To 1993 η Yamaha επέμεινε στην πολιτική της να παράγει κινητήρες παράλληλα με τις εργοστασιακές της μοτοσυκλέτες. Ως αποτέλεσμα είχε τον 2ο τίτλο κατασκευαστή σε τρία χρόνια, ενώ 29 αναβάτες με μοτοσυκλέτες Yamaha βρέθηκαν στην κατάταξη.

Το ατύχημα και το τέλος

Στην κατηγορία των GP500, ο μέσος όρος των συμμετοχών ανέβηκε στις 33. Όμως, ένα μαύρο σύννεφο εμφανίστηκε πάνω από την ομάδα της Yamaha, στο 12ο γύρο της σεζόν του 1993, στο σιρκουί του Misano στην Ιταλία. Ο Wayne Rainey έπειτα από high siding στην πρώτη στροφή του 10ου γύρου, τραυματίστηκε σοβαρά στη σπονδυλική στήλη. Αυτό το ατύχημα δεν τον απέτρεψε μόνο από το να αγωνιστεί την υπόλοιπη σεζόν, αλλά τερμάτισε και την μετέπειτα καριέρα του. Έπειτα από αυτό, πέρασαν έξι χρόνια μέχρι η Yamaha να κερδίσει ξανά τον τίτλο του κατασκευαστή το 2000 και 11 χρόνια μέχρι τον τίτλο του πρωταθλήματος το 2004.
Τη δεκαετία του 1980 η ιαπωνική βιομηχανία μοτοσυκλετών χαρακτηρίστηκε από μια μεγάλη άνθηση σε αυτό που ονομάστηκε «αγωνιστικά αντίγραφα». Αυτή η νέα μόδα πυροδοτήθηκε από τους δημοφιλείς στην Ιαπωνία αγώνες, όπως ο 8ωρος αγώνας αντοχής της Suzuka, ο ΤΤ Formula και ο TBC Big Road Race, αλλά και η ευκαιρία που έδιναν αυτοί οι αγώνες στου Ιάπωνες φαν να παρακολουθήσουν από κοντά τους κορυφαίους αναβάτες των GP όπως ο Kenny Roberts, ο Eddie Lawson, ο Freddie Spencer και ο Wayne Gardner.
Με αυτές τις προϋποθέσεις, η δεκαετία του ’90 για το Παν-ιαπωνικό πρωτάθλημα ταχύτητας μπήκε με τη δημοτικότητα του στα ύψη, ικανοποιώντας τους θερμούς οπαδούς του με ενδιαφέροντες αγώνες και προετοιμάζοντας τη νέα φουρνιά των κορυφαίων αναβατών για συμμετοχή σε αγώνες παγκοσμίου επιπέδου.  

Νέο αίμα

Ανάμεσα στο νέο αίμα αναβατών της Yamaha ήταν και ο Tetsuya Harada, ο οποίος ξεκίνησε την πλήρη ενασχόλησή του στο παγκόσμιο πρωτάθλημα και στα GP250 το έτος 1993, σε ηλικία 23 ετών. Στον εναρκτήριο γύρο εκείνης της σεζόν, στο GP της Αυστραλίας, ο Harada οδήγησε την ΤΖ250Μ του στη νίκη, αντιμέτωπος με κορυφαίους αναβάτες όπως ο John Kocinski, ο οποίος είχε μεταπηδήσει στη Suzuki, o Max Biaggi, Loris Capirossi και Doriano Romboni της Honda και τους αναβάτες της Aprilia Loris Reggiani και Jean-Philippe Ruggia. Έπειτα από αυτή τη νίκη ακολούθησαν άλλες τρεις εκείνη τη χρονιά, σε Ιαπωνία, Ισπανία και στο GP της FIM, για να γίνει ο δεύτερος  Ιάπωνας παγκόσμιος πρωταθλητής του GP στην ιστορία του αθλήματος, μετά τον Takazumi Katayama (1977/350cc). Το 1998 και 1999, οι αναβάτες της νικηφόρας Yamaha , των 250cc στο παν-Ιαπωνικό πρωτάθλημα, Shinya Nakano και Naoki Matsudo, επίσης συμμετείχαν με μεγάλες αξιώσεις στο παγκόσμιο GP, μαζί με τους αναβάτες της Honda, Tohru Ukawa και Daijiro Kato.
Η Yamaha επίσης επέστρεψε στα GP125 το 1994, με το λανσάρισμα της μοτοσυκλέτας παραγωγής ΤΖ125. Εκείνη τη χρονιά, η Yamaha έδωσε στην ομάδα του Jorge Martínez την εργοστασιακών προδιαγραφών TZ125 και έστειλε το νικητή του παν-Ιαπωνικού πρωταθλήματος του 1993 στα 125cc, Yoshiaki Kato, να αγωνιστεί με μια πρότυπη μοτοσυκλέτα που βρισκόταν στο στάδιο της εξέλιξης.  Από το 1996, ο Yoichi Ui επίσης συμμετείχε με μια γερμανική ομάδα και για τρεις χρονιές αγωνίστηκε στο παγκόσμιο GP με την TZ125 (έπειτα μεταπήδησε στην Derbi).
Πιθανόν την πιο αισθητή παρουσία στο παγκόσμιο GP έκανε ο Norifumi (Norick) Abe. Όταν το ταλέντο του πρόσεξαν οι Wayne Rainey και Kenny Roberts, ο Abe υπέγραψε με την εργοστασιακή ομάδα της Yamaha το 1994 στη νεαρή ηλικία των 19 ετών και την επόμενη χρονιά συμμετείχε κανονικά στα GP500. To 1996 ήρθε και η πρώτη νίκη του στο Ιαπωνικό GP. O Norick συνέχισε να οδηγεί την YZR500 έως ότου τα GP500 αναγνωρίστηκαν σαν MotoGP και οι 2χρονες μοτοσυκλέτες συμμετείχαν για τελευταία φορά, δηλαδή τη σεζόν του 2002. Μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα κατάφερε να συγκεντρώσει τρεις τίτλους στα GP. To 2007, o Abe έχασε τη ζωή του σε ένα τραγικό δυστύχημα. Η απουσία του παραμένει αισθητή ακόμη και σήμερα και οι οδηγικές του επιδόσεις έχουν γίνει θρύλος ανάμεσα στους φαν του αθλήματος.

1993 – Πρωταθλητής ο Tetsuya Harada στα 250

O Tetsuya Harada παίρνει το πρωτάθλημα με ΤΖ250Μ και η Yamaha κατακτά τον 8ο τίτλο κατασκευαστή.
500cc - Οι Wayne Rainey και Luca Cadalora της Team Marlboro Yamaha Roberts, και οι Freddie Spencer και Bernard Garcia της Yamaha Motor France συμμετείχαν στη σεζόν του 1993 με YZR500. Ο Rainey με στόχο την κατάκτηση για τέταρτη φορά του πρωταθλήματος, ηγείτο μέχρι τον 11ο γύρο. Όμως, μια πτώση στο GP της Ιταλίας που ακολουθούσε, τον έθεσε εντός ανταγωνισμού για το υπόλοιπο της χρονιάς. Το point system είχε αλλάξει ξανά, με 25 βαθμούς για τον πρώτο, 20 για τον δεύτερο και 16 για τον τρίτο, αυξάνοντας έτσι τη διαφορά ανάμεσα στους πρώτους.

Στον εναρκτήριο γύρο στην Αυστραλία, ο Rainey δεν είχε καλό ξεκίνημα. Παρ’ όλα αυτά, κατάφερε να τερματίσει στη 2η θέση πίσω από τον Kevin Schwantz (Suzuki). O Rainey έπειτα κέρδισε στα GP της Μαλαισίας και Ιαπωνίας και στον γύρο της Ισπανίας που ακολουθούσε, αναμετρήθηκε με τον Schwantz για τη νίκη, την οποία τελικά δεν κατάφερε, τερματίζοντας δεύτερος. Μέχρι αυτό το σημείο είχε υπερασπιστεί επιτυχώς τον τίτλο του. Στον 5ο γύρο στην Αυστραλία όμως, ο Schwantz βρέθηκε μπροστά του στη βαθμολογία και ο ανταγωνισμός αυξήθηκε ακόμη περισσότερο καθώς οι Daryl Beattie (Honda), Schwantz, Rainey, Mick Doohan (Honda) και Cadalora διαδέχθηκαν τις πρώτες θέσεις στο πόντιουμ. Η τέταρτη νίκη για τον Rainey ήρθε στον 11ο γύρο, όμως έπειτα από πτώση στον 12ο γύρο στην Ιταλία, αναγκάστηκε να αποσυρθεί για το υπόλοιπο της χρονιάς.
Οι ελπίδες του Rainey για το πρωτάθλημα εξανεμίστηκαν, ο Cadalora όμως, κατέκτησε την πρώτη του νίκη στα 500cc στο Βρετανικό GP, ακολουθούμενη από μια ακόμη στην Ιταλία. Στον 13ο γύρο στις ΗΠΑ τερμάτισε 3ος, συνεισφέροντας έτσι κι εκείνος στην κατάκτηση του τίτλου του κατασκευαστή από τη Yamaha.

O τελευταίος γύρος του Κυπέλλου FIM έλαβε χώρα στη Jarama. Μέχρι εκείνο το σημείο, η Yamaha βρισκόταν μπροστά από τη Suzuki κατά 21 βαθμούς. Με τον Rainey απόντα, οι Schwantz και Cadalora έδωσαν μάχη για την πρώτη θέση, ήδη από το ξεκίνημα του αγώνα. Ο Cadalora όμως γλίστρησε ενώ βρισκόταν στην 3η θέση, το ίδιο και ο Shinichi Ito, ο οποίος προπορευόταν από τον 17ο γύρο. Ο Kocinski δεν κατάφερε να τον αποφύγει και έπεσε κι εκείνος. Έτσι, ο Alex Barros (Suzuki) βρέθηκε να προηγείται και τελικά πήρε και τη νίκη, η οποία χάρισε στη Suzuki 25 πόντους. Η μάχη για τον τίτλο του κατασκευαστή αποτέθηκε πλέον στα χέρια των υπόλοιπων αναβατών της Yamaha. Ο Garcia της Yamaha Motor France, αν και πίσω από τον πρώτο κατά ένα λεπτό, διατήρησε ένα καλό ρυθμό και τερμάτισε 7ος, στην καλύτερη μέχρι τώρα θέση του. Χάρισε έτσι στη Yamaha 9 βαθμούς, η οποία κλείδωσε τον 8ο για εκείνη τίτλο του κατασκευαστή με διαφορά 5 πόντων. Από τους 40 συνολικά αναβάτες στον βαθμολογικό πίνακα των 500cc, οι οκτώ ήταν με YZR500 και οι 21 με ROC Yamaha και Harris Yamaha μοτοσυκλέτες.

250 – Ο Harada πρωταθλητής

O Tetsuya Harada με ΤΖ250Μ κατακτά τον τίτλο του Πρωταθλήματος. Η κατηγορία των 250cc μετονομάστηκε σε GP2 το 1993. Ο Tetsuya Harada της Telkor-Yamaha Valesi Team κέρδισε το πρωτάθλημα με την ΤΖ250Μ. Στον εναρκτήριο γύρο στην Αυστραλία, ο Harada νίκησε τον Kocinski (Suzuki) με 3/10 του δευτερολέπτου στη γραμμή του τερματισμού. Στον δεύτερο γύρο στη Μαλαισία, ο Harada έδωσε μάχη με τον Nobuatsu Aoki μέχρι τέλους, αλλά τερμάτισε 2ος. Ακολούθησαν αλλεπάλληλες νίκες στον 4ο και 5ο γύρο σε Ιαπωνία και Ισπανία αντίστοιχα, που του έδωσαν μεγάλη διαφορά στο βαθμολογικό πίνακα έναντι του δεύτερου, Tadayuki Okada (Honda). Στους δύο επόμενους γύρους όμως, δεν κατάφερε να διατηρηθεί και στον 8ο γύρο στο ευρωπαϊκό GP, λόγω βλάβης στον κινητήρα, αναγκάστηκε να αποσυρθεί από τον αγώνα. Στον 10ο γύρο στη Βρετανία, χτυπήθηκε από τον Carlos Checa (Honda) στην πρώτη κιόλας στροφή μετά την εκκίνηση, αναγκάζοντάς τον σε εγκατάλειψη, ενώ ακόμη μια ήρθε στον 12ο γύρο, έπειτα από μάχη με τον Ruggia (Aprilia) και πτώση.

1994 – 500cc - Δεύτερος ο Cadalora

O Cadalora 2oς γενικής με μια νίκη στο GP των ΗΠΑ. O Norick εισέρχεται στο πρωτάθλημα στα μέσα της σεζόν.
Οι Luca Cadalora και Daryl Beattie της Marlboro Yamaha Team Roberts και ο Bernard Garcia της ομάδας Yamaha Motor France συμμετείχαν αυτή τη σεζόν με τις YZR500. O Cadalora τη δεύτερή του χρονιά σε αυτή την κατηγορία, έπεσε στην 8η θέση της κατάταξης, τελικά όμως, μέχρι το τέλος της σεζόν κατάφερε να συγκεντρώσει 174 βαθμούς με δύο νίκες, δύο δεύτερες θέσεις και δύο τρίτες θέσεις. Στον τελευταίο γύρο της χρονιάς, ήρθε από τα μετόπισθεν για να τερματίσει δεύτερος γενικής, ενώ ο ομόσταυλός τους, Beattie τελείωσε τη χρονιά 13ος.

Η σεζόν για τον Cadalora ξεκίνησε αρκετά καλά, με το GP της Αυστραλίας, όπου κατέκτησε τη 2η θέση και κατέγραψε ταχύτερο γύρο. Όμως, στον επόμενο γύρο, στη Μαλαισία, τερμάτισε 4ος λόγω κακής επιλογής στα ελαστικά. Στον τρίτο γύρο, στην Ιαπωνία, τερμάτισε ξανά 4ος, παρά την pole position. Από το σημείο αυτό και μετά, τα πράγματα άρχισαν να δυσκολεύουν για εκείνον. Πρόβλημα στον πίσω τροχό τον οδήγησε εκτός αγώνα στον 4ο γύρο της Ισπανίας, ενώ ακολούθως στην Αυστρία, αναγκάστηκε να αλλάξει ελαστικά, τερματίζοντας έτσι εκτός βαθμολογίας, στην 22η θέση. Έπειτα, στον επόμενο γύρο στη Γερμανία, δεν κατάφερε να βρεθεί στη γραμμή της εκκίνησης, λόγω τραυματισμού του χεριού του στα δοκιμαστικά. Έτσι, με τρεις αγώνες στη σειρά χωρίς βαθμολογία, ο Cadalora έπεσε στην 8η θέση της κατάταξης.

Πρώτη νίκη για Cadalora

Το φύλλο άλλαξε στον 7ο γύρο στην Ολλανδία, όταν, με αναβαθμισμένο πλαίσιο, κατάφερε να τερματίσει 9ος, παρά τους πόνους του. Στο GP της ιδιαίτερης πατρίδας του, έδειξε ότι είχε επανέλθει πλήρως, παίρνοντας για δεύτερη φορά την pole position. Σε εκείνο τον αγώνα, ο Cadalora δεν κατάφερε να αποσπάσει τη νίκη από τον Mick Doohan (Honda) όμως συγκέντρωσε 20 βαθμούς, αναπτερώνοντας τις ελπίδες του. Ακολούθησε μια 7η θέση στον 9ο γύρο στη Γαλλία και μετά από αυτή, δύο τρίτες θέσεις στα GP που ακολούθησαν. Στον 12ο γύρο στις ΗΠΑ, ο Cadalora κατάφερε την πρώτη του νίκη για εκείνη τη σεζόν, με 8 δευτερόλεπτα διαφορά από τον δεύτερο, John Kocinski (Cagiva). O Doohan κλείδωσε τον τίτλο σε εκείνο τον αγώνα, με τους αγώνες σε Αργεντινή και Καταλονία να απομένουν. Έτσι το ενδιαφέρον του πρωταθλήματος στράφηκε στο ποιος θα κατακτήσει τη δεύτερη θέση. Ο Cadalora, με διαφορά 7 βαθμών από τον δεύτερο στην κατάταξη Kocinski, ξεκίνησε από την pole position για να πάρει μια καθαρή νίκη.  Με τον Kocinski να τερματίζει 3ος, ο Cadalora τελείωσε τη σεζόν στη 2η θέση της κατάταξης, με διαφορά μόλις δύο βαθμών.  

Τα προβλήματα του Beattie από την άλλη μεριά, δεν είχαν τελειωμό, ήδη από την αρχή της σεζόν. Κατάφερε να επανέλθει όμως από τα μέσα της χρονιάς και μετά. Όμως, έπειτα από πτώση στον 9ο γύρο στη Γαλλία, αναγκάστηκε να μείνει εκτός αγώνων μέχρι το τέλος. Παρά τη δυναμική του επάνοδο στον τελευταίο γύρο, οι εννέα αγώνες χωρίς βαθμολογία τον κατέταξαν στην 13η θέση. Ο Norifumi Abe που τον αντικατέστησε εν τω μεταξύ, όσο ήταν τραυματισμένος, έτρεξε με την YZR500 για πρώτη φορά στον 10ο γύρο, στη Βρετανία, έσπασε όμως τον καρπό του στα δοκιμαστικά και δεν κατάφερε να αγωνιστεί. Ο Abe επανήλθε σε καλή φόρμα, τερματίζοντας 6ος στα GP σε Τσεχοσλοβακία και ΗΠΑ. Από τους 33 αναβάτες στην κατάταξη, οι 5 ήταν με YZR500 και οι 19 με ROC Yamaha και Harris Yamaha μοτοσυκλέτες.

250cc – Τερματίζει 7ος ο Harada

O Harada χάνει τον δεύτερο στη σειρά τίτλο και τερματίζει 7ος.
Ο υπερασπιστής του τίτλου, Tetsuya Harada της ομάδας της Yamaha Motor France και ο Kenny Roberts Jr. Της Marlboro Yamaha, συμμετείχαν τη σεζόν του 1994 με ΤΖ250Μ. Ο Harada συγκέντρωσε 109 πόντους στη βαθμολογία για να τερματίσει τη χρονιά 7ος, με μία δεύτερη και δύο τρίτες θέσεις. Καθώς έσπασε το χέρι του έπειτα από πτώση στα δοκιμαστικά του εναρκτήριου γύρου στην Αυστραλία, ο Harada δεν μπόρεσε να συμμετάσχει στον δεύτερο γύρο. Επέστρεψε όμως στον τρίτο γύρο, στο Ιαπωνικό GP και με τον τραυματισμό του ακόμη εμφανή, κατέλαβε την 9η θέση. Στο GP της Ισπανίας που ακολούθησε, τερμάτισε 7ος.
Αν και το τραύμα του είχε αρχίσει να επουλώνεται, προβλήματα με τη μοτοσυκλέτα του τον ανάγκασαν να μείνει εκτός αγώνα από τον πρώτο κιόλας γύρο στο GP της Αυστρίας. Στον αγώνα της Γερμανίας που ακολούθησε τερμάτισε 7ος, στον επόμενο γύρο όμως στην Ολλανδία, χτυπήθηκε από άλλο αναβάτη και βρέθηκε εκτός αγώνα. Τη φόρμα του ξαναβρήκε στον 8ο γύρο στην Ιταλία. Εκεί είχε τον πρώτο του τερματισμό στο πόντιουμ για εκείνη τη σεζόν, στη 2η θέση, πίσω από τον Ralf Waldmann (Honda). Έπειτα από αυτό, κατάφερε να συγκεντρώσει πόντους σταθερά, εκτός από τον 11ο γύρο της Τσεχίας όπου είχε πρόβλημα με τον κινητήρα. Στην τελευταία φάση του πρωταθλήματος, ο Harada έδειξε ξανά πόσο ανταγωνιστικός μπορούσε να είναι, τερματίζοντας δύο φορές τρίτος, στον 12ο και 13ο γύρο. Τα φτωχά αποτελέσματα όμως που είχε στην αρχή της σεζόν τον τοποθέτησαν στην 7η θέση της κατάταξης.

125cc – Κερδίζει η TZ 125!

Νικήτρια η TZ125, με την πρώτη νίκη στα GP έπειτα από 20 χρόνια!
Ο Yoshiaki Kato, αυτή το χρονιά συμμετείχε με την ομάδα της Aspar και την ίδια ΤΖ125 που του είχε χαρίσει τον τίτλο στο παν-Ιαπωνικό Πρωτάθλημα πριν από ένα χρόνο. Ομόσταυλός του ήταν ο Jorge Martinez, πρωταθλητής στα 80 και 125cc. Ο Martinez κέρδισε τον 13ο γύρο στην Αργεντινή, η πρώτη νίκη για τη Yamaha σε αυτή την κατηγορία μετά από 20 χρόνια, από το 1975 στην Τσεχοσλοβακία, όπου τη νίκη είχε χαρίσει ο Σουηδός Leif Gustafsson. Ο Martinez τελείωσε τη σεζόν στην 7η θέση της κατάταξης, όμως μια σειρά ατυχιών για τον Kato, δεν του επέτρεψαν παρά 8 μόλις πόντους αυτή τη χρονιά.

Φωτογραφίες

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•