Και κυρίως, ποιος θα πίστευε ότι η Harley-Davidson, η ταγμένη αμερικάνικη εταιρία στις custom / cruiser μοτοσυκλέτες, θα έφτιαχνε μία μοτοσυκλέτα τόσο παιχνιδιάρα, αλανιάρα, τόσο απολαυστική που μπορεί να απογειώσει τις αισθήσεις!
Στροφή 180 μοιρών και πάμε ξανά: Βγάζουμε το δερμάτινο καπέλο, το γιλέκο με τα ραφτά λογότυπα, τις αλυσίδες με το πορτοφόλι από την τσέπη, τις ξετάπωτες εξατμίσεις και τα στερεοφωνικά. Αφήνουμε στην άκρη τις ανέσεις για χιλιομετρικές αποστάσεις, τον ανεμοθώρακα και τα μαρσπιέ για άραγμα στα ταξίδια, και φυσικά, τον ήχο του θηριώδους V2.
Και... πάμε στην πρίζα!
Η παρουσίαση των νέων μοντέλων Softail της Harley-Davidson στην Ισπανία, στην Andalucia, έμελλε να τελειώσει καλύτερα απ' ότι θα περίμενε κανείς. Έπειτα από δύο μέρες στην σέλα των βαριών και νωχελικών Softail, θα παίρναμε μία γεύση - και τι γεύση! - από το ηλεκτρικό LiveWire.
"Ζήσε δραστήρια" λέει. αλλά που να το περιμένεις πόσο δραστήρια. Οπτικά, είναι μία κανονική naked μοτοσυκλέτα, πανέμορφη, ειδικά στο πράσινο - χρυσαφί χρώμα, ή στο μαύρο, που τονίζει τις γραμμές. Το μόνο που ξεχωρίζει, είναι ο ηλεκτροκινητήρας, σε κοινή θέα. Ένα τεράστιο μαύρο πράγμα, που δεν ξέρεις τι έχει μέσα, αφού δείχνει απλά σαν ένα κέλυφος που άγνωστο τι κρύβει. Όμως πάλλεται, κάτι εκεί μέσα είναι "ζωντανό".
Ανοίγεις τον διακόπτη, ανοίγεις το run/off στους ίδιους διακόπτες που φορούν και τα Softail, και όταν πατάς την μίζα, απλά ενεργοποιείς το κύκλωμα. Αυτή τη στιγμή, αν ανοίξεις το γκάζι, η μοτοσυκλέτα θα φύγει, οπότε χρειάζεται προσοχή. Παιχνίδια του στυλ, ''να γκαζώσω λίγο με νεκρά'', δεν υπάρχουν, μιας και νεκρά δεν υπάρχει. Υπάρχει μόνο μία σχέση, και αν ανοίξεις το γκάζι, απλά θα καρφωθείς απέναντι.
Ξεκινάμε. ''Ωραία τσουλάει αυτό, σαν το πατίνι του γιού μου!'', και με το που ανοίγω λίγο παραπάνω το γκάζι, πάω να φύγω πίσω και το LiveWire παραλίγο να φύγει μόνο του! Παναγία μου, τι απόκριση είναι αυτή! Μέσα στην πόλη, παίζω λίγο με το γκάζι, νιώθω ότι το πράγμα δεν αστειεύεται. Τα 105 άλογα είναι διαθέσιμα ''χτες'', πριν καν τολμήσω να γυρίσω το γκριπ. Στις ανηφορικές στροφές από την Antequera, του τα χώνω ελαφρώς, και νιώθω τον πίσω τροχό να σπινάρει και να μένει στην θέση του, χάρη στο Traction Control.
Ωπα!
Βγαίνουμε σε ορεινή διαδρομή, με συνεχείς στροφές, εναλλαγές υψομετρικών με χασίματα, πολλά φρένα, πολλές επιταχύνσεις. Του τα χώνω, ακολουθώ τον πλοηγό από κοντά, καταλαβαίνει κι αυτός ότι θέλω να ανοίξω, και πλακώνεται. Από στροφή σε στροφή, εκτινάσσομαι κυριολεκτικά και ίσα που προλαβαίνω να το φρενάρω! Κοιτάω το κοντέρ, πάω πάνω από 120χ.α.ω. σε ΠΟΛΥ κλειστή διαδρομή, δεν το πιστεύω ότι αυτό το ΠΡΑΓΜΑ πάει έτσι. Εκεί που φρέναρα με ένα δάκτυλο, βάζω και δεύτερο στην μανέτα για να το κουμαντάρω πιο εύκολα, αφού δεν υπάρχει φρένο από τον κινητήρα, και πραγματικά με ζορίζει να το σταματήσω στην γρήγορη οδήγηση - όπως έχεις μάθει. Κατεβάσματα σχέσεων δεν υπάρχουν προφανώς, και απλά βασίζομαι στα φρένα. Που δεν κουράζονται, δουλεύουν ακούραστα, απλά θέλει συνήθεια να ξέρεις ότι βασίζεσαι μόνο σε αυτά. Είναι της Brembo άλλωστε, με δίσκους 300mm, με ακτινικές δαγκάνες τεσσάρων εμβόλων για μπροστά.
Στρίβω πλαγιασμένος σε κλειστές ανηφορικές στροφές, το χουφτώνω και πάει να γλιστρήσει, αλλά τελικά επιταχύνει σαν σφαίρα μπροστά! Κρατιέμαι πάνω του, δεν χορταίνω την επιτάχυνση μέχρι τα 100χ.α.ω., όπου πιστεύω ότι έρχεται η ώρα να τελειώσει. Αμ δε. Στα 100 επιταχύνει σαν διάολος, εκεί ακριβώς που περίμενα να κάνει κοιλιά! Η επιτάχυνση με κάνει να φωνάζω μέσα από το κράνος και να μην το πιστεύω! Έχω μπροστά μου ανοιχτό εσάκι, κατηφορικό, με χάσιμο κάπου στην μέση, και μετά δεξιά στροφή που άγνωστο τι κρύβει. Του τα χώνω, και προλαβαίνω να δω 170χ.α.ω. σε μία διαδρομή που με κανονική μοτοσυκλέτα, απλά θα επιτάχυνα και θα μάζευα χιλιόμετρα, όχι όμως τόσο γρήγορα, όχι τόσα πολλά.
Σύγκριση δεν υπάρχει άλλωστε. Όσα κυβικά και να έχεις, αυτή την επιτάχυνση που έχει το τo LiveWire, δεν την πετυχαίνεις που να χτυπιέσαι! Μου έρχεται στο μυαλό το KTM 1290 Super Duke R μόνο, με την σφαλιάρα στην επιτάχυνση και τα 180 άλογα, αλλά πραγματικά δεν είμαι σίγουρος ότι σε επιτάχυνση μπορεί να σταθεί δίπλα του.
Επιστροφή στην διαφορετικότητα
Φτάνουμε στο τέλος της διαδρομής, για να επιστρέψουμε προς τα πίσω, και πονάνε τα χέρια μου. Στηριζόμουν στο τιμόνι, πίεζα στα όρια και η μοτοσυκλέτα δεν κούνησε ποτέ. Τα ελαστικά της Michelin, Scorcher Sport δεν γλίστρησαν ποτέ. Οι αναρτήσεις της Showa μπροστά, 43mm και το αμορτισέρ της ίδιας εταιρίας, που είναι πλήρως ρυθμιζόμενα, δεν με τίναξαν ποτέ. Ήταν σταθερότατο, δεν με φόβισε, και αυτό, μάλλον είναι εκφοβιστικό!
Παίρνω μία ανάσα μέχρι να έρθουν οι άλλοι, ο ρυθμός άλλωστε ήταν εξοντωτικός. Ξέρω ότι έχω στην διάθεση μου τέσσερα Riding Modes, τα Sport, Range για μέγιστη αυτονομία, Rain και Custom, τα οποία δοκίμασα στην αρχή της βόλτας, με ανάλογη χαρτογράφηση το κάθε ένα. Προτίμησα το Sport, για... ευνόητους λόγους!
Έχοντας Cornering ABS, Slip Control για έλεγχο στο κλείσιμο του γκαζιού, νιώθω μία ασφάλεια. Και επειδή την νιώθω, βγάζω το Traction Control, για να δω τι μπορώ να ελέγξω. Και το πράγμα, κάνει σούζα χαλαρά! Θέλει απλά να βρεις το σημείο που θα ανοίξεις το γκάζι πάνω στην επιτάχυνση, για να σηκωθεί και να στηθεί -όχι όμως για πολύ- η αλήθεια είναι ότι δεν είχα το χρόνο να κάνω κάτι τέτοιο.
Κι έτσι, ρίχτηκα στην ''μάχη'' της επιστροφής. Το γκάζι στο τέρμα ξανά, οριακά φρένα, ο πίσω τροχός να σπινάρει πλέον στις εξόδους βγάζοντας ήχο από το ελαστικό.
Χαλαρώνω λίγο, απολαμβάνω την βόλτα σε πιο χαλαρό ρυθμό, συνειδητοποιώ πως είμαι ένα με την φύση, δεν ακούω τίποτα, εστιάζω στο τοπίο. Σταματάω, περνάει ένας με ένα μηχανάκι και σκέφτομαι, ''πω ρε φίλε, τι φασαρία είναι αυτή τώρα'', και καπάκι, ''μήπως το LiveWire είναι ντεκαβλέ χωρίς ήχο;''. Όχι, δεν μου έλειψε καθόλου ο ήχος, μιας και το είδα σαν ένα νέο κάστρο για κατάκτηση. Ίσα - ίσα, θα έλεγα ότι απόλαυσα να ακούω τον ήχο από τα φρένα, από τα λάστιχα, από τις αναρτήσεις, αυτές τις μικρές λειτουργίες που δεν ακούς όταν οδηγείς μοτοσυκλέτα με κινητήρα.
Ένιωσα να ''ακούω'' την άσφαλτο που την πίεζα, να είμαι ''ένα'' με την μοτοσυκλέτα, και όχι ένας αναβάτης χωρίς θόρυβο, πάνω από την μοτοσυκλέτα που κάνει θόρυβο.
Σοκ και δέος!
Έπαθα σοκ με αυτή την εμπειρία! Φτάνοντας πίσω, διαπιστώνω ότι για τα 50 χιλιόμετρα απόλαυσης στο στροφιλίκι με τέρμα γκάζι, ''έκαψα'' 50% της μπαταρίας. Στο τέρμα γκάζι, ''καίει'' 1% στο χιλιόμετρο. Ενημερώθηκα πως με σταθερή ταχύτητα στα 120-130, ξεπερνάει τα 200 χιλιόμετρα, ενώ αν ανοιγοκλείνεις το γκάζι σε επαρχιακή οδό ενεργοποιώντας την φόρτιση, ξεπερνάς 250 χιλιόμετρα αυτονομίας.
Not Bad, μόνο που ακόμη, τα συστήματα φόρτισης στην χώρα μας, απλά δεν υπάρχουν. Με τον φορτιστή της Harley-Davidson, φορτίζεις στο 100% σε 1,5 ώρα. Με τον απλό σπιτιού, σε 8 ώρες.
35.000 ευρώ αναμένεται να φτάσει η τιμή του στην Ελλάδα. Ένα είναι σίγουρο: θα την έπαιρνα, όχι μόνο για τη συλλογή, όπως κάποιες μοτοσυκλέτες, αλλά για τη μοναδικότητα της απόδοσης και του συνόλου οδηγικά! Και τέλος; Είναι απίστευτο το ότι κάτι που ουσιαστικά θα περιμέναμε να δούμε από κάποιο ιαπωνικό εργοστάσιο, το είδαμε από τη Harley-Davidson. Αλλάζουν οι εποχές!
