Κείμενο, φωτογραφίες: Γιώργος Αμάραντος, Εύη Κλαδούχου

Το ταξίδι «Αναζητώντας το Μεξικανικό Όνειρο» που αποτελεί μέρος της ευρύτερης ιδέας με τίτλο “World around the World” ξεκίνησε στις 15 Νοεμβρίου του 2016. Στο ταξίδι αυτό ο φωτογράφος Γιώργος Αμάραντος και η ψυχοθεραπεύτρια Εύη Κλαδούχου ως επιβάτες μιας BMW F 800 GS καταγράφουν τη διαδρομή τους στην απεραντοσύνη του Μεξικού. Μπορείτε να διαβάσετε το 1ο μέρος ΕΔΩ.

Στην Πόλη του Μεξικού ο καιρός είναι έτοιμος για βροχή. Πρώτη προγραμματισμένη στάση το Tepoztlan, 80 χιλιόμετρα νότια της Πόλης.

Είναι η πρώτη φορά που θα φορτώσουμε την μηχανή με τα πράγματά μας. Έχουμε πολύ βάρος και παίρνει αρκετό χρόνο και αρκετές δοκιμές για να βρεθεί η καλύτερη δυνατή εργονομία. Ξεκινάμε. Χρειάστηκε πάνω από μία ώρα να βγούμε από το κέντρο της τεράστιας πόλης προς την εθνική οδό που είχε κίνηση. Εγώ ως συνεπιβάτης, θεωρούσα ότι η απόσταση των 80 χιλιομέτρων θα καλύπτεται εύκολα με μία ώρα οδήγησης. Όμως εδώ είναι Μεξικό και τα αυτονόητα που κουβαλά κανείς μαζί του δοκιμάζονται συχνά ένα προς ένα. 

Οι δρόμοι του Μεξικού, όταν βγαίνεις έξω από τις εθνικές οδούς, είναι γεμάτες με τις ονομαζόμενες topes ή reductor, με σαμαράκια δηλαδή για να μειώνουν οι οδηγοί ταχύτητα. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να συνωστίζονται αυτοκίνητα, λεωφορεία, καμιόνια, φορτηγά και το πλεονέκτημα που έχει η μηχανή στην κίνηση να χάνεται. Μαζί με όλα αυτά υπάρχουν και τα απρόοπτα. Κάποια στιγμή σταμάτησε η ροή ή πηγαίναμε σημειωτόν, ήταν εμφανές ότι κάτι είχε γίνει στον δρόμο. Ατύχημα, ποιος ξέρει; Μείναμε σ’ αυτήν την κατάσταση περίπου μία ώρα κάτω από τον ζεστό ήλιο φορώντας τη στολή της μηχανής. Όταν πια αρχίσαμε πάλι να κυλάμε, περάσαμε ένα σημείο όπου ένα πολύ μεγάλο κομμάτι βράχου είχε κατολισθήσει αφήνοντας μόνο ένα μικρό πέρασμα δρόμου. Κανένας δεν κορνάρισε, ούτε διαμαρτυρήθηκε. Για τους ντόπιους μάλλον αυτή ήταν μια συνηθισμένη κατάσταση. 

Tepoztlan

Η διαδρομή προς το Tepoztlan ήταν όμορφη με έντονες εναλλαγές. Από τα πεύκα σε υψόμετρο 3100 μέτρων, στους κάκτους και το ημιτροπικό κλίμα. Η κατάβαση σε κάποια σημεία απίστευτα απότομη. Κάτι που με εντυπωσίασε και δεν το είχα ξαναδεί είναι οι rampas de frenado, κεκλιμένες ράμπες που τέμνουν πλαγίως τον κεντρικό δρόμο για την περίπτωση που έχει χαθεί ο έλεγχος του οχήματος και δεν λειτουργούν τα φρένα!

Το Tepoztlan στην επαρχία Morelos, πόλη με περίπου 15.000 μόνιμους κατοίκους, θεωρείται σύμφωνα με την μυθολογία των Αζτέκων γενέτειρα του θεού Quetzalcoatl, που απεικονίζεται ως φτερωτό φίδι και τόπος όπου συναντά κανείς την πυραμίδα Tepozteco στον λόφο που υψώνεται πάνω από την πόλη. Το Tepoztlan έχει χαρακτηριστεί από το μεξικανικό υπουργείο πολιτισμού ως ένα από τα «μαγικά χωριά» (“pueblos magicos”) του Μεξικού, τους τόπους που συγκεντρώνουν ιστορικό και πολιτισμικό ενδιαφέρον. Σήμερα είναι γνωστό για την περίφημη εβδομαδιαία αγορά του αλλά και ως τόπος επίσκεψης των New Agers αφού θεωρείται ιδιαίτερη η ενεργειακή του δόνηση.

Εδώ θα συναντήσουμε πάλι την Ζωή που έχει προπορευθεί κατά μία ημέρα. Στο Tepoz, όπως συχνά ακούς να το λένε, ο άνδρας της Ζωής έχει το δικό του κατάστημα με είδη δώρων στην αγορά, το Bambu. Το ευρωπαϊκό γούστο της Ζωής έχει προσδώσει ιδιαίτερη αισθητική στον χώρο του καταστήματος, το οποίο χωρίς υπερβολή θα μπορούσε να χαρακτηριστεί το πιο επιτυχημένο του Tepoztlan. 

Φτάσαμε κουρασμένοι στο νύχτωμα έχοντας κάνει μικρή διαδρομή. Χαλαρώσαμε όμως σύντομα χαζεύοντας τους περαστικούς της αγοράς και βγάζοντας φωτογραφίες. Μάλιστα ζητώντας από έναν νεαρό να μας φωτογραφίσει βρήκαμε τον πρώτο άνθρωπο που το προφίλ του ταίριαζε απόλυτα με τον ερευνητικό μας στόχο. Ο Manu Portela (φωτό άνω), ψυχολόγος στην επαγγελματική ιδιότητα, άφησε πίσω του την Βαρκελώνη αναζητώντας το «μεξικανικό όνειρο». Μοιάζει να το πέτυχε αφού συνεργάστηκε με την ολυμπιακή ομάδα μπάσκετ του Μεξικού προετοιμάζοντας ψυχολογικά τους παίκτες!

Η πρώτη ταξιδιωτική μέρα είχε φτάσει στο τέλος της και εμείς ήμασταν για άλλη μια φορά τυχεροί που δεν θα ψάχναμε για ξενοδοχείο αλλά θα καταλήγαμε στο σπίτι των φίλων. Είχαμε μπροστά μας μια μέρα να απολαύσουμε σεργιάνισμα στην πόλη και στα μαγαζάκια της αγοράς.

Matamoros

Δεν καταφέραμε να ξεκινήσουμε νωρίς από το Tepoztlan. Ο πρωινός καφές με την Ζωή κατέληξε να γίνει μεσημεριανό φαγητό. Ήταν δύσκολο να αποχαιρετιστούμε. Ο στόχος που είχαμε να φτάσουμε στην Οαχάκα, δεν έμοιαζε πια εφικτός. Εκ των πραγμάτων θα σταματούσαμε όπου μας έβρισκε η νύχτα. Ο Γιώργος δεν ήθελε να οδηγεί βράδυ για λόγους ασφαλείας, κι εδώ που τα λέμε οι topes δεν είναι πάντα εμφανείς τη νύχτα αφού συχνά στερούνται ειδικής σήμανσης. Όταν τις χάνεις και περνάς από πάνω τους ακόμη και με μικρή ταχύτητα, η αναπήδηση και το τράνταγμα δεν είναι ό,τι καλύτερο ούτε για την μέση μας ούτε για την μηχανή.

Το σούρουπο μας βρίσκει έξω από την πόλη Matamoros στην επαρχία της Puebla και αποφασίζουμε να βρούμε δωμάτιο για να διανυκτερεύσουμε εκεί. Μπαίνοντας στο Matamoros η αίσθηση είναι περίεργη, θαρρείς και την πόλη περιβάλλει νέφος ενώ στα ρουθούνια εισβάλλει μια περίεργη μυρωδιά που δεν εντάσσεται στις γνωστές. Χάος επικρατούσε στους δρόμους, κόσμος πολύς κυκλοφορούσε, τα μαγαζιά ανοιχτά και η ρυμοτομία άναρχη. Δεν ξέρω ποιος συνειρμός με οδήγησε να θυμηθώ το Άργος. Κάτι δεν μας ταίριαζε για να μείνουμε εκεί. Βγήκαμε πάλι στον κεντρικό δρόμο προς αναζήτηση ξενοδοχείου. Η ταμπέλα που συναντήσαμε στον κεντρικό δρόμο εξήγησε την μυρωδιά και τον καπνό. Ολόκληρο το όνομα της πόλης είναι Izúcar de Matamoros, παράγουν εκεί και στην ευρύτερη περιοχή ζαχαροκάλαμο και το καίνε για να φτιάξουν ζάχαρη.

Συναντάμε έξω από την πόλη μόνο μοτέλ της κακιάς ώρας, σκοτεινά και απομονωμένα. Μπαίνουμε σ’ ένα να κοιτάξουμε. Αυτήν την εικόνα δεν την έχουμε ξαναδεί. Γύρω-γύρω πόρτες δωματίων, μπροστά τους χώρος για στάθμευση και στην είσοδο του κάθε χώρου μια μεγάλη νάιλον κουρτίνα που απομονώνει το κάθε δωμάτιο. Τι την θέλουν την κουρτίνα αναρωτηθήκαμε. Η εξήγηση ήρθε όταν είδαμε ένα ταξί μέσα από τη μισάνοιχτη κουρτίνα με ένα ζευγαράκι μέσα να φιλιέται. Η κουρτίνα εξυπηρετούσε την τήρηση της ανωνυμίας αυτοκινήτων και ιδιοκτητών. Στην πορεία καταλάβαμε ότι ήταν ο δρόμος με τις πουτάνες που «εξυπηρετούσαν» τους αγρότες που κατέβαιναν από τα γύρω χωριά να αγοράσουν υλικά και ανταλλακτικά ή για να επισκευάσουν τα αγροτικά τους μηχανήματα. Στο ενδιάμεσο πετάγονται στα μοτέλ τραβώντας την πλαστική κουρτίνα μη λάχει και τους δει κανένας γείτονας…

Το επόμενο, παρόλο που ήταν hotel και όχι μοτέλ ήταν ίδιο, μόνο που έδειχνε πιο καθαρό και συμμαζεμένο. Πήραμε από τον αμίλητο ιδιοκτήτη το κλειδί για το δωμάτιο Νο 8. Ανοίξαμε την κίτρινη κουρτίνα και βάλαμε την Gorda μέσα. Λιτό και καθαρό μ ένα κρεβάτι χωρίς ντουλάπα, καρέκλα ή κρεμάστρα. Μια χαρά ήταν για ένα βράδυ και για 200 πέσος, τουτέστιν 10 ευρώ. Το πέσο, πριν την εκλογή του Trump, αντιστοιχούσε σε 16-17 προς ένα ευρώ-δολάρια. Την επόμενη της εκλογής του, όμως, το πέσο έπεσε στα 21-22 προς ένα. Αυτό ευνόησε κάπως και εμάς. Αυξήθηκαν τα χρήματά μας κατά 20%.

Ξυπνάμε νωρίς γιατί πρέπει να φύγουμε. Έχουμε 500 χιλιόμετρα μπροστά μας. Η Εύη αναλαμβάνει να μαζέψει τα πράγματα κι εγώ να βγω στον δρόμο να βρω καφέ γιατί δυστυχώς αυτά τα «κουρτινάτα» ξενοδοχεία δεν προσφέρουν. Βγαίνω στον δρόμο και κοιτάζοντας δεξιά-αριστερά συνειδητοποιώ ότι γύρω μας το μόνο που υπάρχει είναι συνεργεία και μαγαζιά με φυτοφάρμακα. 

Διαλέγω να κατευθυνθώ αριστερά όπου βλέπω από μακριά αγροτικά φορτωμένα με ταύρους, πρόβατα, κατσίκια, κότες να στρίβουν και να μπαίνουν σ’ ένα οικόπεδο.

Φτάνοντας εκεί βλέπω Μεξικάνες μεγάλης ηλικίας να στήνουν πάγκους, αντίσκηνα και να βράζουν σε κατσαρόλες μεγάλες ποσότητες καφέ. Άλλες να προετοιμάζουν τάκος. Πίσω τους, σε μια παρατημένη αλάνα που ίσως κάποτε ήταν γήπεδο ποδοσφαίρου, ανάμεσα στη σκόνη διακρίνεται η μάζωξη των αγροτικών που απ’ ό,τι μαθαίνω γίνεται μια φορά την εβδομάδα για ανταλλαγή ζώων. Δίνεις τρεις κότες, παίρνεις ένα κατσίκι. Με δύο κατσίκια ένα μικρό γουρουνάκι, με τέσσερα γουρούνια και μια κότα ένα βόδι και πάει λέγοντας.

Αρχίζω να τραβάω φωτογραφίες αλλά ο υπεύθυνος της αλάνας έρχεται γεμάτος χαμόγελο και μου λέει ότι κάποιοι από τους παρευρισκόμενους ενοχλούνται που τους φωτογραφίζω. Ένας άλλος, που δεν συμμεριζόταν την άποψη του προηγούμενου, μου εξηγεί ότι κάποιοι φοβούνται γιατί έχουν ακούσει ιστορίες που οι φωτογραφίες τους χρησιμοποιήθηκαν για να απειλήσουν την οικογένειά τους και διάφορα τέτοια που δεν τα καταλάβαινα…. Απλά το σίγουρο είναι ότι υπάρχει πολύς φόβος και εκφοβισμός στο Μεξικό.

Αφήνουμε τις κίτρινες κουρτίνες πίσω μας, εγώ συνεχίζω να γκρινιάζω στην Εύη ότι έχει πάρει πολλά πράγματα μαζί, βάζω μπρος την μηχανή και βγαίνουμε στον κεντρικό. Ξαφνικά η Gorda νεκρώνει και ενώ γυρίζω και ξαναγυρίζω τον διακόπτη, μία δίνει μία δεν δίνει ρεύμα. Το μυαλό μου αμέσως πάει στον πόλο της μπαταρίας, που τον είχαμε βγάλει για να ταξιδέψει η μηχανή (απαραίτητη προϋπόθεση για τη μεταφορά της μηχανής με το αεροπλάνο, αντίστοιχα και η εξαγωγή των λαδιών). Ίσως από το άγχος στην Aduana, να μην έχει βιδωθεί σωστά και από τα τραντάγματα της μηχανής στις topes, να ξεβιδώθηκε εντελώς. Και έτσι είναι. Γυρνάω στο ξενοδοχείο, λύνω, σφίγγω, δένω και φύγαμε.

Η διαδρομή μέχρι την Οαχάκα όμορφη και άγρια. Βουνά και κάκτοι. Δύο τύπους κάκτων συναντήσαμε εδώ. Αυτούς που σχημάτιζαν ψηλές συστάδες που λες και είχαν χέρια που τα έτειναν σε ικεσία προς τον ουρανό και εκείνους τους μοναχικούς σαν ψηλές κολώνες που στέκονταν αζευγάρωτοι.

Μπορείτε να παρακολουθείτε Live την εξέλικη του ταξιδιωτικού ΕΔΩ!

Φωτογραφίες