Κείμενο: Νεκταρία Ευστρατίου
13/08/2024
Η διαδρομή σήμερα δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον, κινούμαστε σταθερά πάνω από τα 4.000 μέτρα αλλά το μεγαλύτερο μέρος της είναι ευθύς και στενός ασφαλτοστρωμένος δρόμος. Ο λόγος που έχουμε έρθει εδώ είναι να κάνουμε 2 διανυκτερεύσεις στο Hanle, μέρος αδιάφορο, το οποίο όμως θα είναι η βάση μας για να ανέβουμε το υψηλότερο πάσο του κόσμου Umling la στα 5.800 μέτρα. Είναι ένας από τους στόχους του ταξιδιού μας, ένα τικ στην bucket list μας, ένα «been there, done that». Το υψόμετρο είναι όντως ακραίο, αν αναλογιστεί κανείς ότι είναι μεγαλύτερο από το base camp του Everest και ο πλοηγός μας, μας συστήνει να ντυθούμε καλά, να έχουμε τα αδιάβροχα έτοιμα και να είμαστε προετοιμασμένες όσο καλύτερα μπορούμε για τα 140 χλμ πάνω και κάτω. Αν αισθανθούμε καλά στην κορυφή του πάσου θα μείνουμε λίγη ώρα για φωτογραφίες, αλλιώς συνοπτικά πρέπει να αρχίσουμε την κάθοδο. Τον ρωτώ επίσης και επιβεβαιώνω ότι θα έχουμε οξυγόνο μαζί μας. Όλα αυτά αύριο βέβαια, σήμερα η πορεία μας είναι προς το Hanle με μία στάση για καφέ και μια ακόμη στη Nyoma για φαγητό. Στο μικρό χωριό που πίνουμε τον καφέ μας, δοκιμάζουμε να παίξουμε όλοι μαζί παρέα ένα επιτραπέζιο παιχνίδι που πρώτη φορά βλέπουμε. Θυμίζει λίγο μπιλιάρδο, ο κάθε παίκτης κάθεται σε μια από τις πλευρές ενός τετραγώνου και χτυπάει με τα δάχτυλα πούλια ντάμας, προσπαθώντας να τα βάλει στις τρύπες στις γωνίες.
Η δραστηριότητα φέρνει αρκετό γέλιο, αρκετό όμως γέλιο και κλάμα φέρνουν και οι εγκαταστάσεις της «τουαλέτας» πριν φύγουμε, που για μια ακόμη φορά είναι ένα ισχυρό σοκ για το οποίο δεν θα επεκταθώ, αφού για τη συγκεκριμένη εμπειρία συμφωνήσαμε ότι «what happens in India, stays in India». Στη Nyoma το μοναδικό βενζινάδικο είναι κλειστό και ο μόνος τρόπος να προμηθευτούμε καύσιμα είναι η μαύρη αγορά στο €1,50 περίπου το λίτρο, πράγμα που γίνεται συχνά απ΄ό,τι κατάλαβα. Στο Hanle φτάνουμε νωρίς το απόγευμα, το κατάλυμά μας λέγεται Royal Rabo και είναι από τα καλύτερα που έχουμε μείνει ως τώρα. Σχετικά καινούριο, ευρύχωρο, καθαρό με ρεύμα από τις 19:00 έως τις 23:00, διάστημα κατά το οποίο αν περιμένεις αρκετά με ανοιχτή τη βρύση έχεις και ζεστό νερό. Μοναδικό πρόβλημα, η παντελής έλλειψη δικτύου τηλεφωνίας και wifi που μας δημιουργεί εκνευρισμό γιατί οι πληροφορίες που είχαμε πριν φτάσουμε ήταν ότι θα είχαμε internet. Προσωπικά, αυτό δεν είναι κάτι που με ενοχλεί ιδιαίτερα, λίγο βέβαια περισσότερο αυτή τη φορά γιατί είναι τα γενέθλιά μου σήμερα και κάποιοι άνθρωποι θα με ψάχνουν. Από την άλλη, δεν έχω παράπονο… από το πρωί οι φίλοι μου εδώ φρόντισαν να μου στολίσουν το μηχανάκι με μπαλόνια και το βράδυ μετά το δείπνο είχα και τούρτα έκπληξη με αφιέρωση γραμμένη από πάνω customized. So… happy 43 years… εδώ πάνω, στα Ιμαλάια.
14/08/2024
Σήμερα η μέρα προοιωνιζόταν και αποδείχτηκε τελικά epic… 70 χλμ μας χώριζαν από το υψηλότερο πάσο του κόσμου και από νωρίς φαινόταν ο ενθουσιασμός μας. Ξεκινήσαμε κατά τις 9 από το Hanle με τα 30 πρώτα χιλιόμετρα αμιγώς off road, μια διαδρομή ιδιαίτερα ευχάριστη διασχίζοντας τεράστιες εκτάσεις ερημικού τοπίου. Η διαδρομή ήταν περίκλειστη από βουνά, τα οποία όμως ήταν σε τεράστια απόσταση, ένα πραγματικά απόκοσμο σκηνικό. Σε πολλά σημεία μπορούσαμε να πάμε αρκετά γρήγορα, σε άλλα έπρεπε να περάσουμε μέσα από γούβες που έκαναν τη διαδρομή διασκεδαστική και έφερναν χαμόγελα μέσα στα κράνη μας. Ο δρόμος που ακολουθούμε σήμερα δεν υπάρχει στους χάρτες της google, εργαλείο που χρησιμοποιώ κατά κόρον στην Ευρώπη και αναρωτιέμαι πόσο εύκολο θα ήταν να φτάσουμε στον προορισμό μας χωρίς πλοηγό. Ακολουθούν τα ασφάλτινα χιλιόμετρα όπου το υψόμετρο αρχίζει να ανεβαίνει πιο απότομα, νοιώθοντας πλέον τη διαφορά και στον οργανισμό μας. Σταδιακά κάνουμε κάποιες στάσεις για ξεκούραση και ήπια προσαρμογή στο μεγαλύτερο υψόμετρο… είναι πραγματικά εντυπωσιακό πώς η ελάχιστη δραστηριότητα καταπονεί το σώμα μας και φέρνει λαχάνιασμα. Ακολουθεί μια σειρά από χωμάτινα πέταλα με φανταστική θέα, λίγη άσφαλτος ξανά, μια στάση για καφέ σε «μαγαζί» στη μέση του πουθενά, αρκετές πινακίδες που μας ενημερώνουν ότι είμαστε πλέον υψηλότερα από το Everest base camp και λίγα χιλιόμετρα παρακάτω έχουμε φτάσει στο περιβόητο Umling la, στο υψηλότερο μάλλον σημείο που θα φτάσουμε ποτέ στη ζωή μας. Έχει αρκετό κόσμο, βγάζουμε τις απαραίτητες φωτογραφίες και βίντεο, καθώς και το screenshot στο κινητό που μας επιβεβαιώνει το υψόμετρο που φτάσαμε… 5.800 μέτρα ακριβώς. Αισθανόμαστε πολύ καλά, αλλά μετά από κανένα 20λεπτο, το συνετό είναι να αρχίσουμε να κατεβαίνουμε σιγά σιγά, χαρούμενες πλέον και χαλαρές. Στο γυρισμό κάνουμε στάση στο ίδιο μέρος που ήπιαμε τον καφέ ανεβαίνοντας, αυτή τη φορά για φαγητό (noodles και ομελέτα με ψωμί έχουν γίνει τα αγαπημένα μας πιάτα εδώ), κάνουμε τις αγκαλιές μας που δεν προλάβαμε να τις κάνουμε πάνω και δοκιμάζουμε τη μοναδική εμπειρία της dry toilet. Ακολουθεί χωμάτινο κομμάτι που καταευχαριστιόμαστε για μια ακόμη φορά και φτάνουμε πίσω στο Hanle πριν τις 16:00, όπου δεν έχουμε τίποτα να κάνουμε και πάλι, οπότε ξεκουραζόμαστε, ανταλλάσσουμε φωτογραφίες, τρώμε και πέφτουμε για ύπνο πριν τις 22:00. Το σίγουρο είναι ότι τα μέρη εδώ δεν είναι για nightlife…
15/08/2024
15Αύγουστος σήμερα και στην Ινδία είναι επέτειος απελευθέρωσης, οπότε είναι εθνική αργία και εδώ. Η διαδρομή μας σήμερα έχει 150 χιλιόμετρα με καμιά 35αριά εξ αυτών off road… ή έτσι νομίζουμε τελοσπάντων. Ξεκινήσαμε το πρωί από το Hanle με καλή άσφαλτο ή black road όπως συνηθίζουν να λένε εδώ, πηγαίνοντας προς την κατεύθυνση από την οποία είχαμε έρθει 2 μέρες πριν. Ο πλοηγός μας προτείνει να στρίψουμε δεξιά και να μην συνεχίσουμε ευθεία όπως λένε οι χάρτες για να είναι πιο εύκολη η διαδρομή… που να ξέραμε βέβαια ότι η έμπνευση αυτή θα μας έβγαινε ξινή. Κάποια στιγμή φτάνουμε σε ένα check point, στο οποίο για πρώτη φορά καθυστερούμε αρκετά. Κάτι συμβαίνει με τα διαβατήριά μας ή τα χαρτιά των οδηγών μας, καλούν κάποιον ανώτερο και σε λίγο έρχεται ένας χαμογελαστός κύριος, ο οποίος είναι διοικητής ή κάτι τέτοιο γιατί όλοι βαράνε προσοχή. Έρχεται προς το μέρος μου, με ρωτάει αν τραβάει η κάμερα στο κράνος μου, τον διαβεβαιώνω πως όχι, μετά ρωτάει πώς αισθάνομαι (δεν το πιάνω αρχικά), του λέω υπέροχα και ότι λατρεύω τα Ιμαλάια, μου κάνει μια ένθερμη χειραψία και συνεχίζει παρακάτω για να γνωρίσει τις υπόλοιπες. Φεύγουμε επιτέλους και εκεί αρχίζει να στραβώνει η κατάσταση. Μπαίνουμε σε χώμα πλέον, το οποίο εναλλάσσεται με πέτρες, άμμο και γενικά γλιστράμε συνέχεια πράγμα που μας στρεσάρει αρκετά. Μετά από αρκετά χιλιόμετρα, ο πλοηγός μας καταλαβαίνει ότι πάει εντελώς λάθος, σε αντίθετη κατεύθυνση από εκεί που θα έπρεπε. Πρέπει να γυρίσουμε πίσω και το γεγονός ότι κάνουμε χωρίς λόγο καμιά 25αριά δύσκολα χιλιόμετρα, μας ρίχνει ψυχολογικά. Επιπλέον, δεν έχουμε βγάλει το κράνος το τελευταίο 3ωρο, δεν υπάρχει τίποτα γύρω μας και χρειαζόμαστε επειγόντως διάλειμμα. Δυο μέρες αργότερα, ο πλοηγός μας θα μας εξομολογηθεί ότι πηγαίνοντας προς τη λάθος κατεύθυνση οδεύαμε χωρίς να το γνωρίζουμε ολοταχώς στην Κίνα και αν συνεχίζαμε και άλλο, ήταν θέμα χρόνου να πέσει τηλέφωνο από την Κινεζική πλευρά προς την Ινδική, ζητώντας εξηγήσεις για την παρουσία μας εκεί. Αυτός ήταν και ο λόγος που είχαμε αργήσει στο προηγούμενο check point, κανονικά δεν επιτρέπεται η διέλευση προς τα εκεί, μας είχε επιτραπεί λόγω κλειστών δρόμων και μη ύπαρξης εναλλακτικής. Παίρνοντας πληροφορίες από διερχόμενους βρίσκουμε τελικά τη σωστή πορεία, η οποία περνάει από ένα αυτοσχέδιο ανάχωμα – γέφυρα, πλάτους 3 περίπου μέτρων μέσα στη λίμνη.
Είμαστε πλέον στην άσφαλτο και μετά από λίγο συμβαίνει το ανέλπιστο. Η Πολυτίμη έχει μέρες τώρα επικοινωνήσει με ένα ζευγάρι φίλους της που ταξιδεύουν και αυτοί με μοτοσυκλέτα στην περιοχή, οι οποίοι ενώ είναι κοντά δεν είναι εύκολο να ανταμώσουν οι δρόμοι μας. Συν τοις άλλοις, δεν έχουμε καθόλου internet τις τελευταίες 2-3 μέρες. Εκεί λοιπόν που οδηγώ, έρχεται δίπλα μου μια δικάβαλη μοτοσυκλέτα, ο οδηγός της οποίας φαίνεται ότι θέλει οπωσδήποτε να μου μιλήσει και μου δίνει το χέρι του. Του το δίνω και εγώ και τον ρωτάω φωνάζοντας στα αγγλικά από ποια χώρα είναι μέχρι που μου λέει… Greece! Σταματάμε φυσικά όλοι στην άκρη του δρόμου και εκεί διαπιστώνουμε ότι είναι οι φίλοι της Πολυτίμης οι οποίοι κινούμενοι προς την αντίθετη κατεύθυνση μας κατάλαβαν και γύρισαν πίσω για να μας σταματήσουν. Μέσα στην έρημο τελικά βρεθήκαμε, εξωπραγματικό! Παραδόξως, η συνάντηση αυτή μας ανέβασε ψυχολογικά, πράγμα που χρειαζόμασταν γιατί είχαμε αρκετό δρόμο ακόμη μπροστά μας. Το ασφάλτινο κομμάτι δεν κράτησε πολύ και βρεθήκαμε και πάλι off road, σε δρόμους που δεν μπορούσες να προσδιορίσεις που ακριβώς βρίσκονταν και πολλές φορές φαινόταν και ο πλοηγός μας να μπερδεύεται και να μας μετακινεί σε παράλληλους χωματόδρομους. Σε έναν από αυτούς με πολύ χαλίκι από κάτω, ένα τζιπ που ερχόταν από την αντίθετη πλευρά με μεγάλη ταχύτητα εκτόξευσε προς το μέρος μου μια πέτρα, την οποία είδα να έρχεται και να με πετυχαίνει στο λαιμό. Η μεγάλη έκπληξη ήρθε λίγο μετά, όπου ο δρόμος σταματούσε στην ουσία και ο μόνος τρόπος να συνεχίσουμε ήταν με διέλευση από νερό που κατέβαινε από την πλαγιά των βουνών. Αυτή τη φορά ήταν κανονικό river-crossing, με πέτρες στον πυθμένα και βάθος μέχρι το γόνατο. Ακολούθησαν και άλλα σημεία μετά από αυτό, αλλά είχαμε γίνει μούσκεμα ήδη και δεν μας ένοιαζε ιδιαίτερα. Μόλις βγήκαμε πάλι στην άσφαλτο σταματήσαμε να πιούμε καφέ και να στεγνώσουμε. Απόψε θα διανυκτερεύσουμε στη λίμνη Pangong, ένα από τα highlights της περιοχής, καθότι είναι η μεγαλύτερη σε υψόμετρο αλμυρή λίμνη στον κόσμο, στα 4.350 μέτρα. Ανήκει κατά 40% στην Ινδία και κατά 60% στην Κίνα και γενικά είναι πολύ τουριστικό μέρος, με αρκετά καταλύματα και ξενώνες. Σε ένα από αυτά θα μείνουμε και εμείς απόψε, το οποίο είναι πραγματικά πολύ συμπαθητικό, με ήρεμο vibe και όμορφη θέα στα βουνά και τη λίμνη.
Συνεχίζεται...
