Τον λόγο είχε φυσικά το εκπληκτικό ορεινό σκηνικό της οροσειράς Παμίρ, που αντιπροσωπεύει μια από τις θεαματικότερες συγκεντρώσεις ορέων στον κόσμο, ενώ ο οδικός άξονας “Pamir Road” (μήκους 1200 χλμ.), που ενώνει την πρωτεύουσα Dushanbe του Τατζικιστάν με την κωμόπολη Sary Tash του Κιργιστάν, εκτελεί εδώ χρέη “ξεναγού”.
Οδηγώντας τη μοτοσυκλέτα πάνω στη διαδρομή του “Pamir Road” είναι μια μοναδική εμπειρία που δεν ήθελα να χάσω με τίποτα – πάτησα λοιπόν μίζα και ξεκίνησα. Το οδικό πρόγραμμα του “Pamir Road” χωρίστηκε σε 4 μέρες: α) Dushanbe – Qalai Khum (350 km), β) Qalai Khum – Khorog (250 km), γ) Khorog – Murgab (320 km), δ) Murgab – Sary Tash (230 km). Σύμφωνα με τις πληροφορίες μου, η πιο δύσκολη διαδρομή ήταν η Qalai Khum – Khorog, λόγω της άσχημης κατάστασης του οδικού άξονα.
Από την πρωτεύουσα Dushanbe ως την κωμόπολη Qalai Khum, το μεγαλύτερο κομμάτι της διαδρομής ήταν ένας υποδειγματικός ασφαλτόδρομος, ενώ μόλις 40 χλμ. πριν την Qalai Khum έκανε την εμφάνισή του απειλητικά – για τις αναρτήσεις της HONDA CB 500X – ένας κακοτράχαλος χωματόδρομος. Έτσι, για να μπαίνω στο κλίμα των επόμενων χιλιομέτρων…
Πρωταγωνιστικό ρόλο στα τελευταία 80 χλμ. της διαδρομής είχε ο ποταμός Pyandzh, που εκτελούσε χρέη συνοριακής γραμμής. Στην απέναντι όχθη θώπευα συνεχώς το Αφγανιστάν. Αν πετούσα απέναντι μια πέτρα, θα κτυπούσα Αφγανό! Αν σκέφτηκα να περάσω στην αντίπερα όχθη; Όχι ευχαριστώ, δεν θα (ξανα)πάρω!
Δυσκολίες του δρόμου
Την επομένη χρειάστηκαν περίπου 10 ώρες επίπονης οδήγησης για να διατρέξω τη διαδρομή Qalai Khum – Khorog (250 km). Οι αναρτήσεις της λευκής HONDA CB 500X δεν έπαψαν ούτε στιγμή να δουλεύουν, η άσφαλτος ήταν μια έννοια άγνωστη, το γρανιτένιο απόκοσμο τοπίο συγκλονιστικό, ο ποταμός Pyandzh μόνιμη συντροφιά μου κι εγώ –συνεχώς όρθιος στους μασπιέδες – βίωνα μ’ ένα κουρασμένο χαμόγελο μια από τις συναρπαστικότερες περιπέτειες δρόμου στον κόσμο.
Τα πράγματα καλυτέρεψαν αρκετά στην διαδρομή Khorog – Murgab (320 km). Η άσφαλτος (έστω και με άπειρες λακκούβες) είχε την τιμητική της, ο δρόμος απέκτησε πιο ευθυτενή χαρακτηριστικά, ενώ ο ποταμός Pyandzh με αποχαιρέτησε και το φυσικό ντεκόρ καθ’ οδόν «έστησαν» αποκλειστικά οι απόκρημνες βουνοκορφές του οροπεδίου Παμίρ. Έντονος πονοκέφαλος και μια δυσκολία στην αναπνοή άρχισαν να με ταλαιπωρούν, καθώς είχα ανέβει αρκετά σε υψόμετρο (περίπου 3600–4000 μέτρα).
Στην Murgab δυσκολεύτηκα να κοιμηθώ. Όχι από τα προβλήματα του υψομέτρου, αλλά από την προσμονή που την επομένη θα σκαρφάλωνα στο ορεινό πέρασμα Ak Baital Pass (4.655 μ.), το ψηλότερο της Κεντρικής Ασίας – απείχε μόλις 80 χλμ. βόρεια της Murgab…
Ο ήλιος είχε μόλις ξυπνήσει όταν φόρτωνα την μοτοσυκλέτα και ξεκινούσα για την κορυφή του “Pamir Road”. Ναι, ανυπομονούσα να φτάσω στο πέρασμα Ak Baital Pass. Δυο ώρες αργότερα, το θερμόμετρο άγγιζε τους 5ο C όταν πατούσα το κουμπί της φωτογραφικής μηχανής και απαθανάτιζα την παρουσία μου στο πέρασμα Ak Baital Pass. Αποστολή εξετελέσθη.
Επιστροφή στα πάτρια εδάφη
Η επιβράβευση του ταξιδιώτη που «τρέχει» πάνω στον “Pamir Road” αποτελεί αναμφίβολα το ορεινό πέρασμα Ak Baital Pass, μια μοναδική οδική εμπειρία που κορυφώνεται στα 4.655 μ. Αλλά και μετά το ψηλότερο σημείο του, ο δρόμος του Παμίρ εξακολούθησε να με «κερνά» όμορφες, ακριβοθώρητες εικόνες.
Στη διαδρομή μέχρι την πόλη Os (Κιργιστάν), ο “Pamir Road” με ανέβασε σε άλλα δυο ορεινά περάσματα (Kasil Art 4.282 m., PassTarduk Pass 3.615 m.), οδήγησε τη λευκή μοτοσυκλέτα ανάμεσα σε γιούρτες και παραδοσιακά χωριά, μ’ έφερε σε επαφή με καλοσυνάτους ντόπιους και μου ξεδίπλωσε υπέροχες ορεινές παραστάσεις.
Μόλις 220 χλμ. ήταν το οδικό πέρασμά μου από το Κιργιστάν (Sary Tash – Os). Η γνωστή –από τα μεταξένια χρόνια– πόλη Os που επιλέχθηκε να με κοιμίσει, δυστυχώς με απογοήτευσε. Ο λόγος ήταν το παζάρι της, που το περίμενα πιο γραφικό και παραδοσιακό. Όμως, παζάρι κάτω από λαμαρινοσκεπές και μαγαζιά μέσα σε κοντέινερ γίνεται; Δεν γίνεται!
Μετά το σύντομο διάλειμμα στο Κιργιστάν, η τρίτη συνοριακή σφραγίδα εισόδου του Ουζμπεκιστάν μπήκε στο διαβατήριό μου και αμέσως μετά ξεκίνησα πορεία για Τασκένδη.
Με την άφιξή μου στην μητρόπολη του Ουζμπεκιστάν, ολοκληρώθηκε το οδοιπορικό μου στην καρδιά της Κεντρικής Ασίας και άρχιζε πλέον η επιστροφή στα πάτρια εδάφη, η οποία θα ακολουθούσε κατά το πλείστον την ίδια διαδρομή που είχα πραγματοποιήσει ερχόμενος ως εδώ.
Κατά παράδοξο όμως τρόπο, δεν με τρόμαζαν οι απέραντες στέπες του Καζακστάν, τα επίπεδα μονότονα τοπία και η μοναξιά του κράνους. Γιατί καθ’ οδόν θα είχα την ευκαιρία να ανατρέξω νοερά και να αρχειοθετήσω στο μυαλό μου όλες τις υπέροχες κεντροασιατικές εμπειρίες των προηγούμενων ημερών. Κι αυτό το πράγμα μου άρεσε ειλικρινά πολύ…
