Η δημιουργία του XSR900 GP πέρασε από αρκετές δυσκολίες. Πρώτα ήταν η πανδημία και μετά η προσπάθεια να πειστεί το οικονομικό τμήμα της Yamaha. Σε μια εποχή που τα περιθώρια κέρδους είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση, ο εξοπλισμός ενός υπάρχοντος μοντέλου με αρκετά περίπλοκα πλαστικά, πολλές "περιττές" λεπτομέρειες κι ένα χρωματικό μοτίβο σχεδόν βαμμένο στο χέρι είναι ιδέες που εύκολα απορρίπτονται από τους κουστουμάτους.

Αλλά να που έγινε τελικώς. Και όταν το πρωτοείδα από κοντά πείστηκα πολύ πιο γρήγορα απ' όταν είχαν εμφανιστεί οι πρώτες φωτογραφίες στα εισερχόμενα της ηλεκτρονικής μου αλληλογραφίας. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι οι καθρέφτες είναι λίγο εκτός κλίματος, αλλά ας μη διϋλίζω τον κώνωπα.

Κοιτώντας το από πίσω σε γωνία τριών τετάρτων πιστεύω πως το σχέδιο του φέρινγκ είναι εξαιρετικά πετυχημένο, ακόμη και με την οθόνη TFT στην οποία από μακριά βλέπεις μόνο ένα στρογγυλό στροφόμετρο. Το μόνο που λείπει είναι ο χαρακτηριστικός δίχρονος ήχος.

Όπως επιτάσσει το σλόγκαν "Masters of Torque", εδώ δε χρειάζεται να ψάχνετε για το ωφέλιμο εύρος ισχύος, πόσω μάλλον να το τρέμετε - όπως κάποτε ο κύριος Lawson και οι αντίπαλοί του. Και, όπου είναι απαραίτητο, έχετε ένα εξαιρετικό quickshifter ως χείρα βοήθειας.

Η μόνη διαφορά σε σύγκριση στον κινητήρα σε σχέση με τα γυμνά XSR και MT-09 είναι ότι οι εδράσεις του στο πλαίσιο έγιναν ελαφρώς πιο άκαμπτες. Έχετε επίσης τρεις λειτουργίες οδήγησης (Rain, Road, Sport) συν δύο custom για να φτιάξετε τους προσωπικούς σας συνδυασμούς με τις παραμέτρους των cornering traction control και ABS, καθώς και των wheelie control και φρένου κινητήρα. Μπορείτε να τα ρυθμίσετε μέσω της εφαρμογής MyRide από το τηλέφωνό σας όπου και όποτε θέλετε.

Οι αναρτήσεις της KYB είναι πλήρως ρυθμιζόμενες, συμπεριλαμβάνοντας και αργή-γρήγορη απόσβεση συμπίεσης. Η ακτινική τρόμπα 61 mm και τα ελαφρώς πιο στενά σωληνάκια φρένων μπροστά σημαίνουν ότι το φρένο δαγκώνει λίγο πιο ισχυρά.

Στην πάνω τιμονόπλακα πλέον εδράζουν κλιπόν που φέρνουν τα χέρια 10 εκατοστά (100 mm) χαμηλότερα από το τιμόνι του XSR900, ενώ σέλα έρχεται ελαφρώς ψηλότερα για ν' αντισταθμίσει τα ψηλότερα και πιο πίσω τοποθετημένα μαρσπιέ αναβάτη. Όλα αυτά δημιουργούν μια δραστικά διαφορετική θέση οδήγησης.

Καθώς κάθομαι για πρώτη φορά στη σέλα του XSR900 GP σκέφτομαι πως αυτό το φέρινγκ και το ρετρό στροφόμετρο στην οθόνη έχουν πραγματικά μιαν αίσθηση δεκαετίας 1980-90. Την εποχή που ως έφηβος ακολουθούσα μανιωδώς το GP500 και ονειρευόμουν τις αγωνιστικές μοτοσυκλέτες εκείνης της εποχής. Τώρα μοιάζει σα να εκπληρώνεται μια παιδική ευχή.

Καταπνίγω την επιθυμία να σπρώξω το XSR για να πάρει μπροστά - όπως ήταν σύνηθες στις εκκινήσεις των GP μέχρι τη δεκαετία του 1980 - και πατώ τη μίζα. Στην αριστερή πλευρά του τιμονιού παίζω για λίγο με το εύχρηστο joystick (ευτυχώς το περιστροφικό κουμπί που έβαζε η Yamaha στο παρελθόν έχει μείνει εκεί, στο παρελθόν), αλλά εκτός από το εύχρηστο σύστημα πλοήγησης που μπορεί να εμφανιστεί στην οθόνη μέσω κινητού τηλεφώνου, καμιά επιλογή εμφάνισης δεν είναι καλύτερη από αυτό το "αναλογικό" στροφόμετρο.

Η θέση οδήγησης είναι ξεκάθαρα σπορ. Όχι τόσο όσο λ.χ. το R7, αλλά αρκετά ώστε να χρειάζομαι ν' ανακουφίσω τους καρπούς μου μετά από λίγα μόλις χιλιόμετρα σε αρκετά πυκνή κίνηση στηρίζοντας το αριστερό χέρι στο ρεζερβουάρ. Φέρνει πίσω πολλές αναμνήσεις από τις πρώτες μου βόλτες με τις σπορ μοτοσυκλέτες της δεκαετίας του '90. Το γεγονός ότι μετά από μισή μέρα οδήγησης ένιωθα και τον λαιμό μου πιασμένο σε κάθε διασταύρωση θα το χαρακτήριζα περισσότερο ως "χαρούμενη ανάμνηση" παρά ως αρνητικό για το Yamaha XSR900 GP.

Τα κλιπόν δίνουν στα χέρια ένα αρκετά φαρδύ "τιμόνι" και αυτό κάνει την οδήγηση πιο ομαλή, δεν έχει πάντως τον μοχλό που προσφέρει το τιμόνι του MT-09. Παρεμπιπτόντως, σκέφτομαι πόσος καιρός έχει περάσει από την τελευταία φορά που οδήγησα σε δημόσιους δρόμους με ολόσωμα δέρματα. Τόσα ώστε να μη θυμάμαι πόσα. Πού είναι οι μέρες που είχα μόνο ολόσωμη φόρμα και αδιάβροχο στη γκαρνταρόμπα μου και προσπαθούσα να ξύσω γόνατο σε κάθε βόλτα;

Ο τρικύλινδρος κινητήρας της Yamaha είναι χορτάτος από επαίνους. Οι 119 ίπποι του επαρκούν για κάθε επιθυμία καθώς τον κρατώ στη Sport Mode όλη μέρα. Αυτή είναι η φύση αυτού του θηρίου. Το πλαίσιο έχει καλύτερη αίσθηση από όλα τα MT-09 που έχω οδηγήσει (το καινούργιο MT-09 ωστόσο όχι ακόμα), αν και το πίσω μέρος ίσως θέλει λίγη περισσότερη προφόρτιση και λιγότερη απόσβεση επαναφοράς.

Οδηγώντας στην υπέροχη πίστα του Estoril τα S23 δείχνουν επίσης την καλύτερή τους πλευρά. Γόνατο κάτω κυριολεκτικά από την πρώτη στροφή χωρίς κανέναν φόβο.

Συζητώ για λίγο με τον Niall Mackenzie, τον Σκωτσέζο που αγωνίστηκε με ένα Marlboro YZR500 ως εργοστασιακός αναβάτης το 1989. Τον ρωτώ αν το XSR έχει κάποια στοιχεία που να είναι καλύτερα από το YZR της εποχής του: "Λοιπόν, πρώτα απ' όλα τα λάστιχα, είναι καλύτερα από τα σλικ του παρελθόντος. Τα φρένα είναι πολύ πιο δυνατά και οι αναρτήσεις επίσης καλύτερες από τις Öhlins που τότε ήταν η απόλυτη κορυφή. Το YZR είναι φυσικά πιο γρήγορο με 160 ίππους σε 120 κιλά, αλλά φοβόσουν για τη ζωή σου στην έξοδο από κάθε στροφή. Το XSR είναι πολύ πιο ευκολοδήγητο και περιβάλλεται από ένα ηλεκτρονικό δίχτυ ασφαλείας που εκείνη την εποχή μόνο ο Μπακ Ρότζερς θα μπορούσε να έχει. Στο YZR η μόνη ασφάλεια που είχα ήταν ο δεξιός μου καρπός, ο συμπλέκτης σε απόλυτη ανάγκη και περιστασιακά οι αχυρόμπαλες…"

Δυστυχώς, οι πορτογαλικοί δρόμοι δε συνεργάστηκαν μαζί μας όσον αφορά την κίνηση, τα δημόσια έργα και την ποιότητα της ασφάλτου για να κάνουν τη διαδρομή αξέχαστη. Είναι λίγο λυπηρό, αλλά αν μη τι άλλο ενθαρρύνει πνευματικές αναδρομές σε περασμένες εποχές που οι αγωνιστικές των GP έκαναν το αίμα να βράζει, τόσο οδηγικώς όσο και με την πανέμορφη εμφάνισή τους. Εκείνες τις εποχές που φορούσες τα δέρματά σου και δε σταματούσες παρά μόνο για να καπνίσεις ένα Marlboro, ούτε για κάμερες ταχύτητας ούτε λόγω κυκλοφοριακής συμφόρησης.

Αυτό κάνει το XSR900 GP, είτε είμαι καθισμένος στη σέλα του ή απλά κοιτάζοντάς το από απόσταση. Κάνει το αίμα να κοχλάζει.

Τεχνικά Χαρακτηριστικά