Όμως, η συνεχιζόμενη οικιστική επέκταση των τελευταίων δεκαετιών (κυρίως μετά το προσφυγικό κύμα των Παλαιστινίων το 1967) είχε ως αποτέλεσμα, το αστικό αποτύπωμα του Αμμάν να εκτείνεται σήμερα τουλάχιστον σε δεκαεννέα λόφους.
Η πολύβουη αγορά της πρωτεύουσας μοιραία μαγνήτισε και μονοπώλησε το ενδιαφέρον μου. Εδώ βίωσα μια πολυδιάστατη γιορτή των αισθήσεων, ενώ μετά την δύση του ήλιου (λόγω Ραμαζανιού), το γαστρονομικό ταξίδι στα άδυτα της αραβικής κουζίνας που απόλαυσα σ’ ένα παραδοσιακό εστιατόριο περιελάμβανε αρνί με ρύζι (λαχμ – μαβί), πίτες (σε ρολό ψωμιού), φαράφλες (ρεβυθοκεφτέδες) κι ένα χορταστικό πιάτο μαγκρίπι (κοτόπουλο μαγειρεμένο με κόκκους σταριού και μπαχαρικά). Και φυσικά, τα σιροπιαστά γλυκά είχαν την τιμητική τους! Ήταν μια (τελευταία) αραβική απόλαυση του ουρανίσκου! 
Πέρασμα στο Ισραήλ
Με την παρουσία μου στο Αμμάν, το αραβικό οδοιπορικό είχε μπει πια στην τελική του ευθεία. Μόλις 160 χλμ. υπολείπονταν μέχρι το λιμάνι της Χάιφα (Ισραήλ), εκεί όπου η BMW F-850 GS θα επιβιβαζόταν σε εμπορικό πλοίο για Ελλάδα, ενώ εγώ θα επέστρεφα στην πατρίδα αεροπορικώς. Φαινομενικά εύκολος και ο χαλαρός ο επίλογος του ταξιδιού –πολλές φορές όμως, τα απρόβλεπτα βρίσκονται στο τέλος!
Αρκετά επεισοδιακό αποδείχτηκε τελικά το πέρασμά μου από την Ιορδανία στο Ισραήλ. Στη συνοριακή είσοδο King Hussein Bridge (40 χλμ. δυτικά του Αμμάν) όπου μετέβηκα αρχικά, κατάπληκτος άκουσα πως η διέλευση μοτοσυκλετών απαγορευόταν από τα συγκεκριμένα σύνορα –πρώτο εγκεφαλικό! Μου σύστησαν να μεταβώ στη βόρεια συνοριακή είσοδος (90 χλμ. βόρεια του Αμμάν), όπου επιτρεπόταν η διέλευση οχημάτων.
Φτάνοντας εκεί μια ώρα αργότερα, δοκίμασα μια μεγαλύτερη έκπληξη: τα συγκεκριμένα σύνορα Ιορδανίας–Ισραήλ ήταν κλειστά όλο το Σαββατοκύριακο – δεύτερο εγκεφαλικό! Ευτυχώς θα άνοιγαν την επομένη. Αναγκαστική διανυκτέρευση στην κοντινή πόλη Irbil και επιστροφή στις συνοριακές εγκαταστάσεις το επόμενο πρωινό στις 09:00. Άγχος και ψιλοπροβλήματα μέχρι την τελευταία στιγμή.
Κι ενώ οι Ιορδανοί τελωνειακοί με έδιωξαν γρήγορα από την χώρα τους, αρκετά εξονυχιστικός υπήρξε ο έλεγχος της μοτοσυκλέτας, των αποσκευών και των εγγράφων μου στην συνοριακή πύλη του Ισραήλ. Η παρουσία μου στην Συρία και στον Λίβανο αποτέλεσε την αιτία για μια σύντομη «ανακρισούλα», ενώ υποβλήθηκα σε τεστ PCR, παρόλο που είχα πραγματοποιήσει ένα στο Αμμάν πριν από 2 μέρες. Και μετά από μιάμιση ώρα συνοριακών διαδικασιών, άναψε το πράσινο φως για να εισέλθω στο Ισραήλ, την όγδοη και τελευταία χώρα του “ARABIAN TOUR” – πορεία κατευθείαν για την παραθαλάσσια Χάιφα.
Mitsakis & Sanders
Η πρώτη μέριμνά μου στη Χάιφα ήταν η διευθέτηση της ακτοπλοϊκής μεταφοράς της μοτοσυκλέτας για Ελλάδα. Το διόλου ευκαταφρόνητο ποσό των 640 Ευρώ ήταν το συνολικό κόστος (εισιτήριο μοτοσυκλέτας & εκτελωνιστικά τέλη) που κατέβαλα για να σταλεί η BMW F-850 GS από το Ισραήλ στην Ελλάδα. Εγώ αντίθετα θα ταξίδευα αεροπορικώς, αφού το συγκεκριμένο πλοίο δεν ήταν επιβατικό (ήταν τύπου RO/RO).
Ωστόσο, το μεγάλο γεγονός στη Χάιφα δεν ήταν η ακτοπλοϊκή μεταφορά της μοτοσυκλέτας, αλλά η συνάντηση που είχα με τον καταξιωμένο Άγγλο μοτο-ταξιδιώτη Nick Sanders. Έχοντας ταξιδέψει κι αυτός στην Σαουδική Αραβία με μια YAMAHA TENERE 700, θα έστελνε την μοτοσυκλέτα του στην Ελλάδα με το ίδιο πλοίο. Αρκετά αυθόρμητος, προσιτός και καταδεχτικός, περάσαμε μαζί ένα ολόκληρο πρωινό με ανταλλαγές προσωπικών εμπειριών, πολύ κουβέντα και γέλιο. Ήταν μια κορυφαία ελληνο-αγγλική συνάντηση moto-travellers.
Κι αφού αποχαιρέτησα στο λιμάνι της ηλιόλουστης Χάιφα την BMW F-850 GS, πήγα σιδηροδρομικώς στο Τελ Αβίβ και εν συνεχεία αναχώρησα αεροπορικώς για Αθήνα, φτάνοντας τελικά στο σπίτι μου μέσα στα άγρια μεσάνυχτα –σκέτη Οδύσσεια η επιστροφή μου στην Ελλάδα!
Αραβικό παραμύθι
Κάπως έτσι το αραβικό παραμύθι “ARABIAN TOUR” έφτασε στο ευτυχισμένο τέλος του. Μέσα από αυτό το δίτροχο ταξίδι των 7.700 χλμ., που ξεκίνησε με έναυσμα το όνειρο της αναζήτησης και της περιπλάνησης στην απέραντη αραβική γη, είχα την τύχη να ζήσω ένα σαγηνευτικό οδοιπορικό σ’ έναν τόπο όπου η ομορφιά των ανθρώπων κρύβεται στη ψυχή τους και το κάλλος του πολιτισμού τους παραμένει αιώνιο και άφθαρτο.
Διατρέχοντας τα καυτά μονοπάτια της αραβικής γης με την μοτοσυκλέτα μου (η οποία είχε μεταμορφωθεί σε μια ακούραστη καμήλα της ερήμου), ανακάλυψα νέους, ξεχωριστούς χώρους πολιτισμικής αισθητικής, επικοινωνίας και αντίληψης. Πόλεις ιερές και μυθικές, επιβλητικά ισλαμικά μνημεία, πολύβουα παζάρια, γραφικές ανθρώπινες φυσιογνωμίες και βιβλικές οάσεις αποτέλεσαν τις βιωματικές εμπειρίες μιας αλλοτινής, μακρινής εποχής, ενώ η αμέριστη εμπιστοσύνη που έδειξα στο όνειρο και στον εαυτό μου, με ώθησε να γευτώ ολοκληρωτικά τη μέθη, το άρωμα και τη γεύση του ταξιδιωτικού παραληρήματος που μου επιφύλασσαν οι δρόμοι της Αραβικής χερσονήσου και της Μέσης Ανατολής.
