Αυλαία για το παγκόσμιο πρωτάθλημα του 2020 με το ντεμπούτο του Portimao και αγωνιώδεις αγώνες σε Moto2 και Moto3.
Η προσθήκη της εντυπωσιακής πίστας Autódromo Internacional do Algarve, γνωστότερης ως Portimao, στο τέλος του προγράμματος του φετινού πρωταθλήματος MotoGP έφερε μια απρόβλεπτη παράμετρο σε μια χρονιά που ήδη ήταν διάσπαρτη από εκπλήξεις.
Στο MotoGP η κατάκτηση του τίτλου από τον Joan Mir άφηνε μόνο τον τίτλο Κατασκευαστών προς διεκδίκηση, καθώς η Suzuki είχε ήδη τσεπώσει το πρωτάθλημα Ομάδων και απέμενε ένας τίτλος για να συμπληρώσει το μαγικό Triple Crown στη χρονιά των 100ών της γενεθλίων.
Στις μικρότερες κατηγορίες ωστόσο πολλά περισσότερα απέμεναν ανοικτά και η δράση της Κυριακής ανέδειξε δύο αγώνες που έκριναν τους πρωταθλητές Moto2 και Moto3 μόλις στην καρό σημαία, προσφέροντας έντονο δράμα σε όλη τους διάρκεια.
MotoGP
Η επίσκεψη του πρωταθλήματος για πρώτη φορά στο Portimao, δηλαδή μια πίστα που το MotoGP δεν είχε ξανατρέξει ποτέ πριν στην ιστορία του, σήμαινε πως το απρόβλεπτο εδώ θα ήταν στο κυρίως μενού. Θεωρητικά ένα πλεονέκτημα θα είχαν όσοι αναβάτες γνώριζαν την πίστα και μεταξύ αυτών ήταν σίγουρα ο Miguel Oliveira (KTM), ο Πορτογάλος αναβάτης που οπωσδήποτε θα ήταν πιο εξοικειωμένος με την πορτογαλική πίστα.
Ο αναβάτης της Tech3 KTM απέδειξε πως αυτές οι σκέψεις δεν ήταν απλώς θεωρητικές ήδη από το Σάββατο, κατακτώντας την pole position μετά από μια φρενήρη μάχη με τον Franco Morbidelli (Yamaha) που κρίθηκε για 44 χιλιοστά του δευτερολέπτου!
Στον αγώνα ωστόσο αυτή η διαφορά διευρύνθηκε δραματικά, καθώς ο Oliveira ξεκίνησε ιδανικά πρώτος και δεν ξαναείδε κανέναν ως και τον τερματισμό. Ο Πορτογάλος γυρνούσε στον δικό του ρυθμό από τον πρώτο γύρο ως και τον τελευταίο, κατακτώντας τη δεύτερη νίκη του στη μεγάλη κατηγορία – μετά το αυστριακό GP στο Red Bull Ring.
Από την αρχή ήταν σαφές πως μόνο δύο μπορούσαν να ακολουθήσουν τον Πορτογάλο, καθώς οι Morbidelli και Jack Miller (Ducati) τον κατεδίωξαν, ανεπιτυχώς μεν, αλλά επαρκώς γρήγορα για να μην ασχολούνται με άλλους διεκδικητές του βάθρου. Η πρώτη τριάδα είχε κλειδώσει σχεδόν από την αρχή.
Οι δυο τους γυρνούσαν σε μια σχετική απόσταση ασφαλείας μεταξύ τους, με τον Ιταλό της Yamaha να δείχνει αρκετά γρήγορος ώστε να μην ανησυχεί για τη δεύτερη θέση, ωστόσο ο Αυστραλός της Ducati κρατούσε κάτι για το τέλος. Σε μια αντιγραφή της μονομαχίας τους από τον προηγούμενο αγώνα, ο Miller κατάφερε στο τέλος να φτάσει τον Morbidelli και να καταφέρει από που είχε αποτύχει στη Valencia, να τον περάσει στον τελευταίο γύρο. Μόνο που εδώ το έπαθλο ήταν η δεύτερη θέση και όχι η πρωτιά, την οποία είχε καπαρώσει πέραν κάθε αμφισβήτησης ο Oliveira.
Οι τρεις πρώτοι γυρνούσαν τόσο πιο γρήγορα από όλους τους υπόλοιπους που χρειάστηκαν 9.5 δευτερόλεπτα για να τερματίσει ο τέταρτος πίσω από τον Morbido. Αυτός ήταν ο Pol Espargaro (KTM) που έκανε έναν ακόμη καλό αγώνα, τον τελευταίο του στο αυστριακό πορτοκαλί πριν μετακομίσει στη Repsol Honda για το 2021.
Πίσω του ακολούθησε ο σταθερά δυνατός φέτος Takaaki Nakagami (Honda), μπροστά από τον Andrea Dovizioso που στο τελευταίο του GP με τη Ducati πέρασε μάλλον απαρατήρητος, τουλάχιστον μέχρι το τέλος που κέρδισε μερικές θέσεις και βρέθηκε στην πρώτη εξάδα.
Ο Stefan Bradl, δοκιμαστής της Honda και αντικαταστάτης του Marc Marquez για περισσότερο καιρό απ’ όσο θα τολμούσε ποτέ να ονειρευτεί, προφανώς απόλαυσε το Portimao, κατακτώντας την έβδομη θέση με το σπαθί του και έχοντας επιδείξει την ταχύτητά του σε όλες τις μέρες δοκιμών προ του αγώνα.
Πίσω του στην όγδοη θέση ο Aleix Espargaro (Aprilia) πήρε το καλύτερο φετινό του αποτέλεσμα, έχοντας να λέει πως τερμάτισε μπροστά από όλες τις εργοστασιακές Yamaha και Suzuki, καθώς και από μια εκ των Ducati και Honda.
Η Yamaha έζησε άλλον έναν αγώνα εκτός μάχης ουσιαστικά, καθώς οι τρεις αναβάτες με τα Μ1 του 2020 δεν ήταν ανταγωνιστικοί ποτέ μέσα στο τριήμερο του τελευταίου GP.
Maverick Vinales και Valentino Rossi γυρνούσαν στις θέσεις 11 και 12 ανίκανοι να πλησιάσουν τους πρωταγωνιστές, ενώ ο Fabio Quartararo που προσπάθησε για το κάτι παραπάνω στις αρχές του αγώνα τελικά υποχώρησε στην 14η θέση, με αποτέλεσμα να κλείσει το πρωτάθλημα στην 8η (!) θέση της -πολύ σφικτής φέτος- κατάταξης.
Ο αγώνας ήταν μάλλον καταστροφικός για τη Suzuki, καθώς ο πρωταθλητής Mir πήρε εκκίνηση 20ός και νωρίς στον αγώνα έμπλεξε σε μια πλάγια σύγκρουση με τον Francesco Bagnaia (Ducati) από την οποία η μοτοσυκλέτα του υπέστη κάποια ζημία που τον οδήγησε σε εγκατάλειψη 10 γύρους αργότερα. Ο δε Bagnaia είχε χειρότερη τύχη, καθώς λίγο μετά το συμβάν εγκατέλειψε με τον δεξιό του ώμο κρεμασμένο και εμφανείς πόνους.
Ο δε Alex Rins εμφανώς δεν είχε την ταχύτητα των προηγούμενων αγώνων, καταφέροντας μετά βίας να τερματίσει στην τελευταία βαθμολογούμενη θέση, 15ος.
Έτσι η Suzuki στην κατάταξη των Κατασκευαστών προσέθεσε μόνο έναν βαθμό στο σύνολό της και ο τίτλος αυτός πήρε στη Ducati για το 2020 – επίτευγμα στο οποίο ο Miller είχε πρωταγωνιστικό ρόλο με τέσσερα βάθρα, περισσότερα από κάθε άλλον αναβάτη της ιταλικής εταιρείας.
Moto2
Για να δει κανείς σωστά τον αγώνα της Moto2 θα έπρεπε να έχει ένα κομπιουτεράκι στο χέρι, αφού με κάθε προσπέραση άλλαζαν και οι προοπτικές για τον πρωταθλητή του 2020!
Φτάνοντας στο φινάλε της σεζόν ο Enea Bastianini ήταν προφανώς το φαβορί από την κορυφή της βαθμολογίας, μα οι Luca Marini και Sam Lowes είχαν ρεαλιστικές μαθηματικές ελπίδες, οι οποίες μάλιστα μεγάλωσαν όταν στη μεγαλύτερη διάρκεια του αγώνα αυτοί οι δύο οδηγούσαν με άνεση, ενώ ο πρωτοπόρος πάλευε στα όρια της εξάδας.
Μόνο που η Moto2 είχε έναν άλλο πρωταγωνιστή στην Πορτογαλία. Ο Remy Gardner, γιος του πασίγνωστου πρωταθλητή Wayne Gardner, είχε δείξει πόσο του άρεσε η πίστα με τις απότομες υψομετρικές εναλλαγές και τις πολλές τυφλές στροφές (“αμείλικτη” την χαρακτήρισε ο Valentino Rossi), πήρε την pole position και στον αγώνα ακολουθούσε τους πρωτοπόρους μέχρι που στο τέλος ανέλαβε δράση.
Την ώρα που ο Bastianini πάλευε να καπαρώσει την τέταρτη θέση και να μην ανησυχεί για τη μάχη της κορυφής, ο νεαρός Αυστραλός πέρασε τους πάντες και πρόλαβε να χτίσει και μια μικρη διαφορά 1.6 δευτερολέπτων στην καρό σημαία, πανηγυρίζοντας την πρώτη του νίκη στην κατηγορία.
Δεύτερος τερμάτισε ο Marini και τρίτος ο Lowes, ενώ ο Bastianini κατέκτησε τον τίτλο τερματίζοντας πέμπτος.
Ιδιαίτερα εύσημα αξίζουν στον Lowes που είχε τραυματιστεί μια εβδομάδα πριν στο FP3 της Valencia και εδώ έτρεχε με σπασμένα κόκκαλα στο δεξί του χέρι. Παρόλα αυτά έμεινε στη μάχη της νίκης ως το τέλος, γράφοντας μάλιστα τον ταχύτερο γύρο του αγώνα λίγο πριν το τέλος του! Απίστευτο πάθος από τον Άγγλο που πρέπει να ξεπέρασε ασύλληπτο πόνο για να μπορέσει να μείνει στη μάχη του τίτλου μέχρι τέλους.
Moto3
Συνήθως η μικρή κατηγορία ξεχωρίζει από τα μπουλούκια αναβατών που φτάνουν ως την τελευταία στροφή διεκδικώντας ομαδόν τη νίκη, οπότε το γεγονός πως ήρθαμε στο φινάλε του πρωταθλήματος με τρεις επίδοξους πρωταθλητές σήμαινε πως πάμε για μεγάλα δράματα.
Την εικόνα αυτή διέλυσε προς στιγμήν ο Raul Fernandez (KTM), ο οποίος έκανε κάτι εξαιρετικά σπάνιο σε (στεγνό) αγώνα της Moto3: κονιορτοποίησε τον ανταγωνισμό γυρνώντας κατά διαστήματα έως και 1.5 δευτερόλεπτο πιο γρήγορα από κάθε άλλον αναβάτη στην πίστα!
Μοιραία ο Ισπανός πήρε την καρό σημαία μετά από μια μοναχική παράσταση, σχεδόν 6 δευτερόλεπτα πριν πάρει καρό σημαία ο δεύτερος, Dennis Foggia (Honda), ή ο τρίτος, Jeremy Alcoba (Honda).
Ωστόσο ουδείς εξ αυτών διεκδικούσε τον τίτλο. Αυτός είχε ως πρώτο φαβορί τον αναβάτη που προηγείται στην κατάταξη όλη τη χρονιά, τον Albert Arenas (KTM). Αυτός ήθελε απλά να τερματίσει σε ασφαλή απόσταση από τους διώκτες τους, Ai Ogura (Honda) και Tony Arbolino (Honda).
Στη μεγαλύτερη διάρκεια του GP ο Arenas έπαιζε μεταξύ των πρωτοπόρων, παλεύοντας για μια θέση στο βάθρο, ωστόσο αυτός που έλαμψε ήταν ο Arbolino. Ο Ιταλός είχε έναν καταστροφικό προκριματικό, παίρνοντας εκκίνηση από τη μακρινή 26η θέση και όλα έδειχναν άσχημα, μόνο που αυτός βάλθηκε να ακυρώσει κάθε προγνωστικό με μια καταιγιστική επίδοση που τον έφερε στο κλείσιμο του αγώνα στην 5η θέση!
Η απίστευτη κούρσα του Arbolino συνέπεσε με έναν ακόμη κακό αγώνα από τον Ogura – που πολλάκις φέτος έδειξε να πνίγεται όποτε έρχεται αντιμέτωπος με αμείλικτα “πρέπει” – ωστόσο το μεγαλύτερο χαρτί του Ιταλού ήταν ο παραδοσιακός πανικός της κατηγορίας στο κλείσιμο κάθε αγώνα.
Εκεί λοιπόν η μάχη του βάθρου – καθώς ο Fernandez είχε βγει εκτός οπτικού πεδίου και είχε κλείσει το θέμα της νίκης – ανέδειξε το παραδοσιακό τρενάκι του τρόμου, ένα μπουλούκι αναβατών που ήθελαν το βάθρο και ήταν έτοιμοι να κάνουν τα πάντα γι’ αυτό.
Σε αυτόν τον πανικό ο Arenas, που θεωρητικά ήταν μέσα στη μάχη του βάθρου, βρέθηκε μέσα σε λίγες στροφές να τερματίζει 12ος (!). Για να αντιληφθούμε το μέγεθος της έκπληξης που πήγε να συντελεστεί, ο Arenas πήρε τον τίτλο για 4 βαθμούς από τον Arbolino, κοινώς αν ο Ιταλός είχε τερματίσει δύο θέσεις ψηλότερα θα είχε κάνει μια από τις μεγαλύτερες ανατροπές στην ιστορία των GP, ωστόσο η εκπληκτική του απόδοση στο Portimao δεν ήταν αρκετή, η εκκίνησή του από την ουρά του αγώνα αποδείχθηκε καταδικαστική.
Ο τίτλος του Arenas και η νίκη του Fernandez πάντως δεν στάθηκαν αρκετά για να δώσουν στην ΚΤΜ τον τίτλο Κατασκευαστών, ο οποίος πήγε στη Honda με διαφορά μόλις 8 βαθμών. Αντίστοιχα, ο τίτλος Ομάδων πήγε στη Leopard Racing, η οποία τρέχει με μοτοσυκλέτες της Honda.
Αναλυτικά αποτελέσματα αγώνα και βαθμολογίες MotoGP 2020
