“Φαντάζομαι πως με περιμένει κάμποσος πόνος αν είμαι αρκετά τυχερός να φτάσω ως τα 60. Υποθέτω πως αυτό είναι αναμενόμενο αν έχεις περάσεις τόσους τραυματισμούς όπως εγώ.

“Ο χειρότερος ήταν πιθανότατα ο σπασμένος σβέρκος. Έπρεπε να έχω πεθάνει. Έσπασα τρεις σπονδύλους – C6, C7 και Τ1 – γι’ αυτό και έχω οκτώ βίδες και τρεις μεταλλικές ράβδους στον λαιμό μου αυτή τη στιγμή.

“Έχω σπάσει και τους δύο μου μηρούς. Τον αριστερό μου καρπό πέντε φορές. Τον δεξιό καρπό τέσσερις φορές. Έχω σπάσει κλείδα, ώμο, δάχτυλα, πλευρά, μύτη, πέλματα, εξάρθρωσα τον γοφό μου και έπαθα κάμποσες φορές διάσειση. Η λίστα συνεχίζεται και συνεχίζεται και είμαι βέβαιος πως θα προσθέσω μερικά ακόμη πριν κρεμάσω τα γάντια μου.

“Πέρασα το μεγαλύτερο μέρος της ενήλικης ζωής μου τρέχοντας με μοτοσυκλέτες σε όλον τον κόσμο. Το 2016 έγινα ο πρώτος Αυστραλός που κέρδισε τον πιο επικίνδυνο αγώνα του κόσμο, το Dakar Rally. Όταν έπιασα εκείνο το τρόπαιο στα χέρια μου ήταν ένα ξεχωριστό συναίσθημα, αλλά θέλω κι άλλο.

Το πρόσωπο του Toby Price τα λέει όλα με το τρόπαιο του πρώτου του Dakar, το 2016

“Πολλοί από σας θα αναρωτιέστε γιατί να θέλω να ρισκάρω κι άλλους τραυματισμούς. Ή κάτι ακόμη χειρότερο. Δεν έπαθα αρκετά; Να σας πω, κάθε φορά που χτυπώ σκέφτομαι πως ήρθε η ώρα να σταματήσω. Και κάθε φορά, μια-δυο μέρες αργότερα, θέλω να καβαλήσω και να βρεθώ εκεί έξω ξανά.

“Είναι κακό αυτό που λέω, αλλά η αδρεναλίνη είναι πραγματικά σαν ένα εθιστικό ναρκωτικό. Όταν καβαλώ μοτοσυκλέτα, αυτό το συναίσθημα με συνεπαίρνει.”

Τάδε έφη Toby Price, ο 31χρονος Αυστραλός που μόλις κέρδισε για δεύτερη φορά το Dakar, τρέχοντας με σπασμένο σκαφοειδές στο δεξί του χέρι. Είναι μάλλον σαφές πια πως εδώ δεν μιλάμε για τον μέσο αναβάτη.

Τα πρώτα βήματα

Γεννήθηκε στις 18 Αυγούστου 1987, στο Hillston, New South Wales, στην Αυστραλία. Ο πατέρας του, John, ήταν πρωταθλητής Αυστραλίας στα buggies. Ο μικρός Toby μεγάλωσε σε paddocks χωμάτινων αγώνων, πρωτοκαβάλησε μοτοσυκλέτα μόλις στα 2 χρόνια του και στα 4 κέρδιζε ήδη αγώνες.

Στα 13 είχε ήδη κατακτήσει εθνικούς τίτλους Junior σε κατηγορίες της επαρχίας του (New South Wales) αλλά και σε εθνικό επίπεδο. Μετά από δύο εθνικά πρωταθλήματα, η Kawasaki του έδωσε την πρώτη του ευκαιρία για επαγγελματική καριέρα το 2004.

Ήδη από το 2003 είχε φτιάξει τη φήμη του πολύ σκληρού αναβάτη, όταν έσπασε και τους δύο του καρπούς στην προπόνηση, αλλά κάποιες εβδομάδες αργότερα κέρδισε και τις δύο κατηγορίες του Australian Junior Motocross Championship που συμμετείχε.

Στο μεταξύ ωστόσο άρχισε να ψηλώνει πολύ και κάπου εκεί κατάλαβε πως το σώμα του δεν θα τον βοηθούσε στις πίστες με τα άλματα, οπότε το γύρισε στο Enduro. Σήμερα, με ύψος 1.88 και βάρος 93 κιλά, δεν τον λες ούτε κοντό, ούτε λεπτό και σίγουρα δε μοιάζει καθόλου με τον μέσο αναβάτη ΜΧ.

Το 2009 κατέκτησε για πρώτη φορά το Australian Off-Road Championship (AORC) και ανακηρύχθηκε Rookie of the Year στη χώρα του, ενώ εκπροσώπησε τη χώρα του σε αγώνα του Παγκοσμίου Enduro, όπου κατετάγη 14ος και ήταν ο ταχύτερος αναβάτης κάτω των 23 ετών.

Το 2010 μεταπήδησε στην ΚΤΜ, με την οποία σάρωσε τους περισσότερους off-road τίτλους της πατρίδας του. Ομοίως και το 2011, όπου πλέον κλήθηκε να εκπροσωπήσει την Αυστραλία ως μέλος της ομάδας για το International Six Days Enduro (ISDE) στη Φινλανδία, τερματίζοντας 4ος στην Ε2 κατηγορία και 8ος στο σύνολο – η καλύτερη επίδοση από Αυστραλό ως τότε.

Η αναγνώριση (και πολλά σπασμένα κόκκαλα)

Η επόμενη χρονιά (2012) έφερε μια ακόμη σεζόν απόλυτης κυριαρχίας σε ο,τιδήποτε είχε να κάνει με μηχανοκίνητα δίτροχα εκτός δρόμου, ενώ οδήγησε την Αυστραλία στη δεύτερη θέση του ISDE. Ο ίδιος προηγείτο στην Ε3 όταν μια πτώση τον άφησε με μερικά σπασμένα πλευρά. Παρά τον τραυματισμό του (και μια στραβωμένη μπροστινή ζάντα), συνέχισε να παλεύει και τερμάτισε δεύτερος στην Ε3 και 10ος συνολικά. Όταν γύρισε στην πατρίδα του, πήρε και το πρωτάθλημα της Ε3 κατηγορίας, ενώ ακόμη τα πλευρά του δεν είχαν θεραπευτεί πλήρως.

Ο πρώτος του πολύ σοβαρός τραυματισμός ήρθε το 2013 και ήταν ο χειρότερος. Ενώ έτρεχε σε αγώνα του AMA Hare and Hound National Championship με την KTM America, έπεσε και έσπασε τρεις σπονδύλους ψηλά στη σπονδυλική του στήλη, καθώς και τον αντίχειρά του. Η αποθεραπεία του διήρκεσε 6 μήνες, μόλις όμως μπόρεσε να ξανακαβαλήσει, γύρισε στις ΗΠΑ και έτρεξε με τον φίλο του, Kurt Caselli, στο Baja 1000. Σε αυτόν τον μοιραίο αγώνα ο Caselli έχασε τη ζωή του.

Τον επόμενο χρόνο οι τραυματισμοί συσσωρεύονταν, αλλά το ίδιο συνέβαινε και με τους τίτλους. Παρά τις τρικλοποδιές της υγείας του, ο Price έγινε ο πρώτος αναβάτης που κατέκτησε για 4η φορά το AORC, σάρωσε όλους τους Αυστραλιανούς αγώνες Rally – όπως τα Finke και Hattah Desert Race – και επέστρεψε στο ISDE για να πάρει τη νίκη στην Ε3 και τη 2η θέση στο σύνολο.

Αυτή είναι η χρονιά που ο Price δοκίμασε για πρώτη φορά την τύχη του σε διεθνείς αγώνες Cross-Country Rally, τερματίζοντας 8ος στο Morocco Rally. Η ώρα του Dakar είχε φτάσει.

Από την Αυστραλία στον κόσμο

Το 2015 έτρεξε για πρώτη φορά στο Dakar Rally, όπου ξεδίπλωσε το ταλέντο του κερδίζοντας μια ειδική και τερματίζοντας τρίτος.

Επέστρεψε στην Αυστραλία για το Finke Desert Race, στην προετοιμασία του οποίου έπεσε θύμα ενός τρομακτικού ατυχήματος, όταν ένα κλαδί διαπέρασε τη μπότα του, τρύπησε το πόδι και έσπασε τον αστράγαλό του. Ασταμάτητος ο Price κατέβηκε στον αγώνα, προκρίθηκε πρώτος στον Πρόλογο και συνέχισε για να πάρει το διασημότερο Αυστραλιανό ράλι για 4η φορά!

Λίγο αργότερα κατέκτησε και το Hattah Desert Race για 5η φορά και κάπου εκεί η ΚΤΜ του πρότεινε συμβόλαιο για να αντικαταστήσει τον Marc Coma στη Red Bull KTM Factory Racing Team.

Πριν αφήσει την Αυστραλία πίσω, πάντως, φρόντισε να πάρει για 5η φορά το εθνικό του πρωτάθλημα (AORC).

Το 2016 επιστρέφει στη Νότια Αμερική για το Dakar, ως εργοστασιακός αναβάτης της ΚΤΜ πλέον και, με 5 νίκες σε ειδικές, κέρδισε τον αγώνα με πάνω από 40 λεπτά διαφορά από τον δεύτερο!

Ο Toby Price έγινε έτσι ο πρώτος Αυστραλός που κερδίζει το Dakar, καθώς και ο πρώτος αναβάτης παγκοσμίως που κερδίζει το θρυλικό ράλι στη δεύτερη μόλις συμμετοχή του, καθώς και ο πρώτος μη Ευρωπαίος που κερδίζει στις μοτοσυκλέτες.

Παράλληλα, τρέχοντας με την ΚΤΜ στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλι, ο Price κέρδισε το Abu Dhabi Desert Challenge και το OiLibya Rally, ολοκληρώνοντας την πρώτη χρονιά ως “παγκόσμιος” στην 3η θέση του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος FIM Cross-Country Rallies.

Την ίδια χρονιά δοκίμασε να κάνει κάτι που κανείς ως τότε δεν είχε καταφέρει: να κερδίσει το Finke Desert Race ταυτόχρονα και με μοτοσυκλέτα και με αυτοκίνητο, δηλαδή να καταφέρει το Iron Man Double! Ο αθεόφοβος τερμάτιζε τη μια κατηγορία και μετά γύριζε πίσω με ελικόπτερο για να εκκινήσει με την άλλη και παραλίγο να το καταφέρει, αφού συνέτριψε τον ανταγωνισμό στους δύο τροχούς και στα αυτοκίνητα τερμάτισε δεύτερος, εξαιτίας μιας μηχανικής βλάβης!

Το 2017 επέστρεψε στο Dakar με τον άσσο στη μοτοσυκλέτα του, αλλά έπεσε και εγκατέλειψε την 4η μέρα, έχοντας σπάσει τον μηρό του σε τέσσερα σημεία. Η συνέχεια μάλιστα έφερε κι άλλα δυσάρεστα, καθώς ένας θρόμβος στον πνεύμονά του ενώ ήταν το νοσοκομείο της La Paz, στη Βολιβία όπου και εγχειρίστηκε, παραλίγο να τον στείλει στον άλλο κόσμο.

Αυτή ήταν και η πρώτη χρονιά στην επαγγελματική του καριέρα που δεν έτρεξε με μοτοσυκλέτα στο μεγαλύτερο μέρος της, μετά από εντολή των γιατρών, προκειμένου να θεραπευτεί το τραύμα του από το Dakar. Παρόλα αυτά, ο Price έτρεχε σε κάμποσους αγώνες με αυτοκίνητα και buggy, ενώ προετοιμαζόταν για τη δράση του 2018.

Το κρυφό κίνητρο του παγκόσμιου πρωταθλητή

Σε μια συνέντευξή του το 2002 στο περιοδικό Australian Motorcycle News, ο 14χρονος τότε Toby έλεγε πως δύο πράγμα σιχαίνεται, τα σκασμένα λάστιχα και τις βρώμικες μοτοσυκλέτες, για να συμπληρώσει πως η φιλοδοξία του στη ζωή είναι να γίνει νούμερο ένα στον κόσμο.

Πίσω από την έντονη φιλοδοξία του κρυβόταν ένας νεαρός με εξαιρετικά ισχυρή θέληση, ικανή να ξεπερνά τραυματισμούς που για άλλους θα μπορούσαν να τερματίσουν την καριέρα τους μια και καλή.

Ο Price είχε ένα καλά κρυμμένο κίνητρο, ένα παράδειγμα που τον συντρόφευε πνευματικά σε όλη του τη ζωή. Ήταν η αδελφή του, Amanda. Γεννήθηκε 15 εβδομάδες πρόωρα και στη σύντομη ζωή της υπέφερε από εγκεφαλική παράλυση, επιληψία και ήταν τυφλή. Μοιραζόταν μαζί της τα πάντα και η χαρά της όταν της έδινε να επεξεργαστεί διά της αφής τα τρόπαια που κέρδιζε του έδιναν δύναμη. Ζώντας το πραγματικό δράμα της αδελφής του και τις αφάνταστες δυσκολίες που αντιμετώπιζε στη σύντομη ζωή της ήταν μια διαδικασία που σκλήρυνε πολύ τον Toby.

Η Amanda έφυγε από τη ζωή το 2011 και ο αδελφός της συνεχίζει να λέει σε συνεντεύξεις πως “ευχαρίστως θα άλλαζα θέση μαζί της αν ήταν αυτό να της δώσει μια κανονική ζωή.”

Με τη δύναμη αυτή και το γνωστό πλέον πείσμα του, ο Toby Price επέστρεψε στο Dakar 2018 και τερμάτισε υγιής στην τρίτη θέση, έχοντας χάσει την ευκαιρία για νίκη λόγω ενός λάθους στην πλοήγηση που τον έβγαλε εκτός πορείας και του κόστισε 50 λεπτά χαμένο χρόνο.

Το 2018 όμως ήταν μια από τις σημαντικότερες χρονιές της ζωής του, γιατί πολύ απλά κατάφερε να κάνει πραγματικότητα αυτό που δήλωνε με περίσσεια αυτοπεποίθηση το 2002 ως φιλόδοξος 14χρονος: να γίνει νούμερο ένα στον κόσμο.

Τον Οκτώβριο αυτής της χρονιάς, ο Price κέρδισε το Rallye OiLibya du Maroc και έγινε ο πρώτος Αυστραλός που αναδείχθηκε Παγκόσμιος Πρωταθλητής FIM Cross-Country Rallies.

Επιστροφή στο Dakar με πέντε μαχαίρια

Για να δέσει το γλυκό του μαγικού 2018, με το ξεκίνημα του 2019 επέστρεψε στο Dakar όπου κέρδισε πριν μερικές μέρες τον αμείλικτο αγώνα για δεύτερη φορά.

Στο κλασικό στυλ του, ο Toby είχε φροντίσει να σπάσει τον καρπό του ενώ προπονείτο για το Dakar μερικές εβδομάδες πριν την εκκίνηση. Οι γιατροί δεν του έδιναν και πολλές ελπίδες για αυτόν τον αγώνα.

“Ήξερα πως θα ξεκινήσω τον αγώνα ό,τι και να γίνει. Ενώ πετούσα προς το Περού, ονειρευόμουν πως θα καταφέρω να τερματίσω, αλλά δεν το πολυπίστευα. Οι γιατροί δεν μου απαγόρεψαν να τρέξω. Μου είπαν πως ‘λογικά θα είσαι εντάξει να πάρεις εκκίνηση, αλλά δε ξέρουμε πόσο θα αντέξεις’.

Η καθημερινή του ρουτίνα σε αυτόν τον αγώνα ήταν πολύ διαφορετική από αυτή των αντιπάλων του, καθώς ήθελε ώρες θεραπείας με πάγο, μαλάξεις και συμπιέσεις στο χέρι του απλά και μόνο για να μπορέσει να χωρέσει στο γάντι την επόμενη μέρα. Υπήρξαν δε και φορές που σκέφτηκε να το παρατήσει.

“Την τρίτη μέρα ήμουν έτοιμος να το αφήσω. Είχαμε μια στάση για ανεφοδιασμό και είχα περάσει ένα δύσκολο πρωινό, μετά έκανα ένα λάθος στην πλοήγηση και έχασα τον δρόμο μου για λίγο. Αισθάνθηκα πως είχα χάσει πάρα πολύ χρόνο από τους προπορευόμενους.

“Μπήκα για ανεφοδιασμό σκεπτόμενος πως ‘αυτό ήταν, αρκετά για φέτος,’ αλλά μόλις έβαλα βενζίνη αντιλήφθηκα πως κι άλλοι αναβάτες είχαν πάθει το ίδιο με μένα, οπότε είχα ακόμη ελπίδες.”

Ήταν η μέρα που εγκατέλειψε ο Joan Barreda της Honda, όταν χάθηκε και κατέληξε στο πάτο ενός φαραγγιού, απ’ όπου δεν κατάφερε να βγει ποτέ.

“Μου ξανασυνέβη και μεταξύ των ειδικών 7 και 8, αλλά τότε είχαμε ήδη περάσει τη μέση του αγώνα, οπότε ήμουν μετά το σημείο άνευ επιστροφής.”

Κάπως έτσι, ανάμεσα σε εγκαταλείψεις πρωτοκλασάτων αναβατών και ποινές χρόνου για άλλους, ο Toby Price βρέθηκε ανέλπιστα να οδηγεί τον αγώνα τις τρεις τελευταίες μέρες του. Έφτασε στην τελευταία μέρα με ένα μικρό αλλά καθαρό προβάδισμα και δεν το άφησε να πάει χαμένο, κερδίζοντας την τελευταία ειδική για να εξασφαλίσει τη δεύτερη νίκη του σε Dakar.

Όσο για το χέρι του, κανείς δε μπορεί να το περιγράψει πιο γλαφυρά από τον ίδιο:

“Μετά τον αγώνα ένιωθα λες και πέντε άνθρωποι είχαν μπήξει μαχαίρια μέσα στον καρπό μου και τα περιέστρεφαν. Αλλά αυτή η νίκη… τα αξίζει όλα...”

Όσο για το μέλλον, ο Price έχει ήδη μπει σε φάση προετοιμασίας για τη νέα σεζόν. Έχει ένα παγκόσμιο πρωτάθλημα να υπερασπιστεί, ενώ για το Dakar 2020 η αντίστροφη μέτρηση έχει ήδη αρχίσει.

“Πιστέψτε με, θα είμαι οπωσδήποτε εδώ για το επόμενο, υγιής και σε φόρμα. Νομίζω έχουμε κάτι σαν 360 μέρες από την εκκίνηση του επόμενου Dakar. Η προετοιμασία έχει ήδη αρχίσει.”

Φωτογραφίες