Μιλάει αναφερόμενος σε κάποιον άλλο, σε ένα πρόσωπο που έτρεξε Dakar, αναφορικά με τα προβλήματα και τα συναισθήματα που έζησε. Ποτέ σε πρώτο πρόσωπο, ποτέ για τον εαυτό του, κάτι που αν μη τι άλλο, δείχνει ευγένεια και άνθρωπο χαμηλών τόνων. Κι όμως, ο Σίμος Ταμπαξής, είναι ένας μοτοσυκλετιστής με μεγάλη καριέρα στο χώρο των δύο τροχών. Με συμμετοχές στο ελληνικό πρωτάθλημα ταχύτητας supersport 600, στο αντίστοιχο του Βελγίου, αλλά και ως μέλος της μοναδικής ελληνικής ομάδας που κέρδισε αγώνα παγκοσμίου πρωταθλήματος endurance (Άλκης Συνιώρης, Μιχάλης Σπηλιώτης, Σίμος Ταμπαξής) στο Oschersleben το 2002. Και μιας και το επάγγελμα του δεν έχει καμία σχέση με μοτοσυκλέτα, ως εκπαιδευτής πιλότων αεροπλάνων αναζητά πάντα κάτι που να τον εξιτάρει. Αλλά όταν το βρίσκει, δεν επιζητά την διαφήμιση, ούτε την προβολή, όπως θα μπορούσε σύμφωνα με το βιογραφικό του, αλλά βάζει ακόμη ένα λιθαράκι στην προσωπική του απόλαυση.

Αυτή τη φορά, όντας άσχετος από οδήγηση στο χώμα και μετά από δύο απλές βόλτες με φίλους στο Morocco, αποφάσισε να τρέξει στο Dakar. Και μέσα σε έξη μήνες από την μέρα που το σκέφτηκε, το υλοποίησε και μάλιστα τερμάτισε σε έναν πολύ δύσκολο αγώνα, όντας εργοστασιακός αναβάτης της Γαλλικής Sherco! Μιλήσαμε μαζί του για να ανακαλύψουμε έναν Simon Tampaxis, όπως είναι το όνομα του στο Βέλγιο όπου ζει και εργάζεται. Ο οικογενειάρχης Ταμπαξής, είναι ένας απλός άνθρωπος, ένας πολύ καλός αναβάτης και το βασικότερο, συνειδητοποιημένος και με χαμηλό προφίλ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα πως, αφού εγκατέλειψε στο Red Bull Donkey Cross από κούραση, όπου βρέθηκε καλεσμένος της ελληνικής αντιπροσωπείας της Beta, παρακολούθησε όλο τον αγώνα ενθαρύνοντας και εμψυχώνοντας τους υπόλοιπους αναβάτες!

Η μεγάλη απόφαση

Bikeit: Πώς αποφάσισες να λάβεις μέρος στο Dakar 2011;

Σίμος Ταμπαξής: Αυτή η ιδέα ξεκίνησε μετά από δύο βόλτες που έκανα στο Morocco, μια το 2009 και μια το 2010 και μου άρεσε πάρα πολύ και είχα πάντα στο νου μου το Dakar, αλλά λόγω δουλειάς και οικογένειας δεν μπορούσα. Τον Ιούνιο του 2010 όμως το αποφάσισα. Τα έβαλα όλα κάτω και στην αρχή δεν ήξερα πώς να το κάνω, έτσι άρχισα να ρωτάω δεξιά και αριστερά, τι να αγοράσω, τι να νοικιάσω. Τα μάζεψα όλα και έκανα μια εταιρεία και ύστερα έφερα μέχρι και μπουκάλια κρασί από την Ελλάδα και τα πούλησα για να μαζέψω χρήματα για αυτό το σκοπό. Τα υπόλοιπα χρήματα που απαιτούνταν τα μάζεψα από χορηγούς, κυρίως από το Βέλγιο γιατί στην Ελλάδα δεν είχα κανέναν. Επίσης με βοήθησε και η τηλεόραση που με προώθησε, έτσι με γνώρισε ο κόσμος και μου ήταν πιο εύκολο να ζητήσω χορηγίες.

Bikeit: Πόσο δύσκολο ήταν για έναν αναβάτη που δεν είχε ξανατρέξει Dakar να βρεις χορηγίες;

Σ.Τ.: Πολύ δύσκολο. Πρέπει να το έχεις αποφασίσει πρώτα ο ίδιος ότι θα το κάνεις. Πρώτα λοιπόν θα πάρεις τη συμμετοχή σου, θα πληρώσεις και μετά θα βουτήξεις και θα κολυμπήσεις, αλλιώς δεν θα φτάσεις. Έτσι μπήκα στο λούκι εγώ πάντως και μετά με βοήθησε η Sherco με την οποία τα βρήκαμε γιατί τους άρεσε το γεγονός ότι στο παρελθόν είχα τρέξει σε παγκόσμιο. Έτσι συμφωνήσαμε σε μια τιμή και ανέλαβαν τα πάντα.

Bikeit: Οπότε η μοτοσυκλέτα σου ήταν πληρωμένη;

Σ.Τ.: Όχι, θα έλεγα ότι ήταν «νοικιασμένη». Δεν είναι δική μου, είναι της εταιρείας δηλαδή.

Bikeit: Ήσουν εργοστασιακός αναβάτης δηλαδή.

Σ.Τ.: Ναι, μου παρείχαν μηχανικούς, μάνατζερ, τα ξενοδοχεία, τα πάντα από την αρχή ως το τέλος. Κι αυτό ήταν πολύ σημαντικό φυσικά, δεν συνιστώ σε κανέναν να πάει μόνος του σε τέτοιο αγώνα. Είναι «μαζοχιστικό» να δουλεύεις συνέχεια, να μην προλαβαίνεις να δεις τίποτα, και κυρίως να μην έχεις κανέναν να σε περιμένει το βράδυ.

Καμία σχέση με το "χώμα"!

Bikeit: Πριν το Μαρόκο και την Τυνησία, ποια ήταν η σχέση σου με το enduro;

Σ.Τ.: Καμία σχέση!

Bikeit: Είναι γνωστό ότι είχες κερδίσει σε 24ωρο αγώνα με τον Άλκη (σσ.

Άλκη Σινιώρη), επίσης είχες τρέξει και supersport 600 στο Βέλγιο.

Σ.Τ.: Ναι, εγώ μόνο με την ταχύτητα ασχολιόμουν. Πριν αρχίσω το παγκόσμιο έτρεχα σε μερικά πρωταθλήματα στο Βέλγιο, στα 400 και στα 600. Στο παγκόσμιο όμως αναρωτιόμουν αν ήθελα να τρέξω σαν Βέλγος ή σαν Έλληνας. Ήρθα εδώ στην Ελλάδα για να βρω χορηγούς και με βοήθησε η Yamaha. Έτσι συμμετείχα σαν Έλληνας στα superbike. Έπειτα βρήκα και μια ομάδα για το παγκόσμιο και ζήτησα να βάλουν και μια δεύτερη μοτοσυκλέτα για να συμμετάσχουμε και σαν Έλληνες με την ίδια ομάδα, πράγμα το οποίο έγινε και κερδίσαμε. Αυτό ήταν πολύ ωραίο!

Bikeit: Στο Μαρόκο με τι μοτοσυκλέτα είχες πάει;

Σ.Τ.: Με Yamaha 450. Αυτό ήταν βόλτα όμως, δηλαδή 200-300 χιλιόμετρα τη μέρα και το βράδυ ξενοδοχείο, καθαρά τουριστικό δηλαδή, αλλά πολύ ωραίο και το μέρος επίσης.

Bikeit: Αφού έκλεισες το νούμερο συμμετοχής, ποιες ήταν οι κινήσεις σου από εκεί κι έπειτα;

Σ.Τ.: Όλοι με περνούσαν για τρελό, «πού θα πας, τι θα κάνεις» μου έλεγαν. Σιγά-σιγά που άρχισα να βρίσκω χορηγούς ήρθε και η υποστήριξη και μου έλεγαν «άντε μπράβο, θα έχουμε κάποιον να παρακολουθούμε!». Έτσι μαζεύτηκε πολύς κόσμος γύρω μου και με βοήθησε, τόσο σε οικονομικό επίπεδο, όσο και στο να βρω κι άλλους χορηγούς. Φτιάξαμε ντοσιέ, φτιάξαμε ιστοσελίδα, κάτι που με βοήθησε πάρα πολύ, όπως και η τηλεόραση. Όλα είναι μάρκετινγκ στην ουσία, κι εγώ δεν είχα μάνατζερ, οπότε και τα πέντε ευρώ ήταν σημαντικά για εμένα.

Bikeit: Πόσο κόστισε τελικά η συμμετοχή σου στο Dakar;

Σ.Τ.: Κάπου ανάμεσα σε 40 και 50 χιλιάδες ευρώ κοστίζει μία full εργοστασιακή υποστήριξη. Κάτι άλλα μεγαλύτερα νούμερα που ακούω δεν ξέρω που τα βρίσκουν μιας και εγώ είχα εργοστασιακή υποστήριξη με αυτά τα χρήματα.

Bikeit: Μαζί με την ενοικίαση της μοτοσυκλέτας και την υποστήριξη;

Σ.Τ.: Ναι, όλα μαζί. Η συμμετοχή μόνο κόστιζε 13.500 ευρώ κι αυτό περιλάμβανε απλά τη μεταφορά της μοτοσυκλέτας μέχρι εκεί, τα τρόφιμα και τη βενζίνη στις ειδικές. Όλα τα υπόλοιπα, το πώς θα πας, πού θα μείνεις, πώς θα γυρίσεις είναι εξτρά.

Bikeit: Μετά την απόφασή σου να ασχοληθείς με το χώμα, τι έκανες;

Σ.Τ.: Βασικά, δεν φοβήθηκα καθόλου, ούτε για την τεχνική οδήγησης, ούτε για την αντοχή μου. Μέσα μου ήξερα ότι μπορώ να το κάνω. Πιο πολύ τα λεφτά με φόβιζαν, γιατί μέχρι και μια εβδομάδα πριν φύγω δεν είχα βρει όλα τα χρήματα. Αφότου είχα ήδη φτάσει εκεί μου έβαλαν τα υπόλοιπα στο λογαριασμό μου!

Η προετοιμασία και ο αγώνας

Bikeit: Στους έξι μήνες που είχες για να προετοιμαστείς, τι έκανες;

Σ.Τ.: Δεν έκανα και τίποτα σπουδαίο γιατί δεν είχα χρόνο. Έχω οικογένεια, παιδιά και μια δουλειά ενώ παράλληλα έπρεπε να φροντίσω και για τις χορηγίες, το site μου κτλ. Έκανα τρέξιμο τρεις φορές την εβδομάδα για μισή ή μία ώρα και δεν ακολούθησα ειδική δίαιτα γιατί με το σώμα μου αισθανόμουν ήδη καλά. Ήμουν 72 κιλά όταν έφυγα και γύρισα επίσης 72 κιλά. Ρώτησα βέβαια τι είδους ασκήσεις θα ήταν καλό να κάνω ως προετοιμασία, αλλά μέσα μου ήξερα ότι αυτό που παίζει ρόλο ήταν τα πόδια και τα χέρια.

Bikeit: Προπόνηση με μοτοσυκλέτα δεν έκανες;

Σ.Τ.: Πολύ λίγο, με το Yamaha 450 που είχα.

Bikeit: Δεν πήγαινες δηλαδή κάθε μέρα για προπόνηση;

Σ.Τ.: Καθόλου (γέλια). Άντε να πήγαινα δύο φορές το μήνα, αφού δεν είχα χρόνο! Από την Τυνησία και μετά ούτε δέκα βόλτες δεν έκανα, εντελώς ερασιτεχνικά. Και όταν έφυγα για το Dakar σκοπός μου δεν ήταν μια καλή θέση, μόνο να τερματίσω, έστω και τελευταίος.

Bikeit: Περιέγραψε μας τη μέρα που έφυγες από το Βέλγιο.

Σ.Τ.: Εκείνη τη μέρα είχαμε τόσο χιόνι στο Βέλγιο που φοβόμασταν μην ακυρωθεί η πτήση, κάτι που τελικά έγινε. Έτσι έφυγα μια μέρα νωρίτερα για Μαδρίτη, εκεί πήρα άλλο αεροπλάνο για Μπουένος Άιρες. Μόλις μπήκα στο αεροπλάνο χαλάρωσα.

Bikeit: Όσο κυλούσε ο αγώνας τι γινόταν;

Σ.Τ.: Η εκκίνηση ήταν φανταστική, τόσος πολύς κόσμος να ζητωκραυγάζει. Το πρώτο στάδιο ήταν 300 χιλιόμετρα από άσφαλτο μέχρι το επόμενο bivuac, δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο. Μέχρι να φτάσουμε δεν ήξερα τι πρέπει να κάνω κι έψαχνα το φορτηγό. Πώς ντυνόμαστε, πού στήνουμε την τέντα, τι τρώμε, τα έμαθα επιτόπου. Σου τα λένε από πριν, αλλά στην πράξη είναι τελείως διαφορετικά.

Bikeit: Είχες ξαναοδηγήσει με road book;

Σ.Τ.: Ναι, αλλά άλλο το GPS, να βρεις τα waypoints, τα checkpoints κτλ. Αυτά χρειάζονται χρόνο κι εγώ χάθηκα τέσσερεις μέρες μέσα στον αγώνα μέχρι να καταλάβω πότε πρέπει να βάλω ένα waypoint, να το πατήσω και να βεβαιωθώ ότι το πήρε. Είναι κάποια πράγματα που τα μαθαίνεις μόνο όταν οδηγάς.  

Bikeit: Φαντάσου να οδηγάς δηλαδή και να πρέπει να κάνεις και αυτή τη διαδικασία.

Σ.Τ.: Αυτό ήταν το πιο δύσκολο, γιατί χρειάζεται αυτοσυγκέντρωση και να κοιτάς μπροστά. Εγώ σκεφτόμουν συνέχεια ότι το ρολόι γυρίζει, ο χρόνος τρέχει, δεν θα πρέπει να σταματήσω για τίποτα. Αν πέσεις με τη μοτοσυκλέτα, σηκώνεσαι, ξαναξεκινάς και μετά σκέφτεσαι αν πονάς και πού πονάς. Ακόμα και με ταχύτητα πέντε χιλιόμετρα την ώρα να προχωράς, αρκεί.

Από το διάλλειμα και μετά

Bikeit: Τι έγινε στο διάλλειμα που κάνατε μετά από τόσες μέρες αγώνα;

Σ.Τ.: Μου έλεγαν τότε ότι αυτό που είχα κάνει μέχρι αυτή τη στιγμή δεν ήταν τίποτα και ότι το πραγματικό Dakar τώρα ξεκινάει. Και όντως έτσι ήταν! Από εκεί και πέρα, κάθε μέρα ήταν όλο και πιο δύσκολη, όλο και πιο μακρινές οι αποστάσεις, όλο και πιο τεχνικές. Έπειτα ήρθαν και οι βροχές, οι λάσπες, η σκληρή άμμος. Το πιο δύσκολο βέβαια ήταν η σκόνη γιατί δεν βλέπεις τίποτα, ειδικά όταν σε προσπερνάνε αμάξια είναι σκέτη τρέλα. Πρέπει να σταματήσεις οπωσδήποτε γιατί αλλιώς θα πέσεις, αν είναι στροφή εσύ θα πας ευθεία. Εμένα με βοήθησε το ότι πήγαινα χαλαρά, στο 80% των δυνατοτήτων μου κι έτσι μπόρεσα να τα βγάλω πέρα.

Bikeit: Ένιωσες ότι πιέστηκες; Είχες δηλαδή κι άλλο να βγάλεις και δεν το έκανες για να μπορέσεις να φτάσεις στον τερματισμό;

Σ.Τ.: Όχι, δεν πιέστηκα. Την ημέρα που έπεσα και χτύπησα στον ώμο και στο δάχτυλο αποφάσισα να γυρίσω πίσω για να με δει γιατρός, μήπως είχα σπάσει κάτι. Σκέφτηκα μέχρι και να εγκαταλείψω, γιατί δεν είχα όργανα, το τιμόνι μου ήταν διπλωμένο, δεν είχα μαρσπιέ. Έτσι γύρισα πίσω και έφαγα μια ποινή 16 ωρών γιατί πήγα από το δρόμο αφού απαγορεύεται να γυρίσεις πίσω από τη διαδρομή. Γύρισα πάντως, με είδε ο γιατρός και με ένοιαζε εγώ να είμαι καλά, δεν έτρεχα πίσω από κάτι για να με ενδιαφέρει η ποινή. Ο γιατρός μου είπε ότι δεν είχα σπάσει κάτι, μου έδωσε και κάτι χάπια κι έτσι αποφάσισα να συνεχίσω, αλλά χωρίς όργανα. Πήγαινα σαν τον ινδιάνο, έψαχνα τις ροδιές. Τερμάτισα όμως και ευτυχώς ήταν ακόμα μέρα και το βράδυ ανέλαβε ο μηχανικός αφού του είπα τι είχε γίνει και έφτιαξε την μοτοσυκλέτα.

Bikeit: Τι έκανες τα βράδια που σταματούσες;

Σ.Τ.: Κάθε βράδυ παρέδιδα τη μηχανή στο μηχανικό για να είναι έτοιμη το πρωί. Ξεντυνόμουν γιατί ήμασταν άσπροι από τη σκόνη, έκανα ντους, πήγαινα για φαγητό και μετά είχαμε το briefing για καμιά ώρα όπου μας παρέδιδαν το roadbook της επόμενης μέρας. Μελετούσα τη διαδρομή για μια-μιάμιση ώρα γιατί έχει πάρα πολλά επικίνδυνα σημεία. Έπειτα έστηνα την τέντα μου, ετοίμαζα τα πράγματα για την αυριανή ημέρα, το νερό κτλ και κατά τις 12 κοιμόμουν. Εγερτήριο είχε στις 3 πμ! Κοιμόμασταν 3, το πολύ 4 ώρες, και να φανταστείς ότι έφτανα μέρα, 7-8 το απόγευμα. Υπήρχαν άλλοι που έφταναν βράδυ και όταν φτάνεις αργά, την επόμενη μέρα επομένως ξεκινούσαν και πιο αργά. Τα αμάξια φεύγουν 45 λεπτά μετά τις μοτοσυκλέτες. Το πρόβλημα ήταν με τις γουρούνες γιατί σήκωναν πολλή σκόνη και δεν μπορούσες να τις προσπεράσεις, έπρεπε να βρεις ένα σημείο που να φυσάει κάπως ή ο δρόμος να είναι σχετικά ανοιχτός, αλλιώς δεν το διακινδυνεύεις.

Bikeit: Όταν ανέβηκες θέσεις και βρέθηκες στους πρώτους 100 αναβάτες, πώς ένιωσες; Σε ενδιέφερε το αποτέλεσμα;

Σ.Τ.: Όχι καθόλου. Ήξερα ότι δεν μπορώ να πάω πιο γρήγορα. Κάτι σε πιάνει και θέλεις να είσαι πιο γρήγορος, όμως αυτό είναι και επικίνδυνο, με το παραμικρό μπορείς να βγεις εκτός αγώνα. Όταν στο τέλος είδα ότι τερμάτισαν οι μισοί περίπου είπα ότι κάτι έκανα!

Ο τερματισμός και τα προβλήματα

Bikeit: Όταν τερμάτισες πώς ένιωσες;

Σ.Τ.: Ένιωσα ανάλαφρος, ο κόσμος έρχεται και σε χειροκροτεί. Μου πήρε όμως αρκετές μέρες μέχρι να το συνειδητοποιήσω ότι όντως τερμάτισα. Τις τελευταίες ημέρες οδηγούσα σχεδόν αυτόματα, χωρίς να σκέφτομαι. Είναι σαν να πηγαίνεις κάθε μέρα Αθήνα – Θεσσαλονίκη. Το πιο δύσκολο ακόμα ήταν το κρύο που έκανε τα πρωινά, δεν ήθελες να βγεις από την σκηνή και η κάθε ειδική που έπρεπε να φτάσεις απείχε 200 με 500 χιλιόμετρα. Το υψόμετρο ήταν μεγάλο επίσης αλλά ευτυχώς δεν έπαθα τίποτα από αυτό.

Bikeit: Τι προβλήματα αντιμετώπισες;

Σ.Τ.: Την πρώτη ημέρα βγήκε ο λεβιές ταχυτήτων και νόμιζα ότι φταίει ο κινητήρας, γι’ αυτό πήγαινα με πρώτη για 5-6 χιλιόμετρα. Ήταν όμως ειδική διαδρομή και έπρεπε να σταματήσω κάπου γιατί είχε πολύ κόσμο, έτσι έχασα πολύ χρόνο. Ευτυχώς όμως ήταν μόνο ο λεβιές. Μετά από πέντε λεπτά αφότου σταμάτησα, είχαν μαζευτεί γύρω μου πενήντα άτομα με εργαλεία να με βοηθήσουν, μέχρι να βρω εγώ τον δεύτερο λεβιέ μου είχαν διορθώσει αυτόν που είχε σπάσει, οπότε τους ευχαρίστησα και έφυγα κατ΄ ευθείαν.

Μετά δεν αντιμετώπισα κανένα πρόβλημα. Για λόγους ασφαλείας και μόνο, τις ημέρες του ρεπό αλλάξαμε τον κινητήρα και βάλαμε έναν δεύτερης γενιάς, ο οποίος όμως είχε πρόβλημα στο κιβώτιο ταχυτήτων και όταν έφυγα πάλι δεν άλλαζε καλά ταχύτητες. Το βράδυ τους είπα για το πρόβλημα και την επόμενη ημέρα, που είχαμε ομαδική εκκίνηση μάλιστα, η 2α δεν έμπαινε και είχα κάνει μόλις 100 μέτρα. Οπότε συνέχισα με 4η και τελικά έκανα όλη τη διαδρομή με 1η και 4η! Όταν έφτασα στο bivouac αλλάξαμε τον κινητήρα.

Την επόμενη ημέρα φεύγω και μετά από 10 χιλιόμετρα σπάει ο κινητήρας. Αποφάσισα να γυρίσω πίσω στους μηχανικούς, γι’ αυτό στάθηκα μέσα στη μέση του δρόμου, άνοιξα τα χέρια και άρχισα να φωνάζω μήπως μπορεί κάποιος να με τραβήξει αν και δεν είχα μαζί μου σκοινί. Τελικά βρήκα κάποιον που με τράβηξε και γύρισα πίσω. Συζητάω με τους μηχανικούς και τους λέω να μου βάλουν πάλι τον παλιό κινητήρα. Το έκαναν και ξαναέφυγα έχοντας χάσει 3 ώρες με όλα αυτά. Εκείνη την μέρα πάντως, στην ειδική πήγα πολύ καλά, δεν είχα κανένα πρόβλημα με τον κινητήρα και τερμάτισα 50ος.

Πριν το Μπουένος Άιρες όμως έσπασε ο κινητήρας και πήγα μέχρι τον τερματισμό σπρώχνοντας! Ο αγώνας είχε τελειώσει στην ειδική και είχα ακόμα 100 χιλιόμετρα μέχρι να φτάσω στο Μπουένος Άιρες και να παραδώσω τη μοτοσυκλέτα. Στην εθνική οδό λοιπόν μου έσπασε και με τράβηξαν. Ανέβηκα στο βάθρο σπρώχνοντας!

Η αίσθηση μετά τον αγώνα

Bikeit: Μετά από όλα αυτά που πέρασες, τι είναι αυτό που σου έχει μείνει πιο πολύ;

Σ.Τ.: Η περιπέτεια, ο κόσμος και όλο το σκηνικό μέχρι να φτάσω εκεί. Δεν είναι κάτι που μπορείς να το περιγράψεις, είναι ένας αγώνας με τον εαυτό σου γιατί είσαι μόνος σου όλη μέρα. Κάθε φορά, 10 χιλιόμετρα πριν το bivouac έβλεπες τόσο πολύ κόσμο να σε περιμένει και να σε φωτογραφίζει που δεν  μπορούσες να περάσεις. Μας έβαζαν τα παιδιά πάνω στις μοτοσυκλέτες για να φωτογραφηθούν και σε έκαναν να αισθάνεσαι super star.

Bikeit: Γιατί Sherco και όχι Yamaha, Honda, Suzuki, Kawasaki, Gas-Gas;

Σ.Τ.: Καλή ερώτηση! Γιατί να είμαι σαν τους άλλους; Ήθελα μια πρόκληση. Είχα κοιτάξει πάρα πολύ βέβαια και η δουλειά που είχαν κάνει στο στήσιμο ήταν πολύ καλή. Από πλευράς κινητήρα, ο David Casteu (σσ. Ο παγκόσμιος πρωταθλητής cross-countries rallies στα 450cc)  είχε δουλέψει πολύ, χάλασε 15 κινητήρες για να φτιάξει έναν και το εργοστάσιο έκανε τα πάντα για να τον βοηθήσει. Έτσι, ούτε με τη μοτοσυκλέτα, ούτε με τον κινητήρα είχαμε κάποιο πρόβλημα, τίποτα δεν αλλάξαμε πλην του κιβωτίου ταχυτήτων. Αλλά αυτό ήταν μια βλάβη που έγινε όταν το στείλαμε στη Γερμανία, είχαν βάλει λάθος δοντάκια ένα γρανάζι και δημιουργούσε πρόβλημα.

Bikeit: Θα λάμβανες μέρος σε Dakar ξανά με Sherco;

Σ.Τ.: Ναι, κανένα πρόβλημα. Ήταν εργοστασιακή μοτοσυκλέτα και ο κινητήρας πολύ δυνατός, δεν έχει καμία σχέση με τους παραγωγής. Το φίλτρο αέρα είναι στο μπροστινό μέρος, ψηλά, κι αυτό το διατηρεί καθαρό, ενώ εγώ γινόμουν άσπρος από τη σκόνη. Είναι όλο φτιαγμένο από κάρμπον, το ντεπόζιτο, τα φέρινγκ, οι τροχοί είναι πιο φαρδιοί. Δεν έσπασε τίποτα, δεν αντιμετώπισα κανένα πρόβλημα εκτός από τις τούμπες που έφαγα!

Bikeit: Θα το ξανάκανες λοιπόν;

Σ.Τ.: Είναι το κάτι άλλο, ναι θα το ξανάκανα. Αλλά στην ουσία δεν έχει νόημα να το ξανακάνω γιατί ξέρω ότι δεν μπορώ να κάνω κάτι καλύτερο από αυτό που ήδη κατάφερα. Δεν μπορώ να φτάσω 40ος ας πούμε. Δεν θέλω να το κάνω και να έχω το ίδιο αποτέλεσμα ή λίγο καλύτερο. Σίγουρα η δεύτερη φορά θα ήταν πιο εύκολη, αλλά δεν θα ήταν το ίδιο, οπότε προτιμώ να μείνει έτσι σαν ανάμνηση για εμένα. Ή θα ήθελα να βοηθήσω κάποιον άλλο, ως μάνατζερ ή κάτι τέτοιο. Βάζω όμως άλλους, διαφορετικούς στόχους τώρα γιατί μου αρέσουν οι προκλήσεις. Σκέφτηκα ας πούμε να συμμετάσχω με ηλεκτρική μοτοσυκλέτα, αλλά δεν έχει έρθει ακόμα η ώρα της.

Bikeit: Ποιος είναι ο επόμενος στόχος σου;

Σ.Τ.: Ούτε κι εγώ δεν ξέρω! Τώρα φεύγω για Τυνησία πάλι με ένα γκρουπ 60 ατόμων, σαν συνοδεία, για διασκέδαση!

Φωτογραφίες

www.simon-tampaxis.com