Κείμενο- φωτογραφίες: Βασίλης Κωστάκος
Προφανώς όταν ήμουν νεαρός επειδή βαριόμουν αφάνταστα τις γιορτινές μέρες και τη μάζωξη για πιοτό/φαγητό/χαρτιά πάντα έβρισκα την αφορμή να την κοπανάω για μια βόλτα με το που έφτιαχνε ο καιρός. Παραδοσιακά τα Χριστούγεννα είχαμε κακοκαιρία ενώ την Πρωτοχρονιά ο χειμωνιάτικος ήλιος έκανε την παρουσία του, έστω και με δόντια. Όχι ότι αυτό είχε σημασία καθώς το μόνο που μπορούσε να με σταματήσει ήταν το χιόνι και ο πάγος και όχι οι χαμηλές κοντά στο μηδέν θερμοκρασίες. Τα χρόνια πέρασαν και αυτή η παράδοση σταμάτησε (όπως και το να ταξιδεύω τον Αύγουστο στο εξωτερικό) με το που έκανα οικογένεια και παιδιά καθώς όπως ήταν φυσικό τα αγόρια μου έγιναν η πρώτη προτεραιότητα στη ζωή μου. Πλέον μεγάλωσαν αρκετά ώστε να μπορούν να οδηγούν και αυτά μοτοσυκλέτα, οπότε φέτος βρήκα και εγώ την ευκαιρία να τιμήσω μια παράδοση ετών.
Έτσι, παραμονή Πρωτοχρονιάς βρέθηκε να οδηγώ στη σέλα ενός Aprilia Tuareg 660, προς βορά, χωρίς χάρτη και ακολουθώντας όσο το δυνατόν μικρούς επαρχιακούς δρόμους. Το ταξίδι στον αυτοκινητόδρομο σίγουρα προσφέρει ταχύτητα και ασφάλεια, αλλά η όλη ομορφιά αλλά και η ιστορία αυτού του τόπου την ανακαλύπτεις πηγαίνοντας από μικρούς δρόμους. Έτσι, ενώ έχω περάσει εκατοντάδες φορές από το Κάστρο, μόλις φέτος ανακάλυψα τη μυκηναϊκή ακρόπολη εκεί κοντά, από όπου βγήκε και η πιο σύγχρονη ονομασία του χωριού. Οι πρώτες φωτογραφίες του ταξιδιού, μια γρήγορη περιήγηση στο λόφο που περιτριγυρίζεται από τα υπολείμματα ενός μεγάλου τείχους και συνεχίζω το δρόμο μου για τη Λαμία.
Αντί του κλασικού δρόμου μέσου Δομοκού για το θεσσαλικό κάμπο θα ακολουθήσω μια εναλλακτική διαδρομή που σχεδόν είναι παράλληλη με την πιο πάνω. Μια διαδρομή που μόνο οι ντόπιοι την χρησιμοποιούν, και που ξεκινά από το Καστρί, λίγο έξω από τη Λαμία προς Μακρακώμη, και καταλήγει στους Σοφάδες. Ο τελικός μου προορισμός είναι το Γριζάνο, εκεί που τελειώνει ο θεσσαλικός κάμπος αλλά θα κάνω μια στάση στον Παλαμά, το χωριό της μητέρας μου όπου πέρασα πολλά καλοκαίρια, όχι για να δω τους συγγενείς που καλοπροαίρετα θα προσπαθήσουν να με μεταπείσουν για την «πρωτοχρονιάτικη τρελά» μου αλλά για μια ζεστή σοκολάτα στην καντίνα της DeTox. Είναι σχεδόν εννιά το βράδυ με τη θερμοκρασία κοντά στους 6 βαθμούς, και η κίνηση λιγοστή καθώς όλοι ετοιμάζονται για το πρωτοχρονιάτικο τραπέζι. Θα αποχαιρετίσω το νεαρό του café αναλογιζόμενος ότι ήμουν ο τελευταίος του πελάτης για το 2024, όπως τελευταία για αυτή τη χρονιά είναι και η φωτογραφία, από τις χιλιάδες που τράβηξα φέτος, του Aprilia εμπρός από τη καντίνα.
Θα φτάσω στο Γριζάνο γύρω στις 9 το βράδυ και θα βρω ένα απόμερο μέρος για να στήσω τη σκηνή (σε αυτό το σημείο μπορείτε να σχολιάσετε ελεύθερα) όπου θα περάσω το τελευταίο βράδυ του ’24. Κατά τις 10 λοιπόν χωμένος μέσα στα δύο sleeping bag – που σίγουρα θα με κρατήσουν ζεστά μέσα στην παγωνιά της χειμωνιάτικης νύχτας- θα με πάρει ο ύπνος, για να ακούσω κοιμισμένος κάποια στιγμή τα πυροτεχνήματα και τους πυροβολισμούς σημάδι ότι άλλαξε η χρονιά. Το επόμενο πρωινό που ξυπνώ τα πάντα είναι ήσυχα και καλυμμένα από την πρωινή πάχνη με το θερμόμετρο του Aprilia να δείχνει μηδέν βαθμούς Κελσίου. Το πρώτο πρωινό του 2025 είναι μια βασιλόπιτα που τρώω σε μικρά κομμάτια μήπως κατά λάθος δαγκώσω το φλουρί -τελικά μου έπεσε στο μεσημεριανό κομμάτι. Μάζεμα της σκηνής, πακετάρισμα στους αδιάβροχους σάκους της Kappa, φόρτωμα στο Tuareg και λίγο μετά βρίσκομαι σε ένα από τα πιο αγαπημένα μου μέρη στην Ελλάδα. Στα χαμηλά βουνά, ακριβώς πάνω από το Γριζάνο, κάποτε ήταν τα σύνορα της ελεύθερης Ελλάδας με την Οθωμανική Αυτοκρατορία, και από εκείνη της εποχή έχουν απομείνει τα τελωνεία και κάποια άλλα κτίσματα. Δεν ξέρω εάν είναι οι πέτρινοι τοίχοι που έχουν πολλές ιστορίες να διηγηθούν καθώς στο σοβά τους καθώς πολλοί χάραξαν τα αρχικά ή τα ονόματά τους, αλλά και μια ημερομηνία, ή είναι το θέα των υψωμάτων με τα ερειπωμένα κτήρια. Ίσως είναι και οι παιδικές αναμνήσεις καθώς γι΄ αυτό το μέρος μου μιλούσε και μου το πρώτο έδειξε ο παππούς μου. Το σίγουρο είναι ότι καθισμένος στο παλιό ελληνικό τελωνείο νιώθω πάντα μια απίστευτη ηρεμία και μια πρωτόγνωρη ελευθερία.
Η παγωνιά του πρωινού έχει πλέον διαλυθεί και εγώ συνεχίζω πάντα χωρίς χάρτη, απλά προς το βορρά, για να καταλήξω το μεσημέρι στην Ελασσόνα, και καθώς λόγω της ημέρας είναι όλα τα φαγάδικα κλειστά για μεσημεριανό καταβροχθίζω της υπόλοιπη βασιλόπιτα, για να πετύχω το φλουρί σχεδόν στην τελευταία μπουκιά. Συνεχίζω πάντα από μικρούς επαρχιακούς δρόμους σε μια περιοχή που δεν είναι τόσο γνωστή τουριστικά αλλά έχει πάρα πολλά όμορφα σημεία. Μια τελευταία στάση στο Βενέτικο ποταμό λίγο πριν φτάσω στα Γρεβενά όπου και θα πάρω για λίγο την Εγνατία Οδό έως το Μέτσοβο για να προλάβω τον ήλιο που πηγαίνει προς τη δύση του. Σε αυτή τη γνωστή ορεινή κωμόπολη της Ηπείρου η προσέλευση του κόσμου είναι τόσο μεγάλη που η αστυνομία έχει κλείσει τις εισόδους και μόνο με τα πόδια μπορείς να προσεγγίσεις το κέντρο. Εγώ περιπλανιέμαι λίγο στα χιονισμένα τοπία κοντά στο αυχένα της Κατάρας πριν ξεκινήσω για τα Ιωάννινα. Το καλό με τους αυτοκινητόδρομους είναι ότι αφαιρούν την κίνηση από τούς παράπλευρους επαρχιακούς δρόμους και έτσι μπορούμε να οδηγούμε χωρίς κίνηση σε αυτούς. Γύρω στα 60 χιλιόμετρα είναι η απόσταση μεταξύ Μετσόβου και Ιωαννίνων και ο γεμάτος στροφές δρόμους ανεβοκατεβαίνει τα βουνά. Εάν αποφασίσει κανείς να πάρει αυτό το δρόμο πέρα από τη οδηγική απόλαυση θα «ανταμειφθεί» και με την εντυπωσιακή θέα από ψηλά της λίμνης Παμβώτιδας, αμέσως μετά το χωριό Μαζιά. Την ώρα που έφτασα εγώ σε αυτό το σημείο ο ήλιος είχε δύσει αρκετή ώρα και έτσι έδινε ένα έντονο ροδό-πορτοκαλί χρώμα στη λίμνη. Αν και ο τελικός προορισμός μου είναι η Κόνιτσα θα κάνω μια στάση στα Ιωάννινα και ο λόγος ονομάζεται “Il pazzo”, δηλαδή η πιτσαρία που φτιάχνει μια από της καλύτερες πίστες στην Ελλάδα και την αγαπημένη μου, Black truffe, με κρέμα μαύρης τρούφας και ποικιλία μανιταριών.
Με γεμάτη την κοιλιά και την αίσθηση της γεύσης πλήρως ικανοποιημένη θα μπορέσω να αντέξω πιο εύκολα τα 64 χιλιόμετρα έως την Κόνιτσα, καθώς δεν είναι μόνο οι 6 βαθμοί Κελσίου αλλά και η παγωνιά που χαρακτηρίζει το υψίπεδο των Ιωαννίνων. Το σημείο της διανυκτέρευσης είναι γνωστό καθώς δίπλα από το μικρό εκκλησάκι, λίγο έξω από την πόλη της Κόνιτσας, είχα πάλι στήσει σκηνή το καλοκαίρι όταν πάλι πήγαινα στην Αλβανία. Συνήθως τα μικρά εκκλησάκια για λόγους ασφαλείας είναι πλέον κλειδωμένα αλλά μάλλον ο Άγιος Ιωάννης εκ Κονίτσης, που είναι αφιερωμένος ο μικρός αυτός ιερός ναός, μάλλον λυπήθηκε τον ταλαίπωρο ταξιδιώτη που αποφάσισε να κοιμηθεί σε σκηνή την ημέρα της γιορτής του και βρήκα την πόρτα ανοικτή οπότε για σήμερα το βράδυ τουλάχιστον γλύτωσα το στήσιμο της σκηνής.
