Μέγα λάθος αποτέλεσε το πέρασμα των συνόρων της παραποτάμιας κωμόπολης Rosso. Τρεις ώρες αφάνταστης ταλαιπωρίας στην μαυριτανική πλευρά, τεράστια οικονομική αφαίμαξη (150 Ευρώ) από τους διεκπεραιωτές των εγγράφων μου, απειλές και αδιαφορία από τα αρμόδια αστυνομικά όργανα. Σημαντική λεπτομέρεια: το λαμόγιο που συντόνιζε όλο το κόλπο ήταν ο υποδιοικητής των συνόρων. Ίσως, τα πιο διεφθαρμένα σύνορα της Αφρικής.
Στην Nouakchott έφτασα κατάκοπος λίγο πριν κοιμηθεί ο ήλιος και διανυκτέρευσα σ’ έναν υπαίθριο χώρο με παραδοσιακές σκηνές – ήταν μια αξέχαστη εμπειρία. Όμως, το επόμενο πρωινό που ξεκίνησα για τα σύνορα Μαυριτανίας-Μαρόκου, η ουρά στο μοναδικό πρατήριο της πρωτεύουσας που διέθετε βενζίνη ήταν ατελείωτη. Χωρίς το πολύτιμο υγρό στο ντεπόζιτο της DAYTONA ROCKSTAR 500, δεν υπήρχε περίπτωση να φύγω από Nouakchott. Μετά από 1,5 ώρες αναμονής, κι αφού έζησα σκηνές ροκ (παραλίγο να πιαστώ στα χέρια με τους ντόπιους), τη λύση έδωσε η μαύρη αγορά με διπλάσια τιμή (2,6 Ευρώ/λτ)...
Ούτε οι ισχυροί άνεμοι, οι σκεπασμένοι –με άμμο– δρόμοι και ο υδράργυρος των 44 C δεν κατάφεραν να ανακόψουν την πορεία μου προς την συνοριακή πόρτα του Μαρόκου. Κι όταν ανακουφισμένος την διάβηκα, χάιδεψα το ντεπόζιτο της μαύρης DAYTONA ROCKSTAR 500 και την ευχαρίστησα που με στήριξε στα δύσκολα. Από τα σύνορα ως την Agadir (1450 χλμ.), μπορούσα πια να χαλαρώσω, απολαμβάνοντας το γαλάζιο βασίλειο του θεού Ποσειδώνα…
Στην κοκκινωπή Marrakech
Ο μαροκινός Νότος, σαν ομηρική σειρήνα με καλούσε να απαρνηθώ την παράκτια διαδρομή μου και να προχωρήσω σε μια εκτεταμένη εξερεύνησή του. Αδυνατώντας να αντισταθώ στο κάλεσμά του, στην παραλιακή πόλη Essaouira γύρισα τελικά την πλάτη στον ωκεανό και ξεκίνησα μια περιπλάνηση στην ενδοχώρα, με πρώτη στάση την πόλη Marrakech…
Στη δεκαετία του 1960-1970 η Marrakech λογιζόταν -μαζί με την Κατμαντού του Νεπάλ και την Καμπούλ του Αφγανιστάν- ως η ‘Μέκκα’ των ταξιδευτών ανά τον κόσμο. Εδώ, η κάθε εξερευνητική προσπάθειά μου είχε ως αφετηρία και τερματισμό την κεντρική πλατεία Djemma el Fna, όπου πλανόδιοι μικροπωλητές, γητευτές φιδιών, ζητιάνοι και παραδοσιακοί νερουλάδες αποτελούσαν το ετερόκλιτο ανθρώπινο συνονθύλευμα της αυλής των θαυμάτων της μαροκινής πόλης.
Στη συντριπτική πλειοψηφία των οικοδομημάτων της Marrakech κυριαρχούσε ένα ιδιαίτερο φαιο-κόκκινο χρώμα. Οι κυριότερες αρχιτεκτονικές αραβο-βερβερίνικες μαρτυρίες του ένδοξου παρελθόντος της πόλης που δέχτηκαν την επίσκεψή μου ήταν το τζαμί Koutoubia, τα παλάτια el-Badi και de la Bahia, καθώς και οι ανθοστόλιστοι κήποι Menara. Συνοψίζοντας πάντως, η κοκκινωπή Marrakech όντως δικαίωσε την φήμη της.
Στο κασμπάχ Ait Ben Haddou
Για να προσεγγίσω κατόπιν την τοποθεσία Ait Ben Haddou (190 χλμ. νότια της Marrakech), ήρθα αντιμέτωπος με την οροσειρά του Άτλαντα. Γυμνά γκρέμια, βαθυπράσινα φαράγγια και παραδοσιακοί πέτρινοι οικισμοί συνέθεταν την τραχιά εικόνα του Άτλαντα, ενώ στο ορεινό πέρασμα Col du Tichka (2.260) βίωσα την οδική «αποκορύφωσή» του.
Ωστόσο, η παρουσία μου στην ορεινή κορμοστασιά του Άτλαντα συνοδεύτηκε παράλληλα κι από μια κάθετη διαφοροποίηση των τοπικών οικιστικών προτάσεων, καθώς δεκάδες παραδοσιακά οχυρωματικά χωριά, τα κασμπάχ, δεν άργησαν να κάνουν την εμφάνισή τους. Χαμηλές κατοικίες κτισμένες από ευτελή υλικά – κυρίως πλίνθους και λάσπη – με δαιδαλώδεις διαδρόμους και μικρές εσωτερικές αυλές αποτελούσαν τις ιδιότυπες κατασκευαστικές μορφές των κασμπάχ, τα οποία περιτριγυρισμένα επίσης από χαμηλά τείχη και πλαισιωμένα από πυργίσκους πρόσδιδαν την εικόνα ενός αρχαϊκού κάστρου.
Μετά την υπέρβαση του Άτλαντα, σιωπηλή μοναχικότητα και αποπνικτική ζέστη (40 C) συνιστούσαν τις οδικές παραμέτρους της δίτροχης πορείας μου καθ’ οδόν, ενώ πέτρα και άμμο σε υπερβολικές δόσεις μονοπωλούσαν στην μεγαλύτερη έκταση της διαδρομής. Ήταν το καλωσόρισμα της ερήμου Σαχάρας.
Αν και χρειάστηκε να υπομείνω τον άπλετο ιδρώτα που χαράκωνε αδιάκοπα το κορμί μου και τα σαδιστικά χάδια του αφρικάνικου ήλιου, για τουλάχιστον 2 ώρες περπάτησα, άγγιξα και θαύμασα τη χωμάτινη μαγεία του κασμπάχ Ait Ben Haddou, που παραπέμπει σε κάστρο-οικισμό βιβλικών εποχών. Έχοντας αποτελέσει το κινηματογραφικό σκηνικό πολλών ταινιών (όπως «Ο Ιησούς από την Ναζαρέτ», «Σόδομα και Γόμορρα» και «Ο Λόρενς της Αραβίας»), το κασμπάχ Ait Ben Haddou δικαίωσε απόλυτα τον τίτλο του πιο φημισμένου και αντιπροσωπευτικού κασμπάχ της χώρας.
Και φυσικά δεν μπορούσα να μην οδηγήσω στον πιο διάσημο δρόμο του Μαρόκου, την φιδίσια διαδρομή του φαραγγιού Dades (150 χλμ. ανατολικά της πόλης Ouarzazate). Με το χέρι στην καρδιά, ανακήρυξα τη συγκεκριμένη διαδρομή ως την πλέον θεαματική και μαγευτική του οδοιπορικού μου στον μαροκινό νότο.
