Όλοι γνωρίζουν ότι ο μέσος όρος ηλικίας των αγοραστών νέων μοτοσυκλετών έχει ανέβει σε ανησυχητικά υψηλά επίπεδα, κάτι που ανάμεσα στα άλλα μειώνει τον ωφέλιμο συνολικό χρόνο ενασχόλησης κάθε ατόμου με τη μοτοσυκλέτα και επομένως τον αριθμό των μοτοσυκλετών που θα αγοράσει στη ζωή του.

Αυτός είναι και ο λόγος που ακόμα και παραδοσιακές εταιρίες παραγωγής ακριβών μοτοσυκλετών, κάνουν ό,τι είναι δυνατό ώστε να παρουσιάσουν ένα χαμηλής τιμής entry level μοντέλο που θα εξοικειώσει μικρότερης ηλικίας πελάτες με τη φίρμα, με την προοπτική της ανόδου τους αργότερα στα fullscale μοντέλα της. Start them young που που θα έλεγε και ο κλασικός Αγγλοσάξωνας.

Η αιχμή του δόρατος

Στη Harley Davidson, παραδοσιακά τέτοιου είδους προσπάθειες συνδυάζονται με την κατασκευή ενός μοντέλου που θα συνδέσει τη φίρμα στο μυαλό των νεώτερων οπαδών της, με τους αγώνες. Το ρόλο αυτόν έχουν αναλάβει για την Αμερικάνικη φίρμα μοντέλα όπως  οι V-Rod, αλλά πάντα καλύτερα αποτελέσματα επιτύγχανε το κλασικό Sportster που είχε τις ίδιες ιδιότητες με τα μεγάλα, όσον αφορά τη μετατρεψιμότητα με χιλιάδες τρόπους αλλά και τον ήχο της εξάτμισης του αερόψυκτου Evolution.

H Street Rod είναι λοιπόν, εκτός από την αιχμή του δόρατος της Αμερικάνικης φίρμας για το νεαρότερο κοινό που κινείται βασικά στον αστικό ιστό, η μοτοσυκλέτα που θα ακολουθήσει και θα αναδείξει την αγωνιστική προσπάθεια της Harley Davidson στο flat track αλλά και το dragster. 

Tώρα που το παιχνίδι του flat track παίζεται με υδρόψυκτους κινητήρες που -στη racing κατηγορία- δεν μπορούν να ξεπερνούν τα 750 κ.εκ., τα Sportster είναι εκτός παιχνιδιού και "παίζουν" μόνο στις support κατηγορίες που ονομάζονται hooligan. Ήδη λοιπόν στις οβάλ πίστες (αλλά και σε ευθείες dragster στην κατηγορία Pro Stock) μπορούμε να δούμε μερικές αγριεμένες Street Rod με τις απαραίτητες – πολλές – μετατροπές που τους επιτρέπουν να είναι συναγωνίσιμες. Η πρώτη νίκη στο Εθνικό πρωτάθλημα Dragster των ΗΠΑ έχει ήδη έρθει.

Προφανώς αν τέτοιες επιτυχίες γίνουν περισσότερες στους στίβους αυτούς, θα δούμε σίγουρα και κάποια κούκλα replica της αγωνιστικής, γιατί πάντα τέτοιες επιτυχίες επιτρέπουν σε μια εταιρεία να κεφαλαιοποιήσει με τον καλύτερο τρόπο την αγωνιστική της προσπάθεια.

Άλλωστε, η εταιρεία έχει εκφραστεί σαφέστατα για τα σχέδιά της: Περιμένουμε μια σειρά από πολλά νέα μοντέλα τα επόμενα χρόνια, που θα σηματοδοτήσουν ένα εντελώς νέο πρόσωπο, όχι λιγότερο ή περισσότερο Αμερικάνικο, αλλά σίγουρα διαφορετικό από αυτό που μας προσφερόταν μέχρι τώρα με την απλή εξέλιξη 6-7 διαχρονικών μοντέλων. Κι αυτό προφανώς θα περιλαμβάνει αγωνιστικές ρέπλικες αλλά και street μοντέλα για την άλωση της Γηραιάς Ηπείρου, κάτι που πάντα αποτελούσε επιδίωξη της Αμερικάνικης φίρμας. Η εμπορική πορεία αλλά και ο τρόπος που θα μετατραπεί από τους Ευρωπαίουςcustomizers θα δώσει και το στίγμα για τη μετέπειτα πορεία που θα ακολουθήσει ο σχεδιασμός της Street Rod και των συγγενικών μοντέλων που λογικά θα την ακολουθήσουν.

Σύγχρονη, χωρίς να ξεχνά τις ρίζες της

 Όλα τα παραπάνω λοιπόν δείχνουν ότι με  το προφίλ που επιδιώκεται να δοθεί στη Street Rod, έπρεπε να φροντιστεί και κάτι άλλο που συνήθως δεν αποτελούσε προτεραιότητα: Πέρα από την έμφαση που δίνεται στην εμφάνισή της, στο εργοστάσιο έπρεπε να ασχοληθούν πολύ και με τις επιδόσεις του μικρού Revolution X κινητήρα που ήδη από την τοποθέτησή του στο Street750, έδειξε καλά σημάδια όσον αφορά ευστροφία και πολιτισμό λειτουργίας.

Οι σχεδιαστές της Street Rod λοιπόν, έπρεπε εξελίσσοντας τη Street 750 οπτικά και μηχανικά, να κατασκευάσουν μια street μοτοσυκλέτα για τον ανήσυχο νεολαίο της πόλης, που θα μπορεί να μετατραπεί σε flat track ήdragster (όπου έρθει πρώτα η επιτυχία, προς τα εκεί θα στραφούν και οι μετατροπές από τους racing fans), δε θα πει όχι σε μια κόντρα με κάποιο αντίστοιχο entry level μοντέλο άλλης φίρμας και θα είναι και η πιο μουράτη μηχανή έξω από το café.

Πολλές φορές έχουμε ζηλέψει το επάγγελμα του σχεδιαστή μοτοσυκλετών, αλλά ειλικρινά δε θα θέλαμε να είμαστε στη θέση τους όταν τους ανακοινώθηκε το project από τη διεύθυνση marketing της εταιρείας: Κάτι σαν mission impossible με ποντίκι, Autocad και προπλάσματα από ξύλο και πηλό.

Εν αρχή λοιπόν, ήταν ένα Street 750 του οποίου η εμφάνιση ήταν σχετικά συντηρητική σε σχέση με το επιδιωκόμενο. Για να επιτευχθεί η νέα ριζοσπαστική εμφάνιση της νέας entry level μοτοσυκλέτας της HarleyDavidson, χρειάστηκε μια αλλαγή  τόσο σαρωτική, που τα μόνα δύο στοιχεία που παρέμειναν σχεδόν ίδια, ήταν το πλαίσιο και το ντεπόζιτο.

Καθημερινό… flat track!

Και λέμε σχεδόν, γιατί το πλαίσιο παρόλο που έμεινε δομικά ίδιο, άλλαξε γωνία κάστερ από τις Αμερικάνικες 32 μοίρες σε Ευρωπαϊκότερες 27. Όσο για το ντεπόζιτο τοποθετήθηκε σε διαφορετική θέση για να βοηθήσει στη δημιουργία πιο μυώδους εμφάνισης.

Η μοτοσυκλέτα επίσης ψήλωσε, αποκτώντας έτσι μεγαλύτερη δυνατότητα κλίσεων δεξιά-αριστερά που φτάνει τις 40 μοίρες, οι τροχοί είναι 17ρηδες επιτρέποντας επιλογή πραγματικά σπορ ελαστικών, το πιρούνι έγινε ανάποδο με καλάμια 43 χιλιοστών και οι δίσκοι που ελέγχει η τρόμπα του εμπρός φρένου έγιναν δύο των 300 χιλιοστών, υπακούοντας έτσι σε όλα τα «πρέπει» που επιτάσσει η Ευρωπαϊκή σπορ σχολή.

Η θέση οδήγησης είναι μίγμα δύο σχολών.

Τα μαρσπιέ ξενίζουν γιατί είναι ψηλά και μπροστά, όπως θα ήταν σε μια flat track, ενώ το τιμόνι τύπου drag barτοποθετεί τον αναβάτη σε σωστή θέση για naked μοτοσυκλέτα, με τους καθρέπτες στα άκρα των γκριπ. Από κει και πέρα, αν κάποιος θέλει να δώσει ξεκάθαρο στίγμα για την προσωπικότητα της Street Rod, είτε αλλάζει τιμόνι και πετάει τη μάσκα για να κάνει τη μοτοσυκλέτα πιο flat track, είτε φέρνει τα μαρσπιέ πιο πίσω για να γίνει Streetfighter με τον Ευρωπαϊκό τρόπο.

Το κουτί του φίλτρου αέρα είναι το ένα από τα δύο πράγματα που επιβεβαιώνουν ότι πρόκειται  σίγουρα για Harley: Μεταφέρει το δεξί πόδι του αναβάτη πιο έξω, όντας αντίγραφο των “hypercharger” φίλτρων με την εισαγωγή μπροστά που πάντα λάτρευαν οι customizers όλων των Harley.

Το δεύτερο πράγμα είναι ο ιμάντας. Καθαρή λειτουργία χωρίς ανάγκη για καθαρισμό του τροχού από τα ιπτάμενα γράσα, συμπεριφορά ανάρτησης ίδια με της αλυσίδας στο

άνοιγμα του γκαζιού (και όχι αντίστροφη όπως ο άξονας) και τέλος ένα μοναδικό πλεονέκτημα για τις δικύλινδρες: Οι μικροελαστικότητες του ιμάντα μειώνουν την ένταση και τις επιπτώσεις του σκορτσαρίσματος, της απότομης σύμπλεξης ή του απότομου κλείσε-άνοιξε του γκαζιού.

Καμβάς για customizing

Ενώ όμως είναι ευδιάκριτη η μάρκα της Street Rod, ακόμα και από τα πολλαπλά σημεία όπου αναγράφεται αυτή πάνω στη μοτοσυκλέτα, η αισθητική της ταυτόχρονα απομακρύνεται από την κλισέ εικόνα που θα είχε κάποιος για μια entry level Harley και προσγειώνεται στο 2017 με πολλούς και σωστούς τρόπους.

Το χρώμα του κοστουμιού της είναι πανέμορφο και urban correct, το μαύρο κυριαρχεί στην εμφάνισή της εξαφανίζοντας κάθε υποψία χρωμίου, οι μαύροι τροχοί με τα 7 μπράτσα σχήματος Υ θα μπορούσαν να έχουν τοποθετηθεί σε οποιαδήποτε σπορ μοτοσυκλέτα που κυκλοφορεί επί Ευρωπαϊκού εδάφους και τέλος η ουρά μαζί με το μικρό φαίριγκ φωνάζουν “streetfighter” ή “dragster”, ανάλογα με τον παρατηρητή. Όμορφη λεπτομέρεια το πίσω φανάρι με τις led λάμπες που δημιουργεί όμορφο και ευδιάκριτο σχήμα στην πίσω πλευρά.

Για όποιους θέλουν να ομορφύνουν ακόμα περισσότερο τη μοτοσυκλέτα, η βάση του αριθμού κυκλοφορίας φωνάζει «πέταξέ με». Αν κάποιος επίσης θέλει να συνεχίσει τις μετατροπές, μια λεπτομέρεια είναι άξια προσοχής:

Το ψαλίδι και η τοποθέτηση της τροχαλίας του ιμάντα προσφέρουν πολύ χώρο για την τοποθέτηση φαρδύτερου ελαστικού (προφανώς αλλάζοντας και τροχό) σε σχέση με το 160/60-17 που φοράει από το εργοστάσιο και αν κάποιος θέλει να γίνει τελείως extreme, το πλαίσιο «σηκώνει» και φαρδύτερο ψαλίδι. Είναι προφανές ότι η Harley δε θα άφηνε το μικρό της μοντέλο χωρίς τις δυνατότητες να γίνει πολύ διαφορετικό από το συνηθισμένο…

Eπαρκώς εξοπλισμένη

Η Street Rod είναι μεν λιτή όπως προσφέρεται από το εργοστάσιο, για να τονιστεί ο σπορ χαρακτήρας της, με ένα μονό όργανο (με αναλογικό στροφόμετρο και ψηφιακές ενδείξεις ολικού και μερικού χιλιομετρητή, ρολόι, ταχύμετρο, επιλεγμένη σχέση και στροφόμετρο) και το μικρό φαίριγκ και την καρίνα, αλλά πετυχαίνει να καλύψει τις ανάγκες του νεοεισερχομένου: ABS και συναγερμός προσφέρονται στο standard εξοπλισμό, οι διακόπτες είναι μαύροι, μικροί και πανέμορφοι, τα γκριπ έχουν εξαιρετική ποιότητα και προσφέρουν επίσης στην ποιότητα του cockpit, η τάπα του ντεπόζιτου κλειδώνει και τέλος τα δύο της αμορτισέρ είναι μεν κόκκινα και ίσως ξενίζουν σαν εμφάνιση, αλλά είναιpiggyback με ξεχωριστό ρεζερβουάρ αζώτου και υπόσχονται περισσότερη διάρκεια στην απόδοσή τους.

Η θέση οδήγησης όπως θα περίμενε κάποιος από τα αλουμινένια μαρσπιέ σε ψηλή θέση και το μαύρο dragbar στα χαμηλά risers, απευθύνεται σε μεσαία αναστήματα και πάντως μικρότερα από τα 1,82 του υπογράφοντα. Η σέλλα επίσης είναι σε χαμηλά επίπεδα, κάτω από τους 80 πόντους.

Τα πόδια τοποθετούνται σχετικά ψηλά, ώστε να επιτευχθούν οι δυνατότητες κλίσεων που αναφέραμε πιο πάνω ενώ ο κορμός και τα χέρια πέφτουν σε ικανοποιητικά άνετη θέση.

Συνολικά όμως, χωρίς να αποτελεί υπόδειγμα άνεσης, επιτυγχάνει να περάσει στον αναβάτη τον «τσαμπουκά» που προσπάθησαν να μεταδώσουν οι σχεδιαστές: Θέση με οξείες γωνίες στα πόδια και τεντωμένα «fist in the air» χέρια. 

Η σέλλα είναι άνετη για μηχάνημα πόλης και επιτρέπει να περάσετε αρκετή ώρα πάνω της χωρίς μουδιάσματα και πόνους.

Ένας «άλλος» V2

Εντάξει, ίσως να είμαστε υπερβολικά μεγάλοι για τέτοια εφέ, αλλά σίγουρα κάτι ενδιάμεσο σε ένταση θα πρόσφερε το απαραίτητο μπάσο και τον τσαμπουκά που χρειάζεται μια τέτοια μοτοσυκλέτα και είμαστε σίγουροι ότι η Harley θα το προσφέρει, αν δεν το προσφέρει ήδη σαν αξεσουάρ.

Είχαμε όμως την ευκαιρία να εστιαστούμε στον ήχο ενός μοτέρ που προσπαθεί και τελικά πετυχαίνει να ακούγεται διαφορετικά από όλα τα υπόλοιπα δικύλινδρα υδρόψυκτα που προσφέρονται στην αγορά. Η καταγωγή δεν κρύβεται.

Όλη η δουλειά των μηχανικών όμως δεν έμεινε στη δημιουργία του σωστού ήχου.

Ο κινητήρας Revolution X που ήδη φαινόταν ικανός και εύστροφος στο προηγούμενο Street, έχει μεταφέρει ολόκληρη την κλίμακα ιπποδύναμης ψηλότερα και δείχνει τόσο πιο ευτυχισμένος, όσο ανεβαίνουν οι στροφές του.

Η ανεβασμένη στο 12:1 συμπίεση, μαζί με τη συνολικά καλύτερη αναπνοή του κινητήρα από το μεγαλύτερο φίλτρο μέχρι τις νέες ανασχεδιασμένες τετραβάλβιδες κεφαλές, ανέβασαν το μέγιστο των στροφών του κινητήρα στις σχεδόν 9.000 στροφές και έφεραν μια ιπποδύναμη που επιτρέπει τελικές της τάξης των 205 χ.α.ω, αλλά και τη δυνατότητα κίνησης της μοτοσυκλέτας με 140-160 χ.α.ώ, με τον κινητήρα να διαθέτει περίσσευμα δύναμης για τη γρήγορη μεταβολή της κινητικής κατάστασης του συνόλου.

Ανάμεσα στις 3 και 5 χιλιάδες στροφές ο κινητήρας είναι ήδη στην καλή του περιοχή, κάτι που σε συνδυασμό με το καλό κόψιμο του τιμονιού και τη στενή της σιλουέτα διευκολύνει πολύ τη ζωή στην πόλη.

Η μετάδοση είναι συνολικά μακριά, κάτι που δεν της επιτρέπει εύκολες σούζες και παρόμοια εφέ, αλλά επιτρέπει για παράδειγμα στην τρίτη ταχύτητα να φτάσει τα 140 χιλιόμετρα την ώρα και την τελική της ταχύτητα να μπορεί να επιτευχθεί και με έκτη, αλλά και με πέμπτη.Η θεωρητική ταχύτητα κάθε σχέσης είναι αντίστοιχα 72, 105, 141, 178, 209 και 228 χ.α.ω.

Φιλικά… sport

Στον τομέα της ενεργητικής ασφάλειας επίσης τα πράγματα είναι ανέλπιστα καλά.

Η γεωμετρία της Street Rod της δίνει ευελιξία άνω του μέσου όρου και η τοποθέτηση του σώματος του αναβάτη αρκετά μπροστά, επιτρέπει έλεγχο και γρήγορες αντιδράσεις.

Οι αναρτήσεις συμπεριφέρονται σωστά, αν και ελαφρά μαλακές.

Θα σκληραίναμε λίγο το πιρούνι , γιατί όπως είναι δε βοηθά την ήδη σφιχτή γεωμετρία του πλαισίου και η μοτοσυκλέτα σε ανοιχτές στροφές πάνω από 140 χιλιόμετρα θα κουνήσει ελαφρά το τιμόνι της, κάτι στο οποίο δε βοηθούν και ταMichelin Scorcher που έχουν αρκετά εύκαμπτο σκελετό, αλλά όχι πολύ μεγάλες δυνατότητες πρόσφυσης.

Τα φρένα βρίσκονται επίσης μέσα στο συναγωνισμό από δύναμη, το ABS έχει σωστή ταχύτητα αντιδράσεων και η μόνη ένσταση είναι για τα τακάκια του πίσω δισκόφρενου που θα χρειαστούν αλλαγή με μια ποιοτική εναλλακτική πάστα, γιατί κάνουν θόρυβο και δημιουργούν κραδασμούς στις πολύ χαμηλές ταχύτητες.

Η συνολική απόδοση της Street Rod την τοποθετεί μέσα στο συναγωνισμό της μεσαίας δικύλινδρης κατηγορίας των δικύλινδρων 650 κυβικών. Αυτό σημαίνει ότι δε θα χρειαστεί να μιλήσουμε για «άλλη αίσθηση», «διαφορετική φιλοσοφία» και «Αμερικάνικο τρόπο σκέψης» όταν περιγράφουμε τις επιδόσεις της Street Rod, αφού είναι άμεσα συναγωνίσιμο με παρόμοιες Ιαπωνικές μοτοσυκλέτες, έστω και αν χρειάστηκε για αυτό 100 κυβικά παραπάνω.

Μόνο το σχετικά σκληρό κιβώτιο ταχυτήτων ίσως να αφαιρεί πόντους σε έναν τέτοιου είδους συναγωνισμό, αλλά πραγματικά δεν μπορούμε να θυμηθούμε πότε ήταν η τελευταία φορά που μια Αμερικάνικη μοτοσυκλέτα ήταν τόσο συναγωνίσιμη με Ευρωπαϊκά δεδομένα.

Πραγματικά ξεχωριστή Harley – Davidson

Η τιμή της Street Rod βρίσκεται ένα κλικ κάτω από τις 9.000 ευρώ και αυτό είναι επίσης ένα δείγμα του πόσο σοβαρά βλέπει η Harley Davidson πλέον την Ευρωπαϊκή αγορά, αλλά και το νεανικό κοινό της μοτοσυκλέτας.

Δεν είναι η φτηνότερη στην πιάτσα, ούτε η πιο σπορτίφ μοτοσυκλέτα που μπορεί να αγοράσει κάποιος σε αυτά τα χρήματα.

Σίγουρα όμως, αν κάποιος ψάχνει μια σπορ entry level μοτοσυκλέτα που να ξεφεύγει από τη Star Wars αισθητική που διατρέχει τις Ιαπωνικές προτάσεις, σε συνδυασμό με σοβαρή προοπτική για μετατροπές και ταυτόχρονα με μια ιπποδύναμη που να επιτρέπει «παιχνίδι» με τον δίπλα σε φανάρια ή ακόμα και δρόμους με στροφές, η πιο rock εταιρεία της αγοράς προσφέρει μια ρεαλιστικότατη εναλλακτική.

Φωτογραφίες Κίνησης

Φωτογραφίες Στατικές

Τεχνικά Χαρακτηριστικά