Ένα βράδυ λοιπόν…
Δίας: Ήρα, τι φάμε σήμερα, πεθύμησα λίγο νέκταρ με “Κρεωκάκκαβο” …
Ήρα: Παρήγγειλε.
Δίας : Ήρα έγινε κάτι πάλι, τι έχεις;
Ήρα : Τίποτα.
Δίας : άντε πάλι, τι θα γίνει με αυτή την κατάσταση μια έτσι μια αλλιώς !
Ήρα : τι είπες?
….
Ένας ακόμα καβγάς είχε ξεκινήσει και κάπου εκεί έρχεται το βλαστάρι τους, ο Ήφαιστος, ο σιδεράς, ο δαμαστής των μετάλλων και της φωτιάς.
Ήφαιστος: Λε πατέλα, μίλα καλύτελα στην μαμά!
Δίας: τι είπες ρε μαμόθρεφτο…
Αυτό ήταν, θυμωμένος ο Θεός των θεών πέταξε μακριά από τον Όλυμπο τον γιόκα του, ο οποίος μετά από περιπλάνηση μιας μέρας έπεσε στην Λήμνο. Σακατεύτηκε ο κακομοίρης, ήταν που ήταν άσχημο παιδί, έσπασε και τα πόδια του. Μέσα στην ατυχία του, τον βρήκαν οι ντόπιοι, οι Σίντιες, τον περιέθαλψαν αλλά και τον δέχθηκαν σαν δώρο εξ’ ουρανού. Ο Ήφαιστος, υποχρεωμένος απέναντί τους, έφτιαξε το εργαστήρι του στο ηφαίστειο Μόσυχλος και τους δίδαξε την τέχνη του. Έκανε οικογένεια με την νύμφη Καβειρώ, λατρεύτηκε όσο κανένας άλλος θεός, ενώ οι κάτοικοι ίδρυσαν την πόλη Ηφαιστεία προς τιμήν του. Κάπως έτσι λοιπόν η Λήμνος προόδευσε και έγινε γνωστή στην Μεσόγειο θάλασσα.
Ας αφήσουμε τους «παραποιημένους» μύθους στην άκρη, μιας και ο Ηρακλής ήταν η αιτία του καβγά του ζεύγους και ας μεταφερθούμε στην πραγματικότητα και στην βορειοανατολική γωνιά του Αιγαίου που φιλοξενεί ένα από τα πιο όμορφα αλλά και παρεξηγημένα νησιά της Ελλάδας! Προσωπικά δεν γνώριζα τίποτε για το νησί, πέραν του στρατηγικού σημείου του, τα στρατόπεδα αλλά και το πόσο δυσμενή θεωρούνταν η μετάθεσή εκεί. Όμως έμαθα χάρη σε έναν καλό φίλο που εξυμνεί τον τόπο του. Να η ευκαιρία! Λήμνο… έρχομαι!
Ωραία και πως πάμε εκεί μίστερ αλλά και με τι! Το «με τι» λύθηκε με τον καλύτερο τρόπο, με την ιδανικότερη μοτοσικλέτα για το ανάγλυφο του μυθικού νησιού! Η Yamaha Tenere 700 world Raid αποτελεί το μέσο που θα με ταξιδέψει στον υπέροχο αυτό τόπο. Το «πως πάμε» είναι ένα θεματάκι μιας και η σύνδεση της Λήμνου με τον νότο δεν είναι καθημερινή. Οπότε ή θα πρέπει να προσαρμόσω το πρόγραμμα σύμφωνα με τα πολύωρα δρομολόγια από τον λιμένα του Λαυρίου ή θα πρέπει να κάνω 700 χιλιόμετρα μέχρι την Καβάλα. Μαντέψτε… Αθήνα Καβάλα…ανορθόδοξα, για να γουστάρουμε!
Γέμισα τον αδιάβροχο σάκο με τα απαραίτητα, φόρτωσα τα φωτογραφικά στο backpack και πήρατους δρόμους! Ακολούθησα την παλιά Εθνική μέχρι την Λαμία και από εκεί συνέχισα προς Δομοκό, Φάρσαλα, Λάρισα, Ελασσόνα, Άγιο Δημήτριο και βγήκα λίγο μετά την Κατερίνη για να συνεχίσω προς την συμπρωτεύουσα. Πίστευα πως η σέλα θα με ταλαιπωρούσε και γενικά θεωρούσα πως η επιθετική θέση οδήγησης που έχει το 700 δεν είναι καλή για τα ταξίδια. Έσφαλα, η μοτοσικλέτα αποδείχθηκε ταξιδιάρα, άνετη, σβέλτη και πολύ οικονομική. Απόλαυσα την διαδρομή μέχρι τελευταίας ρανίδας καυσίμου! Στις υψηλές ταχύτητες ήταν απόλυτα σταθερή ενώ στα κλειστά στριφτερά κομμάτια …τρένο!
Βέβαια για να είμαι δίκαιος, πρέπει να επισημάνω πως η μοτοσικλέτα δεν είχε μια, τυπική έστω, σχάρα, για να δένεις μια αποσκευή, οπότε και ήμουν λίγο στρυμωγμένος. Αν έχετε στα πλάνα σας να αγοράσετε την Tenere 700 world raid πρέπει να την παραγγείλετε με σχάρα! Από την συμπρωτεύουσα όπου και διανυκτέρευσα συνέχισα προς την Καβάλα εν μέσω νυμφών, λιμνών και τύμβων, ακολουθώντας την παλιά εθνική Θεσσαλονίκης Καβάλας. Στην διαδρομή γνωρίστηκα με τις πέτρινες νύμφες της Βόλβης στο χωριό Νυμφόπετρα. Πρόκειται για ένα μικρό γεωλογικό πάρκο γεμάτο πέτρινα απολιθώματα, ο μύθος λέει πως αποτελεί μια πομπή γάμου που τιμωρήθηκε-πέτρωσε από την πλεονεξία της νύφης! Ότι και να λέει ο μύθος αν βρεθείτε εκεί, κάνετε μια στάση, αξίζει τον κόπο να παρατηρήσετε τους γεωλογικούς σχηματισμούς από τραβερτίνη, ηλικίας πολλών χιλιάδων ετών!
Συνεχίζω την παραλίμνια διαδρομή έχοντας στα δεξιά μου την δεύτερη μεγαλύτερη λίμνη της Ελλάδας, την λίμνη Βόλβη. Η διαδρομή απλά γοητευτική, στα ήρεμα νερά της καθρεπτίζονταν τα σύννεφα και τα βουνά ενώ ο χαλαρός ρυθμός μου επέτρεπε να απολαμβάνω οδήγηση και τοπία! Αφήνω πίσω μου την Βόλβη και πλέον βλέπω θάλασσα και τον Στρυμονικό κόλπο. Κάπου εκεί θέλησα να πεταχτώ μέχρι τον λέοντα της Αμφίπολης και κυρίως να επισκεφθώ το «εργοτάξιο» στον λόφο Καστά. Είδα αρκετές ταμπέλες στο δρόμο που με έστελναν προς τον τύμβο, ένας καλός χωματόδρομος με οδήγησε εκεί και όπως πήγα έφυγα. Μπάρες, ασφάλεια, απαγορεύεται η φωτογράφιση και λοιπά. Ξενέρωσα, έβαλα την ουρά στα σκέλια και για να αποζημιωθώ πετάχτηκα μέχρι τον αρχαιολογικό χώρο των Φιλίππων. Χαρακτηρισμένη ως μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της Unesco, η αρχαία πόλη της Μακεδονίας αποτελεί την πρόγονο πόλη της Καβάλας. Ιδρύθηκε το 365 π.Χ. από έναν Αθηναίο, με αρχική ονομασία ήταν Κρηνίδες! Το όνομα της πόλης άλλαξε όταν κατακτήθηκε από τον Φίλιππο τον δεύτερο! Οι Φίλιπποι αποτελούν έναν από τους σημαντικότερους αρχαιολογικούς χώρους της Ελλάδας όπου διασώζονται μοναδικά μνημεία μέχρι σήμερα, με κυριότερο το αρχαίο θέατρο, το οποίο φιλοξενεί κάθε καλοκαίρι παραστάσεις του φεστιβάλ Φιλίππων.
Επιβίβαση.
Το πλοίο φεύγει σε μια ώρα, πρέπει να βιαστώ. Η Καβάλα απέχει 18 χιλιόμετρα, έφτασα σε λιγότερο από μισή ώρα, πήρα μερικές φωτογραφίες την πόλη με το επιβλητικό κάστρο, τα παλιά σπίτια, το μοναδικό οθωμανικό Ιμαρέτ αλλά και τις καμάρες, μπήκα στο πλοίο της γραμμής που θα με μεταφέρει στην Λήμνο και άραξα στο κατάστρωμα ακούγοντας αγαπημένες μουσικές με θέα τον Άθω. Νωρίς το βράδυ, το πλοίο έδεσε στον κεντρικό λιμένα της Μύρινας. Βγαίνοντας από το πλοίο αντίκρυσα ένα μαύρο ντουκάτι με έναν τύπο να μου κουνάει τα χέρια, και του φωνάζω «καλά ρε Στέλιο ήρθες μέχρι εδώ;» η απάντηση άμεση, «τους φιλοξενούμενους τους καλωσορίζουμε στο νησί μας»!
Ο γνωστός Έλληνας τραγουδιστής, Στέλιος Ρόκκος, είναι και ο λόγος που βρίσκομαι στο όμορφο νησί. Δέχθηκα την πρόσκληση του, χωρίς δεύτερη κουβέντα, με σκοπό να εξερευνήσω τα παραδοσιακά χωριά, τους αρχαιολογικούς χώρους, τις παραλίες αλλά και το φαγητό του 8ου μεγαλύτερου νησιού της Ελλάδας. Από την Μύρινα οδηγήσαμε παρέα προς την παραλία Κέρος, που βρίσκεται ανάμεσα στην Χορταρόλιμνη και την Αλυκή. Μια ώρα αργότερα, βρισκόμασταν αραχτοί στο εργαστήρι ξύλου του ΣτέλιουΟ χώρος διαμορφωμένος κατάλληλα, η μυρωδιά του ξύλου έντονη. Εργαλεία, μηχανήματα, κορμοί, έργα, άλλα τελειωμένα και άλλα στην αυγή τους. Είναι γνωστό πως ο Στέλιος Ρόκκος είναι ένας καταξιωμένος γλύπτης ξύλου, μου έδειξε τις δημιουργίες του, αλλά και νέα έργα που έχει ξεκινήσει, μου εξήγησε την διαδικασία επεξεργασίας του κορμού μέχρι να αρχίσει το σμίλευμα, και πραγματικά έμεινα άφωνος και εντυπωσιασμένος!
Ένιωσα σαν μαθητευόμενος του Ηφαίστου.
Πληροφορίες : https://rockwoodbystelios.gr/
Περιήγηση.
Η άνοιξη αποτελεί την καλύτερη εποχή για να θαυμάσεις την Λήμνο, βέβαια όποια εποχή και να επιλέξετε, η εμπειρία της επίσκεψης θα είναι αξέχαστη, όμως την άνοιξη οι αγροί και οι πλαγιές των βουνών είναι καταπράσινες, οι μυρωδιές των λουλουδιών έντονες, η φύση αναγεννάτε μετά την χειμερινή περίοδο και όλα δείχνουν πιο ζωντανά!
Η Λήμνος λοιπόν, είναι γεμάτη από ομορφιές, σε κάθε γωνία της, σε κάθε οικισμό, έχει την δικής αρχιτεκτονική ενώ θα ανακαλύψετε μοναδικές εικόνες που δεν συναντώνται σε κάποιο άλλο νησί της Ελλάδας. Η περιήγηση μου ξεκινά από την πρωτεύουσα της Λήμνου, την Μύρινα. Η μικρή χερσόνησος που φιλοξενεί το επιβλητικό κάστρο της, χωρίζει στα δύο την πρωτεύουσα, από την μια πλευρά ο Ρωμέικος γυαλός με τα υπέροχα αρχοντικά, τα καφέ και τα εστιατόρια και από την άλλη το λιμάνι. Έχοντας σαν φόντο το κάστρο, το λιμάνι της Μύρινας γοητεύει τον επισκέπτη θες οι πολύχρωμες βαρκούλες και τα καϊκάκια που το ομορφαίνουν, θες τα μικρά ουζερί και καφέ, τα νεοκλασικά κτίρια αλλά και το ρολόι. Όπου και να κοιτάξεις χαμογελάς, είναι πραγματικά γαλήνια η εικόνα που αντικρύζεις! Στην Μύρινα φτάσαμε το πρωί, οπότε ξεκίνησε και η γευσιγνωσία, επέλεξα λοιπόν να δοκιμάσω μια παραδοσιακή πίτα, στριφτή με καλαθάκι Λήμνου και εν συνεχεία να απολαύσω τον καφέ μου παρέα με τον Στέλιο στο κατάστημα Ίσαλος που εδρεύει στην Ρωμέικη συνοικία. Στην παρέα προστέθηκε και ο Πάρης, κάτοικος του νησιού και φωτογράφος. Σαράντα λεπτά αργότερα ανηφορίζαμε προς το Κάστρο της Μύρινας. Ένας πλακόστρωτος δρόμος οδηγεί στην κεντρική πύλη και από εκεί στον περίβολο του μεγαλύτερου κάστρου του Αιγαίου. Στην διαδρομή ο Πάρης μου έκανε μια μίνι ξενάγηση στο ιστορικό οχυρό επισημαίνοντας πως, το βυζαντινό φρούριο κτίστηκε τον 12ο αιώνα, σε θέση που προϋπήρχε αρχαία ακρόπολη. Λόγω της στρατηγικής του θέσης υπήρξε θύμα πολλών πολιορκητών ενώ οι ζημιές που έχει υποστεί ανά τους αιώνες είναι εμφανείς. Πέραν των επισκεπτών, ζωή στο ερειπωμένο κάστρο δίνουν τα ελάφια και τα αγριοκάτσικα, αλλά δεν είδα ούτε ένα. Σύμφωνα με τον Πάρη, η καλύτερη ώρα για να επισκεφθείς το ιστορικό μνημείο είναι λίγο πριν δύσει ο ήλιος, δυστυχώς δεν είχα αυτή την πολυτέλεια, μιας και ο χρόνος μου ήταν περιορισμένος. Όμως μπορώ να το φανταστώ μιας και η θέα προς το πέλαγος ή την πόλη είναι απλά μαγευτική! Αφήνοντας πίσω μου την Μύρινα συνέχισα την περιήγηση μου προς την ενδοχώρα με σκοπό να επισκεφθώ ένα μοναδικό στον κόσμο οικοδόμημα, την εκκλησία της Παναγίας Κακαβιώτισσας. Γιατί είναι μοναδική; Γιατί είναι ξεσκέπαστη, δεν έχει στέγη, μιας και είναι κτισμένη στην εσοχή που σχηματίζει ένας εντυπωσιακός βράχος στο όρος Κάκαβος. Εικάζετε πως το εκκλησάκι το δημιούργησαν ασκητές το 1305! Για να φτάσεις εκεί ακολουθείς ένα δίκτυο χωματόδρομων (έχει ταμπέλες) και περπατάς για περίπου 30 λεπτά σε ένα πέτρινο μονοπάτι. Προσοχή οι πέτρες γλιστράνε, μην επιχειρήσετε με σαγιονάρα ή κάποιο άλλο ακατάλληλο παπούτσι και φυσικά πάρτε νεράκι, αντιηλιακό και καπελάκι.
Επιστροφή στο σκονισμένο Tenere 700 World Raid, λίγο παιχνιδάκι στο χώμα και πίσω στην άσφαλτο. Πρέπει να αναφέρω πως το οδικό δίκτυο της Λήμνου είναι πάρα πολύ καλό, ποιότητα ασφάλτου, σήμανση κλπ. Βέβαια θέλει προσοχή μιας και κυκλοφορούν κουνέλια, κατσίκια, γάτες ελάφια και λοιπά είδη. Από την Παναγία κατευθύνθηκα προς τον οικισμό Κοντιάς, τι με φέρνει εδώ; Οι εξαιρετικοί ανεμόμυλοι του, οι οποίοι έχουν ανακαινιστεί και δημιουργούν έναν απίστευτο καμβά. Τι άλλο; Τα παραδοσιακά πετρόχτιστα κτίρια που βρίσκονται διάσπαρτα στο χωριό, μάλιστα σε ένα από αυτά στεγάζεται η πινακοθήκη σύγχρονης Βαλκανικής τέχνης και τέλος η διαδρομή από την Μύρινα προς Κοντιά , περνώντας από το Πλατύ, τον όμορφο Θάνος με την ομώνυμη παραλία του αλλά και την διάσημη παραλία του νησιού, Εβγάτης ! Εγκλώβισα μερικές ψηφιακές εικόνες και συνέχισα την ανατολική μου πορεία προς Πορτιανό, Πεδινό και από εκεί πέρασα τον υδροβιότοπο και ακολούθησα έναν κακοτράχαλο χωματόδρομο με σκοπό να βρεθώ στην «πυραμίδα» ! Όπως έγραψα παραπάνω, αυτό το νησί είναι τόσο διαφορετικό από τα άλλα, αλήθεια πείτε μου, περιμένατε ποτέ πως θα βρείτε μια πυραμιδοειδή κατασκευή στην Λήμνο;
Το Κενοτάφιο της Λήμνου εδρεύει στο ακρωτήριο της Πούντας. Το 1920 περίπου πέντε χιλιάδες Κοζάκοι στρατοπέδευσαν στην περιοχή μένοντας σε σκηνές ανά οκτάδες. Δυστυχώς λόγω έλλειψης τροφής, κακουχιών αλλά και μολυσματικών ασθενειών πέθαναν 380 άτομα. Κάποιοι λένε πως προς τιμή των νεκρών οι Κοζακοι έχτισαν το περίεργο αυτό οικοδόμημα. Από την άλλη , μια μικρή ταμπέλα κοντά στο μνημείο γράφει πως το εν λόγω κτίσμα κτίστηκε το 1915 και αποτελεί σκοπιά ή έδρα πλοήγησης που χρησιμοποιούνταν κατά την διάρκεια του 1ου Π.Π. για να ελέγχουν το πέρασμα του Μούδρου. Ότι και να είναι, είναι ιδιαίτερο αλλά και περίεργο αξιοθέατο.
Επιστρέφοντας από την Πυραμίδα, θέλησα να κάνω μια στάση λίγο πριν τον υδροβιότοπο Πεδινού, στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου. Πρόκειται για ένα μικρό εκκλησάκι που βρίσκεται στην κορυφή μιας νησίδας η οποία συνδέεται με μια μικρή λωρίδα γης. Δυστυχώς είχε πάρα πολύ αέρα και δεν τα κατάφερα… θα υπάρξει σίγουρα και επόμενη φορά! Συνέχισα προς Μούδρο το παραλιακό χωριό της ανατολικής Λήμνου. Εκεί εδρεύει το κέντρο ενημέρωσης ιστορία και ναυτικής παράδοσης στην περιοχή του λιμανιού. Σε κοντινή απόσταση υπάρχουν οι παραλίες Φαναράκι και μικρό Φαναράκι. Από την καλοπέραση της βόλτας έχασα τον χρόνο, δεν κατάλαβα πότε πέρασε η ώρα, συνέχισα τον δρόμο για την αρχαία Πολιόχνη, δυστυχώς ο αρχαιολογικός χώρος ήταν κλειστός και δεν θαύμασα την αρχαία πόλη που κτίστηκε στην αυγή της νεολιθικής περιόδου!
Επιστρέφω προς το Κέρος, βρίσκομαι με τον Στέλιο και κάνουμε παρέα μια βολτούλα στην ομώνυμη Παραλία και την Χορταρόλιμνη απολαμβάνοντας τις χωμάτινες αρετές των μοτοσικλετών μας και καταλήγουμε που αλλού, στο εργαστήρι του όπου και οργανώσαμε το επερχόμενο ταξίδι του στην Τοσκάνη. Θαρρώ πως οι ωραιότερες στιγμές ενός ταξιδιού είναι ο προγραμματισμός, η οργάνωσή του…και βέβαια το πάτημα της μίζας!
Μεγάλη Τρίτη, ο καιρός κακός. Βροχή, πολύς αέρας αλλά και πολλά ακόμα αξιοθέατα να δω. Αδιάβροχα, υπομονή και πίσω στο δρόμο. Προορισμός μου ο Φάρος της Πλάκας, η Αλυκή και οι δύο εξαιρετικές αρχαίες πολιτείες, η Ηφαιστία και τα Καβείρια. Η πρόσβαση στην Αλυκή αδύνατη, θα έμενα εκεί στήλη άλατος, ήταν ένας απέραντος βάλτος! Συνέχισα προς Πλάκα, η βροχή είχε σταματήσει, μπροστά μου απλώνεται η υπέροχη παραλία της αλλά με τέτοιο καιρό δεν είναι για βουτιά. Ακολούθησα έναν χωματόδρομο που ξεκινάει στο τέλος του χωριού για να βρεθώ στην περιοχή του Φάρου. Ο πύργος του φάρου ξεπροβάλει από μακριά, ο φωτοδότης του 1912 είναι επιβλητικός, φτάνω στην είσοδο του και αντικρύζω μια μπάρα, ένα φυλάκιο, και ταμπέλες που γράφουν «στρατιωτική περιοχή». Χρήζει άδειας η επίσκεψη οπότε και επιστρέφω πίσω στην μοτοσικλέτα, σταματάω στο παλιό γερμανικό πηγάδι που ξεδιψούσε τους ναζί, ρίχνω μια ματιά στην Ίμβρο και συνεχίζω προς τον αρχαιολογικό χώρο Καβειρίου. Η διαδρομή εξαιρετική, τα σύννεφα, η μουντάδα, ο αέρας, οι αγροί, συνέθεταν ένα μοναδικό παζλ εικόνων που με συνεπήρε! Λίγο πριν τον αρχαιολογικό χώρο υπάρχει το ξενοδοχείο Καβείρια resort. Ήταν υπέροχο resort, ήταν ένα κόσμημα για το νησί. Δυστυχώς…κάτι δεν πήγε καλά και εγκαταλείφθηκε. Συνεχίζω προς τον αρχαιολογικό χώρο, νέκρα, παρκάρω το tenere πάω στην είσοδο κλειστά! Αγαπητοί φίλοι, πάντα να κοιτάτε τα ωράρια λειτουργίας, την πάτησα σαν άπειρος. Τέλος πάντων και αύριο μέρα είναι. Η βροχή άρχισε να πέφτει ξανά, οπότε και γύρισα στην βάση μου.
Αρχαίες πολεις
Ανοίγω τα μάτια, νωρίς το πρωί, ο Στέλιος είχε ήδη βγάλει βόλτα την Κούκι και τον Καρλίτο και απολάμβανε το ανοιξιάτικο πρωινό στο μπαλκόνι του, πίνω μια δόση γερή καφεΐνης και τον αποχαιρετώ, φίλε έχω πολύ πράμα σήμερα συγχώρα με!
Σήμερα η μπλε μοτοσικλετάρα θα με οδηγούσε ξανά στο ιερό των Καβειρίων και την σπηλιά του Φιλοκτήτη. Πριν όμως πέρασα από την Ηφαιστία, την αρχαία πόλη που είναι αφιερωμένη στον θεό Ήφαιστο! Μερικά χωμάτινα χιλιόμετρα με ξύπνησαν για τα καλά, τενερε και χώμα ίσων παιχνίδι, παιχνίδ! Λίγο πριν τον αρχαιολογικό χώρο ένα κοπάδι πρόβατα κόβει το διάβα μου. Μια γιαγιά, εύσωμη θα έλεγα, με κοιτάει κατάματα με άγριο βλέμμα. Σκιάχτηκα , καλημέρα σας της λέω, τίποτα, έσβησα τον κινητήρα και περίμενα απορημένος να περάσουν τα ζωντανά, μα τι της είπα; Πρώτη φορά βλέπει Τενερέ;
Φτάνω στον αρχαιολογικό χώρο οποίος άκμασε το 1300 π. Χ. και αποτελούσε την μεγαλύτερη πόλη της Λήμνου. περιπλανιέμαι και αντικρύζω το θέατρο του 4ου αιώνα π. Χ., τις αρχαίες κατοικίες και την νεκρόπολη. Μέχρι και το 2015 στον αρχαιολογικό χώρο πραγματοποιούνταν το φεστιβάλ Αρχαίας Ηφαιστίας του δήμου Λήμνου. Δεν ξέρω αν συνεχίζετε. Πάντως, τα λέμε αυτά, ωραίο μέρος είχαν βρει οι λάτρεις του Ηφαίστου! Για να δούμε όμως και τα Καβείρια.
Επιστρέφω στον κεντρικό οδικό προς Πλάκα και στρίβω αριστερά προς το απόκρημνο ακρωτήριο Χλόη που φιλοξενεί το περίφημο Ιερό.
Το ιερό ήταν αφιερωμένο στους Κάβειρους, τα παιδιά του Ηφαίστου και της νύμφης Καβειρώ. Τους δαίμονες της φωτιάς αλλά και της μεταλλουργίας, του κρασιού αλλά και της γονιμότητας! Ιδρύθηκε κάπου στον 7ο αιώνα π.Χ. Στα τελεστήρια και της αίθουσες μύησης τελούνταν τα Καβείρια Μυστήρια, τελετουργίες γίνονταν ακόμα μια μετά των πρώτων μεταχριστιανικών χρόνων! Η θρησκεία των Καβείρων συναντάται μόνο στην Λήμνο και την Σαμοθράκη. Ήταν μια μυστική θρησκεία όπου οι ιερείς με…. «θαυματουργικό» τρόπο γονιμοποιούσαν τις άτεκνες γυναίκες.
Ακολουθώντας τις ταμπέλες προς την σπηλιά του Φιλοκτήτη, βρέθηκα στην φουρτουνιασμένη ακροθαλασσιά, η πρόσβαση στην σπηλιά ήταν αδύνατη, κύματα, αέρας και ολισθηρότητα μου στέρησαν την ..φωτογραφία. Λέγεται λοιπόν πως στην εντυπωσιακή σπηλιά κρύβονταν ο ήρωας της Ιλιάδας, Φιλοκτήτης.
Γρήγορα καβαλάω την Yamaha Tenere 700 world raid Και κατευθύνομαι προς Κότσινα, ένα μικρό οικισμό γνωστό για την Μαρούλα του! Ένα άγαλμα που απεικονίζει την κόρη σημαντικού παράγοντα του νησιού, η οποία ύψωσε την σπάθα της ενάντια των τούρκων! Απόλαυσα την θέα παρέα με τον φαντάρο που φυλά σκοπιά και βουρ… για Φαρακλό!
Προσπερνάω τα χωριά Ατσική, Προπούλι και κατευθύνομαι βόρεια προς το γεωλογικό πάρκο Φαλακρού αλλά και την ομώνυμη παραλία. Ένας ακόμα χωματόδρομος με κάνει και χαμογελώ. Μετά από ατελείωτες πλαγιολισθήσεις, φτάνω στο πάρκο. Τοπίο εξωγήινο, δεν έχω ξανά δει κάτι τέτοιο. Εδώ συναντήθηκε η λάβα με την θάλασσα και το αποτέλεσμα είναι άκρως καλλιτεχνικό. Παρατηρώ αποχρώσεις του κίτρινου χρώματος, λάβας και σχηματισμών που μοιάζουν με μπάλες, οι ντόπιοι τις αποκαλούν «φραγκοκέφαλα». Πήρα τις εικόνες μου και συνέχισα για την περιήγηση μου. Στην διαδρομή βρέθηκα με τον Πάρη ο οποίος προθυμοποιήθηκε να με ξεναγήσει σε ένα σπάνιο τόπο που προσελκύει τους περισσότερους τουρίστες στο νησί.
Όπως είπαμε στο νησί φυσάει, δεν είναι τυχαίο πως ένα από τα παλαιά ονόματα της Λήμνου είναι Ανεμόεσσα. Στα βόρεια λοιπόν του νησιού, κοντά στο χωριό Κατάλακος βρίσκεται το πιο ιδιαίτερο και σπάνιο για τα ..Ευρωπαϊκά δεδομένα μέρος. Οι Παχιές Άμδες, ή αλλιώς Αμμοθίνες. Πρόκειται για λόφους άμμου που απλώνονται σε μια έκταση 70 στρεμμάτων οι οποίοι έχουν δημιουργηθεί από τους βόρειους ανέμους οι οποίοι μεταφέρουν την άμμο αλλά και ανασχηματίζουν την μορφή αυτών. Ομολογώ πως αν και έχω επισκεφθεί πολλές φορές την Έρημο Σαχάρα, το εγχώριο φαινόμενο με εντυπωσίασε περισσότερο. Η φωτογραφική μηχανή πήρε φωτιά και το καλύτερο, απόλαυσα το μέρος μόνος χωρίς τις ορδές των τουριστών. Στην συνέχεια οδηγήσαμε τις μοτοσικλέτες μας προς την παραλία Γομάτι, όπου θα είδαμε και το άρμα Μ24 του 2ου παγκοσμίου πολέμου και επιστρέψαμε στην πρωτεύουσα του νησιού μέσω των χωριών Σάρδες, Κόρνος, Κάσπακας με την υπέροχη παραλία του «Αγίου Ιωάννη», σταματήσαμε για λίγο στην παραλία «Ρηχά νερά» και καταλήξαμε στην παραλία του Ρωμέικου γυαλού στο καφέ του Καραγκιόζη, σε ένα από τα πιο ατμοσφαιρικά καταστήματα που έχω επισκεφθεί. Έκλεισα την περιήγηση μου στην εκπληκτική Λήμνο δοκιμάζοντας μερικές ακόμα γεύσεις από την τοπική γαστρονομία, φλωμάρια, σαμσάδες και κατημέρια, αποχαιρέτησα τους νέους φίλους μου και μπήκα στο πλοίο για την Καβάλα γεμάτος υπέροχες εικόνες από έναν τόπο αστείρευτης ομορφιάς.
Η Λήμνος είναι μια αποκάλυψη, καθ΄ όλη την διάρκεια της ακτοπλοϊκής μετάβασής μου στην Καβάλα σκεφτόμουν πως σύντομα πρέπει να βρεθώ στην υπέροχη 8η για να απολαύσω τον ήλιο, τις παραλίες, το φαγητό αλλά και την γαλήνη που προσφέρει απλόχερα αυτός ο τόπος.
Στέλιο, Λελέ, Παναγιώτη, Πάρη σας ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ για την φιλοξενία και την περιήγηση.
