Κείμενο, φωτογραφίες: Γιώργος Αμάραντος, Εύη Κλαδούχου

Το ταξίδι «Αναζητώντας το Μεξικανικό Όνειρο» που αποτελεί μέρος της ευρύτερης ιδέας με τίτλο “World around the World” ξεκίνησε στις 15 Νοεμβρίου του 2016. Στο ταξίδι αυτό ο φωτογράφος Γιώργος Αμάραντος και η ψυχοθεραπεύτρια Εύη Κλαδούχου ως επιβάτες μιας BMW F 800 GS καταγράφουν τη διαδρομή τους στην απεραντοσύνη του Μεξικού. Μπορείτε να διαβάσετε το 1ο μέρος ΕΔΩ, το 2ο μέρος ΕΔΩ και το 3ο μέρος ΕΔΩ.

Η Παναγιά μαζί σας

«Θα κάνετε μια παράκαμψη αλλά αξίζει να περάσετε να δείτε την Χουκίλα (Juquila)», είπε ο Αλέκος πριν αποχαιρετιστούμε στην Οαχάκα. Η πορεία μας θα ήταν προς τον Νότο και τις παραλίες του Ειρηνικού και η παράκαμψη γύρω στα 65 χιλιόμετρα. Γιατί αξίζει η Χουκίλα; Πάνε εκεί πιστοί από όλο το Μεξικό, ακόμη και με τα πόδια, για να προσκυνήσουν την θαυματουργή εικόνα της Παρθένου της Χουκίλα. Σαν να λέμε η Παναγιά της Τήνου σε μεξικανική εκδοχή.

Αποφασίσαμε να εμπιστευθούμε τον Αλέκο και πήραμε την κατηφόρα για τον Νότο. Το τοπίο άρχισε να γίνεται περισσότερο τροπικό και το απολαύσαμε σε μια στάση στο πουθενά, στο σπίτι-ψιλικατζίδικο-καφέ μιας οικογένειας μεξικανών. Πατέρας, σύζυγος, κόρη με τον άνδρα της και τα παιδιά τους.

Εκεί ήπιαμε έναν από τους ωραιότερους, ως σήμερα, ντόπιους καφέδες...

...και κουβέντα στην κουβέντα χαλάρωσε η οικογένεια και δεν αντιστάθηκε στη φωτογράφισή της.

Στα χιλιόμετρα που καλύψαμε από την αρχή της παράκαμψης ως την Χουκίλα συναντούσαμε κάθε τρεις και λίγο αγροτικά στολισμένα με λουλούδια και στην καρότσα τους να δεσπόζει το αγαλματίδιο της Παρθένου, κατά τη συνήθεια της καθολικής εκκλησίας αντί της γνωστής στα καθ’ ημάς, εικόνας της Παναγίας. Η gopro απαθανάτισε το «περίεργο» αυτό φαινόμενο.

Το χωριό της Χουκίλα, γιατί πόλη δεν την έλεγες, είναι αμφιθεατρικά χτισμένο σε υψόμετρο 1.462 μέτρα και η μηχανή δύσκολα περνούσε από τους δρόμους της γιατί ήταν στενοί και γεμάτοι κόσμο.

Τα πάντα στην Χουκίλα μοιάζει να κινούνται και να περιστρέφονται μόνο γύρω από τη θρησκεία και την Παρθένο. Από το ξενοδοχείο που βρήκαμε να μείνουμε έως και το πιο μικρό μαγαζάκι, τα αφιερώματα, τα εικονοστάσια και τα κεράκια κυριαρχούσαν. Η βόλτα στο χωριό έδειξε ότι η ιστορία πήγαινε ακόμη παραπέρα. Μαζί με την κατάνυξη και το εμπορικό στοιχείο.

Όλο το χωριό ήταν ένα παζάρι όπου έβρισκες ό,τι αντικείμενο ήθελες με απεικόνιση της Παρθένου της Χουκίλα. Μπλουζάκια ανδρικά και γυναικεία, φορέματα, τσάντες, κούπες για καφέ, σφηνάκια για τεκίλα, αυτοκόλλητα, μαγνητάκια, ροζάρια, καθρέφτες, διακοσμητικά κουτάκια και λοιπά και λοιπά. Εγώ πάντως το αυτοκόλλητό μου με την Παρθένο της Χουκίλα, το πήρα για καλό και για κακό (κυρίως για καλό) και το κόλλησα στο πίσω μέρος του κράνους μου για να έχω την προστασία της.

Το μεγάλο πανηγύρι για τον εορτασμό της Παρθένου τελείται στις 8 Δεκεμβρίου και μαζεύεται κατά χιλιάδες κόσμος από όλο το Μεξικό, πράγμα που εξηγεί τον μεγάλο αριθμό καταλυμάτων για μέρος τόσο μικρό. Αν αυτό που ζούσαμε τώρα δεν ήταν πανηγύρι, φαντάσου τι χάσαμε στις 8 Δεκέμβρη!!!

Το επόμενο πρωινό περπατήσαμε προς την κεντρική πλατεία να επισκεφτούμε την εκκλησία που φιλοξενεί το αγαλματίδιο 30 εκατοστών της Παρθένου και που, παρά το αναμενόμενο, δεν είναι αφιερωμένη στην Παρθένο αλλά στην Αγία Αικατερίνη. Η ιστορία είχε ως εξής: το 1633 ο ναός που αρχικά στέγαζε το αγαλματίδιο της Παρθένου κάηκε ολοσχερώς αλλά εκείνο έμεινε ανέπαφο και μεταφέρθηκε στην εκκλησία που βρισκόμασταν τώρα. Από τότε η Παρθένος της Χουκίλα θεωρήθηκε θαυματουργή και οι πιστοί προστρέχουν αιτούμενοι την εκπλήρωση των παρακλήσεών τους.

Βγαίνοντας από την εκκλησία που ήταν γεμάτοι πιστούς, έφτανε μια μπάντα που έπαιζε μουσική που απείχε από αυτήν που έχουμε στο μυαλό μας ως θρησκευτική, ενώ ο κόσμος που την συνόδευε χόρευε σε ρυθμούς που θύμιζαν πάρτι. Άλλη η αίσθηση, σκέφτομαι, που δίνει η ορθοδοξία και άλλη εκείνη που δίνουν αυτοί εδώ οι άνθρωποι που φτιάχνουν τη δική τους εκδοχή καθολικισμού και ντόπιου στοιχείου. Νιώθω ότι είναι πιο χαρούμενοι συγκριτικά με το βάρος και τον πιο πένθιμο χαρακτήρα που αποπνέει συχνά η ορθοδοξία. 

Ετοιμαζόμαστε να φύγουμε και δεν έχουμε βενζίνη. Στο τοπικό βενζινάδικο μας είχαν διαβεβαιώσει, το προηγούμενο βράδυ που φτάσαμε, ότι την επόμενη θα είχε βενζίνη. Όμως το φορτηγό δεν ήρθε. Ευχόμαστε να φτάσει η βενζίνη ως την επόμενη πόλη.

Pemex, το μονοπώλιο και η ιστορία της gazolina στο Μεξικό

Η Pemex -Petrolina Mexicana- είναι κρατική και αποτελεί μονοπώλιο στο Μεξικό με αποτέλεσμα να είναι πολύ λίγα τα σημεία πώλησης βενζίνης σε σχέση με το μέγεθος της χώρας ώστε να μπορεί να κρατηθεί το κόστος χαμηλά. Σε κάποιες περιοχές που θεωρούνται δευτερεύουσας σημασίας, ο ανεφοδιασμός στα βενζινάδικα της Pemex γίνεται μια φορά την εβδομάδα και είναι συχνό φαινόμενο να ξεμένουν. Γι’ αυτό κατά μήκος αυτών των διαδρομών έχουν δημιουργηθεί αυτοσχέδια πρατήρια με μπιτόνια των δέκα, των πέντε και των τριών λίτρων.

Το Μεξικό έχει αυτάρκεια σε βενζίνη αλλά δεν διαθέτει ούτε ένα διυλιστήριο, οπότε αναγκάζεται να εξάγει την πρώτη ύλη, μαζούτ, στις ΗΠΑ και να την ξαναεισάγει. Αποτέλεσμα αυτού είναι να μην έχει τον έλεγχο των τελικών τιμών. Τους τελευταίους 18 μήνες, η τιμή της αμόλυβδης έχει σχεδόν διπλασιαστεί. Από την 1η Γενάρη του ’17, παρουσιάστηκε αύξηση 24% η οποία γέννησε το gazolinazo, ένα απεργιακό κίνημα με διαδηλώσεις και αναταραχές σε όλη τη χώρα, special στο Μέξικο Σίτυ και στην Οαχάκα, όπου οι συγκρούσεις των διαδηλωτών με την αστυνομία είχαν ως αποτέλεσμα τον θάνατο εννέα ανθρώπων.

Η Gorda μου «λέει» ότι έχει καύσιμο για 65 χιλιόμετρα. Ο χάρτης δείχνει στα 50 χιλιόμετρα το επόμενο βενζινάδικο. Παρότι η διαδρομή είναι άκρως κατηφορική, γιατί από τα 1500 υψόμετρο θα βρεθούμε στο μηδέν, λέω να μην το διακινδυνεύσω και να δοκιμάσω ένα πεντόλιτρο ηλιοκαμένο μπιτόνι. Ίσως ο ήλιος να έχει ανεβάσει τα οκτάνια της μεξικανικής βενζίνης που ούτως ή άλλως είναι χαμηλά, συνήθως κάτω από 90 με κορυφή τα 92. Το μάτι μου πέφτει στον υπολογιστή της Gorda που γράφει 55.555 χιλιόμετρα.

Ήδη, σκέφτομαι, έχουμε κάνει 2.000 χιλιόμετρα και ακόμη δεν έχουμε φτάσει πουθενά. Είναι τεράστιο το Μεξικό!!!

Συναντώντας τον Ειρηνικό

Από τα έλατα στις μπανανιές και στην τροπική ζούγκλα με τα κόκκινα ποτάμια. Σιγά σιγά αρχίζει να μυρίζει θάλασσα και μπαίνουμε στην Pan-Americana 200 και στο Rio Grande με χαρά αντικρίζουμε την πράσινη ταμπέλα της Pemex. Η πράσινη ταμπέλα της Pemex και η κοκκινοκίτρινη του Oxxo είναι σημεία αναφοράς για το Μεξικό. Τα Oxxo, αλυσίδα 24ωρου μίνι-mercado, υπάρχουν παντού. Σ’ αυτά μπορείς επιπλέον να αγοράσεις κινητό, να στείλεις ή να λάβεις χρήματα, να αλλάξεις δολάρια ετσετερά, ετσετερά. Στη συνέχεια συναντάμε το Puerto Escondido, πόλη που μοιάζει με το Λουτράκι. Η παραλιακή γεμάτη μαγαζιά και μεγάλα ξενοδοχειακά συγκροτήματα. Φτάνουμε στο χωριό του Zipolite, τον βασικό μας προορισμό, την παραλία στον Ειρηνικό έκτασης 3 χιλιομέτρων. Πλησιάζουν Χριστούγεννα και θέλουμε να τα περάσουμε στην παραλία.

Η συγκεκριμένη παραλία έχει ένα εξαιρετικό πλεονέκτημα και μια μοναδική ιδιαιτερότητα στην κεντρική και νότια Αμερική, τουλάχιστον. Η τοπογραφική της θέση επιτρέπει να «χάνεσαι» κοιτάζοντας και την ανατολή και τη δύση του ηλίου στον απέραντο ωκεανό. Ταυτόχρονα, η παραλία αυτή είναι η μοναδική που επιτρέπει τον γυμνισμό όχι μόνο σε επίπεδο κεντρικής και λατινικής Αμερικής αλλά ακόμη και σε αυτό των παρακείμενων μικρότερων παραλιών.

Πράγματι, η βόλτα στις διπλανές παραλίες, Puerto Angel, Mazunte, San Agustinillo, αποδεικνύει ότι αυτό που βλέπεις στο Zipolite, δεν θα το βρεις αλλού. Στο Zipo, λοιπόν, έχεις το θέαμα όσων τουριστών επιθυμούν να είναι γυμνοί, αντάμα με τους ντόπιους μικρούς και μεγάλους που κολυμπούν με τα ρούχα!!! «Το κολυμπούν», βέβαια, είναι συνήθως μόνο τρόπος του λέγειν αφού τα κύματα εκεί θυμίζουν συχνά «Χαβάη 5-0» και μόνο κάποια πιτσιρίκια μεγαλωμένα σ’ αυτόν τον τόπο ή ξένοι επισκέπτες «surfistas» τα αψηφούν με τις σανίδες τους.

Οι προειδοποιητικές σημαίες στην παραλία πάντα κόκκινες δίνουν το σήμα ότι δεν είναι αυτή η παραλία για τα μπάνια του λαού ενώ και ο ίδιος ο «μοναχικός πλανήτης» (“lonely planet”) προειδοποιεί για τους ανθρώπους που πήρε ο ωκεανός μαζί του. Λένε ότι στη γλώσσα Nahuatl, Zipolite σημαίνει «παραλία των νεκρών» λόγω των ισχυρών υποθαλάσσιων ρευμάτων που στοίχισαν πολλές ζωές.

Δεν είναι όμως μόνο το κύμα που αποθαρρύνει αλλά και αυτή η, καθόλου γνώριμη στη θάλασσα, αίσθηση που όταν είσαι στο νερό ως τους αστραγάλους το κύμα στην επιστροφή του προς τα μέσα σε τραβάει σαν ρουφήχτρα και παλαντζάρεις κι ας είσαι στα ρηχά. Ένα είναι σίγουρο, για να μπεις σ ‘αυτό το κομμάτι του Ειρηνικού, πρέπει πρώτα να του ζητήσεις ταπεινά την άδεια! Ευτυχώς σε μικρή απόσταση, στις διπλανές παραλίες, κολυμπάς σαν άνθρωπος.

Το Zipolite αποπνέει μια κοσμοπολίτικη ενέργεια που την διαμορφώνουν ο πολυεθνικός τουρισμός, κυρίως Καναδοί, Αμερικανοί, και Ευρωπαίοι, καθώς και τα αρκετά «ευρωπαϊκού» στυλ εστιατόρια που λειτουργούν όλη μέρα στην παραλία ή τον μικρό κεντρικό δρόμο του χωριού και λίγο παραπέρα. Κυκλοφορούν και άλλες εθνικότητες, γνωρίσαμε Αργεντινούς, Βολιβιανούς, Γουατεμαλέζους, Γάλλους, Άγγλους, Βέλγους, Ιάπωνες… Αυτοί δεν είναι τουρίστες με την τυπική έννοια του όρου. Είναι ταξιδευτές και εργαζόμενοι στον δρόμο., κινούμενοι νέοι και κάποιοι λίγο μεγαλωμένοι πια. Όπου γη, κυριολεκτικά, και πατρίς. Σπίτι τους είναι εκεί που είναι κάθε φορά η καρδιά τους η ταξιδεύτρα. Κάνουν τσίρκο, παίζουν με τις φωτιές, ισορροπούν σε τεντωμένα σχοινιά, αιωρούνται σε πανιά, ντύνονται κλόουν και δίνουν παραστάσεις, στη σκηνή που βάζουν πάνω στην άμμο, στα εστιατόρια που κοιτάζουν τον ωκεανό, ή στήνουν τους πάγκους τους για να πουλήσουν την πραμάτεια τους στον κεντρικό δρόμο του χωριού. Έχουν και παιδιά πολλοί από αυτούς και νιώσαμε ότι τα μεγαλώνουν καλά, με τον δικό τους «νομαδικό» τρόπο.

Πάντως, αν υπάρχει μια εθνικότητα δίπλα στη μεξικανική που μεταξύ τους μοιράζεται η ιδιοκτησία των εστιατορίων στην περιοχή, αυτή είναι η ιταλική. Είναι πολλοί οι μόνιμοι Ιταλοί στο Zipolite και εκτός από τους συμπατριώτες τους, ταΐζουν και τους υπόλοιπους, προσφέροντας την πιο κυριλέ εκδοχή του Zipo. Δίπλα σ’ αυτούς είναι οι ντόπιοι που ή έχουν ανοίξει εστιατόριο ή έχουν βάλει λίγες καρέκλες στην μικρή αυλή του σπιτιού τους, μια ψησταριά στο δρόμο και προσφέρουν tacos, tlayalludas, quesadillas, guacamole, ή ψάρι. Άλλωστε, πλησιάζουν Χριστούγεννα και όλοι περιμένουν τις λίγες ημέρες της μεγάλης αύξησης του εγχώριου και international τουρισμού για να βγάλουν κανένα φράγκο.

Γι’ αυτό και αυτήν την περίοδο, οι τιμές των δωματίων ανεβαίνουν κατακόρυφα με αποτέλεσμα να γίνονται δυσεύρετα. Το κοσμοπολίτικο δεν «σβήνει» το τοπικό στοιχείο γιατί τα χρώματα αλλά και η ύπαρξη των palapas (στέγες που έχουν φτιαχτεί από αλλεπάλληλες στρώσεις φύλλων κοκοφοίνικα) αποπνέουν Μεξικό.

Αυτήν τη φορά βρήκαμε σπίτι, ακριβό για το βαλάντιό μας αλλά αναπόφευκτο και τόσο όμορφο που αποζημίωσε την οικονομική ζημία! Μας το νοίκιασε η Εστέλλα, μια εκκεντρική, πλούσια κατά τα φαινόμενα, Ελβετίδα που έμεναν με τον άντρα της μόνιμα στο Ζιπολίτε. Είχαν ταξιδέψει για μεγάλο διάστημα με το ιστιοπλοϊκό τους σκάφος τα παράλια της Αφρικής, Βραζιλίας, Βενεζουέλας και μετά είχαν συνεχίσει οδικώς μέχρι τη Βόρεια Αμερική και τον Καναδά. Κατέληξαν στο Μεξικό. Ενδιαφέρουσα η συζήτηση μαζί της καθώς είχε εικόνα για το παγκόσμιο κοινωνικό και οικονομικό γίγνεσθαι και ασφαλώς για την Ευρώπη και την Ελλάδα. Τελικά, λόγω ελιτίστικης ,νομίζω, ιδιοσυγκρασίας, το απέφυγε να μας δώσει συνέντευξη και φωτογραφίες.

Beatrice, Paul και Alessandro

Δέχτηκαν όμως άλλοι, που τους έφερε κοντά ο δρόμο μας.

Την Γαλλίδα Beatrice που την φώναζαν Bea, την πρωτοείδαμε στην παράσταση που έδινε μαζί με άλλους της ομάδας του τσίρκο στην Posada Mexico, ιταλικής ιδιοκτησίας εστιατόριο, μπαρ, ξενοδοχείο.

Μείναμε κι εμείς εκεί στο δωμάτιο Maya, πάνω στον ωκεανό, τις τρεις πρώτες μέρες της άφιξής μας.

Στο τέλος της παράστασης είθισται να περνούν οι καλλιτέχνες να μαζέψουν τον οβολό του κόσμου για να ζήσουν. Θα κάνουν και άλλα πολλά, η Μπεά, για παράδειγμα, αντάλλασσε τη διαμονή και διατροφή της στο εστιατόριο-δωμάτια Nice Place on the Beach, λίγο παρακάτω, με το να του ζωγραφίζει τους τοίχους του, απόφοιτος της Καλών Τεχνών ούσα, ή στο Love and Fishτην επιγραφή του εστιατορίου.

Στη φάση του οβολού την γνωρίσαμε και μάθαμε ότι είναι Γαλλίδα, μένει εδώ και δύο χρόνια στο Μεξικό χωρίς, μάλιστα, να έχει επιστρέψει αυτό το διάστημα στη Γαλλία.

Κανονίσαμε να συναντηθούμε σπίτι μας την επόμενη μέρα. Εκεί έγινε η συνέντευξη και βγήκαν οι φωτογραφίες της 23χρονης Μπεά. Είχε ταξιδέψει πολύ για τα χρόνια της και στην Ασία και τη Νότια Αμερική. Το Μεξικό είναι μαγικό, λέει, γι’ αυτό την κράτησε και περισσότερο. Εξασκημένη από επιλογή σ’ έναν άλλον τρόπο ζωής, μπορεί να ζει με ελάχιστα ή και καθόλου χρήματα. Πέρασε δύο μήνες στην Ταϊλάνδη έχοντας ξεμείνει από χρήματα και βγάζοντας τα προς το ζην ζωγραφίζοντας και διδάσκοντας την «τέχνη της φωτιάς» σε τουρίστες. «Γειτονιά μου είναι ο πλανήτης», είπε. «Όπως για άλλους ανθρώπους η γειτονιά τους είναι γύρω από το σπίτι τους, έτσι για μένα γειτονιά μου είναι όλος ο κόσμος, εκεί που κάθε φορά θα βρεθώ. Κι αφού οι μεξικανοί γύρω μου μπορούν να ζουν με τόσο λίγα χωρίς να έχουν συχνά σταθερή δουλειά ή υγειονομική περίθαλψη, ωστόσο τα καταφέρνουν και είναι χαρούμενοι, τότε θα μπορώ κι εγώ να ζήσω προσφέροντας στην κοινότητα κι εκείνη σε μένα».

Τον Paul, από τον γαλλόφωνο Καναδά,

και τον Alessandro από τη Σικελία, στο Μεξικό τους έφερε ο έρωτας. Τον πρώτο μια ερωτική απογοήτευση, ήρθε στο Μεξικό για να ξεχάσει, και τον δεύτερο η σχέση του με μια μεξικανική που μετά από κάποια χρόνια μεταξύ Ιταλίας και Μεξικού, εγκαταστάθηκε μόνιμα στο Μεξικό. Ο Paul βρίσκει πολύ οικονομικό οικόπεδο τη δεκαετία του ’90 στο Puerto Escondido, το αγοράζει μαζί με δύο άλλους φίλους, χτίζουν ένα μικρό σπίτι και έκτοτε περνά τους βαρείς καναδικούς χειμώνες στο ηλιόλουστο Puerto. Βέβαια τον βοηθά και κάτι άλλο σ’ αυτή του την απόφαση. Στον γαλλόφωνο τουλάχιστον Καναδά ο Paul, που εργαζόταν και συνταξιοδοτήθηκε ως νοσοκόμος, μπορούσε να διατηρεί το δικαίωμά του στην εργασία του μόνο με μία ημέρα παρουσίας τον χρόνο. Μπορούσε, δηλαδή, να εργάζεται για όσο διάστημα ήθελε και να απουσιάζει όσο ήθελε χωρίς να χάνει τη δουλειά του. Σενάριο επιστημονικής φαντασίας ακούγεται αυτό για την Ελλάδα! Έτσι για τον Paul ο κύριος λόγος της ημι-μόνιμης διαμονής του στο Μεξικό είναι το κλίμα και η αγοραστική δύναμη του νομίσματος της χώρας του.

Η σχέση του Alessandro κράτησε αρκετά χρόνια αλλά δυστυχώς η αγαπημένη του αρρώστησε σοβαρά και πέθανε. Ένας φίλος του τον πήρε μαζί του στο Zipolite να θρηνήσει στην απεραντοσύνη του ωκεανού. Κι ο Alessandro, τα τελευταία έντεκα χρόνια ζει μόνιμα εδώ. Τα τελευταία πέντε είναι ιδιοκτήτης ενός από τα καλύτερα και επικερδέστερα εστιατόρια της παραλίας. Τονίζει ότι είναι Σικελός και όχι Ιταλός και ότι η ομοιότητα στη συμπεριφορά και τον τρόπο ζωής μεταξύ Μεξικανών και Σικελών είναι ο κυριότερος λόγος που τον κρατά σ’ αυτήν την παραλία του Μεξικού. Πάντως τόσο προσοδοφόρα εργασία στην Ιταλία της κρίσης δύσκολα θα έβρισκε!

Εντωμεταξύ η Ελβετίδα σπιτονοικοκυρά, ακολουθώντας τη συνήθεια του τόπου, ζήτησε 300 πέσος επιπλέον την ημέρα για το σπίτι και εμείς αποφασίσαμε να ψάξουμε δωμάτιο στο Mazunte, το μόλις 6 χιλιόμετρα γειτονικό χωριό με τα νερά του ωκεανού πολύ πιο ήρεμα. Και τι χωριό, pueblo magico, το δεύτερο στον δρόμο μας μετά το Tepoztlan. 

Πρωτοχρονιά με σουβλάκια στον Ειρηνικό

Το συγκεκριμένο χωριό μέχρι τα μέσα του 20 αιώνα είχε ελάχιστους κατοίκους. Από τη δεκαετία του ’70 ο πληθυσμός άρχισε να αυξάνει όταν καθιερώθηκε στην περιοχή το «κυνήγι» της θαλάσσιας χελώνας για την εμπορική αξιοποίηση του κρέατος και των αυγών της. Την ίδια δεκαετία ανοίγουν στο Mazunte σφαγεία για τη θαλάσσια χελώνα που επέλεγε τις συγκεκριμένες ακτές του Ειρηνικού για να αφήσει τα αυγά της. Η σταθερή μείωση του αριθμού των θαλάσσιων χελωνών οδήγησε την κυβέρνηση του Μεξικού να απαγορεύσει την εκμετάλλευσή της το 1990.

Για να αποζημιωθούν οι οικογένειες του Μαζούντε που ουσιαστικά ζούσαν από την χελωνοθηρία, δημιουργήθηκαν άλλες εναλλακτικές. Δόθηκε έμφαση στον οικολογικό τουρισμό και τα πρώην σφαγεία μετατράπηκαν στο Μεξικανικό Κέντρο για τη Χελώνα (Centro Mexicano de la Tortuga) για να την γνωρίζουν πλέον οι τουρίστες ζωντανή. Ο τόπος είναι γνωστός και για την δική του παραγωγή φυτικών καλλυντικών από ντόπια υλικά, τα Cosméticos Naturales de Mazunte, τα οποία ανέλαβε να προωθήσει, με το αζημίωτο φαντάζομαι, η ιδρύτρια της γνωστής φίρμας The Body Shop, Anita Roddick. Τέλος καλό, όλα καλά!

Βρήκαμε οικονομικό δωμάτιο στης Perla, με την οποία η σχέση κατέληξε πολύ αγαπησιάρικη. Μοιραζόμασταν την κοινή κουζίνα με Αμερικανούς και γαλλόφωνους Καναδούς που έρχονταν εδώ και κάποια χρόνια για να ξεχειμωνιάσουν. Γίναμε μια μεγάλη παρέα και είχαμε την τιμητική μας μιας και Έλληνες δεν είχαν ξαναδεί μπροστά τους!

Τα Χριστούγεννα απείχαν μόλις δύο μέρες και εμείς με το ζόρι καταλαβαίναμε ότι έρχονταν γιορτές.

Ο καιρός θύμιζε καλοκαίρι, τα βεγγαλικά που φώτιζαν τον ουρανό καθημερινά, Πάσχα, και η κάθοδος των μυρίων ντόπιων και ξένων τουριστών μας θύμιζε δεκαπενταύγουστο. Σύγχυση. Φαίνεται πως αν δεν δεις μελομακάρονα, Χριστούγεννα δεν νιώθεις…

Η Perla συνέβαλε στη διόρθωση της «έλλειψης». Μας κάλεσε στο σπίτι της, λίγο πιο κάτω από τα δωμάτιά της, να παρακολουθήσουμε το έθιμο της “Posada”. Πρόκειται για ένα έθιμο που κάθε οικογένεια του χωριού αναλαμβάνει με τη σειρά να οργανώσει ενώ οι υπόλοιπες οικογένειες συμμετέχουν. Ουσιαστικά πρόκειται για την αναπαράσταση της γέννησης του Χριστού. Οι οικογένειες του χωριού μαζί με όλα τα παιδιά χτυπάνε την πόρτα της φαμίλιας που οργανώνει την Ποσάδα αναπαριστώντας την Μαρία με τον Ιωσήφ αιτούμενοι να τους δεχτούν. Η πόρτα ανοίγει, μπαίνουν όλοι μέσα στην αυλή του σπιτιού τραγουδώντας ύμνους, στέκονται μπροστά σε μια φάτνη και αποθέτουν τον νεογέννητο Χριστό. Όλη η διαδικασία είναι κατανυκτική, μικροί μεγάλοι κρατάνε αναμμένα κεράκια στα χέρια τους και μια μικρή χορωδία ψέλνει μπροστά στη μεγάλων διαστάσεων φάτνη. Μόλις ολοκληρωθεί το τελετουργικό, φτωχικό φαγητό είναι έτοιμο για όλο το χωριό και όλοι είναι χαρούμενοι! Μια μεξικανική θρησκευτική νότα που άξιζε τον κόπο.

Παραμονή Πρωτοχρονιάς αναλάβαμε εμείς. Το τάξαμε και το υλοποιήσαμε. Αγοράσαμε ψησταριά, κάρβουνα, κρέας και μεγάλα καλαμάκια διότι μικρά δεν διέθεταν, και φτιάξαμε σουβλάκια γίγαντες.

Βγάλαμε τραπέζι έξω από της Πέρλα, στο δρόμο, και ταΐσαμε τους συγκατοίκους μας αλλά και φίλους που γνωρίσαμε στο Mazunte και δεν έχασαν την ευκαιρία για ελληνικό σουβλάκι! Το δείπνο συνόδευε σαλάτα τύπου χωριάτικη και εξαιρετικό κρασί Χιλιανό. Καλή χρονιά να έχουμε!!!

Μπορείτε να παρακολουθείτε live την εξέλιξη του ταξιδιού ΕΔΩ.

Φωτογραφίες