Γεννημένος στο Φοίνιξ της Αριζόνα στις 27 Απριλίου 1953, ο Pat Hennen βρήκε τον δρόμο του στους αγώνες μοτοσυκλετών μέσω της dirt track σκηνής της Καλιφόρνια όπου έδειξε τα πρώτα δείγματα του ταλέντου του στις αρχές της δεκαετίας του 1970.
Το ενδιαφέρον του για τους αγώνες ταχύτητας τον έφερε στον χώρο αυτόν από το 1973 και έναν χρόνο αργότερα έκανε το όνομά του να ακουστεί δυνατά όταν αναδείχθηκε πρωταθλητής AMA Junior, γεγονός που του άνοιξε τον δρόμο προς τις επαγγελματικές ομάδες της εποχής.
Το 1975 έτρεξε για πρώτη φορά με την αμερικανική εργοστασιακή ομάδα της Suzuki στο εθνικό πρωτάθλημα της πατρίδας του και το 1976 βρέθηκε στο κορυφαίο επίπεδο, το παγκόσμιο πρωτάθλημα GP500 τρέχοντας με μια μικρή ιδιωτική ομάδα με ένα αγορασμένο Suzuki RG500, πηγαίνοντας από πίστα σε πίστα με ένα μικρό βανάκι και τον αδελφό του Chip ως μηχανικό.
Την ίδια χρονιά όμως φρόντισε να καταθέσει τα διαπιστευτήριά του καθώς στο GP του Assen τερμάτισε δεύτερος πίσω από τον σπουδαίο Barry Sheen και μπροστά από θρύλους, όπως ο Giacomo Agostini.
Εκείνη τη χρονιά ο Sheene καθάρισε τον τίτλο από νωρίς και επέλεξε να μην τρέξει στους τελευταίους τρεις αγώνες της σεζόν επειδή ήταν σε πίστες που θεωρούσε "επικίνδυνες". Μια από αυτές ήταν η Imatra στη Φινλανδία, όπου ο Hennen εξέπληξε τον κόσμο παίρνοντας τη νίκη μπροστά από τον Agostini, για να γίνει ο πρώτος Αμερικανός που νίκησε σε αγώνα Grand Prix! Ήταν τόσο μεγάλη η έκπληξη από την εμφάνιση του "ερασιτέχνη" αναβάτη που οι διοργανωτές δεν είχαν φροντίσει να έχουν τον εθνικό ύμνο των ΗΠΑ για να παίξει στο βάθρο του GP.
Λίγο αργότερα την ίδια χρονιά ο Hennen θα ξανανέβαινε στο βάθρο, αυτή τη φορά στο θρυλικό παλιό Nurburgring, τρίτος πίσω από τον Agostini και τον Marco Lucchinelli.
Αυτά τα δύο βάθρα του άνοιξαν πολλές πόρτες στα GP κι έτσι το 1977 έγινε ο ομόσταυλος του Sheene στην εργοστασιακή Heron-Suzuki κατακτώντας τέσσερα βάθρα, μεταξύ αυτών και στο Silverstone όπου κέρδισε εντός έδρας τον Sheene κατά την πρώτη χρονιά που αυτός ο αγώνας αντικατέστησε το Isle of Man TT στο καλεντάρι του πρωταθλήματος - μετά από συνεχείς διαμαρτυρίες και αρνήσεις συμμετοχής λόγω επικινδυνότητας από πολλούς κορυφαίους αναβάτες.
Το 1978 ο Hennen έγινε δίδυμο με τον Kenny Roberts στην πρώτη του χρονιά στο παγκόσμιο πρωτάθλημα και οι δυο τους κατάφεραν να μετατρέψουν τον τίτλο σε μια μεταξύ τους μονομαχία, αφήνοντας πίσω τον Sheene και αρκετούς άλλους σπουδαίους αναβάτες και πρωταθλητές.
O Pat Hennen (δεύτερος από δεξιά), δίπλα στον Steve Parish (πρώτος από δεξιά) και Barry Sheene (πρώτος από αριστερά)
Οι δυο τους πάλευαν με μόλις έναν βαθμό να τους χωρίζει στο πρωτάθλημα GP500 του 1978 όταν ο Hennen κλήθηκε από τη Suzuki να τρέξει και στο Isle of Man TT εκείνης της χρονιάς.
Μάλιστα κατά κάποιες αφηγήσεις ο Hennen εξαναγκάστηκε από τη Suzuki να πάει παρότι δεν το ήθελε, υπό την απειλή της απώλειας εργοστασιακής υποστήριξης, καθώς οι περισσότεροι γνωστοί αναβάτες αρνούνταν πλέον να αγωνιστούν σε "πίστες" όπως το Isle of Man και το παλιό Nurburgring (Nordschleife, δηλαδή Βόρειος Γύρος).
Στον αγώνα του Senior TT ο Hennen κυνηγούσε λυσσαλέα τον πρωτοπόρο Tom Herron και στην προσπάθειά του αυτή κατάφερε να γράψει ιστορία σημειώνοντας τον πρώτο γύρο σε χρόνο κάτω των 20 λεπτών με τη δίχρονη Suzuki 500 του στο Isle of Man, ωστόσο η συνέχεια ήταν καταστροφική. Στον τελευταίο γύρο του αγώνα ο Hennen έπεσε με πολύ μεγάλη ταχύτητα και τραυματίστηκε σοβαρά σε διάφορα σημεία του σώματός του, με σημαντικότερο το χτύπημα στο κεφάλι.
Μετά από αυτό το συμβάν ο Hennen δεν ξανάτρεξε ποτέ σε αγώνα μοτοσυκλετών, ενώ η αποθεραπεία του πήρε πάνω από τρία χρόνια, στη διάρκεια των οποίων αντιμετώπισε πολλά προβλήματα με την κίνηση, την ομιλία και τη μνήμη.
Ο "King" Kenny Roberts κατέκτησε εκείνη τη χρονιά το πρώτο του πρωτάθλημα GP500 και εκτοξεύτηκε ως παγκόσμιος αστέρας του αθλήματος, ενώ ο Hennen χάθηκε από το ραντάρ των αγώνων.
Ο Pat Hennen πιθανότατα δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να ξεδιπλώσει όλο το ταλέντο του και να φτάσει στις κορυφές που θα μπορούσε. Κατάφερε ωστόσο να μείνει στην ιστορία καθώς στη σύντομη καριέρα του στο παγκόσμιο πρωτάθλημα έγινε ο πρώτος Αμερικανός νικητής GP500, ενώ έγινε και ο πρώτος που γύρισε τη Mountain Course του Isle of Man κάτω από τα 20 λεπτά, έτσι δικαίως το 2007 το όνομά του απαθανατίστηκε με την εισαγωγή στο AMA Motorcycle Hall of Fame.
Έφυγε από τη ζωή την Κυριακή 7 Απριλίου 2024, ακριβώς 20 μέρες πριν γιορτάσει τα 71α του γενέθλια.
