1987 – 500cc

Ο Mamola νικητής του εναρκτήριου γύρου στα 500cc στο GP της Ιαπωνίας.
Το 1987 σηματοδοτεί την αλλαγή του τρόπου εκκίνησης, από σπρώξιμο στην εκκίνηση, σε πράσινο σηματοδότη και με τους αναβάτες να παίρνουν τη θέση τους στη γραμμή της εκκίνησης με τις μοτοσυκλέτες τους αναμμένες. Την ίδια χρονιά λαμβάνει χώρα για πρώτη φορά και ο ιαπωνικός γύρος για τα GP500. Στους συνολικά 15 γύρους, ο Randy Mamola της ομάδας Lucky Strike Roberts τερμάτισε 2ος, ενώ ο Eddie Lawson της ομάδας Yamaha Marlboro τερμάτισε 3ος στη γενική κατάταξη. Χάρη σε αυτά τα αποτελέσματα, η Yamaha βρέθηκε για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά κάτοχος του τίτλου του κατασκευαστή.

Η σεζόν ξεκίνησε στη Suzuka της Ιαπωνίας, όπου ο Mamola έδειξε τις ικανότητές του στο βρεγμένο έδαφος και βγήκε νικητής. Στον 13ο γύρο στο Σαν Μαρίνο, πάλι στέφθηκε νικητής, αυτή τη φορά σε εντελώς διαφορετικές συνθήκες, κάτω από τον καυτό ήλιο. Μέχρι το τέλος της σεζόν, ο Mamola είχε καλές πιθανότητες για τον τίτλο, καθώς συνέλεξε πόντους από όλους τους γύρους, πλην ενός. Αντίθετα, ο υπερασπιστής του τίτλου Lawson, ξεκίνησε τη χρονιά χωρίς πόντους, καθώς στον εναρκτήριο γύρο πλάγιασε πολύ τη μοτοσυκλέτα του και βγήκε εκτός πίστας. Δυναμικά επανήλθε στον 2ο γύρο της Ισπανίας στη 2η θέση, ενώ στον 3ο γύρο στη Δ. Γερμανία τερμάτισε πρώτος. Εντούτοις δεν κατάφερε να διατηρήσει τον τίτλο του, καθώς έχασε πολύτιμους πόντους σε Αυστρία και Γαλλία.

Ο Tadahiko Taira, ο οποίος για πρώτη φορά συμμετείχε για μια ολόκληρη σεζόν στην κατηγορία των 500cc με την ομάδα της Yamaha Marlboro, κατάφερε να ξεπεράσει τον Lawson και να διατηρήσει τη 2η θέση μέχρι και τον 11ο γύρο στο Brno. Προς το τέλος του αγώνα εκείνου έπεσε στην 3η θέση, αλλά τελικά απώθησε τους αντιπάλους του και ανέβηκε στην πρώτη θέση του πόντιουμ για πρώτη φορά.

1987 – 250cc

Πέντε ήταν οι αναβάτες της YZR250, αλλά ο Cadalora είναι ο αναβάτης με τη μεγαλύτερη βαθμολογία αυτή τη χρονιά.  Στην κατηγορία των 250cc, οι Yamaha, Honda και Aprilia ρίχνονται στη μάχη για το πρωτάθλημα. Την Yamaha YZR250 οδηγεί ο Carlos Lavado από τη Βενεζουέλα, με την ομάδα της Venemotos. Οι Martin Wimmer από τη Δ. Γερμανία και Luca Cadalora από την Ιταλία με την ομάδα της Yamaha Marlboro, ο Juan Garriga από την Ισπανία με την ομάδα της  SESMA και ο Patrick Igoa με την ομάδα της Sonauto.

Στον δεύτερο γύρο της Ισπανίας, οι αναβάτες της Yamaha, Wimmers, Cadalora και Garriga σάρωσαν το πόντιουμ, ενώ ακόμη ένας αναβάτης της Yamaha, o Igoa, τερμάτισε 5ος, αποδεικνύοντας όλοι τους τις δυνατότητες αυτής της μοτοσυκλέτας. Λόγω κακής τύχης όμως, ακολούθησαν κάποια μέτρια αποτελέσματα, παρά την pole position σε αρκετούς από τους γύρους που ακολούθησαν. Ο Lavado, επέστρεψε στους αγώνες στον έκτο γύρο στη Γιουγκοσλαβία, έπειτα από το ατύχημά του στον εναρκτήριο γύρο και πήρε την πρώτη θέση. Δυστυχώς όμως, ήταν αναγκασμένος να απέχει ξανά, καθώς έσπασε την κλείδα του προς το τέλος της σεζόν και κατά συνέπεια να τελειώσει τη χρονιά στη 10η θέση της κατάταξης. Η Honda ήταν εκείνη που κατέκτησε την κορυφή στα αποτελέσματα με τη Yamaha και τον Cadalora στην 7η θέση της γενικής κατάταξης.

1988 – 9ος τίτλος και 71 νίκες

Το ένατο πρωτάθλημα, μια σειρά από 71 νίκες και κορυφαίους αναβάτες.

Στο βρετανικό GP του 1988, ο Wayne Rainey, κατάφερε την πρώτη του νίκη στο ντεμπούτο του για εκείνη τη σεζόν. Το στυλ του, δηλαδή η γρήγορη οδήγηση ήδη από τη γραμμή της εκκίνησης, έγινε γνωστό ως «το σχέδιο Rainey».

Περίπου 65.000 θεατές κατέκλυσαν το σιρκουί του Donington Park για να παρακολουθήσουν τον αγώνα. Αυτή ήταν η δεύτερη χρονιά διεξαγωγής του βρετανικού GP στο Donington και όχι στην πίστα του Silverstone, σε μια καταπράσινη έκταση, περίπου 300 χιλιόμετρα βόρεια του Λονδίνου. Με τη πλήρως ανανεωμένη επιφάνεια της πίστας, οι χρόνοι στο συγκεκριμένο σιρκουί είχαν βελτιωθεί αισθητά και αυτό άναβε τα αίματα για επίτευξη καλύτερου χρόνου σε κάθε κατηγορία. Ειδικά στα GP500, ο Wayne Gardner πήρε την pole position, με χρόνο 1.35.09, δηλαδή 3 ολόκληρα δευτερόλεπτα γρηγορότερα από τον περσινό καλύτερο χρόνο του. Το υψηλό επίπεδο του αγώνα φαίνεται και από το γεγονός ότι 18 από τους 41 συνολικά συμμετέχοντες στα προκριματικά, ξεπέρασαν τον περσινό τους καλύτερο χρόνο.

Οδηγώντας την YZR500(OW98) με τον V4 κινητήρα των 70ο, ο Eddie Lawson είχε καταφέρει 5 νίκες στους μέχρι στιγμής 12 γύρους της σεζόν και σταθερά συνέλλεγε πόντους στη βαθμολογία του, με τελικό στόχο τον 3ο τίτλο του στα GP500. Ο Lawson κατέλαβε τη 2η θέση στους προκριματικούς, πίσω από τον Gardner, εδώ στο Donington και ήταν προφανές ότι το ενδιαφέρον του αγώνα θα κινείτο γύρω από αυτούς τους δύο.  Όμως και ο Christian Sarron βρισκόταν σε καλή φόρμα, αλλά και ο Kevin Schwantz με τις δύο προηγούμενες νίκες του εκείνη τη σεζόν, βρισκόταν σε τροχιά νίκης. Ή έτσι φαινόταν.

Επίθεση Rainey

Αυτό το σενάριο καταρρίφθηκε σύντομα μετά την έναρξη του αγώνα. Ο Wayne Rainey ήταν εκείνος που πήρε την εκκίνηση, με μια γρήγορη εκτίναξη του από τη δεύτερη σειρά. Όπως και ο Lawson, έτσι και ο Rainey έκανε το ντεμπούτο του στο παγκόσμιο GP μετά από παρότρυνση του Kenny Roberts. Πίσω από τον Rainey, στην 3η θέση βρισκόταν ο Gardner, έχοντας δώσει μάχη με τον Pierfrancesco Chili την προηγούμενη ημέρα στους προκριματικούς. Στον επόμενο γύρο του αγώνα, ο Gardner βρέθηκε στη 2η θέση και έκανε προσπάθεια για την 1η, όμως ο Rainey κράτησε τη διαφορά. Σε μια απέλπιδα προσπάθεια να βγει μπροστά, ο Gardner, μπήκε σε μία στροφή με μεγαλύτερη ταχύτητα και ως αποτέλεσμα είχε να βρεθεί εκτός πίστας στον 5ο γύρο. Το λάθος του αυτό, έδωσε στους Sarron και Machenzie (Honda) την ευκαιρία να βελτιώσουν τη θέση τους.

Έπειτα από τον 11ο γύρο, ο Gardner ανέκτησε τη 2η θέση, όμως η μάχη του με τους Sarron και Mackenzie του κόστισαν σε χρόνο, ενέργεια και φθορά των ελαστικών του, συνεπώς μοιραία δεν είχε τη δυνατότητα να φτάσει τον Rainey, ο οποίος εν τω μεταξύ είχε αυξήσει τη διαφορά του από τους υπόλοιπους.
Ο Lawson, έχοντας κάνει μια αργή εκκίνηση, ακολουθούσε από την 8η θέση. Για κάποιο λόγο, η ταχύτητα που έδειξε να διαθέτει την προηγούμενη ημέρα στους προκριματικούς είχε κάπου χαθεί. Καταβάλλοντας υπεράνθρωπη προσπάθεια με τη μοτοσυκλέτα του, βρέθηκε στην 5η θέση, κάπου στα μισά του αγώνα, όμως και πάλι τον προσπέρασε ο Kevin Magee, ο οποίος είχε επανέλθει εντυπωσιακά από το ατύχημα στο οποίο ενεπλάκη στην αρχή του αγώνα. Σε εκείνο το σημείο, το μόνο που μπορούσε να κάνει ο Lawson ήταν να προσπαθήσει να κρατηθεί στην 6η θέση. Με τίποτα προφανές να διακυβεύει τη θέση του, πλην ενός ενδεχόμενου ατυχήματος, ο Rainey συνέχισε να προηγείται.

Η πορεία του Rainey

Η πρώτη φορά που ο Rainey οδήγησε την YZR500 ήταν στον αγώνα TBC Big Road Race, ο οποίος έλαβε χώρα το φθινόπωρο του 1984 στην Ιαπωνία. 24 χρονών τότε ο Rainey, ξεκίνησε την πλήρη ενασχόλησή του με τους αγώνες στην ομάδα του Roberts, την ίδια σεζόν στο παγκόσμιο GP250 και μετά τη νίκη του στο πρωτάθλημα ΑΜΑ Superbike της προηγούμενης χρονιάς.

Τώρα, 4 χρόνια μετά και έχοντας κερδίσει την αναγνώριση για τα επιτεύγματά του στο πρωτάθλημα ΑΜΑ, πλέον ήταν αναβάτης πλήρους απασχόλησης στο παγκόσμιο GP500. Αν και την πρώτη νίκη για την ομάδα της Yamaha κατάφερε ο ομόσταυλός του Kevin Magee, εντούτοις o Rainey είχε ήδη καταφέρει να ανέβει στο πόντιουμ πέντε φορές μέσα στη σεζόν. Δύο εβδομάδες νωρίτερα, είχε αποσπάσει την pole position από τον Gardner σε ένα 8ωρο αγώνα στη Suzuka τον οποίο κέρδισε. Η εμπιστοσύνη στον εαυτό του μετά από εκείνο τον αγώνα τον βοήθησε να διατηρήσει την ηρεμία του ενόψει του επικείμενου αγώνα GP.
Γύρο με το γύρο, ερχόταν όλο και πιο κοντά στην πολυαναμενόμενη πρώτη του νίκη και εντέλει, από την πλευρά των pits, φτιαγμένων με παραδοσιακό εγγλέζικο τούβλο, πρόβαλε η καρό σημαία. Η διαφορά από τον Gardner ήταν μεγαλύτερη από 7 δευτερόλεπτά.

Με αυτή του τη νίκη, ο Rainey μπήκε στην ομάδα των πρωταθλητών της Yamaha. Έπειτα από αυτό, κέρδισε το παγκόσμιο πρωτάθλημα των 500cc τρεις φορές, συλλέγοντας στην καριέρα του συνολικά 24 νίκες στα GP500. Αυτά τα επιτεύγματα μπορούν να συγκριθούν μόνο με εκείνα του Roberts, ο οποίος είχε συνολικά 22 νίκες στο παγκόσμιο GP500 και στέφθηκε πρωταθλητής τρεις φορές. Αλλά και με τον Lawson, ο οποίος είχε 25 νίκες στον ενεργητικό του στο παγκόσμιο πρωτάθλημα και ήταν επίσης τρεις φορές νικητής του τίτλου με τη Yamaha.

1988 - Τρίτος τίτλος κατασκευαστή στη σειρά για τη Yamaha

500
O Lawson κατακτά τον τρίτο του τίτλο, οι Magee και Rainey σημειώνουν την πρώτη τους νίκη στα GP.
Στην 15 γύρων σεζόν του 1988, ο Eddie Lawson κατάφερε να απωθήσει τον αντίπαλό του Wayne Gardner (Honda) και να κερδίσει τον τρίτο του τίτλο παγκοσμίου πρωταθλήματος. Η Yamaha επίσης, κατέκτησε τον τρίτο της τίτλο κατασκευαστή στη σειρά.
Ο Kevin Schwantz (Suzuki) τερμάτισε πρώτος στον εναρκτήριο γύρο στην Ιαπωνία, ενώ ο Lawson βρέθηκε στην 3η θέση. Ο δεύτερος γύρος έλαβε χώρα στην Αμερική, για πρώτη φορά από το 1965. Εκεί, στη Laguna Seca, o Lawson πήρε το προβάδισμα γύρω στα μισά του αγώνα και κατάφερε να τερματίσει πρώτος στην κατάταξη. Από αυτό το σημείο και έπειτα, κέρδισε σε άλλους έξι γύρους, ενώ σημείωσε και τέσσερεις 2ες θέσεις, μέχρι τον 13ο γύρο. Μέχρι το τέλος του 14ου γύρου στην Τσεχοσλοβακία, ο Lawson βρέθηκε να προηγείται κατά 20 βαθμούς του 2ου Gardner και μόλις δύο αγώνες να απομένουν για τη λήξη της σεζόν.

Όταν ο επόμενος γύρος της Αργεντινής ματαιώθηκε, οι τίτλοι αναβάτη και κατασκευαστή για Lawson και Yamaha ήταν ασφαλείς. Ακόμη και αν ο Gardner κατάφερνε να ισοφαρίσει τον Lawson, κερδίζοντας τον τελευταίο γύρο, ακόμη και αν ο Lawson τερμάτιζε εκτός βαθμολογίας, ο τίτλος θα πήγαινε στον τελευταίο, καθώς είχε συνολικά περισσότερες νίκες. Παρ΄ όλα αυτά, ο Lawson δεν αφέθηκε και στον τελευταίο γύρο στη Βραζιλία, προσπέρασε τον Schwarz νωρίς στον αγώνα και σημείωσε την 7η νίκη του εκείνης της σεζόν.
Η απόδοση των Kevin Magee και Wayne Rainey ήταν αξιοσημείωτη επίσης εκείνη τη χρονιά. Στον τρίτο γύρο της Ισπανίας, ο Magee ξεκίνησε από την pole position, προσπέρασε τον Lawson στα μισά του αγώνα και πήρε το προβάδισμα. Η σθεναρή μάχη ανάμεσά τους συνεχίστηκε μέχρι και τον τελευταίο γύρο. Οι υπόλοιποι αναβάτες βοήθησαν υπέρ του Magee, ο οποίος σημείωσε την πρώτη του νίκη στα GP. Ο Rainey από την άλλη πλευρά, απέδειξε τη δύναμή του, ανεβαίνοντας τέσσερεις συνεχόμενες φορές στο πόντιουμ, από τον 4ο γύρο στην Πορτογαλία και μετά. Ο Rainey βρισκόταν σε καλή φόρμα, κερδίζοντας την pole position μέχρι και την πρώτη θέση στον αγώνα αντοχής Suzuka 8 Hours Endurance Road Race, δύο εβδομάδες πριν την Πορτογαλία.

1988 - 250cc

Ο Juan Garriga τελείωσε τη σεζόν στη 2η θέση της κατάταξης, έπειτα από τρεις νίκες. Στο πόντιουμ κυριάρχησαν οι αναβάτες της Honda για τους δύο πρώτους γύρους, αλλά ο Garriga κατάφερε να σπάσει αυτό το σερί, τερματίζοντας στη 2η θέση στο επόμενο γύρο της Ισπανίας, που ήταν και η ιδιαίτερη πατρίδα του. Στον τέταρτο γύρο της Πορτογαλίας, κατάφερε την πρώτη του νίκη στα GP από την pole position και με αυτό τον τρόπο ανέβηκε στη 2η θέση της κατάταξης, μόλις ένα βαθμό πίσω από τον Sito Pons. Ο Garriga τερμάτισε 3ος στους επόμενους τρείς γύρους.
Έπειτα, στη Νορβηγία, κατέκτησε τη δεύτερη νίκη του για εκείνη τη σεζόν και σκαρφάλωσε στην πρώτη θέση της κατάταξης. Στον ένατο γύρο του Βελγίου, πήρε το προβάδισμα στον τρίτο γύρο του αγώνα, όμως ο αγώνας σταμάτησε αμέσως μετά, εξαιτίας καραμπόλας. Ο Garriga έχασε το ρυθμό του στην επανεκκίνηση του αγώνα και τερμάτισε 6ος. Έτσι, στη γενική βαθμολογία έπεσε στη 2η θέση ξανά και πάλι κατά ένα βαθμό πίσω από τον πρώτο.

Η μάχη για τον τίτλο του πρωταθλήματος ανάμεσα στον Garriga και τον Pons εντάθηκε από αυτό το σημείο και έπειτα. Πριν τον τελευταίο γύρο της Βραζιλίας, η διαφορά ανάμεσα στους δύο αναβάτες ήταν τέσσερεις πόντοι. Ο Garriga έπεσε στην 30η θέση, σε μια προσπάθειά του να αποφύγει μια σύγκρουση, όμως έκανε μια θεαματική επάνοδο και τελείωσε τον αγώνα στην 5η θέση. Ο Pons από την άλλη μεριά, τερμάτισε 3ος και κατάφερε να κλειδώσει τον τίτλο. Τη δεύτερη χρονιά συμμετοχής του στο πρωτάθλημα με την YZR250, ο Luca Cadalora τελείωσε τη σεζόν στην 6η θέση της γενικής κατάταξης, με αξιοσημείωτες επιδόσεις στη Δ. Γερμανία, όπου απώθησε τον Pons στην πρώτη του νίκη στα GP250, αλλά και στον 12ο γύρο στη Μ. Βρετανία, όπου και πάλι στέφθηκε νικητής.

Φωτογραφίες