Του Θάνου Γούλα

 

 

Πρώτη απόπειρα

Τελικά πριν λίγους μήνες προσπαθήσαμε να τον ανεβούμε. Ήταν Ιούνιος και όλα έδειχναν πως το χιόνι θα είχε εξαφανιστεί και ο δρόμος θα ήταν καθαρός μέχρι την κορυφή του.
Όταν όμως ξεκινάς με ψιλόβροχο από τη Λάρισα και ο Όλυμπος δεν φαίνεται μιας και τα σύννεφα τον έχουν κρύψει, ξέρεις πως δεν έχεις ελπίδες και ξεκινάς μόνο και μόνο για την εμπειρία.

 

Τελικά ανεβήκαμε μέσα από τα σύννεφα μέχρι τα 1800μ. περίπου υψόμετρο απολαμβάνοντας εικόνες μέσα και πάνω από τα σύννεφα, ώσπου ο αγγελιοφόρος με το τζιπ που μας συνάντησε, μας ειδοποίησε πως από την επόμενη στροφή, το χαλάζι μας περιμένει. Το ψιλόβροχο μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν μέρος του σκηνικού που το απολαμβάναμε μιας και τα αδιάβροχα έκαναν τη δουλειά τους και μας επέτρεπαν να χαιρόμαστε εικόνες που για πρώτη φορά αντικρίζαμε με δέος!

 

Η πρώτη απόπειρα λοιπόν ήταν απολαυστική ακόμη και αν δεν φτάσαμε στον προορισμό μας. Περιμέναμε ξανά την ευκαιρία να ανέβουμε το βουνό και να δούμε τι κρύβει από εκείνο το σημείο και μετά.
Έτσι τις τελευταίες μέρες του Αυγούστου τελικά καταφέραμε και ξεκινήσαμε. Το ραντεβού με το Σωτήρη και το ΚΤΜ του ήταν στο ενδιάμεσο Τρικάλων – Λάρισας. Κατά τις 09:30 συναντηθήκαμε και κάναμε την πρώτη στάση στον Τύρναβο για ένα καφέ και κουβέντα αλλά και να δούμε τη διαδρομή που θα ακολουθούσαμε.
Πριν φύγουμε από τον Τύρναβο εφοδιαστήκαμε με μερικές τυρόπιτες, σάντουιτς και νερό. Όλα έτοιμα και φύγαμε ακολουθώντας μια πανέμορφη διαδρομή με στροφιλίκια και αναβάσεις για να περάσουμε από Συκαμινέα και Κρυόβρυση. Στη συνέχεια πήραμε μια διαφορετική διαδρομή από αυτή που είχαμε ακολουθήσει στην πρώτη απόπειρα (τότε είχαμε πάει από το χωριό Καλύβια και ανηφορίσαμε προς το καταφύγιο Χρηστάκη).

Πανέμορφη διαδρομή

Τώρα λοιπόν πήραμε το δρόμο για Βρυσοπούλες και ήταν μια ευχάριστη έκπληξη μιας και ανακαλύψαμε ένα πανέμορφο δρόμο με πολλά εσάκια να σχηματίζονται λες και βρήκαμε πάρκο αναψυχής για μοτοσυκλετιστές. Και όλα αυτά να συνοδεύονται από απίστευτη θέα. Μπορούσαμε να διακρίνουμε σχεδόν όλο το κομμάτι της διαδρομής που είχαμε κάνει από κάποιο σημείο και ασφαλώς οι στάσεις για φωτογραφίες είχαν αρχίσει!

 

Αφού το απολαύσαμε ήρθε ή ώρα να μπούμε στο χωματόδρομο και να συναντήσουμε την χαρακτηριστική χαρακιά που κόβει τον Όλυμπο και οδηγεί προς τον προορισμό μας.
Τα δυο ΚΤΜ πλέον βρίσκονται στα νερά τους και εμείς χαρούμενοι χοροπηδάμε στη σπασμένη πέτρα που αποτελεί το δρόμο μας.
Ήδη οι εικόνες που βλέπουμε ανηφορίζοντας είναι μοναδικές, ο δρόμος δίπλα στο γκρεμό και η απίστευτη κλίση της πλαγιάς σε αναγκάζουν να είσαι προσεκτικός γιατί αν φύγεις, θα βρεθείς τουλάχιστον 500μ παρακάτω σε κομμάτια!

 

Αφού πλέον είχαμε ανηφορίσει αρκετά, ήρθε και η ώρα της τυρόπιτας με θέα τον κάμπο, τα βουνά, το Σαραντάπορο απέναντί μας, και τη λίμνη Πολυφύτου να φαίνεται με το ζόρι ανάμεσα στα βουνά, μιας και η ατμόσφαιρα δεν ήταν όσο καθαρή θα θέλαμε.
Μαθαίνεις γεωγραφία από πρώτο χέρι βολτάροντας σε τέτοια υψόμετρα, μιας και όλα τα έχεις στα πόδια σου.
Τα χωριουδάκια και οι δρόμοι που τα ενώνουν φαίνονται σαν ζωγραφιά και εμείς πάντα να ψάχνουμε την επόμενη διαδρομή χαζεύοντας την εικόνα.
Συνεχίζοντας σε κάθε στροφή μια νέα εικόνα μας έκανε να χαζογελάμε μέσα από τα κράνη νοιώθοντας τυχεροί που είμαστε εκεί να ζούμε την εμπειρία αυτής της εξόρμησης.
Ήδη είχαμε ανέβει αρκετά και πλέον το τοπίο ήταν βραχώδες και άγριο με ένα χαραγμένο χωματόδρομο να δείχνει πως υπάρχει ζωή εδώ πάνω.

 Ανάβαση στην κορυφή

Λίγο νωρίτερα είχαμε συναντήσει δυο κοπάδια αλόγων που φυσικά σταματήσαμε να τα χαζέψουμε και να τα φωτογραφίσουμε.
Όλη η διαδρομή μέχρι και την καλύβα Χρηστάκη ήταν μοναδική και ελπίζω να την κάνω αρκετές φορές ακόμη μιας και δεν την χορταίνω με τίποτα.
Πανέμορφες εικόνες όπου και αν κοιτάξεις και πολύ δύσκολο να δεις κάτι αντίστοιχο σε τόσα λίγα χλμ διαδρομής.

 

Φτάνοντας στο καταφύγιο είδαμε πως υπήρχαν αρκετά αυτοκίνητα και αρκετός κόσμος που ήρθε να διανυκτερεύσει και να κάνει ανάβαση στον Όλυμπο. Πραγματικά χάρηκα που είδα ότι ένα τέτοιο φοβερό μέρος δεν είναι έρημο. Ήδη τα κάρβουνα ήταν έτοιμα και οι παρέες ετοιμάζονταν να πάρουν δύναμη για την ανάβαση που θα έκαναν το επόμενο πρωί.
Τι να κάνουμε κι εμείς, βγάλαμε τα σάντουιτς και τα φάγαμε! Μάλλον επηρεαστήκαμε από τα ψητά που μυρίζαμε και φάγαμε χωρίς να πεινάμε. Αυτό μας βγήκε ξινό λίγο αργότερα όταν αρχίσαμε το περπάτημα για να ανεβούμε στην κορυφή που βλέπαμε από το καταφύγιο.
Αφού ανταλλάξαμε λίγες κουβέντες με την παρέα που θα έμενε το βράδυ στο καταφύγιο συνεχίσαμε λίγο ακόμη με τις μηχανές μέχρι το σημείο που αρχίζει το μονοπάτι. Αφήσαμε τις πανοπλίες μας (μπότες, κράνη, θώρακες κ.α. μαζί με τα ΚΤΜ), φορέσαμε τα παπούτσια μας και η ανηφόρα με τα πόδια ξεκίνησε.
Το καταφύγιο βρίσκεται περίπου στα 2450μ υψόμετρο και από το σημείο που βρίσκεται βλέπεις την απότομη πλαγιά και την κορυφογραμμή στην οποία φτάνεις με το μονοπάτι.

 

Χρειαστήκαμε περίπου 1,5 ώρα μέχρι να φτάσουμε στην κορυφογραμμή που βλέπαμε από το καταφύγιο. Το μονοπάτι σε αρκετά σημεία έχει πολύ απότομη κλίση και πάντα έχεις θέα προς το καταφύγιο και τη διαδρομή που ακολούθησες. Στην πορεία αρχίσαμε να κουραζόμαστε και συνειδητοποιήσαμε πως πρέπει να είμαστε οι μοναδικοί που ανεβήκαμε χωρίς να έχουμε νερό μαζί μας, αφού το αφήσαμε στις μηχανές μαζί με τα υπόλοιπα πράγματά μας.

Πάνω από τα σύννεφα

Γελούσαμε με την κατάντια μας αφού μόνο για ανέκδοτο θα άκουγες πως κάποιοι άρχισαν να ανεβαίνουν τον Όλυμπο χωρίς νερό - και συνεχίζαμε την ανάβαση.
Τώρα άρχισε να γίνεται αντιληπτή και η δεύτερη βλακεία που κάναμε και φάγαμε τα σάντουιτς πριν λίγο, αλλά εμείς παρόλα αυτά συνεχίζαμε μέχρι να φτάσουμε στην κορυφογραμμή και να δούμε τι θα δούμε από την άλλη πλευρά του βουνού.
Αφού τελικά φτάσαμε στο στόχο αντικρίσαμε το Αιγαίο, την ψηλότερη κορυφή του Ολύμπου – τον Μύτικα, και πίσω μας βλέπαμε το καταφύγιο, τις μηχανές και... το νερό που ήταν κάπου μέσα στο σακίδιο.

 

Αφού μείναμε λίγη ώρα εκεί πάνω χαζεύοντας το τοπίο άρχισε η κατάβαση. Τώρα ήταν πιο εύκολα τα πράγματα , αν και σε αρκετά σημεία λόγω κλίσης, χρειάζεται πολύ προσοχή.
Αφού φτάσαμε στη βάση μας εξαφανίσαμε το ένα μπουκαλάκι νερό που είχε μείνει και άλλο ένα που μας έδωσαν από την παρέα που είχαμε βρει στο καταφύγιο σαν επιβράβευση της βλακείας μας να ανεβοκατέβουμε χωρίς νερό.
Ο ήλιος πλέον άρχισε να πέφτει και εμείς επιστρέφαμε αντικρίζοντας για κλείσιμο ένα υπέροχο φεγγάρι πάνω από τα βουνά. Τελευταίες φωτογραφίες και επιστρέψαμε στην βάση μας μετά από μια γεμάτη εικόνες και συναισθήματα εξόρμηση στον Όλυμπο.

 

Το ταξίδι μέχρι την κορυφή του Ολύμπου και όλα όσα ζήσαμε σε αυτή την εξόρμηση δεν περιγράφονται εύκολα. Η γεύση που σου μένει από όλη αυτή τη διαδρομή, υπέροχη. Δεν έχει σημασία αν φτάσεις στα 2.800, 2.850, 2.880μ υψόμετρο, αλλά το ταξίδι μέχρι εκεί και οι εικόνες που θα δεις και όσα νοιώσεις και απολαύσεις μέχρι να φτάσεις στον προορισμό σου.
Ο Όλυμπος είναι ένα στολίδι για τον τόπο μας και προτείνω σε όλους να τον επισκεφτούν με ότι μέσο διαθέτουν ή τους αρέσει. Οι εικόνες που θα αντικρύσουν σίγουρα θα τους μαγέψουν και θα περιμένουν την επόμενη επίσκεψη στο ψηλότερο βουνό μας.