Του Δημήτρη Κατσούλα

Άγκυρα – Καππαδοκία

Το πέρασμα από την Χίο στην Τουρκία, η διαμονή μας στο Afyon και η παραμονή στην Άγκυρα είχαν ήδη περάσει. Ο δρόμος ήταν τώρα ανοιχτός, με έναν τοίχο από καυτό αέρα να μας χωρίζει μέχρι τον προορισμό. Πάνω σε ένα BMW R 1200 GS Adventure αφήναμε πίσω μας τις ατελείωτες ευθείες που μας οδηγούσαν στο προσωπικό μας όνειρο: Την Καππαδοκία.

 

Tuz Golu

Οι προγνώσεις για τον καιρό ήταν αποκαρδιωτικές…  Στην Άγκυρα είχαμε 44 βαθμούς και οι καιρός ανέφερε στην Καππαδοκία πως θα συναντούσαμε θερμοκρασία 46 βαθμών και άπνοια. Τα 380 χιλιόμετρα που μας χώριζαν από την Άγκυρα μέχρι το Προκόπι (Urgup) αναμένονταν πολύ δύσκολα. Έτσι, επιλέξαμε να ξεκινήσουμε όσο γίνεται πρωί ώστε να προλάβουμε την δροσιά.
Εγερτήριο στις 06:30 το πρωί, καφέ, ελαφρύ πρωινό για να μπορούμε να οδηγήσουμε, και σε μια ώρα ήμασταν έτοιμοι για αναχώρηση.
Η σήμανση στην Άγκυρα είναι πάρα πολύ καλή με αποτέλεσμα να βρεθούμε σε σύντομο χρονικό διάστημα στον Εθνικό άξονα Άγκυρας - Αδάνων. Η διαδρομή από την Πρωτεύουσα προς το Άκσαράι είναι μονότονη από άποψη οδικού δικτύου μιας και αποτελείται από μια ατελείωτη ευθεία, αχανείς εκτάσεις σιτηρών και μηδενικό ίχνος πρασίνου.

Την μονοτονία της διαδρομής την “σπάει” η λίμνη Tuz golu! Είναι η 3η σε μέγεθος στην Τουρκία και η μεγαλύτερη λίμνη άλατος στον κόσμο. Κατά την διάρκεια του καλοκαιριού η λίμνη στεγνώνει αφήνοντας ένα παχύ στρώμα αλατιού στον πυθμένα της. To θέαμα είναι εξωγήινο, οι ακτίνες του ήλιου της χάριζαν ένα ρόδινο χρώμα και γι’αυτό αδράξαμε την ευκαιρία για ένα σύντομο διάλειμμα για φωτογραφίες και ξεκούραση. Αφού απολαύσαμε το τοπίο, λίγη ώρα αργότερα άλλη μια μοτοσικλέτα BMW R 1200 GS με έναν αναβάτη και αρκετά μπαγκάζια έκανε την εμφάνισή της. Ο οδοιπόρος ήταν Ιταλός και ερχόταν από το Μιλάνο, με προορισμό  την Καππαδοκία. Ο Ιταλός ήταν μόνος γιατί η γυναίκα του ταξίδευε με αυτοκίνητο λόγω ημικρανίας, αφού προηγουμένως είχε νοσηλευτεί δύο μέρες στην άγκυρα.

“Welcome in Cappadocia”

Σαράντα πέντε λεπτά αργότερα και αφού είχαμε αφήσει πολλά χιλιόμετρα πίσω μας την λίμνη Tuz Golu, φτάσαμε στην πόλη Ακσαράι. Ήταν το κομβικό σημείο της διαδρομής όπου έπρεπε να στρίψουμε αριστερά με προορισμό το Νευσεχίρ. Η ταμπέλα “welcome in Cappadocia” μας συγκίνησε, αφού επιτέλους, ένα ταξίδι “όνειρο” γίνονταν πραγματικότητα.

Η απόσταση από το Ακσαράι ως το Προκόπι είναι 95 χιλιόμετρα. Μέχρι την πόλη Νευσεχίρ το τοπίο παρέμενε ίδιο, άρχισα να αγχώνομαι διότι περίμενα κάτι διαφορετικό! Μπαίνοντας δε στην πόλη Νευσεχίρ, απογοητεύτηκα, ρώταγα την συνεπιβάτη μου, “μα που είναι όλα αυτά που διαφημίζουν”, αναφερόμενος φυσικά στα εκπληκτικά βράχια με τα σκαλισμένα σπίτια. Ευτυχώς όμως, μερικά χιλιόμετρα παρακάτω φάνηκε στον ορίζοντα το χωριό Ουτσισάρ (Uchisar). Ειλικρινά δεν μπορώ να περιγράψω την χαρά μου αντικρίζοντας αυτό το μοναδικό θέαμα!

Γιγάντιοι μπεζ βράχοι σμιλευμένοι πριν εκατοντάδες χρόνια από τους Χριστιανούς, δεσπόζουν στον ορίζοντα. Τα πέτρινα σπίτια του χωριού, παράλληλα με το άγριο τοπίο μας “ταξίδεψαν” σε άλλη εποχή! Η όραση είχε χτυπήσει κόκκινα, προσπαθώντας να ανακαλύψει όσα περισσότερα τοπία μπορεί. Ρίξαμε στο ελάχιστο τους ρυθμούς οδήγησης για να απολαύσουμε τα πρώτα fairy chimneys με αποκορύφωμα τις “3 καλλονές”, που είναι τρεις τεράστιοι κωνικοί βράχοι οι οποίοι στολίζουν την είσοδο στο χωριό Urgup (Προκόπι).

“Καππαδοκία” αναφώνησα και συνεχίσαμε προς το κέντρο του χωριού για να συναντήσουμε τον καλό μου φίλο και τουριστικό πράκτορα Μουράτ (http://www.travelatelier.com/). Η χαρά του όταν μας αντίκρισε ήταν απερίγραπτη και μας επιβεβαιώσαμε για μία ακόμη φορά την φιλοξενία και εγκαρδιότητα των “απέναντι”. Ήπιαμε ένα φραπεδάκι στο γραφείο του (το έμαθε στην Ελλάδα…και το προωθεί στο Προκόπι!) αναμένοντας τον Ιταλό αναβάτη ο οποίος περίμενε στη διαδρομή τη γυναίκα του.
Αφού επιλέξαμε το ξενοδοχείο για την τετραήμερη διαμονή μας και λάβαμε όλο το απαραίτητο έντυπο υλικό από τον Μουράτ με πληροφορίες για την Καππαδοκία κατευθυνθήκαμε στο ξενοδοχείο. Το “Esbelli evi” είναι το πρώτο ξενοδοχείο σπήλαιο στην Καππαδοκία, όπου θα μέναμε σε υπόσκαφο δωμάτιο. Μπήκαμε μέσα και παραδοθήκαμε στα χέρια του Μορφέα μιας και είχε νυχτώσει και η κούραση από την ζέστη και τα χιλιόμετρα της διαδρομής, μας είχε καταβάλει.

Η γη των όμορφων αλόγων

Η ιστορία της περιοχής χαράζετε στο χώμα εδώ και 10 εκατομμύρια χρόνια, από τότε που η Μητέρα φύση αποφάσισε να δημιουργήσει αυτόν τον μοναδικό στον Κόσμο τόπο.
Το όνομα της περιοχής δόθηκε περίπου τον 6ο π.Χ. αιώνα από τους Πέρσες και σημαίνει, “η γη των όμορφων αλόγων”. Στο παρελθόν κατοικείτο από Ασσύριους, Χέτες, Σελτζούκους, από τους πρώτους Χριστιανούς που βρήκαν καταφύγιο από τον Ρωμαϊκό κλοιό αλλά και από Έλληνες μέχρι το 1923, όπου και έγινε η “ανταλλαγή” πληθυσμών.

Το Ελληνικό στοιχείο είναι έντονο ακόμα και τώρα όπως  και η αγάπη των ντόπιων προς τους Έλληνες, η οποία μας συγκλόνισε - νιώθαμε σαν το σπίτι μας!
Η περιήγησή μας στην ευρύτερη περιοχή διήρκησε 4 μέρες , ο ελάχιστος χρόνος για να πάρουμε μια ιδέα αυτής της γης. Ξεκινήσαμε την περιήγηση από την κοιλάδα του Γκόρεμε (Goreme). Η πόλη του Γκόρεμε είναι γνωστή για τα ιδιόμορφα βράχια που μοιάζουν με καπνοδόχους από τα παραμυθένια σπίτια των νεράιδων (fairy chimneys). Αυτό που προκαλεί την φαντασία του ταξιδιώτη είναι το “ανοιχτό μουσείο” της κοιλάδας με τις δεκάδες χριστιανικές εκκλησίες λαξεμένες τον 9ο - 11ο αιώνα στους μπεζ λόφους οι οποίες είναι ζωγραφισμένες ιδιόμορφα με έντονα χρώματα.

Χρειάζεται τουλάχιστον δυο ώρες περιήγησης για να πάρεις μία ιδέα από το ιδιαίτερο θέαμα και πιστέψτε με, αξίζει τον κόπο. Το εισιτήριο εισόδου κοστίζει 15 ευρώ (το άτομο). Φεύγοντας από το Γκόρεμε, κατευθυνθήκαμε προς το Ουτσισάρ με σκοπό να γευματίσουμε αλλά και να χαζέψουμε την κοιλάδα από ψηλά. Στο κέντρο της πόλης υψώνεται ένας γιγάντιος λαξευμένος βράχος που αποτελούσε την ακρόπολη της πόλης μιας και η πρόσβαση αλλά και ο έλεγχος της περιοχής ήταν εύκολος.

Η διαδρομή προς την κορυφή είναι επίπονη και προς Θεού, μην την κάνετε μεσημέρι όπου ο ήλιος βρίσκεται στα καλύτερα του.
Μετά το εξαιρετικό γεύμα με τοπικά εδέσματα και κρασί γυρίσαμε προς το Προκόπι όπου απολαύσαμε το ηλιοβασίλεμα, αφού πρώτα πληρώσαμε κάποιους ένστολους μια λίρα (…έκαστος) για να φθάσουμε στο ιδανικότερο σημείο (συνηθίζετε στην Τουρκία το… άτυπο εισιτήριο). Η αλήθεια είναι πως αυτή η κίνηση εξόργισε τους Ιταλούς φίλους, ενώ εμείς, συνηθισμένοι σε τέτοια ως… Έλληνες, γελούσαμε! Αφού ο ήλιος χάθηκε από το οπτικό μας πεδίο, επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για ξεκούραση μιας και την επόμενη μέρα είχε εγερτήριο στις 04:00 το πρωί. Αερόστατα!

Αερόστατα!

Αγουροξυπνημένοι κατευθυνθήκαμε ξανά προς το Γκόρεμε όπου και εδρεύουν όλες οι εταιρείες με τα αερόστατα. Θα πρέπει να τονιστεί πως, παρά το υψηλό κόστος του εισιτηρίου, η βόλτα με αερόστατο είναι κάτι που δεν πρέπει να χάσετε. Το κόστος κυμαίνεται από 120 - 200 ευρώ, περιλαμβάνει την μεταφορά από το ξενοδοχείο προς την εταιρεία, φαγητό, την πτήση διάρκειας μίας ώρας και στο τέλος, σαμπάνια, για να γιορτάσουμε την προσγείωση, όπως είχε γίνει και στην παρθενική πτήση στην ιστορία με αερόστατο.

Κατά τις 06:30 το πρωί λίγο πριν εμφανιστεί ο ήλιος ήμασταν στον αέρα. Δεν μπορώ να περιγράψω τα συναισθήματα μου, δέος και αγωνία, φόβος και θαυμασμός, ήταν η καλύτερη και πιο αθόρυβη πτήση της ζωής μου. Το θέαμα μοναδικό, κινητήριος δύναμη ήταν ο άνεμος και ο πιλότος, το μόνο που έκανε ήταν να ανεβάζει και κατεβάζει το αερόστατο χρησιμοποιώντας τις δεξαμενές αέριου. Τα περίπου εξήντα αερόστατα που βρίσκονταν στον αέρα την ίδια στιγμή έδιναν την εντύπωση πως μεταναστεύεις σε άλλο κόσμο! Κάποια στιγμή έχουμε “πάρει” ύψος και ο Αυστραλός πιλότος με σχετική άνεση μας ανακοινώνει πως, “είμαστε στα 800 μέτρα πάνω από το έδαφος”. Η απόλυτη ησυχία, κανένας μηχανικός ήχος, κανένας ηλεκτρονικός ήχος, παρά μόνο το θρόισμα του αέρα που γαργαλούσε τα αυτιά μας, μαζί με τους υπόλοιπους αεροναύτες, βιώναμε την απόλυτη εμπειρία πτήσης.

Λένε πως η πτήση με αερόστατο στην Καππαδοκία είναι ένα από τα πράγματα που πρέπει να κάνεις πριν πεθάνεις. Εμείς το προλάβαμε και προσγειωθήκαμε και με ασφάλεια μιας και…. Για την ιστορία, η πτήση με αερόστατο έχει μεγάλο βαθμό επικινδυνότητας σε σχέση με άλλα πτητικά μέσα. Στο παρελθόν, έχουν συμβεί και ατυχήματα  με απώλειες. Η μόνη ασφάλεια που παρέχει το αερόστατο είναι η εμπειρία του πιλότου.
Κατά την διάρκεια της προσγείωσης, ο πιλότος μίλησε μέσω ασυρμάτου και ανέφερε στους συνεργάτες του το πιθανό σημείο προσγείωσης, μιας και αυτό εξαρτάται άμεσα από την πορεία του ανέμου. Μας προσγείωσε δίπλα από την love valley όπου ήπιαμε την σαμπάνια μας γιορτάζοντας την επιτυχία της πτήσης.

Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο πήραμε τα κράνη μας καβαλήσαμε το R 1200 GS Adventure και βγάλαμε αζιμούθιο προς το Μουσταφά πασά (Σινασσός). Είναι ένα χωριό όπου το Ελληνικό στοιχείο είναι έντονο. Εκεί συναντήσαμε παλιά ερημωμένα Ελληνικά αρχοντικά με χρωματιστές προσόψεις και εσωτερικές αυλές. Επισκεφθήκαμε  την πέτρινη εκκλησία του Αγίου Στεφάνου, το μοναστήρι του Αγίου Νικολάου ( περίπου 3 χιλιόμετρα από το χωριό με δύσβατο χωματόδρομο… όπου το R 1200 GS Adventure έδειξε το… όνομά του! Γενικότερα οι χωμάτινες διαδρομές στις κοιλάδες της Καππαδοκίας δεν μας προβλημάτισαν καθόλου και φυσικά το προτείνουμε ανεπιφύλακτα….όποιο χωματόδρομο ακολουθήσεις  στο τέλος του θα δεις πάντα κάτι το διαφορετικό.

Είδαμε επίσης την εκκλησία της Σινασσού με τις όμορφες αλλά ταλαιπωρημένες τοιχογραφίες, Η παρουσία των Ελλήνων μέχρι το 1923 αλλά και η αγάπη των Τούρκων προς αυτούς επιβεβαιώνεται με την λειτουργία της εκκλησίας κάθε χρόνο από τον Οικουμενικό Πατριάρχη, Βαρθολομαίο, και αποτελεί σημαντικό γεγονός για την περιοχή. Πράγμα που αποδεικνύει πόσο αρμονικά ζούσαν οι δύο λαοί

Εντύπωση μας έκανε το ξενοδοχείο-εστιατόριο “old Greek House”. O Σουλεϊμάν ιδιοκτήτης του παλιού αρχοντικού και απόγονος του πρώτου Έλληνα ιδιοκτήτη, μας κέρασε ένα υπέροχο γεύμα και κρασί. Περιηγηθήκαμε στους χώρους του ξενοδοχείου το οποίο έχει αναπαλαιώσει αλλά και ανταλλάξαμε απόψεις για θέματα τουρισμού και…οικονομικής κρίσης.

Φεύγοντας από την Σινασσό κατευθυνθήκαμε νοτιότερα στην λίμνη Damsa baraji, ένα καταπράσινο μέρος με μια σχετικά μεγάλη λίμνη η οποία χρησιμοποιείται για το πότισμα των αγρών της περιοχής .
Το βράδυ της ίδιας μέρας δειπνήσαμε σε ένα εστιατόριο στο Προκόπι μαζί με τον φίλο Μουράτ ο οποίος μας έκανε δώρο μια διανυκτέρευση στο Ουτσισάρ, στο ξενοδοχείο Argos in Cappadocia, θέλοντας έτσι να μας ευχαριστήσει για την χαρά που του δώσαμε.
Την επόμενη μέρα μεταφερθήκαμε στο υπερπολυτελές ξενοδοχείο αλλά και αποχαιρετίσαμε του Ιταλούς μοτοσικλετιστές οι οποίοι θα συνέχιζαν προς τα Άδανα. Μακάρι να είχαμε τον χρόνο να τους ακολουθήσουμε.

Ανατολικά του Γκόρεμε

Μόνοι πλέον πήραμε τον δρόμο Ανατολικά του Γκόρεμε για να θαυμάσουμε ακόμα μια περιοχή, το Passabaglari και το Zelve open air museum, το οποίο είναι γνωστό ως ένα από τα σημαντικότερα κέντρα Χριστιανών κατά την διάρκεια του 9ου -13ου αιώνα.
Πραγματοποιήσαμε και μια πεζοπορία 2 ωρών στην κοιλάδα της Αγάπης απολαμβάνοντας την ησυχία και την “εξωγήινη” φύση, μέχρι την δύση του Ηλίου.

Το τελευταίο βράδυ μας στην εξωπραγματική Καππαδοκία το περάσαμε παρακολουθώντας ένα μοναδικό θέαμα, τους Δερβίσηδες! Πέντε  χιλιόμετρα δυτικά της πόλης Άβανος, σε ένα κτίριο κατασκευασμένο το 1238 σε περιβάλλον απόλυτα μυστικιστικό, παρακολουθήσαμε τον χορό - προσευχή των Δερβίσηδων. Οι φωτογραφίες και η βιντεοσκόπηση δεν επιτρέπονται και απαιτείται απόλυτη ησυχία για να αυτοσυγκεντρωθούν οι μοναχοί, με σκοπό να προσευχηθούν με αυτόν τον μοναδικό τρόπο, γυρνώντας γύρω από τον εαυτό τους.

Η βραδιά μας έκλεισε με γεύμα στο ξενοδοχείο όπου προσπαθούσαμε να βάλουμε σε τάξη όλες τις εικόνες που αποκομίσαμε τις τέσσερις μέρες, στον ευλογημένο αυτόν τόπο.
Δυστυχώς όμως 4 μέρες δεν φθάνουν για να γνωρίσουμε όλα τα μνημεία της περιοχής για αυτό και σημειώσαμε μέρη τα οποία θα επισκεφθούμε την επόμενη φορά: Την καταπράσινη  κοιλάδα Ιλάρα , τις υπόγειες πόλεις ,μιας και  στην περιοχή της Καππαδοκίας υπάρχουν 36 υπόγειες πόλεις με διασημότερες  το Kaymakli το Ozluce και το Mazikoy που έχουν αξιοποιηθεί τουριστικά .

Να επισκεφτούμε το όρος Αργαίος αλλά και να ξανασυναντήσουμε τους καινούργιους φίλους που αποκτήσαμε.
Η επόμενη μέρα μας βρήκε στον δρόμο για την επιστροφή προς τα παράλια, είχαν μείνει μόλις τέσσερις μέρες από την άδειά μας και φροντίσαμε να τις εκμεταλλευτούμε κατάλληλα.

Φωτογραφίες

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•  

Χορηγοί

{arttinytable}

Χορηγοί
Εταιρία	Είδος χορηγίας	website
ΝΕΛ lines	εισιτήρια Πειραιάς -Χίος - Πειραιάς	www.nel.gr
Τουριστικός όμιλος Marine tours	2 διανυκτερεύσεις	www.marinetours.gr
Tουριστικό γραφείο travel atelier	1 διανυκτέρευση	http://travelatelier.com/
Eλαστικά AARON	1 ζεύγος ελαστικών	http://www.aaron.gr/
Kατάστημα αξεσουάρ Δίκυκλο	εξοπλισμός αναβατών	http://www.e-dikyklo.gr/

{/arttinytable}

Συνεχίζεται...