Με τις υποδείξεις των ευγενέστατων τελωνειακών κατέλυσα σε ένα κοντινό ξενοδοχείο, στην περιοχή του λιμανιού. Την επόμενη μέρα η Τρίπολη μου άνοιξε διάπλατα την αγκαλιά της και με παρέσυρε στην αραβική πραγματικότητα, μ’ ότι αυτό συνεπάγεται. Με επίκεντρο το γεροδεμένο πέτρινο κάστρο που βιγλίζει όλη την πόλη και το παρακείμενο πολύβουο σκεπαστό παζάρι, χρώματα, αρώματα, άναρχη κίνηση, πολυκοσμία, ετερόκλιτα εμπορεύματα, μιναρέδες και ασυνήθιστες γεύσεις συνέθεταν το πολιτισμικό-αραβικό μωσαϊκό που αντίκριζαν τα μάτια μου στους δρόμους και στα σοκάκια της Τρίπολης.
Αυτό όμως που με συγκίνησε περισσότερο ήταν το γεγονός ότι -από την πρώτη στιγμή που πάτησα το πόδι μου Λίβανο- στην αναφορά της εθνικής μου καταγωγής, αρκετοί ήταν εκείνοι που με χαιρετούσαν στα ελληνικά και συνομιλούσαν μαζί μου, καθώς είχαν δουλέψει για κάποια χρόνια στην Ελλάδα. Ήταν κάτι που με χαροποιούσε ιδιαίτερα, αφού μου δινόταν η ευκαιρία να προσεγγίσω πιο άμεσα τους ντόπιους και να δυναμώσουμε τις ελληνο-αραβικές σχέσεις μας. Αυτοί άλλωστε με πληροφόρησαν πως η Τρίπολη (μαζί με την Βηρυτό) αποτελούν τις κυριότερες εστίες του ορθόδοξου ελληνισμού στον Λίβανο.
ΠΕΡΑΣΜΕΝΑ ΜΕΓΑΛΕΙΑ…
Η περιοχή του σημερινού Λιβάνου αντιστοιχεί στο μεγαλύτερο μέρος της στη Φοινίκη των αρχαίων χρόνων, η οποία ήδη από τις αρχές του 8ου π.Χ. αιώνα είχε αναπτύξει έναν αξιόλογο πολιτισμό, με κυριότερες εστίες τις πόλεις-λιμάνια της Βύβλου, της Σιδώνας και της Τύρου.
Κυριότερος γεωμορφολογικός παράγοντας του Λιβάνου η ομώνυμη οροσειρά, που διασχίζει τη χώρα με κατεύθυνση παράλληλη με τις μεσογειακές ακτές. Η οροσειρά του Λιβάνου κατηφορίζει με ομαλή κλίση προς τη θάλασσα, σχηματίζοντας μια στενή πεδινή λωρίδα που δεν ξεπερνά σε πλάτος τα 15 χιλιόμετρα.
Οδηγώντας την μαύρη DAYTONA MAVERICK 500 σ’ έναν υποτυπώδη αυτοκινητόδρομο με πολλή κίνηση και επιθετικούς οδηγούς, κατευθύνθηκα για την Βηρυτό (80 χλμ. νότια). Σε όλο το μήκος της διαδρομής, ο αυτοκινητόδρομος «έτρεχε» κάτω από τη σκιά της οροσειράς του Λιβάνου.
Πριν από το 1975 η Βηρυτός είχε την όψη μιας κομψής σύγχρονης πόλης, αρκετά κοσμοπολίτικης και δυτικοποιημένης, μ' έναν πληθυσμό πολύ ετερογενή ως προς την εθνικότητα και τη θρησκεία. Σπουδαιότατο κέντρο οικονομικών και επιχειρηματικών δραστηριοτήτων του ευρύτερου αραβικού κόσμου, η Βηρυτός αποτελούσε κάποτε την πρωτεύουσα μιας χώρας της οποίας οι εκπληκτικοί ρυθμοί οικονομικής ανάπτυξης είχαν αναγάγει σε «Ελβετία της Μέσης Ανατολής».
Δυστυχώς, οι καταστάσεις που αντίκρισα στην παραμελημένη Βηρυτό επαλήθευαν την δεινή οικονομική–κοινωνική θέση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα τα τελευταία χρόνια. Οι συχνές ένοπλες κοινωνικές εξεγέρσεις, τα υψηλά ποσοστά ανεργίας, η φτώχια, η κρατική διαφθορά, η ακρίβεια και η εγκληματικότητα αποτελούν ένα εκρηκτικό «κοκτέιλ», ενώ η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν η καταστροφική έκρηξη στο λιμάνι της Βηρυτού (Αύγουστος 2020), που άφησε πίσω της 200 νεκρούς και υλικές ζημιές $1.7 δις. Σοκαριστική ήταν άλλωστε η εικόνα των μισοκατεστραμμένων κτιρίων που εξακολουθούσαν να ορθώνονται σε πολλά σημεία πέριξ του λιμανιού, αποτελώντας την τραγική μαρτυρία της καταστροφής που είχε προηγηθεί.
Ολόκληρο το κέντρο της Βηρυτού με τα κυβερνητικά κτίρια ήταν μια αποκλεισμένη –με συρματοπλέγματα– στρατιωτική ζώνη.
Η καρδιά της πόλης κτυπούσε στον παραθαλάσσιο πεζόδρομο, ενώ τα κυριότερα αξιοθέατα που επισκέφθηκα με την μαύρη DAYTONA MAVERICK 500 ήταν οι θαλάσσιοι βράχοι Pigeons’ Rock, η μαρίνα Zaytouna Bay, το τζαμί Muhammad al-Amin και η πλατεία Place des Martyrs…
