Κείμενο: Νεκταρία Ευστρατίου
16/08/2024
Το πρωί ξυπνήσαμε κλασικά πριν από τις 6:00, πήραμε το πρωινό μας και κατεβήκαμε με τα πόδια στην όχθη της λίμνης Pangong για βόλτα και φωτογραφίες. Η λίμνη ήταν ανέλπιστα καθαρή και γαλάζια, σε σημείο που μετάνιωσα που δεν κατέβηκα με το μαγιό μου, το οποίο έχω πάντα στα ταξίδια μου, ακόμη και στα Ιμαλάια. Το κολύμπι απαγορεύεται κανονικά, για λίγο βέβαια δεν θα με έπαιρνε κανείς είδηση. Λόγω της γειτνίασης με την Κίνα, η λίμνη είναι υπό στενή επιτήρηση και συχνά γίνονται περιπολίες με ταχύπλοα. Το υπόλοιπο της λίμνης θα το βλέπαμε αμφιθεατρικά, καθοδόν με τις μηχανές μας προς το Sakti που είναι και η επόμενη διανυκτέρευσή μας. Η διαδρομή πάνω από τη λίμνη είναι πραγματικά υπέροχη και αμιγώς ασφαλτοστρωμένη, γεγονός που κάνει τη σημερινή μας μέρα πολύ ξεκούραστη οδηγικά. Έχει αρκετή κίνηση, αλλά ο δρόμος είναι καλός και τα χιλιόμετρα βγαίνουν εύκολα. Δύο είναι οι ενδιαφέρουσες στάσεις σήμερα. Η πρώτη είναι ένα πάρκο άγριας ζωής, όπου μόλις παρκάρουμε έρχεται κατά πάνω μας μια οικογένεια μαρμότες Ιμαλαίων, ένα τρομερά χαριτωμένο ζωάκι, το οποίο καλώς ή κακώς φαίνεται ότι έχει εξοικειωθεί με το ανθρώπινο είδος. Βγάζουμε τις φωτογραφίες μας και συνεχίζουμε για την επόμενη στάση, την κορυφή του Chang la που είναι το 3ο υψηλότερο πάσο στον κόσμο (ή τουλάχιστον έτσι μας λένε, αλλού το είδα και στην 10η θέση αλλά λίγη σημασία έχει) στα 5.360 μέτρα. Από εκεί και για τα επόμενα 30 χλμ μέχρι το Sakti, η διαδρομή είναι ιδιαίτερα κατηφορική με υψομετρική διαφορά περίπου 1.500 μέτρα. Το Sakti βρίσκεται σε μια καταπράσινη κοιλάδα, περικυκλωμένη από βουνά και είναι γνωστό για το βουδιστικό μοναστήρι Taktok Gompa. Είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον και αποφασίζουμε να το επισκεφτούμε με τα πόδια, αν και το περπάτημα 4 χιλιομέτρων που απαιτείται δεν είναι και τόσο εύκολη υπόθεση σε αυτό το υψόμετρο. Γυρνάμε στον ξενώνα μας (Solpon homestay) λίγο πριν το δείπνο, μας σερβίρουν σούπα και momos (έχουμε λυσσάξει για κρέας, αλλά πάλι vegetarian τη βγάζουμε) και αποσυρόμαστε στα δωμάτιά μας για ύπνο. Αύριο ξεκινάμε νωρίς..
17/08/2024
Αναχώρηση το πρωί από το Sakti για ένα ακόμη ορεινό πέρασμα, το λεγόμενο Wari la, λίγο πιο πάνω από τα 5.300 μέτρα και στη θέση 13 της παγκόσμιας κατάταξης βάσει υψομέτρου. Στο κατέβασμα από εκεί, ο δρόμος απέκτησε ξαφνικά αρκετή κίνηση, ήταν στενός και απαιτούσε ιδιαίτερη προσοχή. Ακολούθησαν οι κλασικές εναλλαγές: άσφαλτος – χώμα – χαλίκι – σπασμένη άσφαλτος – άμμος – πέτρες – διέλευση νερών. Πλησιάζοντας τη Nubra valley, το σκηνικό γίνεται απόκοσμο… κινούμενες πάλι σε στενό χωματόδρομο με ορμητικά νερά στα δεξιά μας σε μπαζωμένο χείμαρρο, ο οποίος όντας ψηλότερα σε στάθμη από το σημείο που βρισκόμαστε, μας προκαλεί φόβο και ταυτόχρονα ενθουσιασμό. Νωρίτερα, μας είχαν μεταφερθεί τα δυσάρεστα νέα της περιοχής ότι από χθες υπήρχε αγνοούμενος μοτοσυκλετιστής , ο οποίος βέβαια έκανε το λάθος να κάνει διελεύσεις νερών το απόγευμα σε σημείο που προφανώς είχε πολλή ορμή και παρασύρθηκε (edit: την επόμενη μέρα μάθαμε τελικά ότι βρέθηκε το πτώμα του οδηγού, γεγονός που έγινε και η αιτία να κλείσει ο δρόμος, μερικές ώρες αφότου περάσαμε από την περιοχή). Στη στάση μας για φαγητό μας πιάνει και η βροχή… έχουμε όμως μια ακόμη στάση στο πρόγραμμά μας. Το μοναστήρι του Diskit είναι πολύ γνωστό και παρά την κακοκαιρία έχει αρκετό κόσμο. Εμείς ανεβαίνουμε όπως είμαστε, με τα αδιάβροχα και τα κράνη, βγάζουμε τις φωτογραφίες μας και κατεβαίνουμε με συνοπτικές διαδικασίες για να φτάσουμε στο Hunder, το οποίο απέχει μόλις 10-15 χλμ. Το κατάλυμά μας απόψε (The Walnut Inn resort) είναι υπέροχο, Ευρωπαϊκών προδιαγραφών. Απολαμβάνουμε τις ανέσεις που μας θυμίζουν πώς είναι να μένεις σε ένα φυσιολογικό κατάλυμα και μετά το δείπνο συναντιέμαι συνωμοτικά μέσα στο σκοτάδι με τον Razu, για να ξεβιδώσουμε την πίσω πινακίδα από το μηχανάκι που οδηγούσα όλες αυτές τις μέρες. Οι μοτοσυκλέτες στην Ινδία πρέπει οπωσδήποτε να φέρουν στο μπροστινό μέρος την μακρόστενη πινακίδα, αλλά προαιρετικά την πίσω. Μέρες τώρα έχω ζητήσει από τον πλοηγό μας αυτό το ωραίο σουβενίρ, ο οποίος δεν θέλει να μου χαλάσει το χατίρι, με την προϋπόθεση βέβαια να μείνει μεταξύ μας. Στον διοργανωτή και ιδιοκτήτη της μοτοσυκλέτας θα πούμε ότι έφυγε μόνη της κάπου στο δρόμο από τους κραδασμούς στις λακκούβες (Gurmat ελπίζω να μην διαβάζεις). Καθαρίζω την πινακίδα προσεκτικά και βάζω το «έπαθλό» μου στην αποσκευή μου. Αύριο είναι η τελευταία μας οδηγική μέρα και η αλήθεια είναι ότι υπάρχει μια συγκίνηση.
18/08/2024
Τελευταία μέρα της μοτοεκδρομής μας σήμερα και συμφωνούμε να ξεκινήσουμε λίγο νωρίτερα, ώστε να φτάσουμε εγκαίρως στο Leh για ψώνια και την προετοιμασία της επιστροφής μας. Η πρώτη μας στάση γίνεται πολύ νωρίς, μόλις ένα 20λεπτο μετά την εκκίνησή μας, προκειμένου να δούμε από κοντά τους αμμόλοφους της Nubra valley και τις βακτριανές καμήλες με τη χαρακτηριστική διπλή καμπούρα, ένα ζώο πολύ ιδιαίτερο που ζει μόνο στην κεντρική Ασία. Βγάζουμε τις φωτογραφίες μας και ξεκινάμε για το τελευταίο κομμάτι της εκδρομής, το οποίο βέβαια δεν είναι ούτε σύντομο ούτε εύκολο, καθότι πρόκειται για το 2ο υψηλότερο πάσο του κόσμου (σχετικό αυτό, γιατί σε άλλες λίστες είναι πιο κάτω στην κατάταξη) στα 5.480 μέτρα, το ξακουστό Khardung la. Από το σημείο που βρισκόμαστε θα ανεβούμε περίπου 2.000m για να φτάσουμε στο υψηλότερο σημείο του δρόμου, ο οποίος αποδεικνύεται ο πιο πολυσύχναστος από όσους έχουμε δει ως τώρα. Το ορεινό αυτό πέρασμα είναι πολύ κοντά στο Leh και χρησιμοποιείται από πολύ κόσμο για σκοπούς μετακίνησης ή εμπορικούς και όχι μόνο τουριστικά, όπως είναι η δική μας περίπτωση. Η διαδρομή είναι πολύ εντυπωσιακή αλλά με μεγάλη κίνηση, η κορυφή δε, θυμίζει μικρό πανηγυράκι με όλο τον κόσμο να φωτογραφίζεται και να αγοράζει διάφορα από πρόχειρες καντίνες και μαγαζιά. Φεύγουμε από εκεί για τη μεγάλη κάθοδο μέχρι το Leh, στα γνώριμα πλέον μέρη, όπου θα κάνουμε την τελευταία μας απογευματινή βόλτα στην πόλη, θα παραδώσουμε τις μηχανές μας και θα ετοιμάσουμε τα πράγματά μας για να αποχαιρετίσουμε αύριο τον αγαπημένο αυτόν τόπο. Αύριο ξεκινάει η επιστροφή μας, με πρώτη στάση στο Δελχί.
Συνεχίζεται...
