Η πίστα Ricardo Tormo στη Valencia κάθε (φυσιολογικό) χρόνο φιλοξενεί τον τελευταίο αγώνα της σεζόν, μα φέτος άλλαξε ρόλο και σειρά στο πρόγραμμα, αναλαμβάνοντας δύο GP πριν το φινάλε πάει στη διπλανή Πορτογαλία και την πίστα Portimao που είναι εν πολλοίς άγνωστη στον πληθυσμό του MotoGP.

Η Valencia ωστόσο δεν απεμπολεί τον κρίσιμο χαρακτήρα που πολλάκις έχει επιδείξει και φέτος μας σέρβιρε έναν αγώνα που έκρινε πολλά, πάρα πολλά και σε όλες τις κατηγορίες.

Στις Moto2 και Moto3 οι πτώσεις των πρωταγωνιστών προσέφεραν νέο ενδιαφέρον στις μάχες των τίτλων, καθώς πλέον άνοιξαν νέα ενδεχόμενα.

MotoGP

Ο αγώνας ξεκίνησε υπό τη σκιά της τιμωρίας της Yamaha για μια «τεχνική αβλεψία» στους κινητήρες που είχε χρησιμοποιήσει στους πρώτους αγώνες της Jerez, ποινή που επιβλήθηκε στο εργοστάσιο και τις ομάδες, μα όχι τους αναβάτες.

Οι δοκιμές του αγώνα είχαν αρκετό ενδιαφέρον, καθώς την Παρασκευή στη θέση του Valentino Rossi (που περίμενε ένα δεύτερο αρνητικό τεστ για να μπει στην πίστα) βρέθηκε ο αναβάτης WorldSBK της εταιρείας, Garrett Gerloff. Ο Αμερικανός αναμενόμενα δεν έκανε τίποτε το τρελό ως προς τα χρονόμετρα, ωστόσο το γεγονός πως καβάλησε την Μ1 του Γιατρού χωρίς να έχει καν ξαναδεί Μ1 από κοντά με μοναδική αλλαγή έναν λεβιέ στα μέτρα του και έγραψε αξιοπρεπείς χρόνους – 16ος την πρώτη μέρα, 19ος τη δεύτερη – άφησε θετικές εντυπώσεις.

Ο Rossi, μια μέρα μετά, 18ος κατατάχθηκε στη σχάρα εκκίνησης, γεγονός που υπογράμμισε μια πολύ προβληματική εμφάνιση της Yamaha στη Valencia. Και η κατάσταση έμελλε να χειροτερέψει πολύ την Κυριακή.

Ο Pol Espargaro (KTM) ήταν αυτός που πήρε εντυπωσιακά την pole position και στον αγώνα ξεκίνησε εξίσου καλά. Μόνο που πολύ γρήγορα ο Alex Rins (Suzuki) τον πέρασε και ο Joan Mir (Suzuki) τον έβαλε στη μέση των δύο γαλάζιων GSX-RR.

Δεν πήρε πολύ χρόνο στον Mir να τον περάσει και να αρχίσει να κυνηγά τον team-mate του. Όντας εμφανώς πιο γρήγορος από τον Rins και οδηγώντας με αξιοσημείωτη σταθερότητα, ο πρωτοπόρος της κατάταξης πέρασε και τον ομόσταυλό του όταν εκείνος έκανε ένα λάθος στα φρένα και έκτοτε απλά έβαλε κάτω το κεφάλι και με μικρομετρική ακρίβεια στα γυρολόγιά του οδήγησε ως την πρώτη του φετινή νίκη.

Ο Rins ακολούθησε δεύτερος χωρίς ουσιαστικά να πιεστεί πουθενά, όπως και ο Espargaro που ολοκλήρωσε το βάθρο.

Για τους υπόλοιπους διεκδικητές του τίτλου ο αγώνας δεν πήγε καθόλου, μα καθόλου καλά.

Ο Fabio Quartararo (Yamaha) έμεινε στη μάχη για μερικές εκατοντάδες μέτρα, καθώς στην τρίτη στροφή έπεσε μπροστά του από lowside ο Aleix Espargaro (Aprilia) και τον ακολούθησε και ο Γάλλος σε μια τραγικάσυγχρονισμένη χορογραφία μα χωρίς να έχουν καμιά εμπλοκή μεταξύ τους. Ξαναμπήκε τελευταίος και το μόνο που κατάφερε ήταν να πάρει δύο βαθμού χάρη στις πτώσεις και εγκαταλείψεις των άλλων.

O Maverick Vinales (Yamaha) χρησιμοποίησε τον έκτο του κινητήρα, μια υπέρβαση που βάσει κανονισμών σημαίνει εκκίνηση από την pitlane, έτσι ο Ισπανός χαιρέτησε τον φετινό τίτλο κάνοντας παρέα με τον Quartararo στην ουρά της κούρσας.

Ο δε Rossi ξεκίνησε 18ος και γυρνούσε σχετικά καλά, ανεβαίνοντας ως τη 13η θέση πριν σβήσει ο κινητήρας του και αναγκαστεί να εγκαταλείψει.

Αυτό άφησε μόνο τον Franco Morbidelli από τον αρμάδα των Yamaha μέσα στην πίστα, ωστόσο και ο Ιταλός δεν κατάφερε να κρατηθεί κοντά στη μάχη, καθώς υποχωρούσε θέσεις σε όλον τον αγώνα για να τερματίσει μετά βίας 11ος. Το Βατερλώ της Yamaha μόλις είχε ολοκληρωθεί, τον πιο κρίσιμο αγώνα της χρονιάς.

Η μόνη άλλη εταιρεία που βγήκε κερδισμένη από τη Valencia ήταν η ΚΤΜ, κυρίως λόγω του Espargaro, μα δεν ήταν ο μόνος. Για μεγάλο μέρος του αγώνα μέσα στο παιχνίδι του βάθρου ήταν και ο Miguel Oliveira, πριν μείνει 5ος από τον Takaaki Nakagami (Honda). Ο δε Brad Binder, παρότι υποχρεώθηκε σε ποινή long lap, είχε τόσο γρήγορο ρυθμό που με την επιστροφή του τερμάτισε μπροστά από όλες τις εργοστασιακές Honda, Ducati και Yamaha!

Για τη Ducati ό,τι ήταν να σωθεί το έσωσε ο Jack Miller στην 6η θέση, με τις δύο εργοστασιακές των Andrea Dovizioso και Danilo Petrucci στις θέσεις 8 και 10 και τον Johann Zarco ανάμεσά τους.

Όσο για τη Honda, καλά να’ ναι ο Nakagami που για μια φορά ακόμη πρώτευσε στην ενδοεταιρική μάχη, ενώ καλές εντυπώσεις άφηνε και ο Alex Marquez πριν κάνει ένα λάθος και εγκαταλείψει μετά από lowside.

Ο Mir έγινε ο ένατος διαφορετικός νικητής φέτος και προσέθεσε αυτό του έλειπε από τον ως τώρα απολογισμό του, τη νίκη, φτάνοντας ένα βήμα απ΄ τον τίτλο, καθώς έχει πλέον 37 βαθμούς διαφορά από τη δεύτερη θέση, όπου ισοβαθμούν Quartararo και Rins, με 50 βαθμούς να απομένουν. Αν το παίξει σωστά την ερχόμενη εβδομάδα στη Valencia, μπορεί να το σηκώσει εκεί!

Η Suzuki ανέβασε για τέταρτη φορά στους τελευταίους πέντε αγώνες και τις δύο της GSX-RR στο βάθρο, καταλαμβάνοντας τις θέσεις 1-2 για πρώτη φορά από το ... 1982 – τότε ήταν στα πλαίσια της δίχρονης κατηγορίας GP500, στον τελευταίο αγώνα της χρονιάς στο Hockenheim και στο βάθρο ηγούνταν οι Randy Mamola και Virginio Ferrari, σε μια σεζόν που ο τίτλος πήγε στον Franco Uncini (απών από τον συγκεκριμένο αγώνα), επίσης με Suzuki.

Κοινώς, αυτή τη στιγμή στο εργοστάσιο της Suzuki βρίσκονται αντιμέτωποι με ένα τεράστιο επίτευγμα, καθώς οδηγούν σε όλες τις κατηγορίες: Αναβάτες, Ομάδες, Κατασκευαστές. H τελευταία φορά που πήρε πρωτάθλημα ήταν το 2000 – Kenny Roberts Jr, GP500 – και τώρα, 20 χρόνια μετά, πάει για έναν ανεπανάληπτο θρίαμβο.

Δεν χωρά αμφιβολία πια πως φέτος το GSX-RR είναι η καλύτερη μοτοσυκλέτα του πρωταθλήματος και οι δύο αναβάτες της δικαίως έχουν κλέψει τα φώτα της δημοσιότητας με τις επιδόσεις τους, ειδικά στο δεύτερο μισό του πρωταθλήματος.
Και όλα αυτά χωρίς τρελά μπάτζετ, με δύο αναβάτες που ουδέποτε θεωρήθηκαν φαβορί και δίχως καν δοροφυρική ομάδα! Είπαμε κάτι;

Moto2

Ο Sam Lowes προερχόταν από πέντε σερί βάθρα, με τα τρία τελευταία στο ψηλότερο σκαλί, πρωτοπόρος στην κατάταξη, δείχνοντας πολύ δυνατός για τον τίτλο.

Αυτό το επιβεβαίωσε και στον αγώνα, μένοντας μέσα στη μάχη του βάθρου ως τη στιγμή που ένα σπάνιο λάθος τον έβγαλε εκτός μάχης, μόλις για τρίτη φορά φέτος. Ήταν όμως αρκετή για να βάλει φωτιά στη μάχη του τίτλου.

Μεγάλος νικητής του αγώνα ήταν ο Marco Bezzecchi, μπροστά από τον Jorge Martin και τον Remy Gardner.

Ο μεγάλος κερδισμένος ωστόσο ήταν ο τέταρτος του αγώνα, Enea Bastianini, που με την επίδοσή του αυτή πέρασε πρώτος στη βαθμολογία της κατηγορίας.

Αντίστοιχα, ο Luca Marini έκανε έναν μέτριο αγώνα και στο τέλος πίεσε για να ανέβει ως την 6η θέση, μπαίνοντας κι αυτός διστακτικά στη μάχη του τίτλου.

Στην κατάταξη ο Bastianini οδηγεί με 184 βαθμούς, ο Lowes ακολουθεί με 178 και τρίτος είναι ο Marini με 165.

Moto3

Το δράμα της μικρής κατηγορίας άρχισε από νωρίς, καθώς μόλις στον δεύτερο γύρο ο Celestino Vietti (KTM) έπεσε θύμα ενός highside και ο επερχόμενος πρωτοπόρος της βαθμολογίας, Albert Arenas (KTM), δεν κατάφερε να τον αποφύγει, πέφτοντας πάνω του και εγκαταλείποντας τη δράση.

Ο αγώνας στη συνέχεια δεν είχε το ίδιο δραματικό ύφος που μας έχει συνηθίσει η μικρή κατηγορία, καθώς τέσσερεις αναβάτες ξεχώρισαν από όλους τους άλλους και έδωσαν τη μάχη του βάθρου.

Νικητής αναδείχθηκε ο Raul Fernandez (KTM)μπροστά από τις Honda των Sergio Garcia και Ai Ogura.

Το αποτέλεσμα αυτό διατήρησε μεν τον Arenas στην πρώτη θέση της κατάταξης με 157 βαθμούς, μα πλέον ο Ogura τον έφτασε στους 154 και τρίτος βρίσκεται ο Vietti με 137.

Επόμενος αγώνας την ερχόμενη Κυριακή, 15 Νοεμβρίου, ξανά στην πίστα της Valencia.

Αναλυτικά αποτελέσματα αγώνα και βαθμολογίες MotoGP 2020