Στην συνέχεια οδήγησα σε μια συναρπαστική διαδρομή για να καταλήξω στην περιοχή Vardzia, μια τοποθεσία γεμάτη μοναστήρια που είναι λαξευμένα σε σπήλαια και χρονολογείται από τον 12 αιώνα μ.Χ. Μοτοσυκλετα και αναβάτης ρόλαραν αρμονικά στην στριφτερή διαδρομή που εξελίσσονταν σε ένα καταπράσινο φαράγγι παράλληλα με την κοίτη του ποταμού Κούρα. Η παιχνιδιάρικη διαδρομή με την καλή άσφαλτο και την όμορφη φύση έκρυβε εκπλήξεις, αγελαδίτσες, γαϊδουράκια χήνες, πάπιες και κότες που πετάγονταν από το πουθενά αναζητώντας φαγητό ή σκιά, οπότε έπεσαν οι στροφές του κινητήρα, ο ρυθμός έγινε πιο χαλαρός και με ασφάλεια έφτασα στην Βάρτζια. Φθάνοντας στον αρχαιολογικό χώρο έμεινα άφωνος με το θέαμα, δεκάδες σπηλιές λαξευμένες σε ένα τεράστιο βράχο, η κάμερα μου πήρε φωτιά, εγκλώβισα αρκετές ψηφιακές εικόνες και κατευθείαν πήρα τον δρόμο της επιστροφής προς τα σύνορα με την Τουρκία.
Ήταν μια δύσκολη μέρα, έπρεπε να διανύσω περισσότερα από 800 χλμ ενώνοντας το Γερεβάν με την Βάρτζια και να προσεγγίσω το Ερζιντζάν. Φθάνοντας το μεσημέρι στα σύνορα με την Τουρκία, στο Ακτάς, δεν τα πέρασα και πολύ ευχάριστα. Ο δρόμος για μερικά χιλιόμετρα είναι κακός, πολλά φορτηγά και νταλίκες, σκόνη, πέτρες ένα χάλι, όμως δεν ήταν τελικά αυτό το πρόβλημα. Οι φίλοι μας οι Τούρκοι τελωνιακοί μου έκαναν καψόνια στέλνοντας με από τον έναν στον άλλον, παράλληλα υπήρξε ενδελεχής έλεγχος των αποσκευών ενώ η αναμονή μέσα στην ζέστη άρχισε να μου δημιουργεί νεύρα. Μετά από μια ώρα στην Τουρκική πλευρά, χάνοντας πολύτιμο χρόνο πήρα τον δρόμο προς το Ερζερούμ και εν συνεχεία το Ερζιντζάν.
Η διαδρομή στην αρχή ήταν όνειρο, μια λωρίδα ανα κατεύθυνση, πολύ καλή άσφαλτο, ωραίες κλίσεις, άθελα με συνεπήρε ο δρόμος που πολύ αργότερα έγινε αυτοκινητόδρομος. Κάπου εκεί το κοντέρ έγραφε τριψήφιο νούμερο, με όριο…τα 82 χλμ./ω για τις μοτοσυκλέτες, άδειος δρόμος , ευθείες υπέροχα. Ως γνωστόν στην Τουρκία «παίζει» πολύ ραντάρ, όπου έβλεπα πινακίδα ή τα ίδια τα ραντάρ έκοβα, όμως λίγο έξω από το Ερζερούμ μάλλον μου ξέφυγε. Με σταματάει η αστυνομία, μου δείχνει με πόσα πήγαινα και με στολίζει, και τι δεν τους είπα, τίποτε, σουβενίρ μου είπαν από την Τουρκία.
Στο τέλος έβγαλα και φωτογραφία με τους ένστολους, μη ξεχάσω τους «χορηγούς»! Κρατήστε την κλήση, έχει ενδιαφέρον η συνέχεια της...
Kemaliye
Πρωινό ξύπνημα, καφές τούρκικος με κουλουράκ , φουλάρισμα του CF και πλύσιμο, παρά ήταν βρώμικο και πίσω στην βολική του σέλα. Για δύο περίπου ώρες οδηγούσα σε ένα απόκοσμο και χέρσο τοπίο φλερτάροντας με τα δύο χιλιάδες μέτρα υψόμετρο για να καταλήξω σε ένα απόκρημνο τόπο που φιλοξενεί έναν από τους πιο επικίνδυνους δρόμους του κόσμου. Καλώς ήρθα Kemaliye, για να δούμε είσαι τόσο απόκοσμο!
Χωρίς δεύτερη κουβέντα πήρα τον πέτρινο δρόμο, είχα μια πελώρια λαχτάρα να οδηγήσω τον κακοτράχαλο χωματόδρομο μήκους 7 χιλιομέτρων κατά μήκος του Dark Canyo. Ο δρόμος ολοκληρώθηκε σε …. 132 χρόνια! Πρόκειται για μια διαδρομή συναρπαστική που προσφέρει μοναδική θέα προς τον Ευφράτη ποταμό. Απότομες στροφές, γκρεμοί αλλά και 38 τούνελ διαφόρων μεγεθών συμπληρώνουν το απόκοσμο πέρασμα που χαρακτηρίζεται ως ένα από τα πιο επικίνδυνα στον κόσμο.
Δυστυχώς λόγω των έντονων βροχοπτώσεων του προηγούμενου Μάρτη, ο δρόμος κόπηκε στην μέση και δεν είναι πλέον εφικτή η διάσχισή του. Η αλήθεια είναι πως δεν την έκανα όλη την διαδρομή, για να το συνειδητοποιήσω ιδίοις όμμασι, και αυτό γιατί όσους πέτυχα εκεί μου είπαν πως δεν περνά. Απόλαυσα τα πρώτα χιλιόμετρα, έβγαλα τις φωτογραφίες μου και γύρισα πίσω στο χωριό απόλυτα ικανοποιημένος. Έπρεπε να ντοπαριστώ για την συνέχεια, οπότε καφεδάκι, μπόλικο νερό και πίσω στο δρόμο. Καππαδοκία ξαναέρχομαι!
Τα 600 χιλιόμετρα που με χώρισαν από το αγαπημένο μου Προκόπι ( Urgup) έφυγαν «νερό», βέβαια με επιφύλαξη μιας και μου έφτανε ένα «σουβενίρ». Αργά το απόγευμα ήμουν στο ξενοδοχείο που μου είχε κλείσει ο καλός μου φίλος Μουράτ , πήρα το δείπνο μου στην πολύβουη πλατεία του χωριού και …έσβησα νωρίς, είχε πρωινό ξύπνημα. Το ρολόι μουρλάθηκε στις 0600 π.μ., άνοιξα με λαχτάρα τα μάτια, άρπαξα την κάμερα και το κινητό που ήταν φορτισμένα 100%, καβάλησα το μηχανάκι και έκοψα αζιμούθιο για τα αερόστατα. Αυτό το θέμα αγαπητοί δεν πρέπει να το χάσετε. Αν βρεθείτε στην Καππαδοκία πρέπει να κάνετε βόλτα με αερόστατο , είναι μοναδική εμπειρία ( και ακριβή η αλήθεια είναι ) αλλά και πρέπει να σηκωθείτε πρωί για να τα αντικρύσετε στον ουρανό της κοιλάδας του Κοράματος. Το θέαμα είναι συγκλονιστικό.
Καφεδάκι χτυπητό και άραγμα στην Κόκκινη κοιλάδα, έναν σημείο όπου τα πάντα είναι αραδιασμένα στον ορίζοντα έχοντας φόντο το Uchisar με το λαξευμένο κάστρο του, την κοιλάδα του Goreme με τις fairy chimneys, τα Open air museums και βέβαια τα μπαλόνια! Απόλαυση. Την Καππαδοκία την έχω επισκεφθεί πάρα πολλές φορές, αποτελεί και τον πλέον αγαπημένο μου τόπο αλλά και μόνιμη στάση όποτε περνάω «απέναντι». Αυτή την φορά έκατσα τρείς μέρες για να ξεκουραστώ, να αράξω και να ασχοληθώ με το «σουβενίρ». ‘Αραγμα? ΑΜ ΔΕ!
Κάπου εδώ ξεκινάει ο Γολγοθάς
Η αστυνομία μόλις μου χάρισε το «δωράκι» μου είπε πως μπορώ να πληρώσω στο ταχυδρομείο ή στην εφορία ή στα σύνορα, ενώ μου επιβεβαίωσε πως δεν είναι εφικτό να γίνει Online. Οπότε ξεκίνησα από το εύκολο, το ταχυδρομείο στο Προκόπι. Δυστυχώς η συνεννόηση δεν είναι εφικτή, αγγλικά γιόκ! Πάλευα με το google translate και μετά από διαβουλεύσεις στην νοηματική μου είπαν να πάω στο Νευσεχίρ για να βγάλω άκρη, καβαλάω την ακούραστη μοτοσυκλέτα μου και πετάγομαι στην διπλανή πόλη. Στο ταχυδρομείο δεν είχαν σύστημα και με στέλνουν στην εφορία. Πάω στην εφορία, με νοήματα και μορφασμούς καταλήγω στο « δεν έχουμε σύστημα» πηγαίντε σε άλλη πόλη. Επιστρατεύω τον Μουράτ. Κάνει κάποια τηλέφωνα στέλνει έναν συνεργάτη του στην τράπεζα , τίποτε και εκεί. Να θες να τους πληρώσεις και να μην μπορείς. Τα παρατάω, κάνω μια μικρή περιήγηση στον αγαπημένο τόπο για να χαλαρώσω, απολαμβάνω ένα ακόμα εξαιρετικό δείπνο στην πλατεία του Urgup , αποχαιρετώ τον φίλο μου και προετοιμάζομαι για τα αυριανά 900 χιλιόμετρα που με χωρίζουν από την Σμύρνη.
Σμύρνη
Η άφιξη στην τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Τουρκίας έγινε αργά το απόγευμα. Στην διαδρομή σταματούσα μόνο για βενζίνη, τα πρατήρια καυσίμων ήταν οι οάσεις μου. Καθ’ όλη την διαδρομή η θερμοκρασία φλέρταρε με τους 40 βαθμούς, ήταν πραγματικά δύσκολη η οδήγηση. Ευτυχώς η μοτοσυκλέτα έχει πολύ καλή θέση οδήγησης, εξαιρετική αεροδυναμική αλλά και κάλυψη από τον αέρα και βέβαια πολύ «ζωντανό» κινητήρα, οπότε μόνο η ζέστη με ταλαιπωρούσε.
Η Σμύρνη με υποδέχθηκε με ένα απίστευτο μποτιλιάρισμα, τα τελευταία 4 χιλιόμετρα για το ξενοδοχείο ήταν κολασμένα. Χρειάστηκαν τριάντα λεπτά για να φτάσω στην υποδοχή. Καλησπέρα σας έχω κάνει μια κράτηση στο όνομα… λίγο νερό έχετε???
Πάμε να γνωρίσουμε λίγο την Σμύρνη. Αρχικά να πούμε πως πρόκειται για μια από τις αρχαιότερες πόλεις της Μεσογείου. Εικάζεται πως ιδρύθηκε το 3000 π.Χ. Το όνομα Σμύρνη επικράτησε για αιώνες από την κλασσική αρχαιότητα μέχρι και το 1930. Μετά το 1930 η Τουρκική κυβέρνηση επέβαλε το τουρκικό Ιζμίρ.
Η πόλη έχει καταστραφεί αρκετές φορές στο παρελθόν, οι Οθωμανοί την κατέλαβαν το 1424. Οι κάτοικοι της ήταν κυρίως χριστιανοί. Για αυτό και ο πληθυσμός της είχε υποστεί βιαιοπραγίες πολύ πριν από το 1922. Το 1770, το 1797 ο μουσουλμανικός όχλος δολοφόνησε περισσότερους από 3000 Έλληνες. Σφαγές έγιναν και κατά την διάρκεια της Ελληνικής επανάστασης του 1821 ενώ κατά την μικρασιατική καταστροφή του 1922 καταστράφηκε μεγάλο κομμάτι του κάτω Μαχαλά και χιλιάδες Έλληνες εκτοπίστηκαν στην θάλασσα. Το 1922 η Σμύρνη είχε πληθυσμό μόλις 370.00 κατοίκων από τους οποίους οι 165.00 ήταν Έλληνες. Έλληνες με υψηλού επιπέδου μόρφωση και ποιότητα ζωής, κοσμοπολίτες δηλαδή. Αυτό το μαρτυρούν τα μνημεία και η αρχιτεκτονική της πόλης. Βέβαια η σημερινή πόλη δεν θυμίζει και πολλά από το ένδοξο αλλά και λυπηρό παρελθόν. Είναι μια σύγχρονη πόλη που μαζί με την περιφέρεια της φιλοξενεί περισσότερους από 4.000.000 κατοίκους! Ο εκσυγχρονισμός της πόλης είναι ορατός, τεράστιοι ουρανοξύστες ξεφυτρώνουν από παντού. Μεγάλες οδικές αρτηρίες και μια υπέροχη παράλια ζώνη που το βράδυ μεταμορφώνεται σε ένα μοναδικό τόπο διαφυγής από την ρουτίνα, πραγματικά ένας από τους πιο όμορφους πεζόδρομους που έχω περπατήσει. Τα πιο δημοφιλή αξιοθέατα είναι ο πύργος του ρολογιού στην πλατεία Konak, το τέμενος Χισάρ Τζαμί, το αρχαιολογικό μουσείο και η αγορά, το ασανσέρ με την καλύτερη θέα της πόλης ενώ σε κοντινή απόσταση βρίσκονται οι αρχαίες πόλεις της Περγάμου, της Εφέσου και της Φώκαιας. Φυσικά το δαιδαλώδες παζάρι Kemeralti που φιλοξενεί εκατοντάδες μαγαζιά που προσφέρουν ότι μπορεί να φανταστεί ο νους. Κάντε παζάρι μέχρι τελικής πτώσης, αυτοί σίγουρα δεν χάνουν και εμείς νομίζουμε πως ψωνίσαμε χρυσό σε τιμή άμμου!
Επιστρέφοντας
Α, για να μην το ξεχάσω, πήγα στην εφορία και το ταχυδρομείο της Σμύρνης και …μαντέψτε, δεν έχουν σύστημα. Προφανώς δεν ήθελαν να μπλέξουν με «σουβενίρ» αστυνομίας, οπότε τι είχε μείνει, το τελωνείο στα σύνορα. Σε 50 λεπτά ο υπερσύγχρονος αυτοκινητόδρομος οδηγεί στην υδάτινη πύλη εξόδου από την χώρα, το Τσεσμέ. Φτάνοντας στο λιμάνι, κάνω το απαραίτητο τσεκ ιν και πάω για τον έλεγχο. Δεν είπα τίποτε, πραγματικά δεν είχα καμία όρεξη. Ο τούρκος μου λέει πως χρωστάω λεφτά, χαμογέλασα και έβγαλα τις 2000 λίρες να πληρώσω. Τι χρωστάω του λέω (ήξερε αγγλικά) και απαντά, 12 λίρες για τα διόδια που δεν πλήρωσες. Έκπληκτος τον ρωτάω ξανά, είσαι σίγουρος? Του δείχνω το σουβενίρ, το επεξεργάζεται και μου λέει « δεν υπάρχει στο σύστημα». Πλήρωσα τα διόδια, πέρασα τον έλεγχο και μπήκα στο san Nikolas για να περάσω στην Χίο…. Το σουβενίρ έμεινε απλήρωτο. Πιθανά την επόμενη φορά που θα περάσω απέναντι θα το πληρώσω χρυσό!
Φτάνοντας στο τέλος του ταξιδιού και μετρώντας 15 μέρες στον δρόμο, τρείς χώρες και 6200 χιλιόμετρα θέλω να ευχαριστήσω την εταιρία MUVUS, την επίσημη αντιπροσωπεία της CF MOTO για την χορηγία της μοτοσυκλέτας, το κατάστημα με προϊόντα και αξεσουάρ αναβάτη και μοτοσυκλέτας ride360 (www.ride360.gr) για τον εξοπλισμό και βέβαια το bikeit.gr που αποτελεί το μέσω επικοινωνίας μου με τον δίτροχο κόσμο, με όλους εσάς δηλαδή! Όσο για το φουτουριστικό CFmoto 800MT touring, με εξέπληξε ευχάριστα ήταν εξαιρετικό στο ταξίδι, απροβλημάτιστο και αντάξιο των απαιτήσεων μου. Δεν έχω να πω πραγματικά κάτι αρνητικό για την μοτοσικλέτα. Είναι ένας δρομέας μεγάλων αποστάσεων που πλέον έχει αποδείξει την αξιοπιστία του και «κάθετε» ανταγωνηστικά δίπλα σε όλους τους μνηστήρες της κατηγορίας.
Να είσαστε καλά και να ταξιδεύετε όσο το επιτρέπουν οι συνθήκες.
Σας ευχαριστώ!
