Τώρα τα όπλα έχουν σχεδόν σιγήσει στο μεγαλύτερο κομμάτι της χώρας και η πληγωμένη Συρία προσπαθεί να αναγεννηθεί μέσα από τις στάχτες της, πράγμα που διαπίστωσα ιδίοις όμμασι.
Βασικές υποδομές ήταν ακόμα κατεστραμμένες, η ανεύρεση καυσίμων ήταν μια δύσκολη υπόθεση, ενώ η ανέχεια και η ακραία φτώχεια «στοιχείωνε» μεγάλο μέρος του τοπικού πληθυσμού.
Πρόσφατα, ένας "οδικός διάδρομος" μήκους 150 χλμ. άνοιξε μεταξύ Λιβάνου, Συρίας και Ιορδανίας, στον οποίο και θα βάδιζα. Έτσι, με ενδιάμεση στάση στη Δαμασκό, θα περνούσα κατόπιν στην Ιορδανία, συνεχίζοντας έτσι την πορεία του “ARABIAN TOUR” στην καρδιά της Μέσης Ανατολής.
Στην αρχαιότερη πόλη του κόσμου
Όμως, τα πράγματα στην Συρία δεν ξεκίνησαν καθόλου καλά για μένα. Η φωτογραφία του Σύριου προέδρου που τράβηξα στο χώρο των συριακών τελωνείων ήταν το μοιραίο λάθος που έκανα. Άμεση σύλληψη και προσαγωγή στα γραφεία της κεντρικής στρατιωτικής διεύθυνσης της Δαμασκού. Αφού μου αφαιρέθηκαν όλα τα προσωπικά αντικείμενα και τα δυο κινητά, εξέτασαν προσεκτικά όλα τα ηλεκτρονικά και φωτογραφικά μέσα που διέθετα, για τυχόν κατασκοπικό υλικό!!
Ευτύχησα να δω ξανά το φως του ήλιου δυο μέρες αργότερα, χάρη στην καθοριστική παρέμβαση του Έλληνα πρέσβη κ. Ν. Πρωτονοτάριου.
Μετά το τέλος αυτής της δυσάρεστης περιπέτειας ξεχύθηκα με ενθουσιασμό στους δρόμους της Δαμάσκου, μιας πόλης που γεννήθηκε στην αυγή του ανθρώπινου πολιτισμού και διεκδικεί με αξιώσεις τον τίτλο της αρχαιότερης, αδιάλειπτα κατοικούμενης πόλης στον κόσμο. Στην καθημερινότητα των χαμογελαστών κατοίκων της συριακής πρωτεύουσας διαπίστωσα πως το φάντασμα του πολέμου είχε για αυτούς πια «πεθάνει», ενώ η αναφορά της εθνικής μου καταγωγής μόνο λόγια και εκδηλώσεις συμπάθειας προκαλούσε. Κι όσον αφορά την συγκλονιστικότερη εμπειρία που βίωσα στην Δαμασκό, ήταν η περιφορά του Επιταφίου των Καθολικών (Μεγάλη Παρασκευή) στα σοκάκια της παλιάς πόλης.
Η “Πομπηία της Ανατολής”
Τελικά η Συρία ήταν απρόβλεπτη μέχρι το τελευταίο χιλιόμετρο – κυριολεκτικά. Τελευταία πράξη του δράματος στα σύνορα Συρίας-Ιορδανίας. Είχα ολοκληρώσει τις συνοριακές διατυπώσεις από την πλευρά της Συρίας κι ήμουν έτοιμος να αναχωρήσω για την Ιορδανία, όταν μου ανακοίνωσαν πως τα ιορδανικά σύνορα μόλις έκλεισαν (στις 18:00) και δεν μπορούσα να περάσω στην επόμενη χώρα του “ARABIAN TOUR”. Εγκεφαλικό ο Κώστας!! Εντέλει, την λύση έδωσαν οι εξυπηρετικότατοι τελωνιακοί που μου επέτρεψαν να κοιμηθώ στις συνοριακές εγκαταστάσεις (πράγμα που κανονικά απαγορεύεται) και το επόμενο πρωινό στις 08:00 θα μπορούσα να φύγω – όπως και τελικά έγινε.
Μετά το συνοριακό καλωσόρισμα των Ιορδανών, χάραξα πορεία αμέσως για την πρωτεύουσα Αμμάν, την πύλη εισόδου μου στον συναρπαστικό κόσμο της Ιορδανίας. Αφού κατέλυσα σε ένα καθαρό hostel στο κέντρο της πόλης, ξεκίνησα πεζός μια μεγάλη βόλτα εξερεύνησης στους δρόμους της ιορδανικής πρωτεύουσας. Διατηρώντας όλα εκείνα τα παραδοσιακά στοιχεία που επιβάλλει η γεωγραφική του θέση και η αραβική κουλτούρα του, το Αμμάν με αιχμαλώτισε στην γνώριμη ατμόσφαιρα μιας ανατολίτικης πόλης, ενώ ταυτόχρονα με εντυπωσίασε με το πλήθος των μοντέρνων αρχιτεκτονικών κατασκευών που κυριαρχούσαν κυρίως στις δυτικές συνοικίες της πόλης.
Επιπροσθέτως, μια επίσκεψη στον κοντινό αρχαιολογικό χώρο της Jerash (Γέρασα ή Αντιόχεια επί Χρυσορρόη) ήταν επιβεβλημένη προκειμένου να πλουτίσω τις αρχαιολογικές μου γνώσεις για την «Πομπηία της Ανατολής». Κτισμένη σε απόσταση 48 χλμ. βόρεια του Αμμάν, η ελληνιστική πολιτεία Γέρασα ανοικοδομήθηκε το πρώτο μισό του 2ου π. Χ. αιώνα σύμφωνα με το Ιπποδάμειο πολεοδομικό σύστημα από τον βασιλιά Αντίοχο Γ' (εξού και η αρχική της ονομασία) και ήταν μια από τις 30 Αντιόχειες που κτίστηκαν στα εδάφη του βασιλείου των Σελευκιδών. Οι αρχαιολογικές μαρτυρίες που αντίκρισα στην Γέρασα ήταν της ρωμαϊκής εποχής και αντιπροσώπευαν το καλύτερο παράδειγμα ρωμαϊκής επαρχιακής πόλης στη Μέση Ανατολή.
Το ροδοκόκκινο όνειρο της Ιορδανίας
Αν και έχω επισκεφθεί τρεις φορές την ανυπέρβλητη Πέτρα, δεν μπορούσα να αντισταθώ σε μια ακόμα επίσκεψη. Φόρτωσα λοιπόν την BMW F-850 GS και οδήγησα 245 χλμ. νότια του Αμμάν, προκειμένου να «αγγίξω» για ακόμα μια φορά το ροδοκόκκινο όνειρο της ερήμου.
Για μια ολόκληρη μέρα θαύμαζα αυτό το ανυπέρβλητο μνημείο της ανθρωπότητας, που όμοιό του δεν υπάρχει πουθενά αλλού στον κόσμο. Περίπου 3.000 γιγάντια μνημεία, σκαλισμένα πριν από 2.300 χρόνια στους βράχους ενός φαραγγιού, αποτελούσαν τις αρχιτεκτονικές μαρτυρίες της πρωτεύουσας των αρχαίων Ναβαταίων, για την οποία ο Άγγλος ποιητής Dean Burgan έγραψε ότι: «Δεν μοιάζει να δημιουργήθηκε από ανθρώπινο χέρι...Είναι ένα θαύμα φυλαγμένο σε μια ανατολίτικη χώρα, μια ροδοκόκκινη πόλη τόσο παλιά όσο και ο χρόνος».
Ήταν 05:30 τα ξημερώματα όταν αποχαιρετούσα την Πέτρα και αναχωρούσα για τα κοντινά σύνορα της Σαουδικής Αραβίας…
