Οι Max Biaggi και Carlos Checa συμμετείχαν με την ομάδα της Marlboro Yamaha Racing ενώ οι Simon Crafar και Regis Laconi με την Red Bull Yamaha WCM και τέλος ο Norifumi Abe με την Antena 3 Yamaha D’Antin Team, όλοι τους με YZR500.

500cc – Ο Biaggi τερματίζει 4ος

O Biaggi που για πρώτη χρονιά ήρθε στη Yamaha, τελείωσε τη σεζόν στην 4η θέση, με ικανοποιητικά αποτελέσματα, συμπεριλαμβανομένης και μιας πρώτης θέσης στη Ν. Αφρική. Αυτή τη χρονιά η Yamaha συμπλήρωσε τρεις νίκες με τους Biaggi, Abe και Laconi.

Ο Biaggi προηγείτο στον εναρκτήριο γύρο της σεζόν στη Μαλαισία, αλλά αναγκάστηκε να εγκαταλείψει λόγω βλάβης. Προβλήματα στο σετάρισμα του επόμενου γύρου στην Ιαπωνία του στοίχισαν την 9η  θέση. Παρ’ όλα αυτά, έδειξε τις πραγματικές του δυνατότητες στον τρίτο γύρο της Ισπανίας. Εκεί έδωσε μάχη για την πρώτη θέση με τον Alex Criville (Honda) και αν και νικήθηκε κατά 0.15 δευτερόλεπτα στη γραμμή του τερματισμού, ανέβηκε στο βάθρο για πρώτη φορά με το σήμα της Yamaha. Όταν είχε μόλις αρχίσει να αφομοιώνεται στη νέα ομάδα, είχε μια πτώση στη Γαλλία, εξάρθρωση δαχτύλου και διαστρέμματα. Πολέμησε τον πόνο στον επόμενο γύρο στην Ιταλία, την ιδιαίτερη πατρίδα του, για να ανέβει στο βάθρο για δεύτερη φορά. Όμως, οι επιπτώσεις του τραυματισμού του είχαν αρχίσει να τον καταβάλουν στα μέσα της σεζόν, οδηγώντας τον σε μια σειρά κακών εμφανίσεων. Η έκβαση του πρωταθλήματος φάνηκε δυσοίωνη όταν αναγκάστηκε να αποσυρθεί από τον 6ο και 9ο γύρο.  

Νίκη στη Ν. Αφρική

Μεσολάβησε ανάπαυλα ενός μήνα πριν τον αγώνα στην Τσεχία, όπου τερμάτισε 4ος. Η πρώτη του νίκη αυτή τη χρονιά ήρθε στον 14ο γύρο στη Ν. Αφρική, μια νίκη που τον κατέταξε στην 4η θέση της βαθμολογίας. Ο ομόσταυλος του Biaggi, Checa, τερμάτισε 2ος στον εναρκτήριο γύρο της Μαλαισίας και τελείωσε τη σεζόν στην 7η θέση, με τέσσερεις τερματισμούς στην 4η θέση και δύο στην 5η θέση.

Ο Abe ξεκίνησε την πέμπτη του χρονιά στα GP με έναν αγώνα εκτός βαθμολογίας, καθώς η μοτοσυκλέτα του ενεπλάκη με μια άλλη. Στο Motegi τερμάτισε 3ος, κρατώντας τη θέση του πίσω από τους Criville και Gibernau (Honda). Στους ακόλουθους γύρους σε Ισπανία και Γαλλία τερμάτισε 5ος και 6ος αντίστοιχα. Στα μέσα της σεζόν, σε κάποιους αγώνες δεν κατάφερε να συλλέξει πόντους, όμως στη Γερμανία πήρε την 3η θέση, για δεύτερη φορά εκείνη τη σεζόν. Στον 15ο γύρο στο Ρίο ντε Τζανέιρο, πήρε τη νίκη, την πρώτη του εκείνης της χρονιάς και τη δεύτερη της καριέρας του. Στον ίδιο αγώνα ο Biaggi κατέλαβε τη 2η θέση. Ο Abe τερμάτισε 3ος στον τελευταίο αγώνα στην Αργεντινή για να καταλάβει την 6η θέση στην κατάταξη.

Νίκη και ο Laconi

Ο Laconi στους πρώτους αγώνες βρισκόταν στο δεύτερο γκρουπ αναβατών, με καλύτερο αποτέλεσμα τη 7η θέση στο ισπανικό GP. Παρ’ όλα αυτά, έπειτα από μια 5η θέση στην Ίμολα στον 11ο γύρο, κατάφερε την πρώτη του νίκη στα GP500 στον επόμενο γύρο στη Βαλένθια, αλλά και μια 3η θέση στον 13ο γύρο της Αυστραλίας.
Από τον 7ο γύρο στην Ολλανδία, ο Garry McCoy αντικατέστησε τον Crafar, ο οποίος παραιτήθηκε κατά τη διάρκεια της σεζόν. Πρωταρχικός στόχος του McCoy ήταν κατ’ αρχήν ο τερματισμός σε κάθε αγώνα, γρήγορα όμως εξοικειώθηκε με τη μοτοσυκλέτα του και άρχισε να βελτιώνει τη θέση του με ταχείς ρυθμούς. Στον επόμενο γύρο στη Βαλένθια κατέλαβε την 3η θέση και μοιράστηκε τη θέση του στο πόντιουμ με τον Laconi.

250cc -  Επιστροφή της εργοστασιακής ομάδας

Nakano και Jacque στην 4η και 7η θέση της κατάταξης αντίστοιχα.
H εργοστασιακή ομάδα της Yamaha επέστρεψε στην κατηγορία των 250cc έπειτα από τρία χρόνια απουσίας. Οι Shinya Nakano και Olivier Jacque της Chesterfield-Yamaha Tech 3 team συμμετείχαν αυτή τη χρονιά με YZR250 και τελείωσαν τη σεζόν στην 4η και 7η θέση της κατάταξης αντίστοιχα.
Ο Nakano ηγείτο στην αρχή του εναρκτήριου γύρου στη Μαλαισία και φαινόταν ότι θα διατηρούσε αυτή τη θέση έως το τέλος του αγώνα, όμως ο Loris Capirossi (Honda) πέρασε μπροστά, ακολουθούμενος από τον Tomohisa Yukawa (Honda) στον τελευταίο γύρο. Στον επόμενο γύρο στην Ιαπωνία, εδραίωσε μια διαφορά πέντε δευτερολέπτων από τους υπόλοιπους αναβάτες την οποία διατήρησε μέχρι το τέλος. Στον τρίτο γύρο αναγκάστηκε να εγκαταλείψει λόγω βλάβης, για να επανέλθει διεκδικώντας μια θέση στο πόντιουμ, τερματίζοντας 2ος. Στα μέσα της σεζόν, ο Nakano δεν κατάφερε να τερματίσει στις πρώτες θέσεις εξαιτίας μιας σειράς ατυχών περιστατικών , συνέχισε όμως τη συλλογή των πόντων του, με καλές εμφανίσεις, συμπεριλαμβανομένης και μιας 3ης θέσης στον 8ο γύρο στη Βρετανία. Στον 13ο γύρο στην Αυστραλία τερμάτισε 4ος και ακολούθως 2ος, καταλαμβάνοντας την 3η θέση στην γενική κατάταξη. Ο επόμενος γύρος στο Ρίο ντε Τζανέιρο επεφύλασσε για τον Nakano μια πτώση, μπόρεσε όμως να συνεχίσει τον αγώνα και να τερματίσει 15ος, μια θέση που όμως του κόστισε στην κατάταξη, όπου βρέθηκε 4ος. Ο τερματισμός του στην 5η θέση στον τελευταίο γύρο δεν στάθηκε αρκετός για τη βελτίωση της θέσης στη βαθμολογία.

2000 Πρωταθλήτρια κατασκευαστών σε 500 και 250cc

500cc - O ένατος τίτλος κατασκευαστή για τη Yamaha.
H Yamaha συμμετείχε στη σεζόν του 2000 με τρεις εργοστασιακές ομάδες και πέντε αναβάτες. Ο Gary McCoy κατέκτησε τρεις νίκες, ο Max Biaggi δύο και ο Norifumi Abe μία. Στο τέλος της σεζόν, o Biaggi βρισκόταν στην 3η θέση, ο McCoy στην 5η, ο Checa στην 6η και ο Abe στην 8η θέση. Ο τίτλος πήγε στον Kenny Roberts Jr. (Suzuki). Με σταθερή συλλογή πόντων σε κάθε αγώνα, η Yamaha κατάφερε να κερδίσει τον ένατο τίτλο κατασκευαστή.
Ο Biaggi χρειάστηκε αρκετό χρόνο για να επανέλθει έπειτα από τον τραυματισμό του που προκλήθηκε από πτώση τρεις εβδομάδες πριν την έναρξη της σεζόν. Μέχρι τον 5ο γύρο, οι μόνοι πόντοι που είχε συγκεντρώσει ήταν από την 4η θέση στον 2ο γύρο στη Μαλαισία. Όμως ο Biaggi έδειξε και πάλι τις δυνατότητές του στον 6ο γύρο, στην ιδιαίτερη πατρίδα του την Ιταλία. Απ’ ό,τι έδειχναν τα πράγματα, η πρώτη νίκη της σεζόν θα ερχόταν τότε, έναντι των άλλων δύο Ιταλών αντιπάλων του, Loris Capirossi και Valentino Rossi της Honda.  Στον τελευταίο όμως γύρο, ο Biaggi ακούμπησε τον Capirossi και έπεσε. Συνέχισε τον αγώνα και αν και κατάφερε να τερματίσει μόλις στην 9η θέση, προσέφερε άπλετο θέαμα στους Ιταλούς φαν του αθλήματος.

3ος ο Biaggi

Δύο μήνες μετά την έναρξη της σεζόν, ο Biaggi ξαναβρήκε τη φόρμα του και τερμάτισε 5ος στον 7ο γύρο στην Καταλονία και 4ος στον επόμενο γύρο στην Ολλανδία. Τη συλλογή των πόντων συνέχισε και στον 9ο και 10ο γύρο, συνεχίζοντας την καλή του επάνοδο. Μετά το καλοκαιρινό διάλλειμα, ο 11ος γύρος στην Τσεχία ξεκίνησε με μια pole position και μια πρώτη νίκη. Στους πέντε εναπομείναντες αγώνες μέχρι τη λήξη, κατάφερε δύο 3ες θέσεις στον 13ο και 15ο γύρο στη Βαλένθια και στα GP του Ειρηνικού. Έπεσε όμως στην 6η θέση στο GP της Αυστραλίας πριν τον τελευταίο αγώνα της σεζόν. Ενώ έλαβε την 12η θέση στη γραμμή της εκκίνησης, λόγω σύγκρουσης της μοτοσυκλέτας του, ο Biaggi σταθερά προσέγγισε τους πρώτους Capirossi, Rossi και Alex Barros (Honda) δείχνοντας φοβερή αποφασιστικότητα. Έπειτα από σθεναρή μάχη ανάμεσα στους τέσσερεις αναβάτες, τους οποίους χώριζαν μόλις 0.4 δευτερόλεπτα, πήρε την καρό σημαία για δεύτερη φορά φέτος. Καταλαμβάνοντας πλέον την 3η θέση στη γενική κατάταξη χάρισε στη Yamaha στον τίτλο του κατασκευαστή.
Ο Checa από την άλλη μεριά, βρισκόταν σε καλή φόρμα στους πρώτους αγώνες της σεζόν και κατάφερε τέσσερεις τερματισμούς στη 2η θέση στους έξι πρώτους αγώνες. Μέχρι τότε βρισκόταν στην 1η θέση της κατάταξης, όμως άρχισε να χάνει έδαφος έπειτα από σύγκρουση στον 7ο γύρο στην Καταλονία. Η θέση του έπεσε στην 3η μέχρι το τέλος του 15ου γύρου. Μια ακόμη σύγκρουση στον τελευταίο αγώνα της χρονιάς κι ενώ μαχόταν για την νίκη, του κόστισε την 6η θέση στη βαθμολογία.

O Mc Coy και το οδηγικό στυλ

Ο Αυστραλός Garry McCoy βρέθηκε στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος αυτή τη χρονιά. Ο McCoy, ο οποίος είχε εισχωρήσει στη Yamaha στα μέσα της προηγούμενης χρονιάς, συμμετείχε για πρώτη χρονιά σε όλους τους αγώνες. Ξεχώρισε για το μοναδικό στυλ της οδήγησής του, ολισθαίνοντας τον πίσω τροχό καθώς έμπαινε στις στροφές. Ο εναρκτήριος γύρος του επιφύλασσε τη νίκη, ακολουθούμενη από μια τρίτη θέση στον 2ο γύρο. Κακή επιλογή των ελαστικών και κακές καιρικές συνθήκες τον δυσκόλεψαν από τον τρίτο γύρο και μετά, όμως ανάκτησε τη φόρμα του με τερματισμό στην 3η θέση στον 11ο γύρο που έλαβε χώρα στην Τσεχία. Στην πρώτη θέση του βάθρου ανέβηκε για δύο συνεχόμενες φορές στον 12ο και 13ο γύρο σε Πορτογαλία και Βαλένθια αντίστοιχα και με μια 3η θέση στον 14ο γύρο, ο McCoy βρέθηκε στην 3η θέση του βαθμολογικού πίνακα. Έπεσε όμως στην 5η θέση τελικά, καθώς αναγκάστηκε να αποσυρθεί στον 15ο γύρο, ενώ τερμάτισε 5ος στον τελευταίο αγώνα της σεζόν. Ο Γάλλος ομόσταυλος του McCoy, Regis Laconi δεν μπόρεσε να βρει το ρυθμό του στην αρχή της χρονιάς, εξαιτίας τραυματισμού του πριν την έναρξη της σεζόν, κατάφερε όμως να τελειώσει τη χρονιά στη 12η θέση, συλλέγοντας πόντους σε κάθε αγώνα, με την 5η ως καλύτερη θέση της χρονιάς.
Ο Abe στην έκτη του χρονιά στα GP, κέρδισε τον τρίτο γύρο, το Ιαπωνικό GP. Συνέχισε να μάχεται για τις πρώτες θέσεις, κατακτώντας τη 2η θέση στον 5ο και 7ο γύρο και μέχρι τον 8ο γύρο βρισκόταν στην 3η θέση της κατάταξης. Όμως οι συγκρούσεις στον 11ο και 13ο γύρο τον έριξαν στην 8η θέση στο τέλος της σεζόν.

250cc - Γάλλοι και Ιάπωνες μάχονται για τον τίτλο με YZR250

Στην κατηγορία των 250cc, οι Shinya Nakano και Olivier Jacque συνέχισαν να αγωνίζονται με την ομάδα της Chesterfield Yamaha Tech3 για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά. Πριν τον τελευταίο αγώνα στην Αυστραλία η διαφορά μεταξύ τους ήταν στους δύο βαθμούς και η ανηλεής μάχη μεταξύ τους έληξε στη γραμμή του τερματισμού με τον Jacque να παίρνει τη νίκη και τον τίτλο, για κλάσματα του δευτερολέπτου από τον δεύτερο. Με αυτή τη νίκη, ο Nakano τοποθετήθηκε στη 2η θέση της κατάταξης και η πρώτη φορά μετά από επτά χρόνια όπου αναβάτης της Yamaha θα κατακτούσε τον τίτλο σε αυτή την κατηγορία, μετά το 1993 και τον Tetsuya Harada. Επίσης, ήταν η πρώτη φορά από το 1983 που αναβάτες της Yamaha έκαναν το 1-2 στην τελική κατάταξη.

Ο Nakano ξεκίνησε με τις καλύτερες προϋποθέσεις τη χρονιά, κερδίζοντας τους δύο πρώτους αγώνες. Ο Jacque από την άλλη μεριά είχε ένα μέτριο ξεκίνημα. Κατέλαβε την 4η θέση στον εναρκτήριο γύρο, τη 2η πίσω από τον Nakano στον 2ο γύρο και την 4η στους δύο επόμενους σε Ιαπωνία και Ισπανία αντίστοιχα. Στον 5ο γύρο, στην ιδιαίτερη πατρίδα του τη Γαλλία, ο Jacque έδειξε απαράμιλλη ταχύτητα και έχοντας πάρει το προβάδισμα στα μισά του αγώνα, διατήρησε τη θέση αυτή για έξι γύρους του αγώνα. Αν και κάποια στιγμή προσπεράστηκε από τους Tohru Ukawa (Honda) και Nakano, o Jacque παρέμεινε στην ουρά τους, 2.5 δευτερόλεπτα μακριά από τον πρώτο. Έδειξε ότι μπορούσε να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή αναβατών, διατηρώντας διαφορά περισσότερων από 20 δευτερολέπτων από τους υπόλοιπους και στον επόμενο γύρο του αγώνα, η μάχη εκτυλίχτηκε ανάμεσα στον Nakano και τον Jacque για την πρώτη θέση.

O Nakano νικητής

Ο Nakano βγήκε νικητής της αναμέτρησης με επτά δέκατα του δευτερολέπτου διαφορά, από εκείνο το σημείο όμως και μετά ο Jacque έδειξε τις πραγματικές του ικανότητες. Στον 7ο αγώνα της σεζόν που έλαβε χώρα στην Καταλονία, υπό δύσκολες συνθήκες βροχής, ο Jacque κατάφερε την πρώτη του νίκη της σεζόν. Από τον 8ο έως τον 13ο γύρο έκανε συνεχείς εμφανίσεις στο πόντιουμ, συμπεριλαμβανομένης και μιας ακόμη νίκης στη Γερμανία. Έχοντας ήδη περάσει σε βαθμολογία τον Nakano στο τέλος του 9ου γύρου, ηγήθηκε του βαθμολογικού πίνακα μέχρι τον τελευταίο αγώνα στην Αυστραλία. Μέχρι τότε, δύο βαθμοί χώριζαν τον Nakano από τον Jacque και οι δύο αναβάτες αναμετρήθηκαν ξανά. Ο Jacque, ακριβώς πίσω από τον Nakano καθ’ όλη τη διάρκεια του αγώνα, κατάφερε να τον προσπεράσει στην τελική ευθεία και να πάρει την τρίτη νίκη της χρονιάς, αλλά και το πρωτάθλημα, με διαφορά ένα δέκατο του δευτερολέπτου.

2000 - Η μητέρα των μαχών

“Η μητέρα των μαχών”, ανάμεσα σε δύο αναβάτες της YZR250, μέχρι την τελευταία στροφή του τελευταίου γύρου!
Σε μια σεζόν που οι φαν παρακολούθησαν με κομμένη την ανάσα, ο τίτλος των GP250 του 2000 έμενε να κριθεί στον τελευταίο αγώνα, στο Phillips Island της Αυστραλίας. Στην πρώτη γραμμή βρίσκεται ο Shinya Nakano με την ασημί του YZR250 (OWL5). Ακριβώς πίσω του, με την ίδια μοτοσυκλέτα και τους ίδιους χρωματισμούς, βρίσκεται ο ομόσταυλός του, Olivier Jacque. Είχε περάσει τον Daijiro Kato (Honda) και είχε βρεθεί στη 2η θέση, ακολουθώντας στενά τον Nakano, ενώ η διαφορά μεταξύ τους δεν ξεπερνούσε ποτέ το 1/10 του δευτερολέπτου.

Καθώς μάχονταν για την πρώτη θέση, με την ίδια ασημί μοτοσυκλέτα και οι δύο, είχαν τον ίδιο στόχο: τον παγκόσμιο τίτλο των GP250! Βρισκόμενοι πλέον στον τελευταίο γύρο, ο Nakano είχε συγκεντρώσει 252 πόντους στη βαθμολογία και ο Jacque 254. H διαφορά αυτή των δύο πόντων σήμαινε πως ο τίτλος θα πήγαινε σε εκείνον που θα περνούσε πρώτος τη γραμμή του τερματισμού. Το βράδυ πριν τον αγώνα, ο team manager της Tech3, Herve Poncharal, δήλωσε ότι επιθυμούσε να δει μια καθαρή μάχη ανάμεσά τους, προσθέτοντας ότι δεν θα ήθελε κανένας απ’ τους δυο τους να παραχωρήσει τον τίτλο στον άλλο.

Χορογραφία και από τους δύο

Όποιος κι αν κέρδιζε πάντως, αυτός θα ήταν ο πρώτος τίτλος για τη Yamaha στα GP250 μετά από εκείνον του John Kocinski το 1990. Όμως, εξίσου ικανός να διεκδικήσει τον τίτλο, ήταν και ο Daijiro Kato της Honda, ο οποίος βρισκόταν στην τρίτη θέση της κατάταξης. Αν οι δύο πρώτοι ήταν απρόσεκτοι, τότε κινδύνευαν να παραδώσουν τον τίτλο στον Kato. Παρά τους φόβους του Poncharal όμως, οι δύο αναβάτες της Yamaha έδωσαν σκληρή μάχη. Ο Nakano ήταν γρηγορότερος στις στροφές, αλλά ο Jacque ταχύτερος στις ευθείες. Και οι δύο εκμεταλλεύτηκαν τις δυνάμεις τους στο μέγιστο και ο αγώνας έμοιαζε σαν χορογραφία, γύρο με το γύρο.
Πίσω από τον Nakano, o Jacque φαινόταν σαν να ήταν έτοιμος να κάνει την κίνησή του, όμως δεν κατάφερνε να πάρει το προβάδισμα. Από τη θέση που βρισκόταν, ο Jacque είχε την αίσθηση ότι η μοτοσυκλέτα του Shinya ήταν γρηγορότερη από τη δική του. Είπε πως είχε την αίσθηση ότι αν προσπερνούσε τον Shinya, εκείνος θα τον προσπερνούσε ξανά.

O Nakano γνώριζε πως οι δύο μοτοσυκλέτες δεν είχαν ιδιαίτερες αποκλίσεις στην ταχύτητά τους, έτσι ώστε να καταφέρει αφ’ ενός να αποκοπεί από τον Jacque, αλλά και να διατηρήσει μια επαρκή διαφορά αφ’ ετέρου. Αρκετές φορές οι γραμμές τους διασταυρώθηκαν καθώς έμπαιναν σε μια στροφή, αλλά και οι δύο αναδιπλώνονταν, κανείς τους δεν τολμούσε να κάνει την κίνηση. Όλοι ήξεραν φυσικά ότι ο αγώνας δεν θα τελείωνε έτσι. Η αγωνία ολοένα και αύξανε, έως ότου μπήκαν στον τελευταίο γύρο. Σε αυτό το σημείο, ο Kato βρισκόταν 10 ολόκληρα δευτερόλεπτα πίσω τους.

Πρώτος ο Jacque

Στην τελευταία στροφή ο Nakano βγήκε πρώτος. Δεν προσπάθησε να μπλοκάρει τον Jacque, απλά κατευθύνθηκε ευθεία προς το τέρμα, όπου ο τίτλος του πρωταθλήματος ξεδιπλωνόταν μπροστά του. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, έφτασε στα αυτιά του Nakano η διαπεραστική βουή της μοτοσυκλέτας του Jacque που ολοένα και πλησίαζε. Το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να επιταχύνει όσο πιο πολύ μπορούσε.
Οι δύο αναβάτες με τις YZR250 πέρασαν μαζί τη γραμμή του τερματισμού, αλλά ήταν ο Jacque εκείνος που κέρδισε, με διαφορά 0.014 δευτερόλεπτα. Από την έκφραση στο πρόσωπο του team manager Poncharal, ήταν προφανές ότι αυτή η απροσδόκητη εναλλαγή της νίκης ανάμεσα στους δύο αναβάτες, του προκάλεσε ανάμεικτα συναισθήματα, χαράς και λύπης. Ο ίδιος δεν είχε λόγια να εκφράσει τα συναισθήματά του και το μόνο που επαναλάμβανε ήταν «δεν το πιστεύω!».
Στον cool down γύρο των δύο αναβατών, ο Jacque και ο Nakano συνεχάρησαν ο ένας τον άλλο. Είχαν δώσει όλο τους τον εαυτό σε εκείνο τον αγώνα και ο Jacque σήκωσε το χέρι του Nakano λέγοντας «Shinya, είσαι κι εσύ πρωταθλητής».

Φωτογραφίες

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•