Μικρασιατική αρχή
Η μικρασιατική απόβαση της Honda CB500X, που πραγματοποιήθηκε μετά από ένα ανιαρό ατμοπλοϊκό ταξίδι Πειραία – Χίο – Τσεσμέ, ήταν πλέον γεγονός. Με το διαβατήριο σφραγισμένο και το βλέμμα στραμμένο ανατολικά, πάτησα μίζα και ξεκίνησα με προορισμό την Άγκυρα.
Καθοδόν για την τουρκική πρωτεύουσα, δεν μου έλειψε η αυτόκλητη παρέα αρκετών ντόπιων συντρόχων. Όμως, μού ήταν αδύνατο να μην κάνω οπωσδήποτε μια στάση σε μια από τις πάμπολλες αρχαίες πόλεις που υπάρχουν διάσπαρτες στην αντίπερα αιγαιοπελαγίτικη ακτή και έγραψαν με λαμπρά γράμματα το όνομά τους στην παγκόσμια Ιστορία.
Οι «χρυσοφόρες» Σάρδεις, που σύμφωνα με το Ηρόδοτο ιδρύθηκαν από τους γιους του Ηρακλή, αποτέλεσαν την επιλογή μου. Κάτω από έναν καυτό ήλιο, αντίκρισα έναν από τους επτά μεγαλύτερους ναούς του αρχαίου ελληνικού κόσμου.Κτισμένος από τους διαδόχους του Μεγάλου Αλεξάνδρου (Σελευκίδες), ο ιωνικός ναός της Άρτεμης συναγωνιζόταν σε μεγαλοπρέπεια τους τρεις μεγάλους ιωνικούς ναούς των Διδύμων, της Εφέσου και της Σάμου.
Προσκύνημα στον Πόντο
Η διαδρομή Άγκυρα - Σαμψούντα - Τραπεζούντα ήταν το τελευταίο ετάπ της Honda CB500X επί τουρκικού εδάφους. Το ενδιαφέρον μου τράβηξε περισσότερο ο κόσμος της υπαίθρου, που για μένα πρεσβεύει το αυθεντικότερο και πιο παραδοσιακό κομμάτι της γείτονος χώρας.
Επιβεβλημένο όμως ήταν κι ένα "προσκύνημα'' στον Πόντο, στην Μονή της Παναγίας Σουμελά στην Τραπεζούντα. Το ιστορικό μοναστήρι του Πόντου επί 16 αιώνες διατελούσε τον θεματοφύλακα της ελληνικής γλώσσας και ταυτότητας, ενώ παράλληλα εμψύχωνε και προστάτευε τον ελληνισμό της Aνατολής σε κάθε δύσκολη ιστορική στιγμή του.
Κτισμένη σαν αετοφωλιά σε μια απόκρημνη πλαγιά του όρους Μελά, η Μονή Παναγίας Σουμελά αποτελεί την απόδειξη της μακραίωνης προσπάθειας ενός έθνους που διεκδικούσε και υπερασπιζόταν σθεναρά το δικαίωμα στην ιστορική του ύπαρξη. Μια ιστορία, μια παράδοση και ένας θρύλος αγκαλιάζουν σήμερα την Παναγία Σουμελά.
Ο Πόντος, άλλη μια χαμένη – αλλά όχι λησμονημένη – πατρίδα με αποχαιρετά και η Γεωργία, η επόμενη χώρα του δίτροχου οδοιπορικού μου, με καρτερά. Να μην της χαλάσω χατήρι.
Στην ταπεινή Γεωργία
Κυριολεκτικά στο σταυροδρόμι της Ευρώπης με την Ασία, η Γεωργία, με την ιδιαίτερη ευρω-ασιατική αρχιτεκτονική της και τις δεκάδες γεωργιανού ρυθμού εκκλησίες της, μ’ έπιασε σφικτά από το χέρι και με ξενάγησε στα μέρη της: σε παλιές γειτονιές με ξύλινα κουρασμένα σπίτια, σε φαρδιούς δρόμους με πυκνοφυτεμένες δεντροστοιχίες, σε πετρόκτιστες μεσαιωνικές εκκλησίες, σε χορταριασμένα κάστρα, σε παρόχθια καφέ, παντού.
Από το παραθαλάσσιο Batumi της Μήδειας και των Αργοναυτών ως την ιστορική Mtskheta (μια από τις αρχαιότερες πόλεις της χώρας), το δίτροχο οδοιπορικό μου στη Γεωργία αποδείχθηκε μια ταξιδιωτική μαγεία…
Αυτή την φορά σνομπάρισα την κομψή Τιφλίδα. Για χάρη της Mtskheta, η οποία θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα θρησκευτικά κέντρα της χώρας, αφού οι μεσαιωνικές εκκλησίες της εκπροσωπούν με τον καλύτερο τρόπο την θρησκευτική γεωργιανή αρχιτεκτονική.
Εξυπακούεται πως επισκέφθηκα τα δυο κορυφαία θρησκευτικά αξιοθέατα της Mtskheta, που συγκαταλέγονται στα σπουδαιότερα μνημεία της χριστιανικής αρχιτεκτονικής της Γεωργίας: τον Καθεδρικό ναό Svetitskhoveli (11ου αιώνα) και την Μονή Jvari (6ου αιώνα).
Από την Mtskheta ατενίζω πλέον την καταπράσινη οροσειρά του Καυκάσου. Περιμένω με ανυπομονησία να σκαρφαλώσω στην τραχιά κορμοστασιά του και να περάσω στην Ρωσία.
Ορεινός παράδεισος
Η υπέρβαση του καταπράσινου Καυκάσου (στην διαδρομή Mtskheta – Vladikavkaz) αποτέλεσε ομολογουμένως μια ονειρική εμπειρία που αποτυπώθηκε για πάντα στο «σκληρό δίσκο» του μυαλού μου. Τα ορεσίβια τοπία εκπληκτικά, η κατάσταση του δρόμου άψογη και ο καιρός σύμμαχός μου. Τι άλλο ήθελα;
Η λευκή Honda CB500X ρολάρισε πάνω στην φημισμένη «Στρατιωτική Οδός» (Military Road), τον οδικό ομφάλιο λώρο που συνδέει την Γεωργία με την Ρωσία και ο οποίος κορυφώνεται στα 2,379 μέτρα (πέρασμα Jvari Pass), κάτω από τη χιονισμένη κορυφή του όρους Kazbegi.
Για να διατρέξω τα 160 χιλιόμετρα της διαδρομής σπατάλησα πάνω από 6 ώρες, αφού συνεχόμενες ήταν οι στάσεις μου προκειμένου να «αιχμαλωτίσω» το υπέροχο ορεινό τοπίο με άπειρα φωτογραφικά κλικ. Το μοναδικό αρνητικό στοιχείο της καυκάσιας υπερ-διαδρομής υπήρξε η αφάνταστη ταλαιπωρία των 4 ωρών (!) που πέρασα στα σύνορα Γεωργίας – Ρωσίας. Τέλος καλό, όλα καλά! Ρωσία τώρα.
Σε πολύπαθες πόλεις
Το ταξίδι στην Ρωσία ξεκίνησε με επίσκεψη σε δυο πολύπαθες πόλεις, που γνώρισαν την καταστροφή του πολέμου μέσα στον 20ο αιώνα. Grozny και Volgograd (ex-Stalingrad), αφού θρήνησαν και έθαψαν τα παιδιά τους, αναγεννήθηκαν μέσα από τις στάχτες και τα ερείπια που άφησε πίσω του ο ανθρώπινος παραλογισμός.
Στην απαστράπτουσα πρωτεύουσα της Τσετσενίας Grozny, τίποτα δεν θύμιζε τις πολύχρονες πολεμικές επιχειρήσεις (1990-2000) που πραγματοποιήθηκαν μεταξύ των Ρώσων και των Τσετσένων αυτονομιστών. Όλα ήταν ήρεμα και ήσυχα.
Στο Volgograd ήταν καθήκον μου να (ξανά)επισκεφθώ το τεράστιο άγαλμα Kuran Kurgan (Μητέρα Πατρίδα), που είναι αφιερωμένο στην μάχη Στάλινγκραντ και στους ηρωικούς κατοίκους του. Στο κυκλικό μνημείο με την άσβεστη φλόγα δίπλα στην βάση του αγάλματος, υπήρχαν καταγεγραμμένα 7,777 ονόματα νεκρών Ρώσων, από τους περίπου 1,000,000 που σκοτώθηκαν στην διάρκεια της πολύμηνης πολιορκίας του Στάλινγκραντ.
Ώρα τώρα να πάω για Καζακστάν…
