Η ηλεκτρική κατηγορία TT Zero στο Isle of Man Tourist Trophy πρωτοστήθηκε το 2010 ως μετεξέλιξη του TTXGP. Ουσιαστικά ένας ιδιωτικής πρωτοβουλίας θεσμός, το TTXGP προσπάθησε να εδραιωθεί αλλά βρέθηκε στη δίνη μιας διαμάχης με την Παγκόσμια Ομοσπονδία, η οποία το ανταγωνίστηκε άμεσα με ένα δικό της παγκόσμιο πρωτάθλημα ηλεκτρικών.
Μόνο που η εποχή ήταν πολύ άγουρη για της αγωνιστικές ηλεκτρικές μοτοσυκλέτες, πόσο μάλλον για να στηρίξει δύο ανταγωνιστικούς θεσμούς, έτσι σύντομα αμφότεροι έσβησαν άδοξα, με το TT Zero να έρχεται ως μια οικουμενικώς αποδεκτή πρόταση για την ηλεκτρική επανεκκίνηση.
Δυστυχώς, όπως βλέπουμε και με τη νέα προσπάθεια της FIM, MotoE, το ενδιαφέρον για την κατηγορία συνάδει με τις αγωνιστικές ικανότητες των ηλεκτρικών μοτοσυκλετών που ακόμη τρώνε με τις φτυαριές τη σκόνη της Moto3, ενώ στο Isle of Man αυτό έγινε ακόμη πιο εμφανές δίχως την “προστασία” που παρέχει ο ενιαίος χαρακτήρας της MotoE που τρέχει αμιγώς με Energica Ego Corsa.
Στο TT Zero η αρχική πρωταγωνίστρια, MotoCzysz, έχει πια χαθεί στη λήθη ως όνομα, παρότι είχε κερδίσει τα πρώτα τέσσερα ΤΤ (2010-2013). Ο απροσδόκητος και πρόωρος θάνατος του ιδιοκτήτη της, Michael Czysz, το 2013 αποδείχθηκε ανυπέρβλητο εμπόδιο για την εταιρεία του που έσβησε μαζί του.
Η Ιαπωνική Mugen κατέφτασε στο Isle of Man εκπροσωπώντας σιωπηρά και ανομολόγητα τη Honda, κατέβασε ομάδα με τον θρύλο John Mc Guinness και το 2012 βρέθηκε για πρώτη φορά στο δεύτερο σκαλί του βάθρου.
Από τη στιγμή που η MotoCzysz έφυγε από το προσκήνιο, οι μοτοσυκλέτες της σειράς Shinden δεν ξαναέχασαν ποτέ, κερδίζοντας όλα τα TT Zero από το 2014 ένθεν με τους Mc Guinness (2014-2015), Bruce Anstey (2016-2017) και Michael Rutter (2018-2019).
Στο μεταξύ η άφιξη της Victory, εξοπλισμένη με τα καλύτερα της Brammo που είχε εξαγοραστεί από τον μητρικό όμιλο Polaris, μας έδωσε την ελπίδα μιας διαμάχης κορυφής – κάτι απαραίτητο για την εξέλιξη του είδους. Δυστυχώς, αν και στις δύο της συμμετοχές το 2015 και 2016 πήρε εύκολα την τρίτη και δεύτερη θέση αντιστοίχως, η απόφαση της Polaris να κλείσει τη Victory και να ρίξει όλο το δίκυκλο ενδιαφέρον της στην Indian έφερε και το τέλος του ηλεκτρικού αγωνιστικού προγράμματος της Victory RR.
Έκτοτε το TT Zero μετατράπηκε σε μια παράσταση για έναν ρόλο από τη Mugen, απέναντι σε μερικές πειραματικές πανεπιστημιακές ή ιδιωτικές προσπάθειες που φυσικά δεν είχαν καμιά τύχη απέναντι στις τεχνολογικά προηγμένες Shinden.
Μόνο που μαζί με τον ανταγωνισμό χάθηκε και το ενδιαφέρον. Ατυχώς άλλοι δυνατοί κατασκευαστές δεν ψήθηκαν (ή δε μπορούσαν) να έρθουν στο TT Zero, έτσι μείναμε με τις σποραδικές προσπάθειες της Βελγικής Sarolea που ουδέποτε απέδωσαν καρπούς και τις δηλώσεις συμμετοχής της Αμερικανικής Lightning που δεν ήρθε ωστόσο ποτέ να τρέξει.
Κάπως έτσι φτάσαμε μοιραία στην ανακοίνωση του Isle of Man πως αναστέλλει το TT Zero για δύο χρόνια, κάτι που δύο μήνες αργότερα φέρνει και την ανάλογη ανακοίνωση της Mugen πως αναστέλλει το πρόγραμμα Shinden. Εδώ που τα λέμε, δεν έχει πια πού να τα τρέξει…
Ελπίζουμε να την ξαναδούμε σύντομα σε αγώνες, μιας και η συμβολή της ήταν καθοριστικότατη στην εξέλιξη του είδους. Ενδεικτικά να αναφέρουμε πως το 2010 ο νικητής Michael Rutter με την αγωνιστική MotoCzysz E1pc γύρισε στον ταχύτερο γύρο του με μέση ωριαία 155.817 km/h, επίδοση που δε συγκρίνεται ούτε καν με τους πιο αργούς αναβάτες της Lightweight (με τα δικύλινδρα Kawasaki ER-6 και Paton 500). Ο ίδιος αναβάτης με την 8η έκδοση της Mugen Shinden το 2019 κέρδισε με ταχύτερο γύρο 196.195 km/h, επίδοση που θα τον έβαζε μέσα στην πρώτη 15άδα των Supersport ή ακόμη στην πρώτη 30άδα των Superbike!
Η εξέλιξη σε λιγότερο από μια δεκαετία ήταν ραγδαία και οφειλόταν πρωτίστως στον ανταγωνισμό, κάτι που λείπει εμφανέστατα από τη MotoE.
Πηγή: Team Mugen
