Φτάνοντας στο Grand Prix των Η.Π.Α. o Remy Gardner είχε φαινομενικά αλλά και ουσιαστικά το πάνω χέρι στην κατηγορία της Moto2.
Ο Αυστραλός ξεκινούσε τον αγώνα του Τέξας έχοντας μια διαφορά 34 βαθμών από τον πιο επικίνδυνο αντίπαλό του, τον Raul Fernandez, με τον οποίον μοιράζονται το γκαράζ της Red Bull KTM Ajo.
Επιπλέον, ο Gardner είχε κι ένα εντυπωσιακό στατιστικό να τον συνοδεύει, αφού είχε μόνο μία πτώση σε όλα τα sessions φέτος!
Κι όμως, το πρωτάθλημα – όπως συμβαίνει συχνά πυκνά – βρίσκεται πλέον στην κόψη του ξυραφιού, με τρεις αγώνες να απομένουν για το τέλος και αυτής της σεζόν.
Ο Remy Gardner πολύ γρήγορα κατάφερε να εδραιωθεί στην κατηγορία και να δείξει τις διαθέσεις του, μετρώντας 8 βάθρα στους πρώτους 9 αγώνες.
Το ίδιο όμως ίσχυε και για τον εντυπωσιακό Raul Fernandez, τον ομόσταυλό του. Έναν οδηγό που έδειχνε να «ξεχνάει» να προσαρμοστεί στην κατηγορία!
Αν και νεοφερμένος, οδηγούσε με εμπειρία παρόμοια με αυτή του Αυστραλού, σε μια κατηγορία με πολύ μεγάλες διαφορές σε σχέση με την Moto3.
Ο Fernandez κατάφερε να κάνει πολλούς περισσότερους να τον προσέξουν μόλις στον τρίτο αγώνα της σεζόν, όταν πήρε και την πρώτη του νίκη στην κατηγορία.
Αυτή ήρθε στην πίστα του Portimao, μια πρόσφατη προσθήκη στο ημερολόγιο αγώνων όπου ο Ισπανός είχε κερδίσει και τον αγώνα της Moto3 πέρυσι.
Από τότε τα ονόματα των Gardner-Fernandez ή Fernandez-Gardner μονοπώλησαν το ενδιαφέρον στη μεσαία κατηγορία.
Στα περισσότερα sessions και σε αρκετούς αγώνες, ήταν αυτοί οι δύο που μοιράζονταν τις πρώτες θέσεις, με τους οδηγούς του Aki Ajo να έχουν έξι 1-2 φέτος στο πρωτάθλημα.
Ήταν επόμενο λοιπόν οι δυο τους να έχουν μεγάλη διαφορά από τον τρίτο στη βαθμολογία, τον Marco Bezzecchi, που είναι 65β πίσω από τον Gardner και 56β. από τον Fernandez.
Μέχρι τον αγώνα της Aragon, το πρώτο δεκαήμερο του Σεπτέμβρη, ο τίτλος φαινόταν ότι θα ήταν διαδικαστική υπόθεση για τον Remy Gardner.
Ο Αυστραλός όχι μόνο έφτανε στην ισπανική πίστα με διαφορά 44β. από τον ομόσταυλό του, αλλά είχε κι ένα μεγάλο πλεονέκτημα με το μέρος του.
Ο Fernandez είχε τραυματιστεί κατά τη διάρκεια προπόνησης και οπωσδήποτε δεν ήταν στο 100% της δυναμικής του.
Αυτό γινόταν φανερό κατά τη διάρκεια των ελεύθερων δοκιμαστικών στην πίστα, όπου δεν μπορούσε να κάνει πάνω από 5 συνεχόμενους γύρους.
Κι όμως, ο φοβερός rookie κρατούσε τις δυνάμεις του για τον αγώνα, ξέροντας καλά ότι παρά τους πόνους από το σπασμένο χέρι του, θα μπορούσε να διεκδικήσει βαθμούς.
Με την αδρεναλίνη να χτυπάει στο κόκκινο και την πολύτιμη βοήθεια της Clinica Mobile, ο Fernandez μπήκε στην πίστα εκείνο το μεσημέρι της Κυριακής και άφησε τους πάντες με το στόμα ανοιχτό!
Κατάφερε να κυριαρχήσει και να νικήσει τον Gardner με διαφορά πάνω από 5 δευτερόλεπτα, ενώ μια εβδομάδα μετά, στο Misano αυτή τη φορά, ο τραυματίας Raul πήρε μία ακόμα εκπληκτική νίκη!
Σε διάστημα δύο αγώνων είχε κερδίσει δέκα βαθμούς εις βάρος του Gardner, ρίχνοντας τη διαφορά τους στους 34, με 100 ακόμα να έμεναν για το τέλος.
Στην COTA οι δύο αντίπαλοι έφταναν με τον Gardner και πάλι να έχει – θεωρητικά – το πάνω χέρι.
Εκεί ο Αυστραλός είχε οδηγήσει στο παρελθόν και την ήξερε την πίστα καλά, ενώ ο Fernandez είχε αγωνιστεί μόνο μια φορά, το 2019.
Κόντρα στις προβλέψεις των πολλών, ο φοβερός Fernandez «ανέλαβε δράση» από το πρωί της Παρασκευής, κατακτώντας την πρώτη θέση στα πρώτα ελεύθερα.
Ακολούθησαν οι πρώτες θέσεις στις ΕΔ2 και ΕΔ3, πήρε και την pole position το Σάββατο και ήταν πρώτος και στο ζέσταμα της Κυριακής! Η νίκη του έμοιαζε σίγουρη και ο Ισπανός δεν απογοήτευσε.
Κέρδισε τον αγώνα μπροστά από τους Fabio di Giannantonio και Marco Bezzecchi, ίσως στην πιο γλυκιά νίκη της καριέρας του.
O Remy Gardner του έκανε ένα μεγάλο «δώρο», άθελά του βέβαια, όταν έπεφτε από τη μοτοσυκλέτα του. Ήταν μόλις η 2η πτώση του Αυστραλού σε όλο το πρωτάθλημα και όλα τα sessions!
Μία πτώση όμως που είχε σημαντικότατη συνέπεια στο πρωτάθλημα, μιας και επέτρεψε στον Fernandez να τον πλησιάσει πια στους μόλις 9 βαθμούς.
Και παρά τη διαφορά αυτή, η γενικότερη πεποίθηση είναι ότι ο τίτλος αρχίζει και γέρνει προς την πλευρά του Ισπανού, ο οποίος έχει και το επιπρόσθετο αβαντάζ της ψυχολογίας με το μέρος του.
Πέρα από τη ψυχολογία όμως και στην πράξη ο Raul Fernandez φαίνεται να έχει με το μέρος του τις πιθανότητες.
Το πρωτάθλημα ολοκληρώνεται σε τρεις αγώνες, που θα γίνουν σε πίστες όπου ο Ισπανός είναι ιδιαίτερα δυνατός.
Ο πρώτος είναι στο Misano, στην πίστα που ο Fernandez κέρδισε σφίγγοντας τα δόντια από τον πόνο, πριν από κάμποσες εβδομάδες.
Μετά ακολουθεί το Portimao, εκεί όπου πήρε τις παρθενικές του νίκες σε Moto3 και Moto2. Με δύο νίκες σε αυτές τις πίστες, θα υπερκεράσει το πλεονέκτημα των 9 βαθμών του ομόσταυλού του.
Έτσι ο τίτλος της κατηγορίας μάλλον θα κριθεί στο τέλος της χρονιάς, στην Valencia, εκεί όπου ένας από τους δύο θα στεφθεί παγκόσμιος πρωταθλητής, αν και πραγματικά με τη φετινή τους παρουσία το αξίζουν και οι δύο.
