Το κείμενο που θα διαβάσετε, σταδιακά, ανήκει στην μία από τις συνταξιδιώτριες, την Νεκταρία Ευστρατίου, η οποία μαζί με την καλή της φίλη Κατερίνα, αλλά και την Πολυτίμη Μπόζνου, γνωστή για την μακροχρόνια εμπλοκή της με τις μοτοσυκλέτες, έκαναν το μεγάλο ταξίδι κατά την διάρκεια του καλοκαιριού του 2024. Σας παραδίδουμε στην πένα της Νεκταρίας και εμείς δεν μπορούμε παρά να εκφράσουμε τον άκρατο θαυμασμό μας προς τις 3 γυναίκες, αλλά και να τους ευχηθούμε πάντα όρθιες, υγιείς και με τέτοια πλάνα, που να γίνονται πραγματικότητα.
Κείμενο: Νεκταρία Ευστρατίου
17/02/2024
Ινδία… ένας μυστηριακός τόπος, γεμάτος χρώματα, αρώματα και τρομερές αντιθέσεις. Όντας αχανής και η πολυπληθέστερη πλέον χώρα στον πλανήτη μας, συναντάς σχεδόν τα πάντα. Παρά τις προηγούμενες επισκέψεις μου στο παρελθόν, στο Βορρά και συγκεκριμένα στην περιοχή του Ladakh δεν έχω ξαναπάει και είμαι σίγουρη ότι η χώρα θα με εκπλήξει για μια ακόμη φορά. Το ταξίδι με μοτοσυκλέτα στη σκιά των Ιμαλαίων μου τριβέλιζε το μυαλό τα τελευταία χρόνια και επιτέλους φέτος ήταν η χρονιά που μπορούσα να το κανονίσω. Βέβαια, λόγω της ιδιαιτερότητας ενός τέτοιου tour, υπεισέρχονται στην εξίσωση όλοι οι περιορισμοί και παράγοντες που πρέπει να ξεπεραστούν, προκειμένου να κανονίσει κάποιος ένα ταξίδι σαν και αυτό. Θα ξεκινήσω με τα δύο Χ που λέει ένας καλός μου φίλος και θα προσθέσω και δικούς μου:
- Χρόνος. Ο συνήθης περιορισμός για εμάς τους μισθωτούς… με τα ΣΚ και την αργία του 15Αύγουστου, το ταξίδι αυτό απαιτούσε άδεια 12 εργάσιμων ημερών.
- Χρήμα. Εδώ τα πράγματα δυσκολεύουν λίγο. Παρόλα αυτά και με συγκεκριμένες budget επιλογές, το μακρινό αυτό ταξίδι θα στοιχίσει λίγο παραπάνω από €2.500, με ΟΛΑ μέσα. Δεν είναι και άσχημα για ταξίδι 17 ημερών στην Ινδία, ιδίως αν αναλογιστεί κανείς ότι τόσο στοιχίζει περίπου ένα mototour στη γειτονική Ιταλία, με δική σου κιόλας μοτοσυκλέτα.
- Παρέα. Λόγω της ιδιαιτερότητας του ταξιδιού υπάρχει επιπλέον ανασφάλεια και δεν θέλω να το κάνω μόνη μου. Η φήμη της χώρας και τα στερεότυπα που την ακολουθούν καθορίσαν αρκετές αρνητικές απαντήσεις από φίλους μοτοσυκλετιστές (οδήγηση, φαγητό, ασφάλεια, απολιτιστίκ συνθήκες, κλπ), αλλά τελικά και αυτός ο σκόπελος ξεπεράστηκε με δύο δυναμικές συμμετοχές. Η Κατερίνα με την οποία έχουμε συνταξιδέψει αρκετές φορές, δέχτηκε να με ακολουθήσει στα βάθη της Ασίας αβίαστα και αβασάνιστα, όπως κάνει άλλωστε σε κάθε ταξιδιωτική πρόταση. Η τρίτη της παρέας, η Πολυτίμη, ήταν στο ίδιο ταξιδιωτικό mood, την ενδιέφερε ο προορισμός και δεν χρειάστηκε πολλή σκέψη για να προσαρτηθεί και αυτή στο γκρουπάκι μας. Με την Πολυτίμη δεν είχα συνταξιδέψει ποτέ, τυχαία είχαμε πιει έναν καφέ μαζί σε μια μοτοεκδρομή, αλλά αυτό αρκούσε.
- Comfort zone. Ναι, αυτό το γνωστό, το ύπουλο. Ο βασικός μου προβληματισμός ήταν το υψόμετρο. Η πτήση από το Δελχί στο αεροδρόμιο του Leh σε βάζει κατευθείαν στα βαθιά και βρίσκεσαι απότομα στα 3.500 μέτρα. Αυτό από μόνο του είναι ικανό να προκαλέσει στο ανθρώπινο σώμα συμπτώματα της νόσου του υψομέτρου, πόσο μάλλον σε εμάς που η καθημερινότητά μας είναι πολύ κοντά στο επίπεδο της θάλασσας. Στο site του ΕΟΔΥ οτιδήποτε πάνω από τα 5.500 μέτρα χαρακτηρίζεται ως «ακραίο υψόμετρο» και μπορεί να προκαλέσει ακόμη και οξεία νόσο του υψομέτρου (AMS), εγκεφαλικό οίδημα, πνευμονικό οίδημα και άλλα που ακούγονται εξίσου άσχημα. Το ταξίδι μας περιλαμβάνει αρκετά περάσματα μεγάλου υψομέτρου, μεταξύ αυτών και του υψηλότερου παγκοσμίως Umling la στα 5.800 μέτρα. Το πρόβλημα είναι ότι αφενός δεν έχουμε βρεθεί τόσο ψηλά για να ξέρουμε πώς είναι αυτό και αφετέρου δεν μπορούμε να κάνουμε κάποια πρόβλεψη σχετικά με το πώς θα ανταποκριθεί ο οργανισμός μας. Οποιοσδήποτε μπορεί να εμφανίσει AMS, ανεξάρτητα από το φύλο, τη φυσική κατάσταση ή την εξάσκηση που θα κάνει. Το μοναδικό μας όπλο είναι ο σταδιακός εγκλιματισμός (εντάξει, το χάσαμε από μία άποψη αυτό, καθότι φτάνουμε απευθείας στα 3.500 μέτρα), πολύ νερό και μερικά χάπια Diamox που ξεκινάς να παίρνεις καναδυό μέρες πριν φτάσεις. Τα οποία η Κατερίνα δεν είναι πολύ θετική να πάρει και σκέφτεται να τα αντικαταστήσει με μπόλικο σκόρδο και γαρύφαλλο. «Δεν θα πεθάνουμε από το υψόμετρο, θα μας ξεκάνεις εσύ!» της φωνάζω από το τηλέφωνο και της το κλείνω. Ελπίζω ότι θα αλλάξει γνώμη μέχρι τον Αύγουστο (edit: τελικά πήρε χάπι σκόρδου και δούλεψε πολύ καλά και για την ίδια αλλά και για τις υπόλοιπες).
28/07/2024
Το τελευταίο διάστημα και όσο οι ημέρες πλησιάζουν διαπιστώνω ότι η αναμονή με έχει βάλει σε μια πρωτόγνωρη εγρήγορση που μου προκαλεί αγωνία και στρες. Όσον αφορά το οδηγικό κομμάτι, η ημερήσια εκπαίδευση off road με έχει βοηθήσει περισσότερο ψυχολογικά θα έλεγα, γιατί σίγουρα μία μέρα δεν είναι αρκετή. Το δεύτερο άγχος μου, το υψόμετρο, έχει ξεχαστεί και αυτό γιατί τις τελευταίες ημέρες έχει προστεθεί και ένας νέος παράγοντας που μπορεί να μας χαλάσει το ταξίδι, ο καιρός. Τα νέα δεν είναι καλά, διαβάζω στο διαδίκτυο ότι παρότι ο Αύγουστος είναι ενδεδειγμένη εποχή για το μέρος που πηγαίνουμε, το τελευταίο διάστημα επικρατεί ένα χάος στην περιοχή με πολλή βροχόπτωση που έχει προκαλέσει κατολισθήσεις με ό,τι συνεπάγονται αυτές. Διαβάζω για κλειστούς δρόμους και ασταμάτητη βροχή χωρίς προοπτική βελτίωσης και οι μέρες πριν την αναχώρηση ξεκινούν και τελειώνουν με το ερώτημα στο κεφάλι μου… που πάμε??!!!
02-06/08/2024
Φεύγουμε μετά τη δουλειά οδικώς για Κωνσταντινούπολη, όπου φτάνουμε τα μεσάνυχτα μετά από 3,5 ώρες αναμονής στα σύνορα. Διανυκτερεύουμε και το επόμενο πρωί τακτοποιούμε το αυτοκίνητο σε parking και παίρνουμε την πτήση μας μέσω Μπακού για τον αρχικό προορισμό μας, που είναι το Δελχί. Τα κακά νέα ήρθαν πριν ακόμη πάρουμε την transit πτήση μας… η εσωτερική μας πτήση από το Δελχί για Leh ακυρώθηκε λόγω καιρικών συνθηκών. Πρέπει άμεσα να βρούμε plan b, γιατί όσο περνάει η ώρα, οι θέσεις για τις επόμενες πτήσεις γεμίζουν και δεν υπάρχει εναλλακτική. Αν δεν βρούμε τρόπο να φτάσουμε στο Leh, όλο το ταξίδι μας θα τιναχθεί στον αέρα. Λόγω περιόδου μουσώνων, ο δρόμος που ενώνει το Manali με το Leh έχει ζημιές, οπότε το να ταξιδέψουμε οδικώς απορρίπτεται. Είναι αρκετά στρεσογόνο όλο αυτό αλλά έτσι είναι η Ινδία, τα απρόοπτα πρέπει να τα αναμένεις και να προσαρμόζεσαι σε αυτά. Τελικά κλείνουμε μια πτήση πολύ πρωινή για την επόμενη ημέρα, η οποία πονάει την τσέπη μας (€240 για πτήση 1 ώρας), αλλά δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Οι ώρες αναμονής είναι πολλές για να ταλαιπωρηθούμε στο αεροδρόμιο, οπότε βρίσκουμε ένα budget ξενοδοχείο για να ξεκουραστούμε (3κλινο δωμάτιο με €16 που περιλαμβάνει πρωινό, early check-in και μεταφορά τα ξημερώματα στο αεροδρόμιο), με βαθμολογία στο booking 9,4. Μάλλον είχε βάλει όλο του το σόι να βαθμολογήσει, το δωμάτιο κλιματιζόμενο και γενικώς ανεκτό, η κουζίνα ΣΟΚ.. το πρωί ένα ποντικάκι έτρεχε πανικόβλητο προς τα εκεί, πρέπει να ήταν ο Ρατατούης. Στο αεροδρόμιο η τύχη μας αλλάζει, μας αναβαθμίζουν σε business class και απολαμβάνουμε τις υπηρεσίες, το φαγητό, την ησυχία, τις selfies με τις αεροσυνοδούς, κλπ.
Το αεροδρόμιο του Leh είναι το μεγαλύτερο σε υψόμετρο στην Ινδία, στα 3.300 μέτρα περίπου και ένα από τα υψηλότερα στον κόσμο. Τον χειμώνα που οι περισσότεροι δρόμοι είναι κλειστοί αποτελεί το μοναδικό μέσο σύνδεσης της περιοχής με την υπόλοιπη Ινδία. Τα τελευταία λεπτά όπως και η προσγείωση προκαλούν δέος. Η πρωτεύουσα του Ladakh, το Leh είναι λίγο υψηλότερα.. εκεί θα περάσουμε τις πρώτες 2 ημέρες του ταξιδιού μας για ξεκούραση και εγκλιματισμό. Η ανταπόκριση του οργανισμού μας στο υψόμετρο είναι ένας από τους σοβαρούς λόγους ανησυχίας που είχαμε από την πρώτη στιγμή, αλλά μπορώ να πω εκ των υστέρων ότι πήγε τελικά πολύ καλά. Μέρες τώρα έχουμε εμπλουτίσει τη διατροφή μας με συμπληρώματα βιταμινών, μαγνήσιο, κάλιο καθώς και το χάπι για το υψόμετρο που το ξεκινήσαμε 1 ημέρα πριν την πτήση μας. Με την εκκίνηση του tour προστέθηκαν και μπόλικοι ηλεκτρολύτες. Ο εγκλιματισμός απαιτεί 48 ώρες και ευτυχώς τα συμπτώματα που είχαμε στο διάστημα αυτό ήταν ήπια, λίγος πονοκέφαλος, λαχάνιασμα, κλπ. Γενικά φροντίσαμε να παραμείνουμε ξεκούραστες με καλό και επαρκές φαγητό, πάρα πολύ νερό και ήπια δραστηριότητα, η οποία περιορίστηκε σε απογευματινές βόλτες στο Leh για καφέ και ψώνια.
Το βράδυ πριν την εκκίνηση του ταξιδιού μας μαζευτήκαμε με το διοργανωτή και τον πλοηγό μας για συζήτηση και τα νέα ήταν ότι έπρεπε να γίνουν αλλαγές στις διαδρομές μας. Λόγω βροχοπτώσεων και υψηλών θερμοκρασιών που έλιωναν τα χιόνια είχαν δημιουργηθεί χείμαρροι και κάποιοι δρόμοι ήταν κλειστοί. Το πρόγραμμα θα γινόταν με παραλλαγές, χωρίς όμως να αλλάξει ιδιαίτερα καθώς πολλά σημεία θα άνοιγαν μέχρι να φτάσουμε εκεί, καλώς εχόντων των πραγμάτων πάντα. Είπαμε, έτσι είναι η Ινδία, πρέπει να προσαρμόζεσαι.. και όταν μιλάμε για τα Ιμαλάια πρέπει να υπάρχει πάντα plan b και plan c.
07/08/2024
Ξεκινήσαμε πριν τις 9:00 από το Leh με κατεύθυνση το Lamaryuru περνώντας από το πάσο Fotu La (4.100m). Η διαδρομή είχε κάποια ενδιαφέροντα φαράγγια δίπλα στο ποτάμι, γενικά το τοπίο ήταν άγριο. Οι δρόμοι σε γενικές γραμμές πολύ καλοί, με εξαιρετικό οδόστρωμα αλλά σχετικά στενοί, πράγμα φυσιολογικό αν σκεφτεί κανείς πόσο απομονωμένα είναι τα μέρη αυτά. Το κομμάτι αυτό είναι μέρος του αυτοκινητοδρόμου Srinagar – Leh στην οροσειρά Zanskar και είναι έντονα στρατικοποιημένο. Το σοκ της ημέρας ήταν το άνοιγμα της πόρτας μιας κοινόχρηστης dry toilet (όποιος έχει δει την ταινία Slumdog millionaire θα καταλάβει τι εννοώ) και το ακαριαίο κλείσιμο που συνοδεύτηκε με άτακτη φυγή (wtf!), μια εικόνα που με στιγμάτισε και δεν έχω ξεπεράσει ακόμη. Νωρίς το απόγευμα, μετά από ένα αρκετά ανηφορικό off road κομμάτι φτάσαμε στο κατάλυμά μας στο Dah, το οποίο ήταν μια ευχάριστη έκπληξη. Το Aryan valley camp είναι ένα κατάλυμα τύπου glamping, αρκετά καθαρό και άνετο, με καλό φαγητό και ευχάριστο vibe από τους ταξιδευτές που σταματούν για τη διανυκτέρευσή τους εκεί. Recommended.
08/08/2024
Ο ύπνος στη σκηνή ήταν υπέροχος. Το βράδυ είχαμε πέσει από τις 22:30, οπότε το ξύπνημα ήταν πολύ πρωινό. Οι ήχοι έξω.. τζιτζίκια και η ροή του Ινδού ποταμού κάπου στο βάθος. Στο πρωινό πιάσαμε κουβέντα με μια Αγγλίδα μοτοσυκλετίστρια, η οποία με το που έφτασε στο Leh είχε σοβαρά συμπτώματα της νόσου του υψομέτρου και χρειάστηκε να νοσηλευτεί στο τοπικό νοσοκομείο με οξυγόνο, ενέσεις και ορό. Το ίδιο ακριβώς έπαθε και μια Ιταλίδα που μας είπε την ιστορία της το προηγούμενο βράδυ, γεγονός ακόμη πιο παράδοξο, αφού η συγκεκριμένη ασχολούνταν με την ορειβασία και τα 3.500m ήταν κάτι γνώριμο για αυτήν. Αποχαιρετήσαμε το γκρουπ από την Ολλανδία που είχε διανυκτερεύσει μαζί μας και ξεκινήσαμε τη μέρα μας λίγο μετά τις 8:00. Μετά από μια σύντομη στάση σε μια πολύ instagram-ική γέφυρα για φωτογραφίες, σταματήσαμε στο Hamboting la, ένα σχετικά υψηλό πάσο στα 4.024m.
Διαδρομή υπέροχη, τα βουνά επιβλητικά. Η στάση μας για φαγητό ήταν στο café-de-Riversi, όπου απολαύσαμε μακαρονάδα με μανιτάρια, σκόρδο και κοτόπουλο, παναρισμένο με έναν ιδιαίτερο τρόπο, αλλά πολύ νόστιμο. Περάσαμε στην ουσία έξω από το Kargil και συνεχίσαμε με αρκετά off road κομμάτια, με αποκορύφωμα μια διέλευση μέσα σε νερό η οποία, αν και ήταν μικρού πλάτους, θα μπορούσα να πω ότι ήταν αρκετά challenging γιατί είχε πολλή ορμή. Οι πολύ υψηλές θερμοκρασίες έχουν λιώσει μεγάλο μέρος των πάγων και συχνά οι δρόμοι κλείνουν ή απαιτούν διέλευση μέσα σε νερό που κατεβαίνει από την πλαγιά και περνάει πάνω από το δρόμο. Μπορώ να πω ότι για πρώτη φορά πήγε καλά.. Η συνέχεια περιλάμβανε ένα τελευταίο κομμάτι πρόσφατα ασφαλτοστρωμένου δρόμου, όπου μπορέσαμε να ανοίξουμε το γκάζι μέχρι τα 70-80χλμ/ώρα, ταχύτητα η οποία κάτω από αυτές τις συνθήκες μοιάζει ιλιγγιώδης. Από τα highlight της ημέρας ήταν η φανταστική θέα των βουνών Kun και Nun, και τα δύο ύψους πάνω από τα 7.000m, με τους εντυπωσιακούς παγετώνες και τις λευκές τους κορυφές. Πραγματικά breathtaking, οι στάσεις για φωτογραφίες επιβάλλονταν. Η αποψινή διανυκτέρευση είναι πριν το Rangdum σε ένα κατάλυμα που οι περισσότεροι φίλοι μου δεν θα έμεναν ούτε δεμένοι, αλλά εμείς είμαστε αποφασισμένες να ζήσουμε όλο το πακέτο και δεν μας χαλάει τίποτα (εκτός από την τουαλέτα της προηγούμενης ημέρας, την οποία θα χρειαστεί να πάω σε ψυχολόγο για να ξεπεράσω). Και ναι, απόψε έκανα μπάνιο με ζεστό νερό που μου το έφεραν σε κουβά και με το μικρό κουβαδάκι ξέβγαλα τα μαλλιά μου εις διπλούν, σαμπουάν και conditioner… μεγάλη επιτυχία!
09/08/2024
Ξυπνήσαμε στο όχι και τόσο άνετο κατάλυμά μας χωρίς βιασύνη. Σήμερα η μέρα είχε λίγα χιλιόμετρα και θα ξεκινούσε σχετικά αργά για να γίνει και μια αλλαγή στα αλυσιδογράναζα της Κατερίνας (τώρα, γιατί δεν έγινε αυτό πριν ξεκινήσουμε είναι άλλη κουβέντα). Η αλλαγή έγινε αλλά το μηχανάκι δυστυχώς δεν έπαιρνε μπροστά... στην αρχή νομίζαμε ότι έμεινε από μπαταρία αλλά τελικά, αφού έγινε αλλαγή στο μπουζί χωρίς επιτυχία, αποδείχτηκε ότι είχε πρόβλημα η αντλία βενζίνης. Ο πλοηγός μας είναι και μηχανικός, αυτή η καθυστέρηση όμως μας δημιουργεί εκνευρισμό και μας αναγκάζει να ξεκινήσουμε, μετά τις 10:30. Στέλνω τα παράπονά μου στον διοργανωτή της εκδρομής μαζί με αυτά για την επιλογή του καταλύματος. Ο Gurmat είναι γάτα επιχειρηματίας (μου τα δικαιολογεί όπως θα περίμενα), παρόλα αυτά θέλουμε να θίξουμε να θέματα αυτά για να προσδιορίσουμε τις προσδοκίες μας και να αποφύγουμε στο μέλλον παρόμοιες καταστάσεις. Σήμερα θα κατευθυνθούμε προς το Padum, την «πρωτεύουσα» του Zanskar, ο δρόμος είναι καλός και βγαίνουν τα χιλιόμετρα εύκολα. Στην πολυπληθή και πυκνοκατοικημένη Ινδία, η περιοχή αυτή είναι κάτι πρωτόγνωρο… έχει ελάχιστη κίνηση και μεγάλες αποστάσεις χωρίς καθόλου πολιτισμό. Το highlight της διαδρομής μας είναι ένα πάσο 4.400 μέτρων, κοντά στην κορυφή του οποίου μπορείς να δεις τον παγετώνα Drang Drung (στην αρχή νόμιζα ότι με δούλευε ο πλοηγός μας, τι όνομα είναι αυτό), ο οποίος είναι φοβερά εντυπωσιακός αν και μικρότερος από ό,τι συνήθως, λόγω υψηλών θερμοκρασιών. Φεύγοντας από εκεί και ευτυχώς χωρίς κάποια ανησυχητική ενόχληση λόγω υψομέτρου (έχουμε εγκλιματιστεί αρκετά καλά, από βραδύς είχαμε κάποιους πονοκεφάλους και αλλαγή στην αναπνοή, αλλά το πρωί είχαν στρώσει όλα), αρχίζουμε να κατηφορίζουμε προς το Padum, όπου τα τελευταία 20 χιλιόμετρα είναι αρκετά απαιτητικά, με αρκετό χώμα, πέτρες, χαλασμένη άσφαλτο και διέλευση νερού σε αρκετά σημεία.
Μετά από στάση στην πόλη για φαγητό – καφέ – παγωτό, κάποιες προμήθειες φαρμακείου και 2 μπουκάλια ρούμι Old Monk (φάρμακο και αυτά) που θα ταξιδέψουν κλειστά στην Ελλάδα, αναχωρούμε για το κατάλυμά μας νωρίς το απόγευμα. Απόψε θα διανυκτερεύσουμε σε σκηνές πάλι, οι οποίες είναι πραγματικά καταπληκτικές, μεγάλες, καθαρές, με υπέρδιπλο κρεβάτι και ζεστό νερό. Από το «μπαλκόνι» τους μπροστά βλέπεις όλη την κοιλάδα ανάμεσα στα βουνά, με την ανατολή του ήλιου να ρίχνει τις ακτίνες της και να τη φωτίζει σιγά σιγά. Νομίζω θα μπορούσα να μείνω και άλλο εδώ, είναι μαγικά. Σε αντίθεση με την ηρεμία του μέρους αυτού, από το μεσημέρι μου έχει δημιουργηθεί άγχος για την συνέχεια του ταξιδιού μας, γιατί μετά από μηνύματα που ανταλλάξαμε με τον Gurmat, η συνέχειά του είναι ακόμη ακαθόριστη. Μαθαίνουμε ότι ο δρόμος προς Sirsir La είναι από χθες ανοιχτός για κάποιες ώρες της ημέρας (η διαδρομή αυτή ήταν κανονικά να γίνει τη 2η μέρα, αλλά τώρα είναι πολύ αργά για πισωγυρίσματα) και το δεύτερο σημείο προς Jispa που είχε επίσης πρόβλημα και στο οποίο κατευθυνόμαστε, είναι ακόμη επισήμως κλειστό. Από την άλλη, σημερινές πληροφορίες διερχόμενων από την αντίθετη κατεύθυνση λένε ότι το προβληματικό σημείο είναι διελεύσιμο αλλά με δυσκολίες και water crossing όπου το νερό φτάνει μέχρι πάνω από το γόνατο. Αν μπορέσουμε να περάσουμε το σημείο αυτό, η εκδρομή μας μπορεί να συνεχιστεί πολύ κοντά στον αρχικό της σχεδιασμό, να περάσουμε από το Shinkula top και το Gonbo Rangjon και να συνεχίσουμε και στα υπόλοιπα high passes, όπως είχαμε αρχικά σκεφτεί.
Ο διοργανωτής μας είναι λίγο αποθαρρυντικός, μας αλλάζει συνεχώς το πρόγραμμα με εναλλακτικές διαδρομές που μας γυρνούν στο Leh νωρίτερα, τις οποίες προσπαθώ να απορρίψω και να του εξηγήσω ότι δεν θέλουμε να χάσουμε αυτό το κομμάτι του tour. Η δυσκολία εδώ είναι ότι για μια ακόμη φορά δεν έχουμε εικόνα για το τι μας περιμένει και δεν γνωρίζω επίσης τα πραγματικά κίνητρα του Gurmat να μας αλλάξει το πρόγραμμα, αν το κάνει δηλαδή από βάσιμη ανησυχία για την κατάσταση του δρόμου ή για να εξοικονομήσει χρήματα γυρνώντας μας νωρίτερα στο Leh. Το συζητάμε και με τον πλοηγό μας και αποφασίζουμε να πάμε το πρωί στο Purne, το οποίο αν και κοντά έχει πολλά off road χιλιόμετρα, ώστε να μάθουμε από εκεί νέες πληροφορίες για την συνέχεια. Από το Purne κανονικά θα κάναμε πεζοπορία 12 χιλιομέτρων προς το Puktal monastery, το οποίο απαιτεί περίπου 5 ώρες περπάτημα. Λαμβάνοντας υπόψιν και το υψόμετρο των Ιμαλαίων, δεν είμαστε πολύ θετικές να το κάνουμε. Από τις συζητήσεις, επίσης, με τις συνταξιδιώτισσές μου έχω διαπιστώσει δισταγμούς όσον αφορά την off road οδήγηση που μας περιμένει. Σαφώς υπάρχει και από την πλευρά μου ο φόβος ενός τραυματισμού αλλά, από την άλλη, είναι τόσο συγκεκριμένος ο λόγος που ήρθαμε εδώ και νιώθω ότι το ξενέρωμά μου θα είναι μεγαλύτερο από τον φόβο μου αν δεν προχωρήσουμε παρακάτω. Εμπειρία ιδιαίτερη σε οδήγηση εκτός δρόμου δεν υπάρχει, ελάχιστη θα έλεγα… τα μηχανάκια όμως είναι τόσο ευκολοδήγητα, έχουμε πλοηγό και όχημα συνοδείας που μπορεί να βοηθήσει με πολλούς τρόπους αν χρειαστεί και σε καμία περίπτωση δεν θέλω να χάσω αυτή τη μοναδική ευκαιρία να δω όσα ήρθα για να δω. Από την άλλη, είμαστε τρεις, θα αποφασίσουμε δημοκρατικά. Αυτός λοιπόν είναι και ο λόγος που δεν μπορούσε να με πάρει ο ύπνος χθες και ξύπνησα σήμερα από τις 5:30 και γράφω όλα αυτά.
(Η συνέχεια σε επόμενα μέρη!)
