Το υγρό στοιχείο και ο Κίσσαβος έχουν μάλλον ερωτική σχέση, από τη μια ο Πηνειός και από την άλλη το Αιγαίο οριοθετούν τα άκρα του και δροσίζουν τους επισκέπτες με τη αύρα τους. Η προσέγγιση του υδαρούς ορεινού όγκου γίνεται από το Συκούριο (ερχόμενοι από Αθήνα).
Αφήνοντας πίσω μας την πεδιάδα της Λάρισας η μικρότερη αδερφή της οικογένειας των DL πήρε ανάσες. H μονότονη εθνική οδός δεν είναι φτιαγμένη για αυτή, παρόλα αυτά δεν είπε όχι, πάλεψε με τους ανέμους και τις ατελείωτες ευθείες για περισσότερα από τριακόσια χιλιόμετρα φέρνοντας τον μοτοταξιδιώτη σχεδόν ξεκούραστο στα ριζά του βουνού.
Η διαδρομή πλέον επαρχιακή, με σβέλτους ρυθμούς η κόκκινη μοτοσυκλέτα ανηφορίζει προς την Σπηλιά, ένα καλαίσθητο ορεινό χωριό που είναι κτισμένο σε υψόμετρο 850 μέτρων. Πήρε το όνομα του από τις σπηλιές που βρίσκονται στο βόρειο τμήμα της Όσσας μερικές από τις οποίες λένε πως είναι ανεξερεύνητες.
Στην Σπηλιά ο ταξιδιώτης απολαμβάνει την εξαιρετική θέα προς τον Θεσσαλικό κάμπο αλλά και το νόστιμο φαγητό. Ανηφορίζοντας ακόμα περισσότερο ακολουθούμε ένα ατέρμονο γαϊτανάκι στροφών απολαμβάνοντας τη μοτοσυκλέτα μας αλλά και την θέα προς την κορυφή, τον Όλυμπο και το Αιγαίο.
Σύντομα και σε υψόμετρο 1,604 μέτρων οι τροχοί της λιλιπούτειας V-Strom 250 φτάνουν σε αδιέξοδο. Το καταφύγιο του Ε.Ο.Σ. Λάρισας είναι το τελευταίο σύνορο πριν την επιβλητική κορυφή του προφήτη Ηλία (1,978 m). Αφήνουμε το βλέμμα μας να χαθεί στον ορίζοντα για μερικά λεπτά και ξεκινάμε την επιστροφή πίσω προς στην Σπηλιά για να οδηγήσουμε το νέο DL250 στον πρόσφατα ασφαλτοστρωμένο δρόμο που οδηγεί στην Καρίτσα.
Η διαδρομή είναι μοναδική, βυθιζόμαστε κυριολεκτικά σε ένα οργιαστικό πυκνό δάσος από κουμαριές οξιές, έλατα και καστανιές. To V-Strom 250 διασκέδαζε χορεύοντας στους ρυθμούς των στροφών, ήταν στο στοιχείο του.
Καθώς πλησίαζε η παράκτια άκρη του Κισσάβου, οι ακτίνες του ήλιου με δυσκολία έφταναν στη ζελατίνα του κράνους, το κατάφυτο δάσος δεν άφηνε τον ήλιο να τρυπώσει. Η ταμπέλα «αριόπρινο» καλωσορίζει τον δίτροχο επισκέπτη. Το δασαρχείο Λάρισας έκανε καλή δουλειά, ένας ιδανικός τόπος μέσα στο πυκνό δάσος που προσφέρει απλόχερα την δροσιά των δέντρων… αλλά και νόστιμα μεζεδάκια και καταπληκτικό τσίπουρο, η στάση είναι επιτακτική.
Σύντομα το τοπίο ξανά αλλάζει, οδηγώντας δίπλα στη θάλασσα περνάμε το Κόκκινο Νερό με τις ιαματικές πηγές, βγαίνουμε στη Βελίκα και από εκεί στον Αγιόκαμπο. Σε όλη τη διαδρομή μικρά ποτάμια εκβάλουν στη θάλασσα, αμμουδερές παραλίες εναλλάσσονται με μικρούς κολπίσκους, ενώ ο καταπράσινος όγκος της Όσσας μαγνητίζει συνέχεια το βλέμμα. Από τον «τουριστικό» παραλιακό οικισμό του Αγιόκαμπου αυτό που θαυμάζει ο ταξιδιώτης είναι η τεράστια αμμουδερή παραλία . Δεκάδες καταστήματα ενοικιαζόμενα δωμάτια αλλά και ξενοδοχειακές μονάδες υποδηλώνουν την τουριστική ταυτότητα του τόπου.
Η ακούραστη λιλιπούτεια μοτοσυκλέτα συνεχίζει προς τη νότια πλευρά του Κισσάβου, οδηγώντας τον αναβάτη της προς την Αγιά, το χωριό των μηλιών των αχλαδιών και των κερασιών, έναν τόπο που κατοικείται από την εποχή του Χαλκού και από εκεί προς το Μεταξοχώρι. Έναν μαγευτικό οικισμό που είναι κυριολεκτικά πνιγμένος από τα πλατάνια.
Το χωριό αποτελεί αρχιτεκτονικό κόσμημα της περιοχής. Είναι γεμάτο πετρόχτιστα αρχοντικά, κτίσματα που γοητεύουν και ταξιδεύουν τον επισκέπτη σε άλλες εποχές. Πολλά από αυτά έχουν ανακαινισθεί, άλλα στέκουν ταλαιπωρημένα από τους καιρούς και άλλα μισογκρεμισμένα αγωνιούν μη και δεν αντέξουν στην επόμενη κακοκαιρία. Είναι ένας τόπος που «εγκλώβισε» στην αγκαλιά του πολλούς καλλιτέχνες και πλέον αποτελεί το καταφύγιο τους.
Αφήνοντας πίσω τα παλιά αρχοντικά ξεκινά μια ανηφορική πορεία προς το χωριό Ανατολή. Ένας ακόμα παραδοσιακός ορεινός οικισμός του Κισσάβου ξεπροβάλει. Χτισμένος αμφιθεατρικά στα 950 μέτρα δίνει την ευκαιρία στον ταξιδιώτη να ταξιδέψει το βλέμμα του στον Θεσσαλικό κάμπο, την κοιλάδα του Δώτιου πεδίου αλλά και το Αιγαίο. Στην πλατεία του χωριού ο ελληνικός καφές κάτω από τα πλατάνια είναι απολαυστικός, απόλαυση όμως είναι και τα σημαντικά μνημεία που βρίσκονται στην περιφέρεια του χωριού όπως το μοναστήρι του Προδρόμου που ιδρύθηκε το 1550!
Η κατηφορική συνέχεια της διαδρομής μας οδηγεί στο σημείο εκκίνησης όμως για τους χωμάτινους φίλους υπάρχει ένα συναρπαστικό κομμάτι διαδρομής από την Ανατολή προς τα Αμπελάκια διανύοντας μεγάλο μέρος του των πλαγιών της Όσσας. Φυσικά την ακολουθούμε και έπειτα από αρκετά χωμάτινα χιλιόμετρα η μικρή μοτοσυκλέτα βρίσκεται στην είσοδο του ιστορικού χωριού. Ήταν απλά σκονισμένη, τίποτε δεν την προβλημάτισε, ούτε τα μικρά ρυάκια αλλά ούτε οι κακοτράχαλες διαδρομές.
Τα Αμπελάκια αποτελούν την ιστορική έδρα του δήμου Τεμπών. Είναι ένας παραδοσιακός οικισμός που κρύβει στα σωθικά του καλοδιατηρημένα αρχοντικά , παραδοσιακές βρύσες και… υπέροχες ταβέρνες! Κάπου στα τέλη του 18ου αιώνα στα Αμπελάκια κατοικούσαν 6,000 ψυχές που ασχολούνταν με το εμπόριο στέλνοντας προϊόντα σε όλη την Ευρώπη! Αφήστε τις μοτοσυκλέτες σας στην όμορφη πλατεία και οπλίστε την φωτογραφική σας μηχανή και χαθείτε στα στενά καλντερίμια!
Η περιήγηση στην Όσσα θα κλείσει στης… Λαρίσης το ποτάμι που το λένε Πηνειό! Ανάμεσα στον μυθικό Όλυμπο και την Όσσα σχηματίζεται η κοιλάδα των Τεμπών. Ένα πέρασμα γνωστό από την αρχαιότητα, μιας ένωνε την Μακεδονία με την Θεσσαλία, ένα πέρασμα μήκους δέκα χιλιομέτρων που είναι ευρέως γνωστό για το δάσος της Αγίας Παρασκευής, αλλά και την ομώνυμη εκκλησία του 1910 που κτίστηκε από τον ΟΣΕ. Άλλη μια όαση δροσιάς που επιβάλει στον ταξιδιώτη να σβήσει τον κινητήρα και να αφουγκραστεί την ανάσα του Πηνειού.
Ό,τι και να γράψεις για αυτή τη γωνιά της Πατρίδας είναι λίγο, τυχεροί οι κάτοικοι της Λάρισας που έχουν ένα τόσο προικισμένο τόπο δίπλα τους. Τυχεροί όσοι ζουν στα υπέροχα χωριά της Όσσας, τυχεροί όλοι εμείς που έστω και για μερικές ώρες απολαμβάνουμε την φύση και τους ανθρώπους του καταπράσινου τόπου της βροχής.
