Του Βασίλη Κωστάκου

Φωτογραφίες: Του ιδίου

Με όπλο ένα Honda Varadero, επιλέγουμε διαφορετικό καλοκαιρινό προορισμό απ’ ότι οι περισσότεροι Έλληνες. Αψηφόντας τις υψηλές θερμοκρασίες αλλά και τις προβλέψεις, αναχωρούμε αρχές Αυγούστου με προορισμό την Συρία. Όχι με καράβι, και πέρασμα “απέναντι”, αλλά διανύοντας μονορούφι τα περισσότερα χιλιόμετρα διασχίζοντας την Ελλάδα και την Τουρκία. Ο λόγος; Η Συρία είναι ένας μοναδικός ταξιδιωτικός προορισμός, καθώς συνδυάζει τα εκατοντάδες μνημεία που μαρτυρούν την πλούσια ιστορία της με τη μαγεία που ασκούν οι μουσουλμανικές χώρες της Μέσης Ανατολής.

Λίγο πριν τα Τέμπη

Έχουν περάσει τρεις ώρες από τότε που άφησα την Αθήνα πίσω μου και ο ήλιος έχει ήδη ανέβει ψηλά - ανάλογα και η θερμοκρασία. Είναι από τις μέρες που εύχεσαι οι προβλέψεις της ΕΜΥ να αποδειχτούν λάθος, αλλά ένιωθα την κάψα από τον “λίβα” κάθε φορά που άνοιγα, έστω και ελάχιστα, τη ζελατίνα στο κράνος μου. «Σε πολλές περιοχές της Ελλάδας ο υδράργυρος θα σκαρφαλώσει στους σαράντα βαθμούς και καλό θα ήταν να αποφύγετε τις άσκοπες μετακινήσεις», προειδοποιούσαν σχεδόν όλα τα κανάλια την προηγούμενη μέρα.

Αυτό όμως δεν ήταν αρκετό για να μεταθέσω την έναρξη του ταξιδιού μου για τη Συρία. Κι όμως δεν υπήρχε κάποιο συγκεκριμένο πρόγραμμα ή περιορισμένος χρόνος ώστε να αναγκαστώ να βρεθώ στον δρόμο κάτω από αυτές τις συνθήκες αντί να απολαύσω μερικές ταινίες στο DVD player, στη δροσιά του σπιτιού μου.

Είναι απλά η ξεροκεφαλιά μου η οποία σε συνδυασμό με την αίσθηση της περιπέτειας, με βάζουν να κάνω παράτολμα πράγματα, εξερευνώντας πολλές φορές και τα όρια μου. Έτσι πέρα από την οδήγηση στους 40ο βαθμούς είχα αποφασίσει ότι η διαδρομή μέχρι τα σύνορα της Συρίας θα γινόταν με όσο το δυνατόν λιγότερες στάσεις, σε μία δοκιμασία για τον αναβάτη. Γιατί το Honda Varadero είναι δοκιμασμένο σε τέτοιες συνθήκες. Από πρόχειρους υπολογισμούς πίστευα ότι τα 2.300 περίπου χιλιόμετρα θα χρειάζονταν δύο ημέρες οδήγησης.

Η οδήγηση κάτω από αυτές τις συνθήκες, στις ευθείες της Εθνικής Οδού πριν και μετά τον θεσσαλικό κάμπο, μοιάζουν ατελείωτες και έχω κάποιους ενδοιασμούς για το εγχείρημα μου. Παρηγορούμαι με το ότι οι θερμοκρασίες στην Ελλάδα δεν είναι τίποτα μπροστά στα 45άρια που θα συναντήσω στη Συρία. Δεν μπορώ όμως να κάνω κάτι άλλο, έτσι δυναμώνω την ένταση στο mp3 player και αφήνω τους Gun N’ Roses να μου κρατήσουν συντροφιά έως την δεύτερη στάση για βενζίνη, στον Κορινό (Κατερίνη).

Το πέρασμα στην Ασία

Τελικά αν και μέσα Αυγούστου, τα ελληνοτουρκικά σύνορα στους Κήπους,  έχουν ελάχιστη κίνηση και έτσι χωρίς χρονοτριβές θα βρεθώ να ταξιδεύω για Kesan, και από εκεί θα συνεχίσω ανατολικά για Tekirdag. Μετά την Εγνατία Οδό σειρά έχουν οι ατέλειωτες ευθείες στην τουρκική πλευρά. Πίσω μου, ο ήλιος δύει, μεγάλος, φωτεινός, μέσα σε ένα πορφυρό χρώμα, για να φτάσω με το τελευταίο φως στα περίχωρα της Κωνσταντινούπολης. Σε όλη τη διαδρομή συνάντησα ελάχιστη κίνηση και το ίδιο ευχόμουν να συνέβαινε και με το πέρασμά μου από την τουρκική μεγαλούπολη.

Η εικόνα που συνάντησα στα πρώτα διόδια της πόλης με ξύπνησε απότομα και πρόσθεσε αρκετή καθυστέρηση στο ταξίδι μου προς τα συριακά σύνορα. Για μια και πλέον ώρα πάλευα με κάθε είδους τροχοφόρο, αυτοκίνητο, φορτηγάκι, λεωφορείο, για το παραμικρό άνοιγμα που μετά βίας χωρούσε η μοτοσικλέτα. Ευτυχώς που έχουμε ανάλογες παραστάσεις από τη χώρα μας γιατί εάν ήμουν Γερμανός μοτοσικλετιστής που απλά περιμένει πίσω από ένα αυτοκίνητο τότε θα έκανα τον τριπλάσιο χρόνο για να φτάσω στον προορισμό μου.

Κάποια στιγμή φτάνω στη γέφυρα του Βοσπόρου που υπάρχουν διόδια αλλά μέσα στο γενικό χαμό περνάω χωρίς να πληρώσω. Μετά από λίγο αφήνω πίσω μου το ευρωπαϊκό κομμάτι της Τουρκίας και περνάω στην Ασία. Είναι λίγο μετά τις 8 το βράδυ, δώδεκα ώρες αφότου ξεκίνησα από την Αθήνα. Ακολουθώ έναν σύγχρονο αυτοκινητόδρομο με τρεις λωρίδες για Άγκυρα. Ευτυχώς η κίνηση είναι πλέον λιγοστή καθώς πέρα από εμένα τον «τρελό», οι μόνοι που ταξιδεύουν τέτοια ώρα είναι κάποια βαρυφορτωμένα φορτηγά.

Έτσι ανεβάζω την ταχύτητα που ταξιδεύω από τα 120 στα 160, για να προσπεράσω την τούρκικη πρωτεύουσα κοντά στα μεσάνυχτα. Γύρω στις 3 το βράδυ, θα σταματήσω για ύπνο στο Aksaray, σε ένα ξενοδοχείο πάνω στο δρόμο. Ο μερικός χιλιομετρητής έγραφε 1803 χιλιόμετρα. Καλό νούμερο για “μονορούφι”.

Σε μιάμιση μέρα στον στόχο

Παρ’ όλη τη χθεσινή δοκιμασία το πρωινό ξύπνημα δεν ήταν και τόσο δύσκολο. Ελαφρύ πρωινό και ξανά στο δρόμο, με ανανεωμένη διάθεση καθώς κάλυψα το μεγαλύτερο κομμάτι της διαδρομής. Τα άγρια και ξερά τοπία γνώριμα από παλαιότερα ταξίδια, ενώ η μονοτονία σπάει λίγο όταν περνώ τον ορεινό όγκο λίγο πριν βρεθώ στα Άδανα, και πάρω μια πρώτη γεύση από τη ζέστη που με περιμένει.

Οι στάσεις διπλασιάζονται καθώς τα 250 χιλιόμετρα για κάθε ανεφοδιασμό φαντάζουν πλέον πολλά, καθώς το κορμί αναζητά υγρά για να αντιταχθεί στην υψηλή θερμοκρασία και την αφυδάτωση. Ο ρουχισμός που έχω επιλέξει είναι διάτρητος και φροντίζει για την δροσιά του σώματος, ενώ ταυτόχρονα κρατάει μακριά τις ακτίνες του ήλιου, που θα αφυδάτωναν και άλλο το δέρμα. Είναι η καλύτερη λύση για τέτοιου είδους ταξίδια και για καλοκαιρινές συνθήκες με πολλή ζέστη, είναι απλά μονόδρομος.

Για αρκετή ώρα έχω αρχίσει την αντίστροφη μέτρηση και όσο πλησιάζω κοντά στα σύνορα η ανυπομονησία μεγαλώνει. Πέρα από την ταμπέλα, ένα μικρό κάστρο σηματοδοτεί ότι το μικρό πέρασμα ανάμεσα στους λόφους, χρησιμοποιούταν και στα αρχαία χρόνια για το ίδιο σκοπό. Τότε δεν υπήρχαν οι γραφειοκρατικές διαδικασίες βέβαια, αλλά η προσπάθεια του ανθρώπου να ορίζει και να ελέγχει τα όρια του κράτους του δεν είναι τωρινή «συνήθεια». Η διαδικασία στην τουρκική πλευρά των συνόρων γνώριμη, απλή και σύντομη, κάτι φυσικά που δεν συνέβη στην απέναντι μεριά.

Οδηγοί φορτηγών επί το πλείστον και κάποιοι ντόπιοι συνωστίζονται μπροστά από τους γκισέδες. Δεν είναι ότι οι υπάλληλοι δεν είναι εξυπηρετικοί με ένα ξένο ταξιδιώτη, απλά η διαδικασία είναι περίπλοκη. Μετά από μία ώρα περίπου και με 120 δολάρια λιγότερο στην τσέπη, για ασφάλεια και φόρους, και αφού φωτογραφήθηκα με κάμποσους αστυνομικούς, που εντυπωσιάστηκαν από τον μέγεθος του Varadero, περνάω στη Συρία.

Είναι 5 το απόγευμα, δηλαδή κάτι λιγότερο από μιάμιση μέρα για 2.275 χιλιόμετρα. Τα χιλιόμετρα τελικά κυλούν πολύ εύκολα με την παρέα της μουσικής, με σωστό εξοπλισμό, προγραμματισμένες στάσεις και φυσικά χωρίς χάσιμο χρόνου στα περισσότερα σημεία. Άλλωστε ο προορισμός ήταν η Συρία και όχι οι ενδιάμεσες πόλεις που αξίζουν και αυτές άλλωστε μία πολυήμερη στάση.

Μία χώρα γεμάτη μνημεία

Λίγες εκατοντάδες μέτρα παρακάτω, άρχισα να βλέπω μνημεία να ξεπηδούν ανάμεσα στους λόφους. Η συριακή γη έχει γνωρίσει πληθώρα πολιτισμών, και τα πάμπολλα σημάδια που έχουν αφήσει κάνουν τη χώρα αυτή τόσο ενδιαφέρουσα. Η φωτογραφική μηχανή βγαίνει επιτέλους από την τσάντα και πιάνει δουλειά. Και οι στάσεις μέχρι το Αλέππο αρκετές. Σε άγνωστα μέρη όπου μερικοί όρθιοι τοίχοι, κιονόκρανα και μεγάλοι κυβισμένοι βράχοι μαρτυρούν την ύπαρξη ζωής χιλιάδες χρόνια πριν.

Κάποια μέρη είναι αξιοποιημένα τουριστικά, όπως το Qalat Samaan, ένα παλαιοχριστιανικό οικοδόμημα στο οποίο έζησε ο Άγιος Συμεών ο Στυλίτης, που πήρε αυτό το χαρακτηριστικό όνομα καθώς ήταν ο πρώτος ασκητής που έζησε πάνω σε μία κολώνα. Μεγάλο ενδιαφέρον στα μάτια ενός ταξιδευτή παρουσιάζει και η σύγχρονη χώρα, με τα μικρά χωριά και τα απλοϊκά χτισμένα σπίτια με το ψηλό μιναρέ του τζαμιού να διαφεντεύει.

Τα λιγοστά δέντρα και οι ελαιώνες δεν καταφέρνουν να δώσουν μια πιο «ζωντανή» εικόνα, και το τοπίο είναι άγριο και ξερό. Όσο μικρότερος ο δρόμος που ακολουθώ τόσο πιο έντονες οι εικόνες. Γραφικά χωριά με απλοϊκά σπίτια χτισμένα, με το μιναρέ να δεσπόζει πάντα, βρίσκονται παντού διασκορπισμένα. Οι άνθρωποι ιδιαίτερα φιλικοί, και αυτοί που μιλούν λίγα αγγλικά μου πιάνουν την κουβέντα, μετά το πρώτο δισταγμό. Ακόμη και αυτοί που δεν ξέρουν θα χαιρετήσουν με ένα «welcome» και με ένα ευγενικό χαμόγελο.

Βλέπετε δεν είμαι μόνο ο ξένος ταξιδιώτης, είναι και το Varadero που ελκύει τα βλέμματα, καθώς τα μόνα δίτροχα που κυκλοφορούν είναι κάτι κινέζικα 125άρια. Δεν είναι λοιπόν αξιοπερίεργο ότι με όλες αυτές τις στάσεις έφθασα βράδυ στο Αλέππο,  μια απόσταση δηλαδή 80 περίπου χιλιομέτρων από τα σύνορα. Αλλά τώρα δεν βιαζόμουν, βρισκόμουν ήδη στο στόχο και κοίταζα να εκμεταλλευτώ κάθε μέτρο της διαδρομής.

Μέρες ξεκούρασης

Η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Συρίας είναι γεμάτη ζωή, αλλά ταυτόχρονα κρατά το χρώμα της, που την καθιστά μια από τις γοητευτικότερες της Μέσης Ανατολής. Το Αλέππο κατοικήθηκε από τα αρχαία χρόνια και Ρωμαίοι και Άραβες άφησαν τα περισσότερα αποτυπώματά τους. Με τόσα πράγματα που μπορείς να δεις και να επισκεφτείς, αποφάσισα ότι ήταν μια πολύ καλή ευκαιρία για να ξεκουραστώ μερικές μέρες αλλά και να συνηθίσει το κορμί μου στις ψηλές θερμοκρασίες, αν και στο Αλέππο ο υδράργυρος φθάνει μέχρι την ένδειξη 40.

Ξεκίνησα πολύ πρωί, πριν ο ήλιος αρχίσει να γίνεται υπερβολικά ζεστός, για να επιστεφτώ το υψηλότερο σημείο της πόλης, τη Σινταντέλ. Είναι μια οχυρωμένη πολιτεία που χτίστηκε από τους Σελευκίδες (περίπου τον 3ο αιώνα π.Χ.) και πρόσφερε ασφάλεια στους κατοίκους  πίσω από τα τοίχοι της. Από εδώ πάνω ο επισκέπτης απολαμβάνει ένα όμορφο πανόραμα όλης της πόλης. Το μεσημέρι που η θερμοκρασία έχει αρχίσει να φλερτάρει με τους 40ο βαθμούς, χώνομαι μέσα στο Σουκ, το σκεπαστό αραβικό παζάρι που κρατά αναλλοίωτο το χρώμα του.

Η δροσιά που προσφέρει αυτός ο σκοτεινός λαβύρινθος από διαδρόμους και μαγαζιά αποδεικνύει τη σοφία των παλιών και χλευάζει τη μανία του σύγχρονου ανθρώπου που δεν μπορεί να ζήσει χωρίς το air-condition. Οι επόμενες δύο μέρες περνούν τριγυρίζοντας και απολαμβάνοντας το γραφικό χρώμα του Αλέππο, στα μικρά στενά της παλιάς πόλης, τα καφέ, τα μαγαζιά, στην γεμάτη ζωή αγορά. Πέρα από μία μικρή απόδραση έως την αρχαία πόλη της Ebla, η οποία θεωρείται μια από τις πιο σπουδαίες αρχαιολογικές ανακαλύψεις καθώς τα ευρήματα βοήθησαν να κατανοηθεί και να μεταφραστεί η σφηνοειδής γραφή. Ένα κομμάτι μου όμως ανυπομονούσε να αντικρίσει τον ανοικτό ορίζοντα στην έρημο, κάτι που θα γινόταν δύο μέρες πιο μετά.    

Φωτογραφίες

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•  

Συνεχίζεται…