Επειδή όμως στην περίπτωσή μου η σωφροσύνη λείπει, αποφάσισα τελικά να κάνω τη συνοριακή υπέρβαση και να μπω στη διαδικασία της ρώσικης ρουλέτας. Έτσι, από την πόλη Termiz του νότιου Ουζμπεκιστάν πέρασα στην αντίπερα όχθη του συνοριακού ποταμού Amu Daria, στο «γήπεδο» που παίζουν μπάλα οι Ταλιμπάν και οι μαχητές του ISIS…
Για τη δική μου ασφάλεια, οι οδηγίες που μου δόθηκαν στα σύνορα έπρεπε να τηρηθούν κατά γράμμα: «Επισκέπτεσαι μόνο δυο πόλεις (Mazar-E-Sarif, Kabul), οδηγάς μόνο πάνω στον κεντρικό οδικό άξονα που τις συνδέει, υπακούς μόνο σε διαταγές Αφγανών στρατιωτών και η έξοδός σου από τη χώρα θα γίνει μόνο από τα ίδια σύνορα. “Ο Αλλάχ μαζί σου τολμηρέ Yunnani…”
Διατρέχοντας τα πρώτα αφγανικά χιλιόμετρα με προορισμό την Mazar-E-Sarif, μια απροσδιόριστη ψυχολογία με χαρακτήριζε (“Κωστάκη, μπας και κάνεις χοντρή μ@λ@κία που ήρθες εδώ;”), ενώ τα συναισθήματα πάλευαν μέσα μου. Φόβος, προσμονή, αγωνία, περιέργεια, αυτοσυγκράτηση…
Στη Mazar-E-Sarif περπάτησα στους χώρους του “Γαλάζιου Τζαμιού”, ενώ τα αυθόρμητα χαμόγελα των ντόπιων με ηρέμησαν και έδιωξαν μακριά κάθε αρνητική σκέψη μου. Ήταν μια καλή αρχή…
Αποστολή στην Καμπούλ
Στα 450 χλμ. που χώριζαν την Mazar-E-Sarif από την Kabul, πρόβλημα από επιθέσεις των Ταλιμπάν υπήρχε κυρίως στην περιοχή της πόλης Baglan (περίπου 200 χλμ. βόρεια της αφγανικής πρωτεύουσας). Αυτός ήταν ο λόγος που με σταμάτησαν στη συγκεκριμένη περιοχή οι Αφγανοί στρατιώτες και μου πρότειναν αφήσω εκεί τη μοτοσυκλέτα, προκειμένου να συνεχίσω το ταξίδι μου στην Καμπούλ με λεωφορείο ή αυτοκίνητο! Τελικά, μετά από 3 ώρες διαπραγματεύσεων, με άφησαν να συνεχίσω με τη λευκή μοτοσυκλέτα – φυσικά, με δικό μου ρίσκο…
Οι πολύνεκρες βομβιστικές επιθέσεις που είχαν ενταθεί το τελευταίο διάστημα στην Καμπούλ, με “υποχρέωσαν” να μην περιπλανηθώ στο κέντρο της πόλης, αλλά να αρκεστώ σε μια βόλτα πέριξ του ξενοδοχείου, κυρίως στην αγορά. Μην προκαλώ και την τύχη μου!!
Την τελευταία φορά που βρέθηκα στην Καμπούλ με τη μοτοσυκλέτα μου ήταν το 2005. Τότε, σε εκείνο το αλησμόνητο και αρκετά επικίνδυνο ταξίδι, η Όλγα είχε πυροβοληθεί από έναν ελεύθερο σκοπευτή στην διαδρομή Καμπούλ – Κανταχάρ. Για καλή της τύχη, η σφαίρα είχε εξοστρακιστεί στο κράνος…
Η επιστροφή μου από την Καμπούλ στα σύνορα του Ουζμπεκιστάν κάλλιστα θα μπορούσε να αποτελέσει σενάριο για κινηματογραφική ταινία. Στις 04:00 τα ξημερώματα, πήγα στο κεντρικό ξενοδοχείο “SERENA”, απ’ όπου ξεκίνησε για την Mazar-E-Sarif ένα κομβόι 5 αυτοκινήτων. Μαζί τους θα ταξίδευα και εγώ - για ευνόητους λόγους. Φυσικά, ούτε λόγος για κάποια στάση καθ’ οδόν. Με γεμάτα ντεπόζιτα όλοι μας, δεν πατήσαμε φρένο, μόνο γκάζι!!
Προφανώς ο εχθρός κοιμόταν ακόμα όταν περάσαμε την επικίνδυνη περιοχή της Baglan, ενώ ο ήλιος είχε σηκωθεί ψηλά όταν αποχαιρέτησα τους συνοδοιπόρους μου (25 χλμ. πριν τη Mazar-E-Sarif) και κατευθύνθηκα στα αφγανο-ουζμπεκικά σύνορα. Λίγη ώρα αργότερα περνούσα τη γέφυρα του Αμού Νταρία, επιστρέφοντας από το πεδίο της μάχης ζωντανός…
Στην αφετηρία του Pamir Road
Μετά την τρομολαγνική εμπειρία του Αφγανιστάν, η πόλη Termiz στον νότο του Ουζμπεκιστάν με ξεκούρασε για μια μέρα. Επόμενος προορισμός μου το Τατζικιστάν, τα σύνορα του οποίου απείχαν μόλις 230 χλμ. Και ξεκίνησα…
Πρέπει να το ομολογήσω πως οι συνοριακές διαδικασίες στα κράτη της Κεντρικής Ασίας έχουν γίνει πλέον αρκετά απλές και σύντομες. Σαν τουρίστας (και μοτοσυκλετιστής) με άφηναν να παρακάμπτω την ουρά και να μπαίνω πρώτος, ενώ οι συνοριακοί υπάλληλοι με εξυπηρετήσουν με ζήλο, συντομεύοντας έτσι τον χρόνο παραμονής μου στα εκάστοτε σύνορα. Με πικρία θυμόμουν αλλοτινές εποχές, που στα κεντροασιατικά σύνορα με ταλαιπωρούσαν για 3-4 ώρες συνήθως…
Με το φως του δειλινού, η λευκή HONDA CB 500X έμπαινε στα νότια προάστια της πρωτεύουσας Ντουσάμπε, ενώ ένα καθαρό και νοικοκυρεμένο hostel στο κέντρο της πόλης με φιλοξένησε για δυο βραδιές. Στις προτεραιότητές μου ήταν η γνωριμία με τα σημαντικότερα αξιοθέατα της πρωτεύουσας του Τατζικιστάν, καθώς και η συλλογή πληροφοριών για την διαδρομή του φημισμένου ορεινού οδικού άξονα Pamir Road…
Με αφετηρία την Ντουσάμπε, ο επόμενος προορισμός μου θα είναι η επιβλητική οροσειρά των Pamir, εκεί όπου η λευκή μοτοσυκλέτα θα με οδηγήσει στο ψηλότερο ορεινό πέρασμα της Κεντρικής Ασίας, εκεί ψηλά στα 4,655 μέτρα.
