Του Κωνσταντίνου Μητσάκη

Πάντα πίστευα πως σημασία δεν έχουν τα κυβικά μιας μοτοσυκλέτας για να ταξιδέψει κανείς κοντά ή μακριά, αλλά το πάθος και η λαχτάρα που κρύβει μέσα του για να γνωρίσει νέους τόπους, να περπατήσει σε καινούργια μονοπάτια γνώσης και να ζήσει συναρπαστικές περιπέτειες. Αυτή η πεποίθηση αποτελεί για μένα -25 χρόνια τώρα- φιλοσοφία και στάση ζωής, την οποία ασπάζομαι απόλυτα.

Ο λόγος και η προετοιμασία

Το ταξίδι με παπί στην Καππαδοκία της Μικράς Ασίας προέκυψε από την πρόθεσή μου να υποστηρίξω έμπρακτα το παραπάνω αξίωμα. Όλα ξεκίνησαν από το πείραγμα δυο φίλων μοτοσυκλετιστών, αλλά γρήγορα τα πράγματα εξελίχθηκαν σε μια πρόκληση την οποία δεν ήθελα να αφήσω αναπάντητη. «Ακόμα και με παπί θα πήγαινα ταξίδι, αντί να έχω παρκαρισμένες στον πεζόδρομο δυο σούπερ μοτοσυκλέτες 1200 cc…» ήταν η προτροπή μου στους δυο αργόσχολους φίλους μου, που έκαναν όμως το λάθος να με ειρωνευτούν: «Πόσο μακριά θα πήγαινες δηλαδή με το παπί σου; Ούτε μέχρι την Κόρινθο δεν φτάνεις μ’ αυτό το μπάζο…».
Αυτό ήταν…Μετά από λίγες μέρες, εφοδιασμένος με ατμοπλοϊκά εισιτήρια, διαβατήριο, διεθνή κάρτα ασφάλισης και χάρτες, πέρασα από το καφέ του πεζόδρομου για να αποχαιρετήσω τους δυο έκπληκτους μοτοσυκλετιστές, που δεν πίστευαν στα αυτιά τους: «…θα σας στείλω μια κάρτα από την Καππαδοκία, έτσι για να με θυμάστε».
Η Καππαδοκία ήταν ένας προορισμός που πάντα ήθελα να επισκεφθώ, καθώς συνδυάζει σπάνια υποβλητικά τοπία και ιδιόμορφα κτίσματα τοπικής θρησκευτικής αρχιτεκτονικής. Η ιδιάζουσα γεωμορφολογία της περιοχής δημιουργήθηκε κατά τους προϊστορικούς χρόνους, εξαιτίας τοπικών ηφαιστειακών δραστηριοτήτων και εκρήξεων. Στη συνέχεια, διαβρώσεις και σεισμοί μετέτρεψαν την Καππαδοκία σ’ ένα μοναδικό σουρεαλιστικό τοπίο, που χαρακτηρίζεται από πανύψηλους κωνικούς μονόλιθους, βράχια με ψηλόλιγνα εντυπωσιακά σχήματα, απόκρημνα φαράγγια και ανάγλυφες πλαγιές.

Το κίτρινο παπί

Το ταξίδι με το κίτρινο YAMAHA Crypton 135 στην Καππαδοκία είχε ως αφετηρία το λιμάνι του Πειραιά, όπου με πλοίο της γραμμής αποβιβάστηκα στην Χίο. Ένα μικρό πλοιάριο με μετέφερε κατόπιν στις απέναντι μικρασιατικές ακτές -και συγκεκριμένα στο κοσμοπολίτικο λιμάνι Cesme- απ’ όπου θα ξεκινούσα μια μοναχική πορεία 1000 χλμ. μέσα στο έδαφος της Τουρκίας, μέσω των πόλεων Ismir, Denizli, Pammoukale, Dinar, Afyon, Konya, Aksaray και Nevsehir. Η πόλη Urgup (18 χλμ. ανατολικά της Nevsehir) είχε οριστεί ως η βάση για την εξερεύνηση της ευρύτερης περιοχής της Καππαδοκίας. Η δε επιστροφή στο λιμάνι του Cesme θα γινόταν μέσω της διαδρομής Nevsehir, Aksaray, Konya, Afyon, Usak και Ismir (920 χλμ.). Το οδοιπορικό στην Καππαδοκία θα άγγιζε συνολικά τα 2.000 χλμ.
Η προετοιμασία της μικρής μοτοσυκλέτας γι’ αυτό το απαιτητικό ταξίδι στην Τουρκία έγινε από τον γνωστό αγωνιζόμενο και εξουσιοδοτημένο αντιπρόσωπο της YAMAHA, Μιχάλη Σπηλιώτη, και περιλάμβανε αλλαγή λαδιών και φίλτρου λαδιού, ρύθμιση βαλβίδων, καινούρια ελαστικά και διαφορετικό γρανάζωμα (κατάλληλο για τις μεγάλες ευθείες της διαδρομής). Και όσον αφορά την δική μου …προετοιμασία, γνώριζα ότι το συγκεκριμένο ταξίδι με το παπί απαιτούσε πολύωρη καθημερινή οδήγηση, υπομονή, καλή διάθεση και όρεξη για μικρές περιπέτειες…

Απόβαση στην Τουρκία

Η απόβαση του κίτρινου παπιού εκείνο το ζεστό φθινοπωριάτικο πρωινό στο λιμάνι του κοσμοπολίτικου Cesme, σηματοδότησε την απαρχή του οδοιπορικού μου στα ιστορικά χώματα της Μικράς Ασίας. Αρχικός προορισμός μου το Παμούκαλε, 350 χλμ. νοτιοανατολικά.
Γυρνώντας την πλάτη στο γαλάζιο του Αιγαίου, ξεκίνησα με συγκρατημένη αισιοδοξία την πορεία μου προς το εσωτερικό της χώρας. Τα πρώτα 90 χλμ. που διήνυσα μέχρι την διασταύρωση για Izmir (Σμύρνη), αντιπροσώπευαν την απαραίτητη «περίοδο προσαρμογής», τόσο για τον οδηγό όσο και για την μικρή μοτοσυκλέτα, στην καινούρια ταξιδιωτική πραγματικότητα.
Ιδιαίτερη προσοχή απαιτούσε το θέμα των καυσίμων, αφού η αυτονομία του παπιού (με μέση ταχύτητα 85 χλμ.) άγγιζε περίπου τα 90-100 χλμ. Σε περίπτωση που φυσούσε κόντρα αέρας ή μεσολαβούσαν παρατεταμένες ανηφόρες, τότε η αυτονομία σίγουρα θα περιοριζόταν αρκετά (περίπου στα 80 χλμ.).
Στο Παμουκαλέ έφτασα μετά από 5 ώρες, οδηγώντας μέσα από ένα δίκτυο επαρχιακών δρόμων – απέφυγα να κινηθώ σε αυτοκινητοδρόμους ταχείας κυκλοφορίας για ευνόητους λόγους. Η συμπεριφορά των ντόπιων οδηγών απέναντι στον μικρό –σε όγκο και κυβικά– δίτροχο ταξιδιώτη της ασφάλτου ήταν σε γενικές γραμμές καλή και σε καμία περίπτωση δεν κινδύνεψα να βρεθώ στην άσφαλτο, κάτω από τις ρόδες ενός φορτηγού.

Το πάλλευκο φρούριο του βαμβακιού

Το Παμούκαλε είναι ένα από τα πιο δημοφιλή τουριστικά αξιοθέατα της Τουρκίας και βρίσκεται στην κοιλάδα του ποταμού Μαιάνδρου (Menderes), περίπου 20 χλμ. βορειοανατολικά της πόλης Denizli. Σ’ ένα θαυμαστό καπρίτσιο της τοπικής φύσης οφείλεται η δημιουργία του Παμούκαλε, όπου μια ολόκληρη πλαγιά ενός λόφου παρουσιάζεται ντυμένη στα λευκά. Όχι φυσικά από χιόνι, αλλά από τη μακροχρόνια εναπόθεση των ασβεστούχων αλάτων που περιέχονται στις θερμές ιαματικές πηγές της περιοχής. Μια φυσική διαδικασία αιώνων, που είχε ως συνέπεια να σχηματιστεί ένα πάλλευκο σκηνικό, με πρωταγωνιστικά στοιχεία μικρούς καταρράχτες και αβαθείς φυσικές δεξαμενές, που μοιάζουν με λευκές πισίνες τοποθετημένες σε ανισόπεδα επίπεδα.  
Αυτό το εξωπραγματικό θέαμα οδήγησε τους Τούρκους να προσδώσουν στη συγκεκριμένη περιοχή την ονομασία Παμούκαλε (που σημαίνει ετυμολογικά «Φρούριο από Βαμβάκι») και την UNESCO να εντάξει το 1988 το Παμούκαλε στην λίστα των Μνημείων της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς.
Ξυπόλυτος, κρατώντας τα παπούτσια στα χέρια, άρχισα να βαδίζω πάνω στο πάλλευκο χαλί της φύσης και να παρατηρώ το συναρπαστικό αυτό θέαμα με τα μάτια και την ψυχή μικρού παιδιού. Για αρκετή ώρα περπάτησα κατά μήκος της κάτασπρης πλαγιάς, ενώ στις πάμπολλες ρηχές λεκάνες, που έμοιαζαν με μικρές πισίνες τοποθετημένες σε αυτοσχέδια ανισόπεδα επίπεδα, αρκετοί ντόπιοι απολάμβαναν μια ευλογημένη δόση δροσιάς στα ιαματικά νερά, όπως έκανα κι εγώ άλλωστε…    
Δίπλα ακριβώς στις κάτασπρες αναβαθμίδες του Παμούκαλε βρισκόταν ο αρχαιολογικός χώρος της Ιεραπόλεως, η οποία ιδρύθηκε τον 2ο π. Χ. αιώνα από τον βασιλιά της Περγάμου Ευμένη Β΄. Η ίδρυση της Ιεραπόλεως αποτελεί μια σαφή ένδειξη ότι από την αρχαιότητα ήταν ήδη γνωστές οι θεραπευτικές ιδιότητες των ιαματικών νερών του Παμούκαλε (του αρχαιότερου γνωστού spa στον κόσμο). Το Νυμφαίο, το Θέατρο, η Αγορά, οι Θέρμες και ο χώρος του νεκροταφείου ήταν μερικά από τα μνημεία του αρχαιολογικού χώρου που δέχτηκαν την επίσκεψή μου.

Απρόοπτα του δρόμου

Την επομένη, ο ήλιος που μόλις ξεκινούσε τη δική του καθημερινή διαδρομή στα χωράφια του ουρανού, με βρήκε ήδη καθοδόν να διασχίζω τις δυτικές περιοχές της Μικρασίας. Ήμουν αποφασισμένος να προσεγγίσω αυθημερόν το οροπέδιο της Καππαδοκίας...
Ωστόσο, τα 650 χλμ. που χώριζαν το Παμουκαλέ από την περιοχή της Καππαδοκίας αποδείχτηκαν μάλλον υπερβολικά για ημερήσια διαδρομή με παπί στους κακοτράχαλους επαρχιακούς δρόμους της Τουρκίας. Όμως, η δίνη του ταξιδιού που με τραβούσε όλο και πιο βαθειά στην ενδοχώρα, με βοήθησε να παραβλέψω το αίσθημα της κόπωσης και να συνεχίσω ακάθεκτος την δίτροχη πορεία μου…    
Το ανέκδοτο εκείνης της ημέρας; Η τροχαία που με σταμάτησε κοντά στην πόλη Aksaray ήθελε να μου δώσει κλίση επειδή το ραντάρ έδειξε ότι πήγαινα 5 χλμ. πάνω από το αναγραφόμενο όριο ταχύτητας (75 αντί για 70). Η αναφορά της εθνικής καταγωγής μου ευτυχώς λειτούργησε αποτρεπτικά στο να με «στολίσουν» με μια κλίση. Χρειάστηκε φυσικά να επικαλεστώ την δεινή οικονομική κατάσταση της Ελλάδας και των κατοίκων της: «…όπως βλέπεις ρε καρντάση, με τα οικονομικά μέτρα που μας επέβαλλαν οι εθνοσωτήρες μας, έχουμε καταντήσει να ταξιδεύουμε πλέον με παπί…».

Εκτός όμως από τους ένστολους της τροχαίας, την κούραση των χιλιομέτρων, την ζεστή διάθεση του ήλιου (ο υδράργυρος φλερτάριζε τους 30ο Κελσίου) και τις κακοτεχνίες του οδικού δικτύου, στην πορεία μου προς την Καππαδοκία, είχα να αντιμετωπίσω κι έναν αδυσώπητο άνεμο που προσπαθούσε, για τουλάχιστον 150 χλμ., να με «γκρεμίσει» από τη σέλα του παπιού. Αλλά τελικά, οδηγώντας με πείσμα και καρτερικότητα, κατάφερα αργά το ίδιο απόγευμα -μετά από 12 ώρες στο τιμόνι της μικρής Yamaha - να φτάσω στο οροπέδιο της Καππαδοκίας…

Μνημεία της φύσης

Το κοντέρ του κίτρινου παπιού είχε καταγράψει συνολικά 1.000 χλμ. από την αιγαιοπελαγίτικη ακτογραμμή, όταν αντίκριζα τα πρώτα σπίτια της κωμόπολης Urgup/Ουργκούπ (Προκόπι). Φιλοξενώντας 15.000 κατοίκους, η γραφική πολίχνη επιλέχθηκε ως το ορμητήριό μου για την τριήμερη εξερεύνηση της Καππαδοκίας, λόγω της υποδειγματικής τουριστικής υποδομής που διαθέτει.

Τα θαυμαστά καπρίτσια της τοπικής φύσης βρέθηκαν ψηλά στην κορυφή της ατζέντας μου. Περπατώντας στα πέτρινα μονοπάτια της Καππαδοκίας, υποκλίθηκα μπροστά στο μεγαλείο της τοπικής φύσης, που είχε μεγαλουργήσει με αστείρευτη έμπνευση και πάθος: ανάγλυφες πλαγιές σε πληθωρικούς σχηματισμούς και εκπληκτικές αποχρώσεις, πανύψηλοι κωνικοί μονόλιθοι, μεταξένιοι αμμόλοφοι, βράχοι με ψηλόλιγνα εντυπωσιακά σχήματα και απόκρημνα φαράγγια, συνιστούσαν την υποβλητική γεωμορφολογία της Καππαδοκίας, που ακροβατούσε ανάμεσα στην τολμηρή φαντασία και την απτή πραγματικότητα.
Η ιδιότυπη φυσική δημιουργία της Καππαδοκίας προέκυψε αρχικά από την ηφαιστειακή δραστηριότητα των παρακείμενων βουνών, ενώ η λάβα και η λάσπη που σκέπασαν τα πάντα, μακροπρόθεσμα διαβρώθηκαν από τους ισχυρούς ανέμους και τις βροχές, για να διαμορφωθεί τελικά το εξωπραγματικό τοπίο που αντίκριζα.

Η Καππαδοκία του ελληνισμού

Μετά τα μνημεία της φύσης, το κίτρινο παπί ανέλαβε να με ξεναγήσει κατόπιν στους κοντινούς οικισμούς Uchisar (Ουτσχισάρ), Zelve (Ζελβέ), Mustafapasa (Μουσταφά–Πασά) και Goreme (Γκορεμέ). Πρόκειται για μικρά αστικά κέντρα με εμφανή τα σημάδια και τις μνήμες του άλλοτε ακμάζοντος ελληνικού στοιχείου.
Νεοκλασικές κατοικίες με ελληνικά οικόσημα και επιγραφές, επιβλητικά αρχοντικά και ορθόδοξες χριστιανικές εκκλησίες με υπέροχες αγιογραφίες ήταν οι αδιάσειστες αποδείξεις ότι ο τόπος εδώ αποτελούσε κάποτε μια από τις πολλές ελληνικές πατρίδες.
Σειρά είχε κατόπιν η Καππαδοκία της χριστιανοσύνης. Στο διάβα της Ιστορίας, η γη της Καππαδοκίας ταυτίστηκε με τη Χριστιανική Ανατολή, από την οποία αναδείχτηκαν οι ασκητικές μορφές των Μεγάλων Πατέρων της Ορθοδοξίας (ο Μεγάλος Βασίλειος, ο Γρηγόριος ο Νύσσης και ο Γρηγόριος ο Ναζιανζιανός).
Οι ορθόδοξοι μοναχοί που εγκαταστάθηκαν εδώ από τα πρωτοχριστιανικά χρόνια, υιοθετώντας την πρακτική των ντόπιων, λάξευσαν τους εύπλαστους βράχους κατασκευάζοντας μοναστικά κελιά, λιτά παρεκκλήσια, αλλά και ολόκληρους ναούς, μερικούς από τους οποίους έτυχε να επισκεφθώ.

Μέσα σε τρεις μέρες, γυρνώντας με τη μικρή μοτοσυκλέτα από το πρωί μέχρι το βράδυ, κατάφερα να σχηματίσω μια αντιπροσωπευτική εικόνα της μυθικής Καππαδοκίας. Έτσι, ξεκινώντας εκείνα τα ξημερώματα με προορισμό και πάλι το κοσμοπολίτικο λιμάνι του Cesme, δεν είχα κανένα παράπονο. Το ταξίδι στην Καππαδοκία είχε στεφθεί με απόλυτη επιτυχία. – κι αυτό χάρη στο κίτρινο, ακούραστο παπί μου. Η επιστροφή στην Ελλάδα είχε ξεκινήσει. Και παρόλο που με χώριζαν περίπου 920 χλμ. από το γαλάζιο βασίλειο του Αιγαίου, κάθε χιλιόμετρο που άφηνα πίσω μου ένιωθα την θαλασσινή αύρα όλο και πιο έντονη.

Το παπί που θύμιζε… superbike!

Το κίτρινο Yamaha Crypton 135 παραχωρήθηκε από τον γνωστό μηχανικό, αγωνιζόμενο και εξουσιοδοτημένο αντιπρόσωπο της Yamaha, Μιχάλη Σπηλιώτη, (ΣΠΗΛΙΩΤΗΣ Α.Ε. Θηβών 123 & 129, Περιστέρι, τηλ: 210 5763427 – 210 5751951, www.spiliotis.gr).
Ο ίδιος ανέλαβε προσωπικά την προετοιμασία του κίτρινου παπιού, το οποίο θύμιζε …Superbike! Είχε ενισχυμένο ψαλίδι, μεγαλύτερο δίσκο φρένου μπροστά (295 mm) με τρόμπα Beringer, κιτ συμπλέκτη, ρυθμιζόμενη ηλεκτρονική και πίσω δισκόφρενο. Διέθετε επίσης πίσω ανάρτηση αζώτου, ενώ αξίζει να τονιστεί το set up του μπροστινού συστήματος ανάρτησης με βαλβίδες για καλύτερη συμπίεση και επαναφορά.
Επίσης, η εταιρία ΣΠΗΛΙΩΤΗΣ Α.Ε., που έχει την αποκλειστική εισαγωγή και διάθεση των ειδών ένδυσης, υπόδησης και προστασίας αναβάτη BERING, χορήγησε για τις ανάγκες του ταξιδιού στην Καππαδοκία ένα μπουφάν ODYSSEE.

Φωτογραφίες

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•