Αρχική μου προτεραιότητα στην Blagoveshchensk ήταν η επίσκεψη στο νοσοκομείο της πόλης για το πόδι μου. Η ορθοπεδικός ήταν καθησυχαστική και μου συνέστησε λίγη ξεκούραση – ευκαιρία λοιπόν για μια διήμερη παραμονή στην πόλη… Αδελφοποιημένη με την κινέζικη πόλη Heihe (βρίσκεται στην απέναντι όχθη του ποταμού Amur), η Blagoveshchensk ξεκίνησε την αστική ζωή της μόλις το 1856 ως στρατιωτικό φυλάκιο των Ρώσων απέναντι στην απειλή των Κινέζων. Διοικητικό κέντρο της ευρύτερης περιοχής σήμερα, η παραποτάμια σιβηρική πόλη αποτελεί μέρος μιας ζώνης ελεύθερου εμπορίου με την Κίνα, και συγκεκριμένα με την “αδελφή” πόλη Heihe…
Προσωπικά, βρήκα την Blagoveshchensk από αδιάφορη ως θανάσιμα ανιαρή. Κτισμένη σύμφωνα με τα σοβιετικά πολεοδομικά πρότυπα, η ρυμοτομία της αποτελούσε πιστή αντιγραφή μιας σκακιέρας, ενώ τα μνημειακά αξιοθέατα που διέθετε ήταν ελάχιστα. Η καρδιά της πόλης κτυπούσε στο παραποτάμιο πεζοδρομημένο τμήμα της. Εκεί, παρέα με τους κατοίκους της Blagoveshchensk, πέρασα τα δυο απογεύματά μου με χαλαρό σουλάτσο, διεισδυτικές ματιές και πολλά χαμόγελα ευγένειας…
Γέφυρα δύο κόσμων
Η δεύτερη μέρα στην Blagoveshchensk ήταν αφιερωμένη στην φροντίδα της γαλανόλευκης BMW F-650, μιας και είχα πραγματοποιήσει από την αρχή του ταξιδιού περί τα 4,670 χλμ. Η φθορά των ελαστικών δεν ήταν ανησυχητική, τα λάδια στον κινητήρα δεν θα άλλαζαν μέχρι το τέλος του ταξιδιού, η αλυσίδα δεν ήθελε τέντωμα, ενώ ένα γενικό τσεκάρισμα σε βίδες και παξιμάδια κρίθηκε απαραίτητο. Τελικά όλα καλά…
Mια είδηση με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, την οποία μου γνωστοποίησε ο ιδιοκτήτης του hostel, ήταν η κατασκευή της γέφυρας “Amur Bridge”, που θα συνδέει – για πρώτη φορά στην ιστορία τους – την Blagoveshchensk με την απέναντι Heihe. Η κατασκευή της σινο–ρωσικής γέφυρας, που ξεκίνησε το 2016 με υπολογισμένο κόστος $355,000,000, θα ενώνει οδικώς και σιδηροδρομικώς τις δυο αδελφοποιημένες πόλεις του ποταμού Amur και αναμένεται να ολοκληρωθεί στα τέλη του 2019…
Κατά τ’ άλλα, με την φωτογραφική μηχανή στα χέρια, έλιωσα σόλες στους δρόμους της Blagoveshchensk προκειμένου να εμπλουτίσω τις ψηφιακές αναμνήσεις μου από αυτήν την πόλη – ήταν μια όντως δύσκολη αποστολή.
Στάση ζωής
Ήταν καιρός όμως να επιστρέψω στο Vladivostok. Κάτω από το υγρό φορτίο ενός μολυβένιου ουρανού, η γαλανόλευκη BMW F-650 ακολουθούσε πιστά τις συντεταγμένες του GPS, που «σημάδευαν» αρχικά την πόλη Khabarovsk. Τις δυο τελευταίες μέρες, ο καιρός ήταν άστατος και η εναλλαγή ήλιου και βροχής ήταν συνεχής. Ευτυχώς που ο όγκος της βροχής ήταν μικρός και δεν δημιουργούσε προβλήματα στην οδήγηση. Ήταν πάντως στιγμές που στο μυαλό μου έρχονταν οι εικόνες των πλημμυρισμένων παραποτάμιων χωριών του Amur.
Στην Khabarovsk έφτασα αργά το απόγευμα. Μούσκεμα στον ιδρώτα (λόγω της αυξημένης υγρασίας), αρκετά κουρασμένος και βρώμικος από τα νερά και τις λάσπες του δρόμου, κατέλυσα στο ίδιο γνωστό hostel, έκανα ένα ζεστό μπάνιο, δείπνησα πρόχειρα και «έκλεισα διακόπτη»…
Πλησιάζοντας την επομένη στο Vladivostok, υπήρχε διάχυτη μια μελαγχολία. Δεν ήταν για το ταξίδι που τελείωνε. Ήταν από το μέτρημα των εμπειριών που δεν έζησα, για τα όποια όνειρα που δεν μπόρεσα να αγγίξω, για τα χιλιόμετρα που δεν διένυσα. Ήθελα να πατήσω “pause” στο χρόνο, να γυρίσω πίσω στους σκονισμένους χωματόδρομους του Lena Hwy και να συνεχίσω την διαδρομή μου προς τον σιβηρικό βορρά. Αμείλικτος αντίπαλος όμως ο χρόνος! Πώς να τον νικήσω άραγε;
Στο Vladivostok, εγώ και η γαλανόλευκη BMW F-650 αποχαιρετιστήκαμε προσωρινά και ακολουθήσαμε διαφορετική πορεία επιστροφής στην Ελλάδα: εγώ αεροπορικώς και η μοτοσυκλέτα ατμοπλοϊκώς. Μετά από 6,240 χλμ., το “ADV 2 SIBERIA” έριξε τελικά αυλαία.…
Για τον κάθε άνθρωπο, το ταξίδι αναμφίβολα πρεσβεύει μια διαφορετική, εντελώς προσωπική, “κοσμοθεωρία”: μονοπάτι γνώσεων, “κουμπαράς εμπειριών”, ημέρες ανεμελιάς, συνειδητή στάση ζωής… Προσωπικά, όσες δεκαετίες κι αν έχω βάλει στη πλάτη, συνεχίζω να διακατέχομαι από έντονες τάσεις φυγής και είμαι πάντα έτοιμος να αποδράσω. Γι’ αυτό άλλωστε, το Boarding Pass στο αεροδρόμιο του Vladivostok δεν έγραφε τελικό προορισμό «ATHENS / GREECE», αλλά «JAKARTA / INDONESIA»! Νομίζω ότι δικαιούμαι κι εγώ διακοπές…
