Με μια BMW F 850 GS αποφάσισα να ακολουθήσω όλη την υδάτινη πορεία του Βόλγα, από τις εκβολές ως τις πηγές του. Το οδοιπορικό “Volga Route” έμελλε να είναι ένα ταξίδι αναζήτησης και εξερεύνησης στη γεωγραφική καρδιά της Ρωσίας, με αφετηρία την ρωσική πόλη Astrakhan (Κασπία Θάλασσα) και τερματισμό στην περιοχή Valdai Hills (Δυτική Ρωσία).
Επτά παραποτάμια αστικά κέντρα της Ρωσίας (Αστραχάν, Βόλγογκραντ, Σαράτοφ, Σαμάρα, Καζάν, Νίζνι Νοβορορόντ, Γιάροσλαβλ) θα αποτελέσουν τις στάσεις μου καθοδόν προς τις πηγές του, ενώ η Τουρκία και η Γεωργία θα φιλοξενούσαν την πορεία μου προς τις εκβολές του Βόλγα. Μιλάμε για μια εναλλακτική δίτροχη περιπλάνηση στα μετόπισθεν του ρωσο-ουκρανικού πολεμικού μετώπου – το timing του ταξιδιού δεν είναι σίγουρα το ιδανικότερο. Πάμε λοιπόν Ρωσία…
Τουρκία – Τοπική καθημερινότητα
Για ακόμα μια φορά, το διπλό ακτοπλοϊκό δρομολόγιο Πειραιάς–Χίος & Χίος–Τσεσμέ σηματοδότησε την αρχή ενός δίτροχου ταξιδιού – “copy paste” λοιπόν το ξεκίνημα του “Volga Route”. Αποβίβαση στην Τουρκία, η οποία θα αποτελούσε ένα γρήγορο οδικό πέρασμα στην πορεία μου προς τον Καύκασο, απ’ όπου θα επιχειρούσα κατόπιν την είσοδό μου στην Ρωσία.
Αυτός ήταν άλλωστε ο λόγος που δεν αναλώθηκα σε πολλές στάσεις και περιπλανήσεις εντός της τουρκικής επικράτειας. Αυτή την φορά δεν επισκέφθηκα αρχαιολογικούς χώρους και προβεβλημένα τουριστικά αξιοθέατα, αλλά επικεντρώθηκα περισσότερο στην επαφή με το ντόπιο στοιχείο και την γνωριμία με την καθημερινότητά των κατοίκων.
Με το διαβατήριο σφραγισμένο και το βλέμμα στραμμένο ανατολικά, πάτησα λοιπόν μίζα και ξεκίνησα. Στα χωριά επισκεπτόμουν τον χώρο της αγοράς, εκεί που οι αγρότες διαλαλούσαν την πραμάτεια τους. Περπατούσα στους μαχαλάδες επαρχιακών κωμοπόλεων και χαιρετούσα τις νοικοκυρές που σκούπιζαν τις αυλές των χαμηλών κεραμόσκεπων σπιτιών τους. Έπινα τον πρωινό καφέ μου σε υπαίθρια καφενεία συντροφιά με παρέες καλοσυνάτων γερόντων που ρωτούσαν την καταγωγή.
Στα 1.620 χλμ. που διέτρεξε η BMW F 850 G στους δρόμους της γείτονας χώρας (Cesme, Ankara, Samsun, Trabzon, Hope), η πρωτεύουσα Άγκυρα και η Σαμψούντα του Εύξεινου Πόντου ανάλαβαν να με κοιμήσουν, ενώ χάρη στις ιδανικές καιρικές συνθήκες και στη χαμηλή τιμή της βενζίνης (1,20 Ευρώ/λτ), είχα μονίμως «ζωγραφισμένο) ένα τεραστιο χαμόγελο μέσα στο κράνος.
Γεωργία – Η καλλονή της Υπερκαυκασίας
Η είσοδός μου στην Γεωργία υπήρξε αρκετά επεισοδιακή και κόστισε 90 Ευρώ! Ήταν το ποσό που αντιστοιχούσε σε δυο τροχαίες παραβάσεις που έκανα το 2019, όταν είχα βρεθεί στην καυκάσια χώρα. Τώρα, για να μπω στην Γεωργία έπρεπε να τις πληρώσω, αλλιώς η συνοριακή μπάρα δεν άνοιγε! Κανείς τελικά δεν γλιτώνει από τα κομπιούτερ! Τι να κάνω λοιπόν, τα ακούμπησα.
Μόλις 16 χλμ. από την συνοριακή γραμμή με καλωσόρισε στη Γεωργία η παραθαλάσσια πόλη Batumi – επιβεβλημένη ήταν μια σύντομη στάση για καφέ στη πόλη της Μήδειας και των Αργοναυτών. Και αφού με χάιδεψε απαλά στο πρόσωπο με την αλμύρα του ο Εύξεινος Πόντος, ξεκίνησα την πορεία μου με προορισμό την πρωτεύουσα Τιφλίδα.
Η διαδρομή Μπατούμι–Τιφλίδα (406 χλμ.) με εξόντωσε – μιλάμε για 7 ώρες “πολέμου”! Μεγάλο μέρος της διαδρομής ήταν ένα απέραντο εργοτάξιο, οι Γεωργιανοί οδηγοί αρκετά απρόβλεπτοι και επικίνδυνοι, ενώ σε πολλές περιπτώσεις η ουρά των αυτοκινήτων που είχα να προσπεράσω έμοιαζε μ’ ένα ατελείωτο μεταλικό “φίδι”.
Ήταν ένας έρωτας κεραυνοβόλος, που ξεκίνησε με την πρώτη κιόλας ματιά–βόλτα. Απρόσμενα κομψή και ρομαντική, γεμάτη κρυφές χάρες και δίχως περιττά φτιαξίδια, με καθήλωσε με την απλότητά της. Ο λόγος για την Τιφλίδα, την απαστράπτουσα καλλονή της Υπερκαυκασίας, που με καρτερούσε στην στενή κοιλάδα του ποταμού Mtkvari.
Ανακάλυψα την καρδιά και την ψυχή της γεωργιανής πρωτεύουσας στις παλιές –ευρω-ασιατικής αρχιτεκτονικής– κατοικίες της με τα ξύλινα μπαλκόνια, στις πετρόκτιστες μεσαιωνικές εκκλησίες, στις παραδοσιακές ανατολίτικες αγορές, στα γεροδεμένα κάστρα, στα παρόχθια café και στις μοντέρνες γέφυρές της. Για να απολαύσω ένα αποκαλυπτικό πανόραμα της πόλης χρησιμοποίησα φυσικά το τελεφερίκ, ενώ χαλαρωτικές ήταν οι βόλτες δίπλα στην κοίτη του ποταμού Mtkvari. Για μένα, η ανεξάντλητη και ζωντανή Τιφλίδα ήταν –και είναι– ένας έρωτας μεγάλος.
Βόρεια της γεωργιανής μητρόπολης ορθωνόταν η καταπράσινη οροσειρά του Καυκάσου. Είχε φτάσει η ώρα να σκαρφαλώσω στην τραχιά κορμοστασιά του και να περάσω στην Ρωσία. Γεμάτος ανυπομονησία ήμουν έτοιμος να εισβάλω στην χώρα του Βόλγα και να υλοποιήσω το ταξιδιωτικό όραμα “Volga Route”.
