειεύονται. Ζουν σε μεγάλες οικογένειες, με παππούδες και γιαγιάδες! Μια πραγματική ευτυχία για τα μικρά παιδιά που πηγαίνουν από αγκαλιά σε αγκαλιά. Σχεδόν από παντού ακούγετε δυνατή ρυθμική μουσική. Σπίτια, σουπερμάρκετ, περίπτερα και... φαρμακεία! Όλη αυτή η μουσική αναμιγνύετε σε μια βαβούρα.

Η πραγματική ζωή στο Σελεστούν αρχίζει από τις 7 το απόγευμα. Όταν δύσει ο ήλιος και η θερμοκρασία κατέβει στους 25 με 30 βαθμούς.

Έτσι από τις 7 το απόγευμα και μετά, έχουμε την εντύπωση ότι όλο το χωριό βρίσκετε στο πόδι, ή πιο σωστά στις ρόδες. Σχεδόν ο καθένας από αυτούς οδηγάει ένα δίκυκλο η τρίκυκλο. Πάνω σε αυτά; Όλη την οικογένεια! Πατέρας μητέρα και 2 παιδιά σε ένα μηχανάκι είναι η πιο φυσιολογική εικόνα. Όλοι έρχονται στο κέντρο για ψωνίσουν, να κάνουν την βόλτα τους και να τα πουν με τους συγχωριανούς τους.

Το θέαμα είναι απερίγραπτο. Δίκυκλα και τρίκυκλα μηχανάκια με χαλασμένες εξατμίσεις, βγαίνουν από κάθε δρομάκι, από κάθε γωνία ακούγετε δυνατή μουσική, που και που περνούν οχήματα με μεγάφωνα με την δικιά τους πιο δυνατή μουσική και περιγράφουν τα προϊόντα τους, τα παιδιά παίζουν και φωνάζουν δυνατά, τα σκυλιά γαυγίζουν και κυνηγούν κάθε όχημα, σαν να είναι τα μοναδικά όντα που ενοχλούνται από όλη την βαβούρα και ικετεύουν με τον δικό τους τρόπο για λίγο ησυχία.

Έχω την εντύπωση ότι οι Μεξικάνοι δεν θέλουν να χρησιμοποιήσουν τα πόδια τους. Και αυτό φαίνεται και στο σώμα τους! Το Μεξικό βρίσκετε σε παγκόσμια κλίμακα στην τρίτη θέση με τους πιο παχύσαρκους ανθρώπους. Σε ένα αδύνατο άτομο ισοδυναμούν 2 υπέρβαροι.

Αυτό βέβαια δεν ανήκει μόνο στο ότι δεν κινούνται αλλά και στον τρόπο διατροφή τους. Έχουν πολύ νόστιμα φαγητά και τρώνε τεράστιες ποσότητες ζάχαρη. Στα εστιατόρια οι σαλάτες είναι σπάνιες. Στα πιάτα υπάρχει αρκετό κρέας, ή ψάρι, ρύζι, φασόλια, για σαλάτα βάζουν δύο δαχτυλίδια κρεμμύδι και δύο λεπτές φέτες ντομάτα. Οι χορτοφάγοι έχουν εδώ μια δύσκολη ζωή.

Στις 01.03.2017 κάνουμε μια ενδιάμεση στάση στην Escarcega, που βρίσκεται κοντά στις πυραμίδες των Μάγια στο Calakmul.

Τα ερείπια της Calakmul βρίσκονται 60χλμ. μέσα στην ζούγκλα και σε μια προστατευόμενη περιοχή. Στην μέση της διαδρομής και μακριά από τον δρόμο ζει μέσα στην ζούγκλα μια οικογένεια. Σε αυτούς θέλουμε να μείνουμε στις 2 και 3 Μαρτίου. Η διαδρομή προς το σπίτι τους αποτελείτε από έναν βραχώδη και γεμάτο με ρίζες δρόμο. Σε ορισμένα σημεία ήταν σαν οι μηχανές μας να ανέβαιναν σκαλοπάτια.. Με κάθε τέτοια διαδρομή που συναντάμε, καλυτερεύουμε τις οδηγικές μας εμπειρίες και τελικά χωρίς μελανιές και γρατσουνιές φτάνουμε στην οικογένεια του Φερνάντο.

Εκεί μας υποδέχεται ένας τεράστιος σκύλος με το βαθύ του γάβγισμα.. Μια ματιά σε αυτόν όμως, αρκούσε για να καταλάβουμε ότι το παίζει άγριος αλλά δεν είναι. Πίσω του έρχεται ο Φερνάντο ο οποίος μαζί με την γυναίκα του Λέτη, διατηρεί και ζει σε αυτό το οικολογικό Camp επί 15 χρόνια.

Για εμάς έχει ετοιμάσει μια σκηνή με ένα αναπαυτικό κρεβάτι κάτω από ένα υπόστεγο. Ρεύμα, νερό, Internet δεν υπάρχουν. Το βράδυ τρώμε με το φως μιας λάμπας πετρελαίου το ποιο νόστιμο κοτόπουλο, με σπιτικές τορτίγιες, ντομάτες, κρεμμύδια και φασόλια.

Ο Φερνάντο είχε και μπύρα... παγωμένη μπύρα... τώρα πως το καταφέρνει αυτό και τις παγώνει δεν ήθελε να μας το μαρτυρήσει…

Ο Φερνάντο με το μπουένας νότσες ( καληνύχτα ) μας λέει ότι στα δέντρα, πάνω από το κτήριο, το βράδυ έρχεται και διανυκτερεύει μια οικογένεια πιθήκων και κλείνοντας, το μάτι: να μην φοβηθείτε από την φασαρία που κάνουν. Κατά τις 11 το βράδυ και μόλις άρχισε να μας παίρνει ο ύπνος, μας τρομάζει ένα δυνατό ουρλιαχτό, λες και ο γκοτζίλα βρίσκετε μπροστά από την σκηνή μας έτοιμος να μας κατασπαράξει!

Με τον τρόμο στο πρόσωπο βρισκόμαστε και οι δυο όρθιοι στο κρεβάτι και ψάχνουμε το φακό. Κάπου εκεί συνειδητοποιήσαμε τι εννοούσε ο Fernando όταν έλεγε μην τρομάξετε από την φασαρία των πιθήκων!

Είναι οι πίθηκοι που ουρλιάζουν, τα άγρια ζώα τις ζούγκλας με το ποιο δυνατό λαρύγγι. Το ότι μας ξυπνάνε συνέχεια δεν μας ενοχλεί και πολύ, τέτοια εμπειρία δεν κάνουμε κάθε νύχτα!

Στις 7 το πρωί ξυπνάμε από την πρωινή βαβούρα, δυνατά κελαηδήματα πουλιών συν τα κοκόρια του Φερνάντο, πολύ ύπνο δεν είχαμε αυτή την βραδιά. Φτιάχνουμε τον καφέ μας, απολαμβάνουμε τους ήχους τις φύσης και με τις μοτοσυκλέτες μας ξεκινάμε προς τις πυραμίδες.

Στα μέρη των Μάγιας

Η αρχαιολογική περιοχή είναι 200 τετραγωνικά χιλιόμετρα μεγάλη που μόνο ένα μικρό κομμάτι έχει βγει στο φως. Καθόμαστε εδώ και φανταζόμαστε πως ήταν πριν από χιλιάδες χρόνια όταν υπήρχε ο πολιτισμός των Μάγιας.

Για την πολιτισμό τους και την εξαφάνισή του γνωρίζουμε ορισμένα πράγματα αλλά αυτά είναι ένα μικρό κομμάτι τις ιστορίας τους. Μόνο και μόνο με την γνώση ότι κάτω από κάθε λόφο και βουναλάκι που δημιουργεί η ζούγκλα βρίσκεται ένα κτήριο, μια πυραμίδα, ή μια ακρόπολη και τα μυστικά τους.

Αυτό δεν είναι μόνο εδώ στο Calakmul έτσι, αλλά σε όλες τις αρχαιολογικές πόλεις. Η αρχαιολογία και το κράτος βρίσκονται στο δίλημμα: μνημεία ή ζούγκλα; Το ότι η ζούγκλα αυτή θεωρείτε το δεύτερο πνευμόνι της γης μετά το τροπικό δάσος τις Βραζιλίας, δίνει την απάντηση από μόνο του!

Θέλουμε να αφήσουμε για λίγο τα μνημεία, την ζέστη, και το τροπικό κλίμα με τα κουνούπια του και απολαύσουμε την δροσιά του βουνού.

Το επόμενο στοπ θα το κάνουμε στην περιοχή chiapas και στην πόλη san cristobal που βρίσκετε στα 2200 μέτρα υψόμετρο.

Αυτό σημαίνει θερμοκρασίες την ημέρα 20 με 30°C και το βράδυ 15°C ή λιγότερους. Μόνο και μόνο με την σκέψη ότι εκεί, το βράδυ δεν θα ιδρώνω από την ζέστη, ότι μπορώ να σκεπαστώ με μια κουβέρτα, μου γίνεται η περιοχή συμπαθητική χωρίς να την έχω δει ακόμα!

Στην περιοχή Τσιάπας και στα 2200 μέτρα υψόμετρο υπάρχει ένα σταθερό κλίμα. Όλο τον χρόνο είναι άνοιξη, με που και που, δυνατές βροχές.

Είναι η φτωχότερη περιοχή του Μεξικού και το Σαντ κρίστομπαλ ντε λα κάσας είναι η πιο όμορφη ορεινή πόλη με 150000 κατοίκους.

Μια πολύ ζωντανή πόλη, που οι μεξικάνικοι αναμειγνύονται με τις φυλές των ινδιάνων. Η διαδρομή μέχρι εκεί, δεν είναι και τόσο εύκολη. 220χλμ στα βουνά με στενό δρόμο γεμάτος με κομβόι φορτηγών.

Οι προσπεράσεις είναι δύσκολες και επικίνδυνες. Μετά από μια κουραστική διαδρομή που κράτησε 8 ολόκληρες ώρες. Φτάνοντας σε μια οδικά, χαοτική πόλη που απαιτεί συγκέντρωση και προσοχή!

Ευτυχώς που, με την βοήθεια του GPS, βρήκαμε αμέσως το Hostel Rosscο.

Η μεγάλη ξύλινη πόρτα, που θυμίζει πόρτα κάστρου, ανοίγει και μπαίνουμε με τις μηχανές μας σε έναν όμορφο πράσινο και γεμάτο δέντρα εσωτερικό χώρο.

Όμορφη έκπληξη: οι οδηγοί των δικύκλων που έρχονται εδώ, έχουν την πρώτη διανυκτέρευση δωρεάν!

Σε αυτή την πόλη βλέπουμε παντού πολλές φυλές ινδιάνων, ντυμένοι με τα όμορφα χρωματιστά παραδοσιακά ρούχα τους, που προσπαθούν να πουλήσουν το εμπόρευμά τους. Είναι μια φανταστική εικόνα!

Μια τεράστια υπερπροσφορά σε ρουχισμό. Πολύ όμορφα ρούχα πλεγμένα ή κεντημένα στο χέρι! Καπέλα, τσάντες παιχνίδια όμορφα αξεσουάρ! Όλα αυτά σε πολύ χαμηλές τιμές! Το σκηνικό γίνεται ακόμα πιο τέλειο από όλα αυτά τα όμορφα μικρά πλανόδια καροτσάκια και τους ιδιοκτήτες τους, που πουλούν βραστό καλαμπόκι, πολλά ειδών τορτίλιες, καθαρισμένα φρούτα, φρέσκους χυμούς και γλυκά.

Η λαχαναγορά είναι το ίδιο συναρπαστική. Εκεί δεν είναι τα αγαθά που συναρπάζουν αλλά οι άνθρωποι! Όλοι αυτοί οι ινδιάνοι αγρότες και το παρουσιαστικό τους.. Κάτι τέτοιο δεν έχουμε ξαναδεί στην ζωή μας! Νιώθουμε με τα 220χλμ που κάναμε μέχρι εδώ, να οδηγήσαμε και ταυτόχρονα 200 χρόνια στο παρελθόν!

Όλες αυτές οι φυλές των ινδιάνων που ζουν εδώ, αποτελούν και τους φτωχότερους των φτωχών! Τα χρήματα που χρειάζονται τα εξοικονομούμουν από τα αγαθά που πουλούν.

Επί μέρες δεν κάνουμε τίποτα άλλο από το να μαθαίνουμε για αυτούς τους ανθρώπους. Επισκεπτόμαστε τα χωριά τους, παρακολουθούμε τον τρόπο ζωής τους, τις χειροποίητες τέχνες τους . Είμαστε εντυπωσιασμένοι από την περηφάνια τους και την ιστορία τους. Μια ιστορία που πηγαίνει χιλιάδες χρόνια πίσω. Αγάπησα αυτούς τους ανθρώπους. Όλοι τους δίνουν μια μάχη, πολεμούν καθημερινά για την επιβίωσή τους, την κουλτούρα τους τον πολιτισμό τους και την παλιά χαμένη γνώση.

Μου αρέσει που δεν το βάζουν κάτω.. μέχρι και σήμερα προσπαθούν να χαράξουν τον δικό τους δρόμο ακόμα και με την θρησκεία… αναγκαστήκαν να αποδεχθούν τον “δικό μας” θεό αλλά με αυτόν αναμιγνύουν και τα δικά τους προχριστιανικά πιστεύω!

Θύελλες

18.03.2017. Νωρίς το πρωί “ταΐζουμε” τα GPS μας με τις συντεταγμένες και ξεκινάμε προς την φημισμένη περιοχή Λα βεντόζα (La Ventosa) που μεταφράζετε η θυελλώδης! Και ακριβώς έτσι είναι! Βρισκόμαστε στην πιο στενή περιοχή του Μεξικού. Ειρηνικός και ατλαντικός χωρίζονται από mia λωρίδα περίπου 200χλμ. Γης.

Οι άνεμοι εδώ είναι τόσο ισχυροί που συχνά αναποδογυρίζουν φορτηγά. Στο ίντερνετ διαβάζουμε εμπειρίες άλλων μοτοσικλετιστών που πέρασαν από εδώ, Οι περιγραφές αρχίζουν με “τραυματική εμπειρία”, συνεχίζουν με “σχεδόν αδύνατον να μείνεις στην λωρίδα σου”, μέχρι και “κατέληξα με την μοτοσυκλέτα μου στο αυλάκι”... αν είναι έτσι, τότε σίγουρα, αυτό που έχουμε να αντιμετωπίσουμε μπροστά μας θα είναι κάθε άλλο εκτός από άνετη οδήγηση.

Όσο πιο πολύ πλησιάζουμε την περιοχή, τόσο και πιο δυνατός γίνεται ο άνεμος. Η πρόγνωση του καιρού μιλάει για 80 χλμ. άερα που από το μεσημέρι και μετά όλο και θα δυναμώνει… και είναι σχεδόν μεσημέρι!

Οι περιγραφές των μοτοσυκλετιστών περιγράφουν τα 30 χλμ. που βρίσκεται το πάρκο των ανεμογεννητριών σαν το πιο δύσκολο... και αυτό το πάρκο το βλέπουμε τώρα μακριά μπροστά μας. Δεν ξέρω τι μας περιμένει εκεί, αλλά τώρα οδηγούμε με τέτοια κλίση σαν να παίρνουμε μια στροφή, αλλά πάμε ευθεία.. κυριολεκτικά ο αέρας μας κρατάει εδώ και χιλιόμετρα σε αυτή την θέση, σαν να ξαπλώνεις με την μοτοσυκλέτα πάνω του!

Δεν ξέρω τι θα γίνει στο πάρκο, το σώμα μου είναι γεμάτο με αδρεναλίνη! Φτάνουμε στο πάρκο των ανεμογεννητριών. Πολλές από αυτές είναι σταματημένες και φρεναρισμένες λόγο της θύελλας! Εκεί δεχόμαστε την θύελλα με όλη της την δύναμη. Έχουμε πραγματικά πρόβλημα να μείνουμε στην λωρίδα μας. δόξα τον Θεό ο δρόμος, από την αντίθετη πλευρά, δεν έχει σχεδόν καθόλου κίνηση.

Σε μεγάλη απόσταση μπροστά μου οδηγάει ένα μικρό αγροτικό που χρειάζεται που και που και τις δύο λωρίδες. Τα χτυπήματα του αέρα είναι τόσο απότομα και δυνατά που δεν έχω χρόνο να αντιδράσω. Συχνά νιώθω ότι ο άνεμος προσπαθεί να μου βγάλει το κράνος από το κεφάλι και με ανάγκαζε κάτι να σταματήσω, δεν νομίζω ότι θα καταφέρω να κρατήσω την μηχανή μου, με όλο το βάρος της, όρθια.

Σιωπούμε και οδηγούμε τελείως συγκεντρωμένοι, 30 ολόκληρα χιλιόμετρα που φαίνονται ατελείωτα! Μετά το πάρκο με τις ανεμογεννήτριες, ο δρόμος κάνει μια μικρή στροφή πίσω από ένα βουνό και αυτό ήταν… ουφ τα καταφέραμε! Η θύελλα κόβεται σαν να κατέβασε κάποιος τον διακόπτη, φυσάει ακόμα άνεμος, αλλά σε σύγκριση με πριν, είναι απλά “αεράκι”.

Σταματάμε στο πρώτο βενζινάδικο που βρίσκουμε στον δρόμο μας, χρειαζόμαστε και οι δύο ένα τσιγάρο!

Προσεγγίζοντας τον Ειρηνικό ωκεανό

Φτάνουμε στον Ειρηνικό και από όλες τις όμορφες τοποθεσίες εδώ διαλέξαμε να μείνουμε το χωριουδάκι Τσιπολίτε (Zipolite). Νοικιάσαμε για 3 μέρες μια φτηνή Cabana με φοινικοσκεπή και θέα τον Ωκεανό. Πρόκειται για ένα πολύ μικρό παραλιακό χωρίο.

Από τα εστιατόρια και μαγαζιά ακούγετε η μουσική των Bob Marley, Jimi Hendrix, Rolling Stones. Μέχρι αργά τα μεσάνυχτα, ακούμε κάθε βράδυ τους ρυθμούς των μπόνγκος από την παραλία.

Συνεχίζουμε προς την περιοχή Οαχάκα. Η διαδρομή είναι μια απόλαυση, η μια στροφή μετά την άλλη, ανάμεσα από βουνά και δάση, με καλούς δρόμους και σχεδόν καθόλου κίνηση, όμορφα μικρά χωριουδάκια και απολαυστικές θερμοκρασίες. Δυο μέρες μείναμε στην Οαχάκα που και αυτή, όπως οι περισσότερες πόλεις στο Μεξικό, φτιάχτηκαν την εποχή του αποικισμού.

Έχουμε συνηθίσει να τρώμε το πρωινό μας στον δρόμο, σε μικρά οικογενειακά μαγαζάκια που βρίσκονται παντού στην άκρη του. Εκεί που η γιαγιά με τις γυναίκες της οικογένειας μαγειρεύουν φρέσκα και νόστιμα φαγητά. Αυτά τα μαγαζάκια δεν είναι τίποτα άλλο από ένα καλύβι με ένα υπόστεγο για ίσκιο και 3-4 τραπεζάκια. Έτσι και αυτό το πρωί το φαγητό μας μαγειρεύεται φρέσκο στην φωτιά.

Το πρωινό, που κανονικά μοιάζει πιο πολύ για μεσημεριανό, συνοδεύεται με φασόλια, φρέσκιες και ζεστές τορτίγιες και μια καράφα γεμάτη από παπάγια χυμό με νερό, όλα φρέσκα! Είναι το τυπικό νόστιμο πρωινό “αλά Μέξικο”, που κάθε φορά μας χορταίνει μέχρι αργά το απόγευμα!

Επόμενος σταθμός το San Miguel de Allende. Για να φτάσουμε εκεί πρέπει να διασχίσουμε την πρωτεύουσα Mexico City. Μια πόλη με έναν πληθυσμό όσο ολόκληρη η Ελλάδα, πάνω από έντεκα εκατομμύρια ζουν σε αυτήν! Η πόλη είναι τεράστια και η κίνηση της χαοτική.

Λίγα έξω από το Mexico City οδηγούμε μέσα σε ένα τεράστιο σύννεφο με μέλισσες! Σαν χαλάζι χτυπούσαν πάνω μας, στις μηχανές και στα κράνη μας! Ο Γιώργος είχε το κράνος του ανοιχτό και όσες μέλισσες τα κατάφεραν να μπουν μέσα, τον τσίμπησαν! Ψύχραιμος, σταμάτησε την μηχανή, άλλα δεν είχαμε πολύ χρόνο για ανασύνταξη, το σύννεφο με τις μέλισσες ερχόταν κατά πάνω μας!

Έτσι αναγκαστήκαμε να φύγουμε στα γρήγορα και αρκετά χιλιόμετρα πιο πέρα να σταματήσουμε. Τελικά είχε 8 τσιμπήματα στο πρόσωπο και στον λαιμό! Σαν νοσοκόμα που είμαι, το είχα προβλέψει και αυτό και στο βαλιτσάκι με τα φάρμακα είχα αντισταμινική αλοιφή αλλά και ενέσεις, σε περίπτωση που το σώμα αντιδράσει αλλεργικά στα τσιμπήματα. Ευτυχώς δεν χρειάστηκε κάτι τέτοιο!

Το San Miguel de Allende είναι μια πολύ παλιά και πανέμορφη πόλη. Οι δρόμοι της έχουν χαρακτηριστεί από την Unesco, σαν μνημεία πολιτιστικής κληρονομίας Η πόλη είναι φτιαγμένη επάνω σε λοφίσκους και έτσι όπου και να πας έχεις ανηφόρες ή κατηφόρες, με τους στρωμένους με πέτρα δρόμους να είναι πολύ γλιστεροί και στενοί.

Με αυτή την κουραστική διαδρομή και τον Γιώργο να είναι μπροστά, με το πρόσωπο του γεμάτο από τσιμπήματα, δυσκολευτήκαμε αρκετά και χαθήκαμε πολλές φορές.

Τα καταφέραμε και φτάσαμε στο Hostel Lool Beh. Δεν προλάβαμε να παρκάρουμε στην αυλή και να βγάλουμε το κράνος πέφτουν πάνω μας δυο παλιοί γνωστοί! Ο Ντιρκ από το Βερολίνο και ο Γκέρυ από τις ΗΠΑ, που τους είχαμε γνωρίσει στον San Cristobal, ταξιδεύουν πάνω από ένα χρόνο με τις μοτοσυκλέτες τους την Panamericana. Η χαρά μας ήταν μεγάλη και έτσι με το καφεδάκι μας είχαμε να πούμε πολλά και να ανταλλάξουμε εμπειρίες!

Λένε οτι το San Miguel είναι η πιο όμορφη πόλη του Μεξικού, με όμορφα σοκάκια πανέμορφα σπίτια και μαγαζάκια. Το κακό είναι ότι είναι και ακριβό! Εδώ έρχονται πολλοί Αμερικάνοι από τις ΗΠΑ και όπου βρίσκονται αυτοί, ανεβαίνουν οι τιμές.

Σκορπιοί και αλκοόλ

Στις 26.04.2017 βρισκόμαστε για λίγες μέρες στο Ντουράγκο, την πόλη των σκορπιών. Αυτοί οι μικροί άσπροι σκορπιοί είναι οι πιο δηλητηριώδεις, ένα τσίμπημα τους και έχεις 15 λεπτά χρόνο να σώσεις την ζωή σου.

Το δηλητήριο τους φωσφορίζει το βράδυ μέσα στο σώμα τους και με ένα φακό υπεριώδους φάσματος είναι σαν να λάμπουν! Το τελευταίο βράδυ το περνάμε με δύο Μεξικανούς που γνωρίσαμε, στην πιο τρελή Pub τις πόλης! Εκεί σερβίρουν το δικό τους μεσκάλ, ένα ποτό σαν την τεκίλα, και στο Ντουράγκο έχει μέσα τους δηλητηριώδεις σκορπιούς!

Το δηλητήριο του σκορπιού αναμιγνύετε με το αλκοόλ και εξουδετερώνεται.Ο Γιώργος ήπιε αρκετά ποτηράκια, μάσησε και κατάπιε τον σκορπιό που υπήρχε μέσα και μετά δοκίμασε μάλιστα και σκορπιούς ψημένους στην σχάρα.

Δεν ξέρω πως τους προετοιμάζουν αλλά τους ψήνουν στην σχάρα και τους σερβίρουν σαν μεζέ με το ποτό! Είναι τραγανοί και πράγματι έχουν την γεύση σαν πατατάκια!

Το ποτό με σκορπιούς μας αναζωογόνησε και μέχρι τις 3 το πρωί, περπατάγαμε στην όμορφη πολύ συζητώντας.

Η “παραδεισένια” παραλία

28.04.2017 Με βαρύ κεφάλι και ακόμα αρκετό αλκοόλ στο αίμα, ξεκινάμε προς το Topolobampo. Αυτό είναι το μικρό λιμάνι όπου με πλοίο, σε περίπου 6 ώρες θα περάσουμε “απέναντι”, στην Baja California. Στο λιμάνι φτάσαμε νωρίς το απόγευμα και βγάλαμε αμέσως εισιτήρια. Το πλοίο

Μας έφευγε στις 11 το βράδυ και τον χρόνο μας μέχρι το βράδυ,τον περνάμε σαν Μεξικάνοι, με ύπνο κάτω από τον ίσκιο των μεγάλων δέντρων, δίπλα από τις μηχανές μας.

09.05.1017 ο προορισμός μας είναι το Santa Rosalia. Στην διαδρομή ανακαλύπτουμε την μια ερημική παραλία μετά την άλλη! Ψάχνοντας το ιδανικό μέρος για κατασκήνωση βρήκαμε ΤΗΝ ΠΑΡΑΛΙΑ! Μια ξύλινη πινακίδα γράφει: El Coyote. Αποφασίζουμε να κατασκηνώσουμε σε αυτήν .

Ανακαλύψαμε το πιο όμορφο και ειρηνικό μέρος, του μέχρι τώρα ταξιδιού μας! Καθόμαστε για μέρες και απολαμβάνουμε την άσπρη παραλία, χωρίς νερό, ρεύμα, ίντερνετ. αλλά με πανσέληνο, ίσκιο, ζέστη και κρυστάλλινα νερά που δεν σε αφήνουν να βγεις από μέσα τους..

Το πρωί ανάβουμε φωτιά, φτιάχνουμε τον καφέ μας και απολαμβάνουμε την ανατολή του ηλίου παρακολουθώντας φαλαινοκαρχαρίες και δελφίνια. Είμαστε σίγουροι ότι βρισκόμαστε στον παράδεισο!

Αλλά ο τυπικός μεξικανός δεν μπορεί να λείπει σε μια τέτοια φάση! Ο Μιγκέλ! Έχει ένα μαγαζάκι σχεδόν ένα χιλιόμετρο πιο μακριά και έρχεται κάθε πρωί με το φορτηγάκι του. Την πρώτη μέρα μας έφερε ένα βαρέλι γεμάτο με νερό για να πλενόμαστε, είχε παγάκια μαζί του σε σακούλες, πόσιμο νερό σε μπουκάλια, παγωμένο ψάρι και κρέας, λίγα λαχανικά και κονσέρβες!

Έκανε κάθε πρωί αυτή την διαδρομή και πουλούσε τα αγαθά του σε όλους που κατασκηνώνουν ελεύθερα στις παραλίες! Ένα βαρέλι γεμάτο με νερό, ένα γαλόνι πόσιμο νερό μαζί με κρέας ή ψάρι, φρούτα και λίγα ζαρζαβατικά, κοστίζει 12€! Αυτό είναι.. ήμασταν στον παράδεισο!

Επόμενος προορισμός Camalu. Ένα χωριουδάκι στην μέση του πουθενά! Διαδρομή: 320 χλμ μέσα στην έρημο, χωρίς βενζινάδικο και κατοίκους.. Η διαδρομή είναι μεγάλη για τα ντεπόζιτα βενζίνης μας. Παιρνούμε ρεζέρβα βενζίνη σε πλαστικά μπουκάλια.

Η διαδρομή μέχρι το Camalu μας κόβει την ανάσα! Αντί για την άγονη έρημο που περιμέναμε βρήκαμε τεράστιους κάκτους! Κάκτοι που φτάνουν τα 6 με 8 μέτρα ύψος! Στο ενδιάμεσο τεράστιοι στρογγυλοί βράχοι. Απερίγραπτο τοπίο!

Ο χαλασμένος δρόμος με τις λακκούβες είμαι κουραστικός. Ανάμεσα στις μικρές ασήμαντες λακκούβες υπάρχουν και οι άλλες, αυτές που μέσα της εξαφανίζεται ολόκληρος τροχός. Προς το τέλος της διαδρομής αυτής, είχαμε 5 έλεγχους από στρατιωτική αστυνομία!

19.05.2017. Η τελευταία βραδιά στο Μεξικό. Κατευθυνόμαστε προς το κέντρο τις πόλης, τρώμε και πίνουμε το αγαπημένο μας κλαμάτο (μπύρα με χυμό ντομάτας,τσίλι και αλάτι) και γλεντάμε μια τελευταία φορά αλά μεξικάνικα μαζί με τους αγαπημένους μας μεξικανούς.

Άνθρωποι που τα μάτια τους λάμπουν, άνθρωποι που το πάθος της ζωής, του γέλιου και της χαράς, βρίσκεται στο πρόσωπο του καθενός! Ζήσαμε τόσες όμορφες στιγμές και είδαμε τόσα πολλά σε αυτή την χώρα. Είχαμε μόνο θετικές εμπειρίες. Τα τόπες (εμπόδια στο δρόμο ) και οι λακκούβες μας δυσκόλεψαν την οδήγηση αλλά συνηθίσαμε.

Αντίο Μεξικό.. είμαστε λυπημένοι που σε αφήνουμε, αλλά και περίεργοι τι μας περιμένει στις ΗΠΑ.

ΗΠΑ και αλλαγή σκηνικού

Αποφασίσαμε να μπούμε στις ΗΠΑ από την μικρή μεξικανική πόλη Tecate. Τα σύνορα εκεί είναι μικρά και δεν έχουν σχεδόν καθόλου κίνηση! Η διαδικασία στα σύνορα των ΗΠΑ, κράτησε 10 λεπτά, και κόστισε 14$ το άτομο με τρεις μήνες βίζα.

Προτού μπούμε στην χώρα, ασφαλίσαμε τις μηχανές μας στην εταιρία Lion Group. Η βενζίνη στην χώρα (Ιούλιος 2017) είναι με 0.60$/ το λίτρο πολύ φθηνή! Έτσι τους επόμενους δύο μήνες, ταξιδεύουμε στις Ηνωμένες Πολιτείες διασχίζοντας τις περιοχές Καλιφόρνια, Αριζόνα, Γιούτα, Νέο Μεξικό, Ουαϊόμινγκ, Κολοράντο και Μοντάνα.

Αν και το ξέραμε, τρομάξαμε από τις τιμές στις ΗΠΑ. Τα πάντα είναι πολύ πιο ακριβά από ότι στο Μεξικό. Οι τιμές των ξενοδοχείων είναι τσουχτερές, Η χώρα όμως έχει μια όμορφη κάμπινγκ κουλτούρα και το ελεύθερο κάμπινγκ επιτρέπεται!

Αποφασίσαμε από τώρα και στο εξής, να κοιμόμαστε στο «ξενοδοχείο εκατομμυρίων αστέρων». Μαγειρεύουμε μόνοι μας , και όμως, αυτό κοστίζει περισσότερο από ότι να τρως σε μεξικανικά εστιατόρια.

Στα χωριά και στις πόλεις δεν υπάρχουν μικρά μαγαζιά, περίπτερα, παντοπωλεία ή λαϊκή αγορά, όπως τα ξέρουμε από το Μεξικό. Όλα αυτά τα όμορφα μικροκαταστήματα με τους φιλικούς ιδιοκτήτες ή τους αγρότες που πωλούν τα αγαθά τους, έχουν αντικατασταθεί στις ΗΠΑ από το την αλυσίδα σούπερ μάρκετ Γουόλμαρκτ!

Είναι σαν ένα σοκ κουλτούρας! Σταματάμε στην μέση του χωριού και ρωτάμε που μπορούμε να αγοράσουμε φρούτα ή ψωμί; Η απάντηση: “7χλμ σε αυτή την κατεύθυνση θα συναντήσετε το Γουόλμαρκτ!” Mόνο αυτό και τίποτε άλλο!

Το ψωμί που πουλάνε είναι σαν βαμβάκι, τα λαχανικά πανάκριβα! Φτηνότερες είναι οι κονσέρβες, και το έτοιμο πακεταρισμένο φαγητό με τεράστιες μερίδες κρέας!

Route 66

Το ταξίδι μας το αρχίσαμε με την θρυλική διαδρομή Route 66, και αυτό μέχρι το Flagstaff. Το πρώτο μέρος, μας άφησε την εντύπωση μιας διαδρομής προς την κόλαση «Highway to Hell». Έρημος, ατελείωτοι δρόμοι που οδηγούν στο πουθενά και μια αφόρητη ζέστη.

Τρομακτικές διαδρομές, με αέρα που στην κυριολεξία ζεματάει και τις θερμοκρασίες να αγγίζουν τους 50 βαθμούς. Βουνά στον ορίζοντα που όσο και να οδηγούμε δεν τα πλησιάζουμε. Οι υψηλές θερμοκρασίες και η τεράστια απεραντοσύνη αυτής της χώρας ήταν κάτι το οποίο, τις πρώτες μέρες, δεν είχαμε προβλέψει και δεν είχαμε αρκετό νερό μαζί μας!.

Με θερμοκρασία πάνω από 45C σταματάμε στην άκρη του δρόμου, η αφόρητη ζέστη άρχισε να μας προκαλεί πανικό! Η ψευδαίσθηση ότι στα επόμενα χιλιόμετρα θα βρούμε νερό και ίσκιο να ξεκουραστούμε λίγο, μας οδηγεί σε λάθος κινήσεις.

Γεμίσαμε το στομάχι μας με το ζεστό νερό που κουβαλούσαμε μαζί μας, και χρησιμοποιήσαμε το τελευταίο λίτρο για να βρέξουμε τα κράνη μας από μέσα και τα κοντομάνικα που φορούσαμε κάτω από τα μπουφάν! Λάθος κίνηση!

Η δροσιά κράτησε το πολύ 10 λεπτά, από εκεί και μετά και για τα επόμενα 150χλμ, βρεθήκαμε χωρίς νερό, στο έλεος της ερήμου, του ήλιου και της αφόρητης ζέστης! Ο ιδρώτας μας, δεν προλαβαίνει να δροσίζει το δέρμα, γιατί στεγνώνει από τον καυτερό αέρα σε χρόνο μηδέν.

Μεγάλες αποστάσεις χωρίς ένα δέντρο για λίγο ίσκιο ή το λιγότερο ένα θάμνο. Με ζαλάδες,τις τελευταίες δυνάμεις, υπερθερμασμένοι και τελείως εξαντλημένοι φτάσαμε στο περιβόητο βενζινάδικο Roys Motel!

Από αυτό το μοτέλ έχει απομείνει μόνο το βενζινάδικο και όσοι μιλάνε για την Route 66 εννοούν ακριβώς αυτό το σημείο. Εκεί βρήκαμε νερό, βενζίνη και τον πολυπόθητο ίσκιο. Καθίσαμε πάνω από 2 ώρες στο βενζινάδικο πίνοντας ο καθένας μας 2 λίτρα κρύο νερό! Από εκεί είχαμε μπροστά μας άλλα 180χλμ αφόρητη ζέστη μέχρι την επόμενη πόλη!

Η διαδρομή ήταν το ίδιο εξαντλητική, με την διαφορά ότι αυτή την φορά είχαμε αρκετό νερό μαζί μας! Στο Μεξικό, βρίσκαμε και στις πιο απομακρυσμένες περιοχές και σε απόσταση των 20 με 30 χλμ ένα κατάστημα η ένα σπίτι όπου πουλούσαν τρόφιμα, φρούτα και ποτά και από αυτή την άποψη ήμασταν καλομαθημένοι.

Νωρίς το βραδάκι φτάσαμε στην επόμενη πόλη, το Needles! Ούτε κατεβάσαμε τα πράγματά μας από τις μηχανές! Κατευθείαν στο δωμάτιο, κλιματισμό στο φουλ, και κάπου εκεί μας πήρε ο ύπνος!.

Έτσι οι πρώτες διαδρομές στις ΗΠΑ μας έγιναν ένα καλό μάθημα! Από εδώ και στο εξής αρχίσαμε να μαζεύουμε πληροφορίες για την διαδρομή που έχουμε μπροστά μας!

Δεν είναι μόνο η ζέστη που μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα! Καταιγίδες, δυνατή βροχή ή ακόμη και ανεμοστρόβιλοι μπορεί να μας γίνουν επικίνδυνοι σε αυτό το απέραντο τοπίο.

Το να έχουμε πάντα αρκετό νερό μαζί μας, ήταν το πρώτο πράγμα που μάθαμε στις Ηνωμένες Πολιτείες. Σωστά προετοιμασμένοι, ακολουθήσαμε για εκατοντάδες χιλιόμετρα την Route 66!

Η ομορφιά της Αμερικής

Οδηγήσαμε σχεδόν 10 χιλιάδες χιλιόμετρα, κυρίως μέσα από τα εθνικά πάρκα. Όταν μιλάμε για τα εθνικά πάρκα στις ΗΠΑ, εννοούμε τεράστιες εκτάσεις! Υπάρχουν 59 εθνικά πάρκα και όλα μαζί έχουν ένα μέγεθος των 210.000χλμ² , σχεδόν το διπλάσιο μέγεθος από αυτό της Ελλάδας μαζί με την θάλασσα και τα νησιά της!

Το Yellowstone πάρκο για παράδειγμα με 8.983χλμ² έκταση, είναι πολύ μεγαλύτερο από την Κρήτη!

Αυτό που μας πρόσφερε η άγρια φύση και το γεωλογικό περιβάλλον, ξεπέρασε όλες τις προσδοκίες μας και μας άφησε άφωνους. Συχνά και όσο οδηγούσαμε έπρεπε να υπενθυμίζει ο ένας στον άλλον να μην κοιτά τόσο στο τοπίο άλλα να προσέχει τον δρόμο!

Οι Αμερικανοί φροντίζουν την φύσης τους, στα εθνικά πάρκα και υπάρχουν αυστηροί κανόνες που όλοι τους ακολουθούν. Γνωρίσαμε μόνο φιλικούς και φιλόξενους ανθρώπους. Η περιέργεια για το «που και από που» ήταν σε καθημερινή βάση και οι περισσότεροι ταυτιζόντουσαν με το ταξίδι μας!

Γνωρίσαμε πολλούς ταξιδιώτες που περνούν ολόκληρα χρόνια στον δρόμο! Μαζί τους περάσαμε από λίγες ώρες μέχρι και αρκετές μέρες, ακούγοντας τις ιστορίες τους η ανταλλάσοντας εμπειρίες!

Με τέτοιες συναντήσεις και ένα τέτοιο ταξίδι η πλήξη δεν έρχεται ποτέ. Θα έλεγα, πιο πολύ αποκτάς μια ψυχική και πνευματική γαλήνη.

Καναδάς

Στις 14 Ιουλίου, το 2017, αφήσαμε πίσω μας τις ΗΠΑ και μπήκαμε στον Καναδά! Πως να περιγράψω τον Καναδά; Ατέλειωτα δάση, άγρια φύση, άγρια ζώα. Μια χώρα που είναι πολύ αραιοκατοικημένη, έχει σε κάθε τετραγωνικό χιλιόμετρο του μόνο 3 κατοίκους!

Στην χώρα αυτή ταξιδέψαμε στις περιοχές Βρετανική Κολομβία και Αλμπέρτα. Επισκευαστήκαμε τις πόλεις Calgary, Nelson, Κaslo, Slocan, Banff, Dunster, McBride, P.George Whistler, Vancouver και κάναμε χιλιάδες χιλιόμετρα στην γαλήνια φύση αυτής τhς τεράστιας χώρας.

Γνωρίσαμε πολλούς καλούς ανθρώπους και αποκτήσαμε καινούργιους φίλους. Τις πιο όμορφες στιγμές τις είχαμε στο Toad Rock, ένα κάμπινγκ κοντά στο Kaslo που είναι αποκλειστικά για μοτοσυκλετιστές!

Κάθε βράδυ, μαζεύονται εκεί γύρω στους 60 ταξιδιώτες με τις μοτοσυκλέτες τους. Τα βράδια είναι γεμάτα όμορφες ιστορίες, ζωντανή μουσική, αλκοόλ και φαγητά από την ψησταριά. Για τις διανυκτερεύσεις και τα ποτά δεν υπήρχαν τιμές. Ο καθένας πληρώνει αυτό που νομίζει ότι αξίζουν.

Τα χρήματα τα βάζουμε σε ένα φάκελο και τα ρίχνουμε στο γραμματοκιβώτιο όταν φεύγουμε. Κανένας δεν κοντρολάρει και οι ιδιοκτήτες, η Marry και ο Gran, αμείβονται με το παραπάνω για την εμπιστοσύνη που δείχνουν.. το σύστημα τους δουλεύει! Περάσαμε τόσο όμορφα εκεί που δεν καταλάβαμε πότε πέρασαν 3 εβδομάδες.

Ο Καναδάς, μας συνόδεψε με μια μελαγχολία… ήταν η τελευταία χώρα του ταξιδιού μας και από το Vancouver επιστρέψαμε αεροπορικώς στην Φρανκφούρτη. Οι Μοτοσυκλέτες μας δούλεψαν σαν ελβετικό ρολόι, δεν είχαμε καμία βλάβη, κάψανε όλων των ειδών βενζίνη, μέχρι και αυτές που αναμιγνύουν νερό, χωρίς κανένα πρόβλημα.

Το μόνο που χρειάστηκαν ήταν αλλαγή λαδιών και φίλτρων κάθε 10.000 χλμ, περίπου κάθε 14.000χλμ καινούργια λάστιχα (και αυτό γιατί είμασταν βαρυφορτωμένοι)και που και που, καθάρισμα στο φίλτρο αέρος.

Σε αυτό το ταξίδι οδηγήσαμε 45 χιλιάδες χιλιόμετρα. Όλα αυτά τα έκανα με μια αλυσίδα! Δεν την λάδωσα ποτέ αλλά χρησιμοποιούσα τέφλον σπρέι κάθε 300 με 400 χλμ. Η κατάστασή της είναι ακόμα οκ.

Και εμείς; Αυτό το ταξίδι άλλαξε τον τρόπο ζωής μας. Ταξίδια κάναμε πολλά στην ζωή μας αλλά έναν ολόκληρο χρόνο πάνω στην μηχανή, από χώρα σε χώρα, από ήπειρο σε ήπειρο, χωρίς σχέδιο, χωρίς περιορισμό, ποτέ στο παρελθόν!

Μετά από ένα χρόνο στον δρόμο και τους τελευταίους 5 μήνες στην σκηνή, είχαμε πρόβλημα με τους τοίχους του σπιτιού μας. Γυρίζοντας πίσω συνειδητοποιήσαμε πόσα πολλά ρούχα και αντικείμενα έχουμε.Το ταξίδι μας έκανε μινιμαλιστές.

Έτσι σχεδιάζουμε το επόμενο ταξίδι που ξεκινάει το φθινόπωρο του 2018. Είναι ένα σχέδιο όπως και το πρώτο! Η ημερομηνία που θα ξεκινήσουμε είναι έτοιμη ο προορισμός και η επιστροφή όχι!

Περισσότερες πληροφορίες για εμάς το αναλυτικό ημερολόγιο του ταξιδιού μας με φωτογραφίες και βίντεο βρίσκεται στην ιστοσελίδα μας www.wheel-of-time-gr.com

Με αυτή την αφήγηση ελπίζουμε να σας πήραμε λίγο μαζί μας σε αυτό το όμορφο ταξίδι.