Αγώνες και Μοτοσυκλέτα πηγαίνουν χέρι-χέρι από τη στιγμή που υπήρξαν πάνω από δύο μηχανοκίνητα δίκυκλα σε κυκλοφορία στο ίδιο μέρος. Όταν μιλάμε λοιπόν για τη δημοφιλέστερη κατηγορία μοτοσυκλετών της εποχής μας, είναι απολύτως λογικό κάποιοι ν΄ αναζητούν τρόπους να στήσουν κάποιας μορφής αγώνες πάνω τους.

Η επιστροφή στις αφρικάνικες ρίζες των ράλι είναι μια διέξοδος μέσω θεσμών όπως το BMW GS Trophy ή το KTM Adventure Rally, αλλά τον τελευταίο καιρό οι ιδέες έχουν πάρει μια πιο απροσδόκητη πορεία. Στις ΗΠΑ θα τις βάλουν σε αυτόνομη κατηγορία του πρωταθλήματος Flat Track, ενώ στη Γαλλία το περιοδικό Moto Journal είχε την ιδέα να στήσει έναν υποστηρικτικό αγώνα στον 24ωρο αγώνα Bol d' Or στην πίστα Paul Ricard - εκεί που έγινε παράλληλα και το Yamaha R7 Superfinale με σπουδαία διάκριση για τον Γιάννη Περιστερά.

Οι συμμετοχές προήλθαν κυρίως από αντιπροσώπους και συνεργάτες των εταιρειών από όλη τη Γαλλία, με κατά βάση ερασιτέχνες αναβάτες και λιγοστές μετατροπές στις μοτοσυκλέτες. Οι περισσότερες δε φορούσαν καν άλλη εξάτμιση και η δουλειά που έγινε αφορούσε πρωτίστως ξελάφρωμα από περιττά τουριστικά είδη, σετάρισμα αναρτήσεων και προστασίες/ασφαλίσεις απαραίτητες για την πίστα. Ακόμη και μοτοσυκλέτες με μπροστινά 21 ιντσών έτρεξαν στον αγώνα, όπως λ.χ. ένα BMW F900GS, πάντως η πλειοφηψία είχε τις στάνταρ 19άρες ζάντες μπροστά.

Οι συμμετοχές χωρίστηκαν άτυπα σε δύο κατηγορίες, άνω και κάτω των 1100 cc, και οι BMW R1300GS και F900GS, Ducati Multistrada V4, Honda Africa Twin, KTM 1290 Super Adventure και 890 Adventure, MV Agusta Enduro Veloce, QJMOTOR SRT800SX, Suzuki V-Strom 1050 και Voge DS900X στήθηκαν στη σχάρα εκκίνησης για τον 1ο αγώνα Sport Adventure.

Το τελικό αποτέλεσμα λίγη σημασία έχει, δοθέντος πρώτα του ερασιτεχνικού χαρακτήρα της όλης διοργάνωσης και του μεγάλου εύρους απόδοσης που χώριζε τις μοτοσυκλέτες. Από τα διψήφια άλογα των μικρότερων κυβισμών ως τα 170 του V4 της Ducati και τα 160 της ΚΤΜ μεσολαβεί ένα κυριολεκτικό χάος.

Για την ιστορία πάντως, αυτό είναι το αποτέλεσμα του αγώνα, όπως το δημοσιεύει το Moto Journal στη σελίδα του στο Facebook:

1. A. Sarrabayrouse (KTM, +1100 cc)
2. A. Umbrella (KTM, +1100)
3. M. Rivot (BMW, +1100)
4. K. Cheylan (Ducati, +1100)
5. F. Bolley (BMW, +1100)
6. R. Darodes (KTM, +1100)
7. J. Quetel (BMW, +1100)
8. J. Parts (BMW, -1100)
9. K. Crash (KTM, -1100)
10. G. Dietrich (Honda, -1100)
11. C. We Were (MV Agusta, -1100)
12. Z. Enault (Voge, -1100)
13. M. Borho (Suzuki, -1100)
14. M. Amalric (Honda, -1100)
15. C. Brunel (Ducati, +1100)
16. A. Barneaud (Voge, -1100)
17. R. Amounts (Voge, -1100)
18. B. Gold (QJMOTOR, -1100)
19. J. Fourgeaud (QJMOTOR, -1100)

Αναμενόμενα οι πιο μεγάλες και ισχυρές μοτοσυκλέτες γέμισαν την πρώτη επτάδα και, αν δεν ήταν για μια Ducati στη 12η θέση, θα είχαμε απόλυτη στρωμάτωση. Χρόνους δε γνωρίζουμε, πάντως επί του θέματος διαβάσαμε στον γαλλικό Τύπο σχόλια πως ήταν πιο αργοί απ' τους χρόνους της Moto3 στην ίδια πίστα, κάτι που δεν πρέπει να μας κάνει εντύπωση και πάνω απ' όλα δεν έχει καμία σημασία.

Αυτό που έχει σημασία είναι πως οι Γάλλοι δηλώνουν ότι ήδη σκέφτονται το 2025, άρα αυτή η ιδέα θα μπορούσε να εξελιχθεί σε μόνιμο υποστηρικτικό θεσμό κάποιου πρωταθλήματος όπως το EWC ή το WorldSBK κ.ο.κ. Στην οποία περίπτωση οι BMW και Ducati θα "κλέβουν εκκλησίες" αν τρέξουν M1000XR και Multistrada V4 Pikes Peak αντιστοίχως.

Αν οι Αμερικανοί κατάφεραν να εδραιώσουν μια αγωνιστική κατηγορία με baggers 300 κιλών των Harley-Davidson και Indian, δε βλέπουμε γιατί να μην πετύχει μια ανάλογη απόπειρα με τις δημοφιλέστατες adventure.

Πληροφορία και Φωτογραφίες: Moto Journal