Γεννήθηκε στις 2 Φεβρουαρίου 1987 στο Ballynure της Βόρειας Ιρλανδίας σε μια οικογένεια με στενούς δεσμούς με τους αγώνες μοτοσυκλέτας. Ο πατέρας του ήταν πρώην αγωνιζόμενος και μάλιστα έχει στο βιογραφικό του μια νίκη στο Isle of Man, στο Junior TT του 1989, ο δε παππούς του ήταν χορηγός του σπουδαίου Joey Dunlop.

Η γενέτειρά του βρίσκεται στην επαρχία Antrim, παραδοσιακή έδρα φημισμένων αγώνων Road Racing - όπως οι Armoy Road Races και Mid Antrim 150 - ωστόσο ο νεαρός Rea ξεκίνησε την επαφή του με τους αγώνες μοτοσυκλέτας από ένα εντελώς άλλο πεδίο, το motocross.

O Jonathan Rea δεν ξεχνά ποτέ την πρώτη του αγάπη, το ΜΧ

Σε ηλικία 10 ετών τερμάτισε δεύτερος στο Αγγλικό πρωτάθλημα ΜΧ 60 cc, σε μια εποχή που δήλωνε πως δεν τον ενδιαφέρουν οι αγώνες δρόμου για τους έβρισκε βαρετούς, ωστόσο, υπό τις προτροπές των φίλων του Michael και Eugene Laverty, πείστηκε να δοκιμάσει την τύχη του στο Αγγλικό πρωτάθλημα 125 κυβικών το 2003.

Η ταχύτητα και το ταλέντο ήταν εκεί και σύντομα δέχτηκε την πρόταση της Red Bull για να καβαλήσει ένα Honda Fireblade στο Αγγλικό BSB. Η πρώτη του χρονιά τα είχε όλα, από μια pole position που έκανε το όνομά του λίγο πιο γνωστό, ως βαρβάτες πτώσεις, κλείνοντας στο τέλος τη σεζόν στη 16η θέση. Η αρχή όμως είχε γίνει.

Σύντομα άρχισε να πρωταγωνιστεί στο πρωτάθλημα και την αμέσως επόμενη χρονιά τερμάτισε τέταρτος, για να φτάσει στο ψηλότερο σημείο της ως τότε καριέρας του το 2007 με τη δεύτερη θέση στο BSB, πίσω από τον Ιάπωνα Ryuichi Kiyonari που έπαιρνε τον δεύτερο από τους τρεις συνολικά τίτλους του στην Αγγλία με τη μοτοσυκλέτα της Honda.

Ενόψει της σεζόν του 2008, υπέγραψε συμβόλαιο με την Ten Kate Honda που προέβλεπε μια σεζόν στο Παγκόσμιο Supersport και άλλες δύο στη συνέχεια στο Παγκόσμιο Superbike.

Η πρώτη και μοναδική του χρονιά με το CBR600RR στο WorldSSP ήταν δυνατή, φτάνοντας ως τη δεύτερη θέση του πρωταθλήματος, πριν ετοιμαστεί για την προβλεπόμενη προαγωγή στη μεγάλη κατηγορία.

Ακολούθησαν έξι χρονιές με τη Honda WorldSBK, στις οποίες ο Rea ξεχώριζε από την ικανότητά του να παίρνει αποτελέσματα με μια μοτοσυκλέτα που σταδιακά έμενε πίσω από τον ανταγωνισμό. Η Honda, μετά τον τίτλο του James Toseland το 2007, άρχισε να περιορίζει την επένδυσή της σε αυτό το πρωτάθλημα, στρέφοντας το ενδιαφέρον της κυρίως στο MotoGP, την ώρα που το άστρο της νέας Aprilia RSV4 ανέτειλε με τον Max Biaggi στις επάλξεις.

Παρόλα αυτά, ο Rea κατάφερνε να φέρνει εαυτόν στις πρώτες γραμμές της επικαιρότητας παίρνοντας νίκες κάθε χρονιά και φτιάχνοντας το όνομά του ως ένας αναβάτης που εξελίσσει καλά τη μοτοσυκλέτα του.

Στα κατορθώματα της περιόδου αυτής της καριέρας του ξεχωρίζει η νίκη στον αγώνα αντοχής της Suzuka (8 Hours) το 2012 δίπλα στους Tadayuki Okada και Kousuke Akiyoshi.

Την ίδια χρονιά μάλιστα η προσφορά του Rea επιβραβεύτηκε από το HRC όταν επιλέχθηκε να αντικαταστήσει στο MotoGP τον τραυματισμένο Casey Stoner. Έτρεξε δύο αγώνες σε Misano και Aragon, παίρνοντας 8 και 7 βαθμούς αντίστοιχα, ωστόσο ουδέποτε του ξαναέγινε ανάλογη πρόταση για να δοκιμαστεί περισσότερο στο κορυφαίο επίπεδο, παρά το δυνατό δείγμα γραφής που έδωσε μη έχοντας την παραμικρή πρότερη εμπειρία από εξωγήινα πρωτότυπα.

Αυτά τα προσόντα εκτιμήθηκαν δεόντως από την Kawasaki, η οποία το 2015 του προσέφερε μια θέση δίπλα στον πρωταθλητή του 2013, Tom Sykes. Το πέρασμα από μια μη ανταγωνιστική Honda Fireblade στην κυρίαρχη Kawasaki ZX-10R ήταν αυτό που χρειαζόταν για τον Βορειοϊρλανδό.

Με το που πέρασε το πόδι του πάνω από τη σέλα της πράσινης εργοστασιακής μοτοσυκλέτας ο Rea μετατράπηκε από καλός αναβάτης σε δυνάστης της κατηγορίας. Με 14 νίκες στην πρώτη του πράσινη σεζόν πήρε και τον πρώτο του τίτλο, ενώ συνέχισε απτόητος να σαρώνει στο πρωτάθλημα, ισοφαρίζοντας το 2018 την κορυφαία ως τότε επίδοση του Carl Fogarty με τέσσερεις τίτλους - μόνο που ο Rea τους πήρε στη σειρά, σε αντίθεση με τον θρυλικό συμπατριώτη του.

Φέτος ξεκίνησε εξίσου εντυπωσιακά, αν και είχε την ατυχία να έχει μπροστά του έναν πολύ δυνατό Alvaro Bautista και μια πανίσχυρη Ducati Panigale V4R. Ο Rea τερματίζει μονίμως δεύτερος, ενόσω ο Bautista σαρώνει τα πάντα στους πρώτους 4 αγώνες και ξαφνικά βρίσκεται με 61 βαθμούς απόσταση από την κορυφή που είχε καλομάθει επί μια τετραετία.

Η πρώτη φετινή νίκη του Rea ήρθε πολύ καθυστερημένα, μόλις στον 5ο αγώνα στην Imola, αλλά κάπου εκεί άρχισε να γυρνά τούμπα το όλο σκηνικό. Ο Bautista πέφτει στον ένα μετά τον άλλο αγώνα, την ώρα που ο Rea ξαναβρίσκεται στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου ολοένα και πιο συχνά και, μετά τον 5ο αγώνα στο Jerez, αρχίζει μια ανελέητη αντεπίθεση.

Στους πέντε αγώνες που έγιναν από τον Ιούνιο στο Misano και τον πιο πρόσφατο στο Magny-Cours, ο Rea μετρά 9 νίκες και 3 δεύτερες θέσεις σε σύνολο 15 αγώνων (με το τριπλό φορμά που εγκαινιάστηκε από φέτος) και ξαφνικά οι -61 βαθμοί μετατράπηκαν σε +129 από τον δεύτερο Bautista.

Ο πέμπτος συνεχόμενος τίτλος WorldSBK είναι πια δικός του και με τη βούλα, ανάγοντάς τον στον πιο πετυχημένο αναβάτη όλων των εποχών στον θεσμό. Και είναι μόλις 32, δηλαδή έχει μπροστά του ακόμη περιθώρια να πάει ακόμη πιο ψηλά και να κάνει ακόμη πιο δύσκολη τη ζωή όποιου θελήσει στο μέλλον να γράψει το δικό του όνομα στα βιβλία των ρεκόρ του WorldSBK.

Για την προσφορά του στον Αγγλικό αθλητισμό το 2017 του απονεμήθηκε ο τίτλος του Member of the Order of the British Empire (MBE).

Προσωπική ιστοσελίδα

Τεχνικά χαρακτηριστικά