Οι ανταγωνιστές της Yamaha εγκαταλείπουν το πρωτάθλημα λόγω των αλλαγών στους κανονισμούς. Λόγω ισοβαθμίας, ο συνολικός ταχύτερος χρόνος χαρίζει το πρωτάθλημα πάλι στη Yamaha. Στο βελγικό GP, ο Phil Read κάνει ένα δυναμικό comeback στους κορυφαίους αναβάτες.
Το 1968 η Yamaha κέρδισε και τους δέκα αγώνες της σεζόν, αποσπώντας πάλι τον τίτλο του κατασκευαστή και του αναβάτη, με τον P. Read να αποκτά τον τρίτο του τίτλο στα 250cc. O Read επίσης κέρδισε τον τίτλο και στην κατηγορία των 125cc ταυτόχρονα.

1968 - 250cc

Με τον αριθμό των κυλίνδρων να αυξάνεται συνεχώς, όπως και η απόδοση του κινητήρα, η FIM εφαρμόζει νέο κανονισμό που τίθεται σε ισχύ από το 1970, και ορίζει τη συμμετοχή μονοκύλινδρων μοτοσυκλετών στην κατηγορία των 125cc και 2κύλινδρων στην κατηγορία των 250cc με μέγιστο αριθμό ταχυτήτων τις έξι. Μετά από αυτή την ανακοίνωση, οι Honda και Suzuki αποφασίζουν να απέχουν από το άθλημα. Η Yamaha όμως συνεχίζει το 1968, λανσάροντας την υγρόψυκτη 4κύλινδρη RD05A που για λίγο είχε χάσει τον τίτλο την προηγούμενη χρονιά. Αναβάτες της ήταν οι κορυφαίοι Βρετανοί αναβάτες Read και Ivy.
Ο εναρκτήριος αγώνας της σεζόν έλαβε χώρα την 20η Απριλίου στο Nurburgring της Δυτικής Γερμανίας. Οι Read και Ivy είχαν καλό ρυθμό από την αρχή του αγώνα και o πρώτος κέρδισε, σημειώνοντας ταυτόχρονα και ταχύτερο γύρο, ενώ καθ’ όλη τη διάρκεια, ποτέ δεν έπεσε στη δεύτερη θέση. Στην Ισπανία και στο Isle of Man, οι δύο αναβάτες απέσπασαν και από μία νίκη ο καθένας. Στην Ολλανδία, κατέκτησαν τις δύο πρώτες θέσεις στα σκέλη με διαφορά ενός δεκάτου του δευτερολέπτου. Στο βελγικό GP, ο Read έκανε ένα δυναμικό comeback από τα μετόπισθεν του αγώνα, προσπερνώντας τους αναβάτες της MZ μετά την καθυστέρησή του για αλλαγή μπουζί. Και στην Ανατολική Γερμανία, πάλι οι Read και Ivy τερματίζουν στις δύο πρώτες θέσεις με διαφορά ένα δέκατο του δευτερολέπτου, ενώ αυτή η νίκη του Ivy έφερε στη Yamaha τον τίτλο του κατασκευαστή για άλλη μία φορά.

Η μάχη ανάμεσα στους δύο αναβάτες δεν τελείωσε μετά τον ένατο γύρο του πρωταθλήματος στη Φινλανδία, συνεχίστηκε μέχρι τον τελευταίο αγώνα που έγινε στις 15 Σεπτεμβρίου, στη Monza της Ιταλίας. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, ο Ivy είχε πέντε νίκες έναντι τεσσάρων του Read, σε σύνολο εννέα αγώνων. Ο αγώνας έγινε παρά τη βροχή της προηγούμενης ημέρας. Ο Read, αν και στα προκριματικά δεν είχε δείξει τον καλύτερο εαυτό του, επανήλθε στον ανταγωνισμό για την επικράτηση του αγώνα, τερματίζοντας με διαφορά 1’50 από τον Ivy. Με αυτό το αποτέλεσμα οι δύο αναβάτες ισοβαθμούσαν, σύμφωνα με το σύνολο των βαθμών τους από έξι συμμετοχές. Οι κανονισμοί της FIM όριζαν σε τέτοια περίπτωση θα πρέπει να γίνει σύγκριση ανάμεσα στους χρόνους των αναβατών. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι ο Read ήταν αρκετά ταχύτερος κι έτσι απέσπασε τον τίτλο. Την ίδια χρονιά οι αναβάτες της Yamaha, Rodney Gould, Kent Andersson, Barry Smith και Jack Findlay απέσπασαν νίκες.

1968 - 125cc

Η Yamaha κερδίζει για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά τον τίτλο του κατασκευαστή και αναβάτη!
Οι αναβάτες της Yamaha στην κατηγορία των 125cc του πρωταθλήματος του 1968 δεν ήταν άλλοι από τους πρωταθλητές της προηγούμενης χρονιάς, Ivy και Read. Αυτή τη φορά, ο Read πήρε τον τίτλο και στις δύο κατηγορίες, στα 250cc αλλά και στα 125cc. Ο τίτλος του κατασκευαστή ήταν επίσης στα χέρια της Yamaha. Η RA31A ήταν μια βελτιωμένη έκδοση της υγρόψυκτης, 2χρονης, 4κύλινδρης RA31 που οδηγούσε ο Ivy την προηγούμενη χρονιά.

Ο εναρκτήριος αγώνας έγινε την 21η Απριλίου στο Nurburgring της Δυτικής Γερμανίας. Άλλοι κατασκευαστές που έλαβαν μέρος ήταν η Suzuki, η MZ και η Bultaco. Ο Ivy στην pole position εγκατέλειψε τον αγώνα, αντίθετα με τον Read ο οποίος προηγείτο με διαφορά δέκα δευτερολέπτων από τους υπόλοιπους αναβάτες σχεδόν καθ’ όλη τη διάρκεια του αγώνα των 13 γύρων. Με εξαίρεση τον 2ο αγώνα όπου η Bultaco κατέλαβε τις δύο πρώτες θέσεις, η Yamaha κυριάρχησε στο πρωτάθλημα. Ο Read κέρδισε τον τρίτο γύρο του πρωταθλήματος στο Isle of Man και έπειτα, στην Ολλανδία πήρε τη νίκη από την Kawasaki με την 2κύλινδρη μοτοσυκλέτα της, που προηγείτο στις αρχές του αγώνα και εν τέλει η Yamaha τερμάτισε με διαφορά δύο λεπτών από τον δεύτερο. Ο Read συνέχισε αυτή την επιτυχημένη πορεία στην Ανατολική Γερμανία και Τσεχοσλοβακία, όπου στη δεύτερη απέσπασε τον τίτλο του αναβάτη για τη σεζόν εκείνη. Οι αγωνιστικοί ρυθμοί του ήταν απίστευτοι σε εκείνο τον αγώνα, τερματίζοντας δύο λεπτά μπροστά από τον αναβάτη της MZ που κατέλαβε τη δεύτερη θέση. Η Φιλανδία επίσης επιφύλασσε νίκη για τον Read. Ο Ivy κατέκτησε την πρώτη θέση στους τελευταίους αγώνες, στο Ιρλανδικό και στο Ιταλικό GP, επικυρώνοντας έτσι την κυριαρχία των δύο αναβατών της Yamaha.

1969 - 250cc

Η Yamaha λανσάρει μοτοσυκλέτες παραγωγής σχεδιασμένες για αγώνες GP. O Kent Andersson οδηγάει τη μοτοσυκλέτα παραγωγής TD-2 στη δεύτερη θέση.
Το 1969, η Yamaha σταματάει τη συμμετοχή της στο παγκόσμιο GP με εργοστασιακές μοτοσυκλέτες. Αν’ αυτού ξεκινάει την πώληση αγωνιστικών μοτοσυκλετών παραγωγής, των TD-2 (250cc) και TR-2 (350cc), εξυπηρετώντας έτσι μια ευρεία γκάμα αναβατών που ήθελαν να συναγωνιστούν. Σύντομα, ταλαντούχοι αναβάτες από όλο τον κόσμο, άρχισαν να συναγωνίζονται στα GP με την TD-2.Ο Σουηδός Kent Andersson με την εκτυφλωτικά λευκή του φόρμα επέδειξε εξαιρετικές ικανότητες καθ’ όλη τη διάρκεια της σεζόν, με δύο νίκες, δύο δεύτερες θέσεις και τρείς τρίτες θέσεις, κατακτώντας τη δεύτερη θέση στην κατάταξη.

Έπειτα από τον τερματισμό του στη δεύτερη θέση στον εναρκτήριο αγώνα, ο Andersson έδειξε τις πραγματικές του δυνατότητες, στον επόμενο γύρο που έγινε στο Hockenheim της Δυτικής Γερμανίας. Οι αναβάτες της MZ βγήκαν μπροστά στην εκκίνηση, ακολουθούμενοι από τους Rodney Gould και Kent Andersson της Yamaha. O Gould αναγκάστηκε να εγκαταλείψει προς το τέλος του αγώνα και τρεις γύρους πριν τη λήξη, ο Andersson βγήκε μπροστά, κατακτώντας έτσι την πρώτη του νίκη σε GP. Συνέχισε να συλλέγει βαθμούς με εξαίρεση το Isle of Man TT και ανταγωνιζόταν σκληρά τους αναβάτες της Benelli και MZ. Έχοντας βγει μπροστά στον 12ο γύρο, ο ρυθμός του επιταχύνθηκε, σημειώνοντας ταχύτερο χρόνο 2’32.1 από το 2’34 του Mike Hailwood το 1966, γεγονός που του χάρισε τη δεύτερη νίκη του. Το highlight της χρονιάς ήταν στον 11ο γύρο, στην Ίμολα της Ιταλίας, που πραγματοποιήθηκε στις 7 Σεπτεμβρίου.

Ο Read έλαβε μέρος με την παλιά δικύλινδρη μοτοσυκλέτα του και είχε σκληρό συναγωνισμό με τον Kel Carruthers με την με την τετρακύλινδρη Benelli για την νίκη. Ο Read επίσης συμμετείχε στην κατηγορία παραγωγής με την TR-2 στα 350cc και προηγήθηκε του αναβάτη της Jawa για να κατακτήσει διπλή νίκη εκείνη την ημέρα. Ο τίτλος για τα 250cc κρίθηκε στον τελευταίο αγώνα όπου ο Andersson απλά χρειάστηκε να τερματίσει 3ος. Ο τελευταίος αυτός αγώνας έλαβε χώρα στη Γιουγκοσλαβία, στις 14 Σεπτεμβρίου. Μια νίκη του Andersson εδώ, θα σήμαινε τη γέννηση ενός παγκόσμιου πρωταθλητή με μοτοσυκλέτα παραγωγής, τελικώς όμως τερμάτισε τρίτος, καθώς δεν κατάφερε να συναγωνιστεί τον Carruthers με την 4κύλινδρη Benelli από τον οποίο είχε έξι δευτερόλεπτα διαφορά

Οι μοτοσυκλέτες

Οι θρυλικές μοτοσυκλέτες παραγωγής που καθιέρωσαν τη Yamaha ως τον απόλυτο κατασκευαστή 2χρονων κινητήρων.
H TD-2 που λανσαρίστηκε το 1969 κληρονόμησε πολλά από τα χαρακτηριστικά της RD05A και κατάφερε να υπερνικήσει ακόμα και τις 4χρονες εργοστασιακές μοτοσυκλέτες της εποχής.
Το έτος 1959, η Yamaha ξεκίνησε την εξέλιξη μιας εργοστασιακής μοτοσυκλέτας με σκοπό να συμμετάσχει στο παγκόσμιο πρωτάθλημα GP. Την ίδια περίοδο, η εταιρεία συμμετείχε στην ιαπωνική αγωνιστική σκηνή με τα πρωταθλήματα Mt. Fuji Ascent Race και Asama Highlands Race.

Οι μοτοσυκλέτες που χρησιμοποιήθηκαν για αυτά τα πρωταθλήματα ήταν παραλλαγές των μοντέλων παραγωγής της Yamaha, YD-1 και YDS-1. Με το λανσάρισμα όμως των πρώτων RA41 (125cc) και RD48 (250cc) το 1961, η ανταπόκριση που είχαν βοήθησε στην παράλληλη εξέλιξη δύο νέων σπορ μοντέλων: Της street μοτοσυκλέτας YDS-2 και της TD-1. Η τελευταία απευθυνόταν επίσης και σε ερασιτέχνες αναβάτες αγώνων ταχύτητας.
Εφοδιασμένη με ένα ιδιαίτερο ντεπόζιτο, η TD-1 διέθετε τον ίδιο 2χρονο, αερόψυκτο, 2κύλινδρο κινητήρα της YDS-2 σε πλαίσιο διπλής δοκού. Οι κύλινδροι ήταν αγωνιστικού τύπου με βελτιωμένο καπάκι κυλίνδρου, καρμπιρατέρ και σιγαστήρα στον στάνταρ εξοπλισμό. Εν ολίγοις, είχε σχεδιαστεί ως αγωνιστική μοτοσυκλέτα παραγωγής.

Οι αυξημένες εξαγωγές της TD-1 που ξεκίνησαν την άνοιξη του 1962 ήταν υπεράνω προσδοκιών. Απεδείχθη όμως και ιδιαίτερα ανταγωνιστική στην πίστα, κερδίζοντας σε αγώνες όπως το GP της Μαλαισίας, με αναβάτη έναν ντόπιο. Το Ιούλιο του ίδιου έτους, ο  Minoru Mitsuhashi οδήγησε την TD-1 στο ντεμπούτο της στην Ιαπωνία, κερδίζοντας το 5ο παν-Ιαπωνικό Clubman Race που έλαβε χώρα στο Gannosu, στην επαρχεία Fukuoka. Τον Νοέμβριο, οι Mitsuhashi και Yoshimi Katayama οδήγησαν την TD-1 στις δύο πρώτες θέσεις της κατηγορίας των 250cc του 1ου παν-Ιαπωνικού διήμερου αγώνα ταχύτητας που παρακολούθησαν περισσότεροι από 30.000 θεατές στο σιρκουί της Suzuka.

Αλλαγή κανονισμών

Το γεγονός ότι η τότε Αρχή των αγώνων, η σημερινή MFJ (Motorcycle Federation of Japan) επέτρεπε τη συμμετοχή μόνο σε μοτοσυκλέτες παραγωγής οι οποίες πληρούσαν τις τότε νόμιμες προδιαγραφές, αυτό σήμαινε ότι η Yamaha λάνσαρε στην Ιαπωνία την TD-1 πλήρως εξοπλισμένη με φώτα πορείας και φλας στον στάνταρ εξοπλισμό. Ταυτόχρονα, η Yamaha προσέφερε στην εξέλιξη των αγωνιστικών μοτοσυκλετών ταχύτητας παγκοσμίως με το μοντέλο προς εξαγωγή TD-1A, το οποίο συνοδευόταν από πρόσθετα αγωνιστικά εξαρτήματα. Το μοντέλο αυτό αργότερα μετεξελίχθηκε στο TD-1B και TD-1C το οποίο κυριάρχησε στην κατηγορία των 250cc στον αγώνα της αμερικανικής Daytona (100 Mile). Αυτή μάλιστα η επιτυχία εδραίωσε τη φήμη της σειράς TD των μοτοσυκλετών παραγωγής.

Εν τω μεταξύ, καθώς οι κανονισμοί του παγκόσμιου πρωταθλήματος GP περιόριζαν τον αριθμό των κυλίνδρων και των ταχυτήτων από το 1969 και μετά, οι Ιάπωνες κατασκευαστές που έως τότε ανταγωνίζονταν με πολύ-κύλινδρους κινητήρες και πολλές ταχύτητες στο κιβώτιο, άρχισαν να αποσύρονται ο ένας μετά τον άλλο από τους αγώνες. Η Yamaha δεν αποτέλεσε εξαίρεση. Αν και τερμάτισε το πρόγραμμα εργοστασιακών μοτοσυκλετών ταχύτητας, συνέχισε να υποστηρίζει το παγκόσμιο πρωτάθλημα GP  σε επίπεδο ιδιωτών, με τα δύο νέα μοντέλα παραγωγής, την TD-1 και την TR-2 για την κατηγορία των 350cc.
Μετά τη νίκη του σε Σουηδικά εθνικά πρωταθλήματα, ο Kent Andersson έμελε να λάμψει στο παγκόσμιο πρωτάθλημα GP στις κατηγορίες των 125 και 250cc. Το 1973 και το 1974 απέσπασε δύο διαδοχικές νίκες στην κατηγορία των 125cc οδηγώντας την τροποποιημένη υγρόψυκτη TA125 (OW15).

Η απόδοση αυτών των μοτοσυκλετών παραγωγής συνέχισε να κυριαρχεί έναντι των εργοστασιακών, όπως απέδειξε ο Andersson, ο οποίος κέρδισε δύο αγώνες στα 250κκ το έτος 1969 με την TD-2. Εκείνη τη χρονιά, ο Anderssson απέσπασε τον τίτλο από τον Kel Carruthers με την 4κύλινδρη εργοστασιακή Benelli του, στον τελευταίο αγώνα της σεζόν, ενώ έλαβε τη 2η θέση στην κατάταξη. Το επόμενο έτος, ο Rodney Gould με την TD-2 πήρε το πρωτάθλημα στα 250cc. Με τέτοιες επιτυχίες, ο αριθμός των αναβατών που επέλεγαν την TD/TR αυξήθηκε κατακόρυφα και με το λανσάρισμα δύο νέων σειρών, των TZ3/250 και TA125/125 το 1973, αυτές οι μοτοσυκλέτες παραγωγής της Yamaha έγιναν οι πιο δημοφιλείς στο παγκόσμιο GP. Τα μοντέλα αυτά εδραίωσαν τη Yamaha ως τον απόλυτο κατασκευαστή των 2χρονων, έγιναν θρύλος και ακόμα και σήμερα οι φαν τους μιλούν γι΄ αυτές.
Η απαγόρευση των τροποποιημένων μοτοσυκλετών ταχύτητας άρθηκε το 1972. Οι εργοστασιακές μοτοσυκλέτες της σειράς TD/TZ απέσπασαν 13 συνεχόμενες νίκες  από το 1965 έως το 1977.

125 RA31A και 250 RD05A

125 RA31A(1968)
Η 4κύλινδρη μοτοσυκλέτα των 125cc που απέσπασε δύο διαδοχικούς παγκόσμιους τίτλους. Αυτό το μοντέλο ήταν μία βελτιωμένη έκδοση της V-4 RA31, η οποία ουσιαστικά ήταν μία μικρογραφία του 250cc RD05. Η RA31 ήταν η μοτοσυκλέτα που περιελάμβανε την νικητήρια φόρμουλα της Yamaha εξοπλισμένη με περιστροφική βαλβίδα εισαγωγής καυσίμου και λίπανση με τρόμπα λαδιού, ταυτόχρονη με μίξη στο ρεζερβουάρ. Διέθετε παράλληλα και το διπλό ανοιχτό πλαίσιο. Στον πρώτο γύρο της σεζόν 1967 κέρδισε και συνέχισε με δέκα νίκες στα χέρια του B. Ivy. Αυτό έδωσε στον Ivy τον τίτλο αναβατών και στην Yamaha των κατασκευαστών. Το 1968, η Yamaha χρησιμοποίησε μία RA31A με τα ίδια πλεονεκτήματα σε βάρος και διαστάσεις όπως η RD05A και κέρδισε τον 2ο τίτλο, στα χέρια του P. Read.

250 RD05A(1967-68)
Ήταν μία υψηλής απόδοσης μοτοσυκλέτα 250cc V4. Για να αντιμετωπίσει την επιδόσεις της Honda με τον V-6 κινητήρα που παρουσίασε το 1964, η Yamaha παρουσίασε την RD05 με τον δίχρονο V-4 κινητήρα σαν μία διάταξη που αντικατέστησε αυτόν της RD56. Ο νέος V-4 κινητήρας χρησιμοποιούσε περιστροφική βαλβίδα και για να επιτευχθεί επαρκής γωνία κλίσης στο V, χρησιμοποιήθηκε η αρχιτεκτονική σχεδίασης σαν τους δύο αερόψυκτους κινητήρες RA97, τοποθετημένοι ο ένας πάνω από τον άλλο. Η RD05 έκανε το ντεπούτο της το 1965 στο ιταλικό GP. Για τον επόμενο αγώνα έγινε υγρόψυκτος αλλά η πρώτη νίκη σε GP ήρθε στον αγώνα της Ιαπωνίας, ένα χρόνο αργότερα. Για το 1967 σχεδιάστηκε εκ νέου και ονομάστηκε RD05A με μείωση του βάρους αλλά και των διαστάσεων. Τώρα η RD05A ήταν έτοιμη για να κερδίσει τον τίτλο, κάτι που έκανε το 1968 κερδίζοντας ταυτόχρονα τους τίτλους κατασκευαστών και αναβατών.

Αποτελέσματα 1968

 

250

Θέση	Κατηγορία	Αναβάτης	Κατασκευαστής	Βαθμολογία
1	250cc	P. Read	Yamaha	46(52)
2	250cc	B. Ivy	Yamaha	46(52)
3	250cc	H. Rosner	MZ	32(39)
4	250cc	R. Gould	Yamaha /Kawasaki	21(25)
5	250cc	G. Molloy	Bultaco	19
6	250cc	R. Pasolini	Benelli	10
8	250cc	K. Andersson	Yamaha	6
125
Θέση	Κατηγορία	Αναβάτης	Κατασκευαστής	Βαθμολογία
1	125cc	P. Read	Yamaha	40(60)
2	125cc	B. Ivy	Yamaha	34
3	125cc	G. Molloy	Bultaco	15
4	125cc	H. Rosner	MZ	12
5	125cc	S. Canellas	Bultaco	11
6	125cc	L. Szabo	MZ	11

 

Αποτελέσματα 1969

 

250
Θέση	Κατηγορία	Αναβάτης	Κατασκευαστής	Βαθμολογία
1	250cc	K. Carruthers	Benelli	89(103)
2	250cc	K. Andersson	Yamaha	84(108)
3	250cc	S. Herrero	Ossa	83(88)
4	250cc	R. Pasolini	Benelli	45
5	250cc	B. Jansson	Kawasaki/Yamaha	45
6	250cc	R. Gould	Yamaha	44
13	250cc	P. Read	Yamaha	15

 

Βαθμολογία κατασκευαστών 1968 - 1969

 

1968

250				125
Θέση	Κατασκευαστής	Βαθμολογία		Θέση	Κατασκευαστής	Βαθμολογία
1	Yamaha	48(80)		1	Yamaha	40(64)
2	MZ	32(39)		2	MZ	22(32)
3	Bultaco	19		3	Bultaco	20
4	Ossa	11		4	Suzuki	10
5	Benelli	10		5	Honda	9
6	Suzuki	6		6	Kawasaki	3

 1969

250
Θέση	Κατασκευαστής	Βαθμολογία
1	Benelli	102(124)
2	Yamaha	93(139)
3	Ossa	83(91)
4	MZ	58
5	Suzuki	36
6	Kawasaki	28

Φωτογραφίες

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•