Καθώς η ώρα πλησίαζε για τον δεύτερο αγώνα της Valencia και προτελευταίο του φετινού πρωταθλήματος, όλα τα βλέμματα ήταν στραμμένα στον Joan Mir, τον αναβάτη της Suzuki που βρισκόταν ενώπιον του πρώτου του παγκόσμιου τίτλου στη μεγάλη κατηγορία. Βασικοί του αντίπαλοι ήταν ο ομόσταυλός του, Alex Rins, και ο Fabio Quartararo (Yamaha) – αμφότεροι ισόβαθμοι στη δεύτερη θέση της κατάταξης.
Οι κατακτήριες δοκιμές δεν πήγαν και πολύ καλά για τη Suzuki, καθώς ο Mir περιορίστηκε στη 12η θέση της εκκίνησης, αλλά το «ευχάριστο» γι’ αυτόν ήταν πως και οι δύο βασικοί του αντίπαλοι βρίσκονταν σε μια ανάλογη κατάσταση. Επίσης, το γεγονός πως απολάμβανε μια διαφορά 37 βαθμών στην κορυφή σήμαινε πως δεν του ήταν απαραίτητο να κερδίσει, αρκούσαν 14 βαθμοί στους τελευταίους δύο αγώνες για να μην ενδιαφέρεται καν τί κάνουν οι υπόλοιποι.
Η pole position είχε πάει στον, για μια φορά ακόμη, εντυπωσιακότατο Franco Morbidelli, ο οποίος γυρνούσε στην πίστα με την Μ1 του 2019 ως η τρανότερη απόδειξη της αποτυχίας της Yamaha στην Μ1 του 2020: όλοι οι υπόλοιποι αναβάτες της εταιρείας έβλεπαν δεκάδα μόνο με κυάλια.
Με την εκκίνηση ο Morbido βάλθηκε να ξεφύγει, καταδιωκόμενος κυρίως από τον Jack Miller (Ducati), ενώ από κοντά ακολουθούσαν οι Pol Espargaro (KTM), Johann Zarco (Ducati) Takaaki Nakagami (Honda) και λίγο πιο πίσω δύο ακόμη ΚΤΜ των Miguel Oliveira και Brad Binder, καθώς και οι δύο Suzuki.
Εκείνη τη στιγμή οι εργοστασιακές Yamaha των Maverick Vinales και Vanentino Rossi οδηγούσαν την κούρσα από τη λάθος άκρη της, εκεί όπου σύντομα ήρθε να τους συναντήσει και ο Quartararo.
Ο Γάλλος πήρε εκκίνηση 16ος, έκανε ένα παιδαριώδες λάθος στις πρώτες στροφές με αποτέλεσμα να μπλεχτεί και, στην προσπάθειά του να αποφύγει μια σύγκρουση με τον Vinales, βγήκε παραλία και επέστρεψε τελευταίος. Στη συνέχεια προσπάθησε να μαζέψει ό,τι μπορούσε, πίεσε τη μοτοσυκλέτα του και στο τέλος έπεσε από χαμένο μπροστινό και αποχαιρέτησε κάθε ελπίδα να ασκήσει πίεση στον Mir που ως εκείνη τη στιγμή γυρνούσε στα όρια της δεκάδας.
Ο πρωτοπόρος της βαθμολογίας δεν χρειάστηκε να κάνει πολλές προσπεράσεις, καθώς μπροστά του άρχισαν οι πτώσεις: αντίο Zarco, στο επανειδείν Nakagami. Περνώντας τον Aleix Espargaro (Aprilia) ο Mir είχε πλέον βρεθεί σε μια θέση που του έδινε τον τίτλο, μιας και ο Rins βρισκόταν μόλις δύο θέσεις πιο μπροστά και δεν έδειχνε πως έχει την ταχύτητα να πάει ψηλότερα, ενώ ο Quartararo δεν απειλούσε πια.
Έτσι ο Ισπανός προτίμησε να κάτσει στ’ αυγά του, διατηρώντας ένα γυρολόγιο που του έδινε ασφάλεια, αφήνοντας τα δράματα για τους μπροστινούς.
Εκεί όλα έδειχναν πως ο Morbidelli θα έπαιρνε άνετα την τρίτη φετινή νίκη του, ωστόσο ο Miller είχε βαλθεί να τον πιάσει, κάτι που κατάφερε στον τελευταίο γύρο, χαρίζοντάς μας μια συναρπαστικότατη μονομαχία ενός γύρου.
Σε αυτήν ο Ιταλός της Petronas Yamaha κατάφερε με κομμένη την ανάσα να κρατήσει την πρωτιά του και να επικρατήσει του Αυστραλού της Ducati για μόλις 93 χιλιοστά του δευτερολέπτου!
Το βάθρο συμπλήρωσε ο Pol Espargaro σε μια ακόμη δυνατή εμφάνιση της ΚΤΜ που είδε τρεις μοτοσυκλέτες της μέσα στην εξάδα – Binder 5ος, Oliveira 6ος. Έλειπε μόνο ο Iker Lecuona, ο οποίος ωστόσο δεν ήταν καν στη Valencia λόγω κορωνοϊού – σε καραντίνα λόγω κρούσματος τον άμεσο κύκλο του.
Με τον Rins 4ο, ο Mir οδήγησε άνετα στην 7η θέση, πιεζόμενος μεν λίγο από τον Andrea Dovizioso (Ducati) που τον πλησίασε στο κλείσιμο του αγώνα, αλλά και μάλλον αδιάφορος για το γεγονός μιας και ακόμη κι αν έχανε τη θέση από τον Dovi ο Mir παλι θα έπαιρνε τον τίτλο. Για την ακρίβεια, μπορούσε να χάσει τρεις θέσεις και πάλι να βγει πρωταθλητής. Τόσο χαλαρά.
Όπερ και εγένετο, ο 23χρονος αναβάτης της Suzuki πανηγύρισε τον πρώτο του παγκόσμιο τίτλο MotoGP, με τη Suzuki έτοιμη να διεκδικήσει στον τελευταίο αγώνα το απίστευτο: Triple Crown!
Moto2
Σε πλήρη αντίθεση με τη MotoGP, η μεσαία κατηγορία με τους κινητήρες 765 cc της Triumph δεν έβγαλε κανένα συμπέρασμα στη Valencia, μα απεναντίας άφησε τα πάντα ανοικτά για να κριθούν στον τελευταίο αγώνα του Portimao, με τέσσερεις αναβάτες να βλέπουν μαθηματικά την κούπα.
Ο μεγάλος άτυχος του αγώνα ήταν δίχως άλλο ο Sam Lowes, πρωτοπόρος μέχρι και τον τρίτο αγώνα της Aragon, ο οποίος είχε μια μεγάλη πτώση στις δοκιμές και τραυμάτισε το χέρι του. Αγωνίστηκε με τρελούς πόνους και, αν και ήταν εμφανές πως δεν μπορούσε, κατάφερε να μείνει ως το τέλος και να πάρει δύο βαθμούς από τη 14η θέση, διατηρώντας όπως-όπως τον εαυτό του στη μάχη του τίτλου.
Η μεγάλη ατυχία του Άγγλου είναι πως ο πρωτοπόρος Enea Bastianini είχε έναν μέτριο αγώνα στην 6η θέση, αλλά δεν ήταν εκεί κανένας βασικός του ανταγωνιστής να το εκμεταλλευτεί.
Ο Marco Bezzecchi ήταν αυτός που έδειχνε πως θα έπαιρνε τη νίκη, ώσπου ο τελευταίος τρελός γύρος τον οδήγησε σε ένα λαθάκι που κεφαλαιοποίησε ο Jorge Martin, παίρνοντας τη νίκη, ενώ και ο rookie Hector Garzo του έκλεψε τη δεύτερη θέση, αφήνοντάς τον τρίτο.
Ούτε ο Luca Marini κατάφερε να βρεθεί ψηλότερα και να πλησιάσει κι άλλο την κορυφή, καθώς έμεινε 5ος, πίσω από τον αναπάντεχο Marcel Schrotter που δεν έχει την παραμικρή σχέση με τη μάχη του τίτλου.
Έτσι, μετά και το δεύτερο GP της Valencia ο Bastianini οδηγεί τη μάχη με 194 βαθμούς, ακολουθούμενος από τον Lowes με 180, τον Marini με 176 και τον Bezzecchi με 171. Αυτοί οι τέσσερεις θα παλέψουν για τον τίτλο της Moto2 σε μερικές μέρες στον τελευταίο γύρο του πρωταθλήματος.
Moto3
Απολύτως ασορτί με τη Moto2, η μικρή κατηγορία όχι απλώς δεν έβγαλε σαφή συμπεράσματα στη Valencia, αλλά μας κλείνει ραντεβού για ένα θρίλερ στον τελευταίο αγώνα.
Για μια φορά ακόμη ο πρωτοπόρος της, Albert Arenas (KTM), έμεινε μακριά από τις θέσεις του βάθρου, αλλά τουλάχιστον κατάφερε να πάρει τους βαθμούς της τέταρτης θέσης, σε αντίθεση με την πτώση του μια εβδομάδα πριν στην ίδια πίστα.
Ο Ισπανός αναγκάστηκε να δει ως θεατής τη μάχη της νίκης, η οποία κατακτήθηκε από τον Tony Arbolino (Honda), με δεύτερο τον Sergio Garcia (Honda) που σίγουρα λατρεύει αυτήν την πίστα, καθώς είχε αναδειχθεί δεύτερος και πριν μια εβδομάδα, σε μια κακή σεζόν που το καλύτερο αποτέλεσμά του ήταν μια τέταρτη θέση στη Βαρκελώνη.
Το βάθρο συμπλήρωσε ο νικητής της περασμένης εβδομάδας, Raul Fernandez με ΚΤΜ.
Πριν τον τελευταίο και αποφασιστικό αγώνα, ο Arenas διατηρείται στην πρώτη θέση με 170 βαθμούς, μια πρωτιά εν πολλοίς τροφοδοτούμενη από τις τρεις νίκες που είχε κάνει στην αρχή του πρωταθλήματος. Η κακή του συνέχεια δεν είχε επίπτωση στη βαθμολογική του θέση κυρίως γιατί ο βασικός του αντίπαλος, Ai Ogura (Honda), τα έχει βρει εξίσου μπαστούνια στο δεύτερο μισό του πρωταθλήματος. Εδώ τερμάτισε μόλις 8ος, χάνοντας μια σπουδαία ευκαιρία να πιάσει ή να πλησιάσει σε απόσταση αναπνοής από την κορυφή.
Ακόμη κι έτσι όμως, με τις νίκες να διασπείρονται σε πολλούς αναβάτες, οι δύο τους παραμένουν πρωτοπόροι, με τον Ogura 8 βαθμούς πίσω από τον Arenas.
Τώρα στην εξίσωση προστέθηκε δυναμικά και ο Arbolino, ο οποίος έφτασε στους 159 βαθμούς, 3 πίσω από τον Ogura και 11 από τον Arenas, θέτοντας υποψηφιότητα για τον τίτλο με την πρώτη του φετινή νίκη. Άλλος αναβάτης με αριθμητικές ελπίδες δεν υπάρχει στη Moto3, αλλά σε μια κατηγορία που το θέαμα είναι αναπόφευκτα δραματικό κάθε εβδομάδα, το φινάλε προοιωνίζεται συναρπαστικό.
Επόμενος και τελευταίος αγώνας για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα MotoGP έρχεται στις 22 Νοεμβρίου 2020 στο Algarve International Circuit, γνωστότερο και ως Portimao. Πρόκεται για μια πίστα ποιυ ποτέ δεν έχουν ξανατρέξει τα MotoGP, άρα πάμε στο άγνωστο για έναν αγώνα που θα κρίνει δύο παγκόσμιους πρωταθλητές (Moto2 και Moto3).
Αναλυτικά αποτελέσματα αγώνα και βαθμολογίες MotoGP 2020
