The Lucky 7

Πριν προχωρήσετε στην ανάγνωση αυτού του μικρού αφιερώματος στον Άλκη Συνιώρη, θα πρέπει να εξομολογηθώ  ότι αμφιταλαντεύτηκα πολύ για να το γράψω κι ακόμη περισσότερο για να το δημοσιεύσω. Κι αυτό γιατί, για τους περισσότερους από εμάς, είναι ακόμα νωρίς για να μιλήσουμε για τον Άλκη. Σε προσωπικό επίπεδο, μας συνέδεε φιλία και συνεργασία ετών με τον Άλκη. Ταυτόχρονα όμως, μιλάμε και για ένα μεγάλο Έλληνα αναβάτη, Πρωταθλητή των αγώνων ταχύτητας και έναν άριστο δημοσιογράφο. Για αυτούς και μόνο τους λόγους, το αφιέρωμα πρέπει, οφείλει να δημοσιευτεί.

Δυστυχήματα συμβαίνουν κάθε μέρα. Άνθρωποι χάνονται στην άσφαλτο και μαζί τους  η χαρά που μας δίνει η παρουσία τους. Ο Άλκης όμως, ήταν από εκείνους που δεν περίμενες ποτέ ότι θα τους τύχει «η στραβή». Στις 16 Ιουλίου του 2010, ένα φορτηγό, παραβιάζοντας τον ερυθρό σηματοδότη, στέρησε από τον Άλκη τη ζωή και από εμάς, τον φίλο, τον αδελφό, τον μεγάλο πρωταθλητή με το αστείρευτο γέλιο.

Ανήσυχο παιδί

Ο Άλκης Συνιώρης, ήταν ο δεύτερος εκ των τριών παιδιών του Γεώργιου και της Ευαγγελίας Συνιώρη και από μικρός έδειξε τη κλίση του στους δύο τροχούς. Η αγάπη του μάλιστα αυτή  έδειξε το δρόμο και στα άλλα δύο του αδέλφια, τη Φρόσυ και τον Σάκη, να ασχοληθούν με τη μοτοσυκλέτα.

Γέννημα – θρέμμα του Παπάγου, τελείωσε εκεί το δημοτικό και το γυμνάσιο ενώ συνέχισε τα μαθητικά του χρόνια σε λύκειο του Χολαργού. Το πρώτο του ποδήλατο, ένα BMX, ήταν αυτό που τον έβαλε στον μαγικό κόσμο των δύο τροχών και με αυτό έμαθε τα πρώτα του κόλπα. Όταν τελείωσε το γυμνάσιο, τη θέση του ΒΜΧ πήρε ένα Honda Chaly, παρά τις αντιδράσεις των γονιών του.

Λίγο καιρό αργότερα, το Chaly αντικαθιστά μια Aprilia Futura 125 και ο Άλκης βάζει στόχο την ενασχόληση με τους αγώνες. Πιάνει την πρώτη του δουλειά, ως delivery σε πιτσαρία, προκειμένου να πληρώνει τα γραμμάτια της Aprilia, ενώ ξεκινάει και σπουδές εικονοληψίας στη Σχολή Σταυράκου. Η καριέρα του πάνω στο αντικείμενο των σπουδών του συνεχίστηκε, ενώ εργάστηκε κυρίως στην παραγωγή ντοκιμαντέρ με θέμα τη φύση, ως εικονολήπτης της ΕΤ-1.

Φυσιολάτρης ο ίδιος και αθλητικός τύπος, ήταν θέμα χρόνου να ασχοληθεί σοβαρά με τους αγώνες μοτοσυκλέτας. Η πρώτη του συμμετοχή έγινε τελικά με scooter, στο πρωτάθλημα που διοργάνωνε η Gilera, στα μέσα της δεκαετίας του ΄90 με τα Runner. Η γνωριμία του τότε με τον Παύλο Κούζουνα μετεξελίχθηκε σε φιλία αλλά και επιτυχημένη συνεργασία, καθώς προχώρησαν στη συμμετοχή τους στα supersport 600 το 1997. Εκεί, ο Άλκης βρέθηκε για πρώτη φορά αντιμέτωπος με τον αδελφό του, Σάκη.  Ένα χρόνο αργότερα, τα δύο αδέλφια, Άλκης και Σάκης μάχονται σε αγώνα ταχύτητας στις Σέρρες, όπου στη στροφή Κ11, μπλέκονται και πέφτουν. Τότε, η στροφή αυτή ονομάστηκε άτυπα από τους αγωνιζόμενους, “στροφή Συνιώρη”. Λίγους μήνες μετά την τραγική απώλεια, η στροφή παίρνει και επίσημα το όνομα του Άλκη, χάριν στην θέληση των ανθρώπων της πίστας και του Δήμου Σερρών, στους οποίους ο Άλκης ήταν ιδιαίτερα αγαπητός.

Νέες ευκαιρίες και μεγάλες επιτυχίες

Το 1999 βρίσκει τον Άλκη στο περιοδικό ΜΟΤΟ να ξεκινάει την καριέρα στη δημοσιογραφία, ενώ παράλληλα μεταπηδά στην έκτοτε αγαπημένη του ομάδα, του Κουτσουμπού και συμμετέχει στους αγώνες με Honda CBR 600. Ο Άλκης ως δημοσιογράφος εξελίσσεται γρήγορα και γίνεται ένας εκ των ταχύτερων του κόσμου. Ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο για παρουσιάσεις μοτοσυκλετών, οδηγάει στις κορυφαίες πίστες και όλοι συζητάνε  την ταχύτητα και το μοναδικό του στυλ οδήγησης. Τον ελεύθερό του χρόνο αφιερώνει στα αγαπημένα του σπορ, snowboard και Mountain bike και στους φίλους του. Θρυλικά καλοκαίρια με camping και φωτιές στην παραλία θα έχουν να θυμούνται όσοι είχαν την τύχη να είναι κοντά του.

Ο Άλκης ως δημοσιογράφος ταυτίζεται με τα άρθρα του και το 2003 συνεχίζει την καριέρα του στο περιοδικό 0-300. Οι αναγνώστες τον εμπιστεύονται για την έγκυρη γνώμη του και τον αντιμετωπίζουν σαν ήρωα. Εκείνος είναι πάντα φιλικός και διαθέσιμος για κάθε ερώτηση που του απευθύνουν, δημιουργώντας έτσι το δικό του φανατικό κοινό που τον ακολουθεί και τον διαβάζει. Ήταν χαρά να συνεργάζεται κανείς με τον Άλκη, να δουλεύει μαζί με έναν άνθρωπο που έφερνε τη θετική διάθεση στο γραφείο. Άνετος, δεκτικός, συνεργάσιμος, χωρίς εγωισμό, κοιτούσε μόνο να βρίσκει λύσεις στα προβλήματα και να δένει τις παρέες.

Η πρώτη μεγάλη ευκαιρία του για παγκόσμια αναγνώριση έρχεται την ίδια χρονιά, το 2003, με τη συμμετοχή του σε αγώνα παγκοσμίου πρωταθλήματος μοτοσυκλετών αντοχής (endurance), στο Orchesleben. Η ελληνική ομάδα απαρτίζεται από τους Μιχάλη Σπηλιώτη, Σίμο Ταμπαξή και φυσικά τον Άλκη και σε αυτό τον αγώνα, διάρκειας 24 ωρών, καταφέρνουν να τερματίσουν τη Suzuki GSXR 750 στο πρώτο σκαλί του βάθρου. Ο Άλκης γεύεται τη χαρά της μεγάλης αυτής νίκης αλλά και την απογοήτευση από την ΕΛΠΑ, καθώς καμία αναφορά δεν έγινε από την τελευταία για το εξαιρετικό αυτό -  στην αγωνιστική ιστορία της Ελλάδας - κατόρθωμα, κάτι που τον στενοχωρεί πολύ.

Οι αγώνες στην Ελλάδα συνεχίζονται και μετά τη Honda έρχεται η συμμετοχή με Ducati στην ίδια ομάδα με τον μικρότερο αδελφό του, Σάκη. Ο “μεγάλος”  Άλκης με το 749R, ο “μικρός” Σάκης, με το 999. Το πρώτο πρωτάθλημα για τον Άλκη είναι γεγονός και η αλλαγή κατηγορίας τον βρίσκει στη σέλα ενός Yamaha R1 για μία χρονιά. Το 2006 τα δύο αδέλφια βρίσκονται ξανά, αυτή τη φορά πάνω στη σέλα των νέων Triumph Daytona 675, ενώ μεταπηδούν και οι δύο, στην ομάδα του Χρήστου, με Honda CBR 600RR. Αυτή ήταν και η καλύτερη αγωνιστικά χρονιά τους, γιατί εκτός του ωραίου κλίματος που επικρατούσε στην ομάδα, τα δύο αδέλφια κατάφεραν και το  1-2 στην τελική βαθμολογία. Και ο πατέρας τους, που στην αρχή δυσανασχετούσε – από φόβο πάντα -  με την κλίση αυτή των γιων του, τώρα βρίσκεται διαρκώς κοντά τους και καμαρώνει για τις επιτυχίες τους.

Περιοδικά, τηλεόραση, αγώνες. Η ζωή του

Μία νέα ομάδα, με MV Agusta, εμφανίζεται και προσφέρει στον Άλκη μία θέση, για την μεγάλη κατηγορία superbike. Στα μέσα του 2008 όμως, η προσπάθεια αυτή μένει στη μέση λόγω οικονομικών δυσχερειών, αλλά ο Άλκης δεν επηρεάζεται καθόλου από αυτό. Οι αγώνες ήταν η ζωή του, αλλά μπορούσε να ζήσει και χωρίς αυτούς, αρκεί να οδηγούσε μοτοσυκλέτα. Motocross, enduro, super motard, τις οδηγούσε όλες πολύ καλά, κορυφαία. Στο πρωτάθλημα super motard μάλιστα, συμμετείχε και δυναμικά από το 2002 μέχρι και το 2007,  κερδίζοντας αγώνες, εντυπώσεις και αξιόλογες θέσεις στην τελική βαθμολογία. Ήταν το μοναδικό αυτό στυλ με το οποίο “πλάσαρε” την μοτοσυκλέτα στις στροφές, που έδινε χρώμα στις μάχες.  

Η απουσία του από τους αγώνες το μισό του 2008 και ολόκληρη χρονιά το 2009, του επιτρέπει να ασχοληθεί περισσότερο με τα επαγγελματικά του. Από το 0-300, επιστρέφει για λίγο στο ΜΟΤΟ, ενώ συνεργάζεται με τo Mega  και την εκπομπή Traction, για να προχωρήσει έπειτα στο περιοδικό MotoGP world και την αναμετάδοση του αγαπημένου του πρωταθλήματος, MotoGP, για την τηλεόραση του ΣΚΑΙ. Μέσα από τη δημοσιογραφική αλλά και αγωνιστική του ιδιότητα, καταφέρνει να κάνει πραγματικότητα μερικά από τα πιο μεγάλα παιδικά του όνειρα. Το γραφείο του κοσμούν το κράνος στα χρώματα του Valentino Rossi που φέρει την υπογραφή του, η αφίσα του αγαπημένου του Freddy Spencer με την υπογραφή του επίσης, αλλά και φωτογραφίες των αγαπημένων του αναβατών Kevin Schwantz και Barry Sheene.

Δύο σχολές και ένα φανάρι

Το ανήσυχο πνεύμα του τον ωθεί στην αναζήτηση νέων δραστηριοτήτων.  Έδωσε λοιπόν εξετάσεις και έλαβε δίπλωμα δασκάλου water ski, κάτι που έγινε και η τελευταία του επαγγελματική ενασχόληση, η οποία τον γέμιζε πάρα πολύ.  Εκτός από αυτό όμως, ο Άλκης ήταν εκείνος  που συνέλαβε και υλοποίησε την  ιδέα της Σχολής  γρήγορης οδήγησης, Sin1oris Racing, ώστε να βρίσκεται συνέχεια στον χώρο που αγαπά, μεταδίδοντας τις γνώσεις του και σε άλλους αναβάτες ταχύτητας.

Παράλληλα, η καλή του σχέση με τον Κουτσουμπό, τον φέρνει ξανά στους αγώνες το 2010, όπου πάνω σε μία Honda CBR 600 RR κερδίζει επάξια τον 2ο αγώνα της χρονιάς, στις Σέρρες, δείχνοντας τις διαθέσεις του για την υπόλοιπη σεζόν.

Στη μοτοσυκλέτα του φορούσε  το αγαπημένο του νούμερο, το “lucky 7”, το ίδιο που είχε και ο αγαπημένος του αναβάτης, Barry Sheene.

Την Παρασκευή στις 16 του Ιούλη του 2010 όμως, η καθημερινή διαδρομή του προς τη σχολή θαλάσσιου σκι πάνω στο αγαπημένο του R1, έμελε να είναι η τελευταία. Ο Άλκης Συνιώρης ήταν το συνώνυμο του «καλού παιδιού». Όσοι είχαν την τύχη να τον γνωρίζουν, θα τον θυμούνται πάντα για την απλότητα και την ευθύτητα του χαρακτήρα του. Όσοι δεν τον γνώρισαν, τον ένιωσαν δικό τους μέσα από την ακέραιη δημοσιογραφία του. Και για όλους μας, θα παραμένει πάντα ένας μεγάλος Πρωταθλητής. Στη δουλειά, στους αγώνες, στη φιλία, παντού.

Ευχαριστούμε θερμά την Φρόσυ και τον Σάκη για τις πληροφορίες και το φωτογραφικό υλικό.