Δίπλα της στην προσπάθεια αυτή είναι από την πρώτη στιγμή η KTM South East Europe, το περιοδικό BIKEIT, η S1nioris Racing, η ZenOne racing και φυσικά ο σύλλογος γυναικών με καρκίνο του μαστού "Άλμα Ζωής".
BIKEIT: Πώς αποφάσισες να γυρίσεις στους αγώνες μοτοσυκλέτας το 2020;
Τζο: Με έτρωγε, από τότε που σταμάτησα τους αγώνες ταχύτητας μοτοσυκλετών το 2007, στη μέση της σεζόν γιατί είχα ένα σοβαρό τροχαίο ατύχημα στον δρόμο. Σκεφτόμουν συνέχεια να γυρίσω, όμως δεν είχα έναν αρκετά σοβαρό λόγο για να με βοηθήσει σε αυτό. Η ζωή μου είχε πάρει διαφορετική τροπή μετά την μακρόχρονη ανάρρωση μου, και θεωρούσα πως όσο κι αν με «έκαιγε» που δεν αγωνιζόμουν, ήταν κάτι που είχε κάνει τον κύκλο του, και είχε τελειώσει.
Αφότου ανάρρωσα, απέφευγα να πηγαίνω σε αγώνες μοτοσυκλέτας ως θεατής, κι όταν τελικά έκανα το βήμα και ξεκίνησα να παρακολουθώ από την κερκίδα αγώνες, ήταν φορές που με έπιαναν τα κλάματα, ειδικά όταν έμπαιναν να αγωνιστούν οι αναβάτες της κατηγορίας μου.
Κι όμως δεν αποφάσιζα να συμμετάσχω. Έλειπε αυτό το κάτι, ο δυνατός λόγος που θα με έφερνε πάλι πίσω.
Όταν η μεγάλη μου αδερφή διαγνώσθηκε με καρκίνο του μαστού, σκέφτηκα πως θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω το… δεν θα το πω ταλέντο… αυτή την κάψα που έχω για τους αγώνες μοτοσυκλέτας, για να προβάλλω τον αγώνα ενάντια στον καρκίνο του μαστού.
Αποφάσισα έτσι να τρέξω με τα ροζ κορδελάκια, σύμβολο κατά του καρκίνου του μαστού, για να μεταδώσω το σημαντικό μήνυμα για αυτή τη μάχη, κάνοντας παράλληλα κάτι που μου αρέσει.
Κάπως έτσι βρήκα αυτόν τον δυνατό λόγο που μπορούσε να με φέρει πίσω στις πίστες, όχι μόνο για την προσωπική μου ευχαρίστηση, αλλά για να δώσω ένα μήνυμα, και να βγει κάτι καλό.
Κι έτσι επέστρεψες, στη σέλα ενός πορτοκαλί RC 390, παρόλο που η ΚΤΜ έχει σταματήσει την επίσημη υποστήριξη της στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ταχύτητας 2020. Πώς τα κατάφερες;
Συζητώντας με τον προπονητή μου, τον Σάκη τον Συνιώρη, για τον τρόπο με τον οποίο θα μπορούσα να επιστρέψω στους αγώνες, το πρώτο πρόβλημα που μας απασχόλησε ήταν φυσικά η εύρεση αγωνιστικής μοτοσυκλέτας. Παλιότερα είχα καταφέρει να αγοράσω το δίχρονο αγωνιστικό 125 μου, όμως το 2020, όσο κι αν ήθελα να αγωνιστώ, δεν διέθετα τα χρήματα για την αγορά μιας αγωνιστικά στημένης μοτοσυκλέτας.
Κατά τη διάρκεια της παραπάνω συζήτησης, θυμήθηκα όταν αγωνιζόμουν για δεύτερη φορά στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Supermotard με τη Honda το 2007, και συναντήθηκα στην πίστα με τον Σόλωνα Κοντό, τον εισαγωγέα της ΚΤΜ στην Ελλάδα. Κι ο Σόλωνας με είχε… πιάσει από το αυτί και μου είχε πει: «πριν συμφωνήσεις με κάποια εταιρεία την επόμενη φορά, μίλα μαζί μου».
Λέω λοιπόν, «δεν χάνω τίποτα να ρωτήσω τον Σόλωνα». Και του έστειλα μήνυμα στο οποίο του έλεγα: «σκέφτομαι να ξανατρέξω. Μου δίνεις μηχανάκι;» κι η απάντηση ήταν… «ναι»! Τόσο απλά.
Στη συνέχεια επισκέφθηκα την ΚΤΜ, μιλήσαμε, μου έδωσε τη μοτοσυκλέτα, ένα στημένο RC 390, και έτσι μπόρεσα να κάνω την επιστροφή μου. Αν δεν ήταν ο Σόλωνας δεν θα μπορούσα να ξεκινήσω και πάλι. Εκτός κι αν έτρεχα με το προσωπικό μου… ζετάκι! (σς. Η προσωπική μοτοσυκλέτα της Τζο είναι ένα κλασικό Honda Z50, γνωστό και ως «μπόμπος» ή «ζετάκι».)
BIKEIT: Μίλησε μας λίγο για το Άλμα Ζωής, τα αυτοκόλλητα του οποίου βρίσκονται στο φέρινγκ της μοτοσυκλέτας σου.
Τζο: Αφού έλυσα το πρόβλημα της μοτοσυκλέτας, ήρθα σε επαφή με τον σύλλογο γυναικών με καρκίνο του μαστού «Άλμα Ζωής», μέσω των Moto Femmes, της γνωστής στον ελληνικό χώρο λέσχης γυναικών αναβατών μοτοσυκλέτας.
Το Άλμα Ζωής είναι ο σύλλογος γυναικών με καρκίνο του μαστού, έχει συσταθεί από γυναίκες που έχουν περάσει ή περνούν καρκίνο του μαστού, και κάνει πολύ μεγάλο έργο, το οποίο δεν γνώριζα ούτε εγώ πριν έλθω σε επαφή μαζί τους.
Η πρώτη επαφή μου με το Άλμα Ζωής ήταν σχετικά επιδερμική, το 2019, όταν οι Moto Femmes είχαν ανοίξει τον αγώνα δρόμου «Race for the Cure», με τις μοτοσυκλέτες τους στολισμένες με ροζ κορδελάκια, που είναι και το σήμα κατατεθέν της μάχης ενάντια στον καρκίνο του μαστού. Εκεί πρώτη-πρώτη με τις Moto Femmes ήταν κι η Γκέλυ η Πανουργιά, που έχει δώσει τη δική της μάχη ενάντια στον καρκίνο του μαστού κι έχει βγει νικήτρια.
Κατόπιν το πήρα πιο σοβαρά, όταν η μεγάλη μου αδελφή ξεκίνησε τη δική της μάχη ενάντια στον καρκίνο του μαστού.
Στο «Άλμα Ζωής» τους είπα πως ήθελα να διαδώσω το μήνυμα τους, για την πρόληψη και τη μάχη ενάντια στον καρκίνο του μαστού, κι εκείνοι ήταν αμέσως θετικοί στην ιδέα. Μου έστειλαν επικοινωνιακό υλικό, μου επέτρεψαν να χρησιμοποιήσω το λογότυπο τους, κι έτσι η επιστροφή μου στους αγώνες, με τον τρόπο που ήθελα, έγινε πραγματικότητα.
Εκεί έμαθα και για τη δουλειά που κάνει το «Άλμα Ζωής», όπου με τα έσοδα του αγώνα «Race for the Cure», αλλά και με δωρεές, κάνουν ημερίδες ενημέρωσης για τον καρκίνο του μαστού, δωρεάν προληπτικούς ελέγχους, γονιδιακούς ελέγχους σε κοπέλες που ήδη περνούν καρκίνο του μαστού, για να δουν αν έχουν προδιάθεση και για άλλους καρκίνους, δωρεάν ψυχολογική υποστήριξη σε γυναίκες που περνούν καρκίνο του μαστού, ενημέρωση στις κοπέλες από διατροφολόγους, και πολλά ακόμη.
Κάπως έτσι το «Άλμα Ζωής» δημιουργεί ένα κλίμα συμπαράστασης στις κοπέλες που περνούν καρκίνο του μαστού, κοπέλες που μέχρι πριν λίγα χρόνια ήταν μόνες τους, αφού ο συγκεκριμένος καρκίνος θεωρούνταν από πολλούς / πολλές, ο... «καρκίνος της ντροπής» (!), με τις κοπέλες να μην μιλούν για αυτόν, και να πεθαίνουν άδικα.
Κι όλα αυτά για έναν καρκίνο που αν τον προλάβεις με έναν απλό έλεγχο, μια ψηλάφηση, έχεις μέχρι και 98% πιθανότητες να τον νικήσεις! Είναι τεράστιο το ποσοστό, ο καρκίνος του μαστού είναι ο μόνος καρκίνος με τέτοιο μεγάλο ποσοστό ίασης, και όμως επειδή οι κοπέλες ντρεπόταν να πάνε για ψηλάφηση, ήταν μεγάλος -αναίτια- ο αριθμός των θανάτων από αυτόν.
Αυτό που έχει καταφέρει το «Άλμα Ζωής» τα τελευταία χρόνια είναι να διαδώσει το μήνυμα για την πρόληψη, με τις κοπέλες να αυτό-εξετάζονται (ψηλάφηση), και να ζητούν από τον γιατρό τους να τις εξετάζει (ψηλάφηση ή μαστογραφία), κι έτσι είτε να είναι σίγουρες πως δεν έχουν κάτι, είτε να προλαμβάνουν τον καρκίνο του μαστού σε πρώιμο, και έτσι ιάσιμο, στάδιο.
Έτσι συνέβη ευτυχώς και με την αδελφή μου, που κατάφερε να βγει νικήτρια στη μάχη της, παίρνοντας μόλις πριν 2 εβδομάδες από αυτή τη συνέντευξη το χαρτί που της έλεγε πως όλα είναι πλέον εντάξει, και μπορεί να συνεχίσει τη ζωή της φυσιολογικά!
BIKEIT: Πώς σου φάνηκε το τετράχρονο RC 390 σε σύγκριση με το δίχρονο 125 με το οποίο αγωνιζόσουν παλιά;
Τζο: Η διαφορά ήταν πάρα πολύ μεγάλη, πέρα από τα χρόνια αποχής μου από τους αγώνες. Το Racing 125 με το οποίο αγωνιζόμουν ήταν μια καθαρόαιμη δίχρονη μοτοσυκλέτα που καμία σχέση δεν είχε με τα 125 παραγωγής που κυκλοφορούσαν στον δρόμο. Μια μοτοσυκλέτα 70 κιλών και 45 ίππων! Τώρα βρέθηκα σε μια τετράχρονη μοτοσυκλέτα δρόμου, συν το αγωνιστικό της κιτ για καλύτερες επιδόσεις, στα διπλάσια κιλά (140), με περίπου την ίδια ιπποδύναμη. Η προσαρμογή μου πήρε κάποιο χρόνο πρέπει να ομολογήσω. Κι αυτό το κατάλαβα και σωματικά, καθώς σήμερα παρά τα χρόνια που πέρασαν είμαι πολύ πιο γυμνασμένη από παλιότερα, με καλύτερη φυσική κατάσταση. Δεν κουράζομαι όσο κουραζόμουν με το 125, αν και βέβαια δεν γυρίζω και στους χρόνους που γύριζα με το 125. Από την άλλη, ενώ νόμιζα πως θα κουραζόμουν πολύ με μια μοτοσυκλέτα 140 κιλών, παρόλα αυτά κατάφερα να αγωνιστώ σε διπλό αγώνα στα Μέγαρα, και να κατέβω σχετικά φρέσκια από το RC! Αν τώρα κοιτάξουμε τους χρόνους, με το 125 γύριζα τότε στα Μέγαρα σε 1:06, ενώ με το KTM γύρισα στο 1:14. Στην αρχή μάλιστα είχα πάει λίγο με... τη μύτη ψηλά, σκεφτόμουν «εντάξει, το 1:10 το έχω». Όχι όμως. Προσγειώθηκα και κατάλαβα πως θέλει πολλή δουλειά, πολλή προπόνηση. Δεν μας βοήθησε και η καραντίνα στην προπόνηση. Ακόμα κι έτσι όμως, είμαι πολύ ευχαριστημένη με το αποτέλεσμα, ειδικά αν λάβεις υπόψη πως είχα να οδηγήσω σε πίστα... 13 χρόνια!
BIKEIT: Μόνο και μόνο η συμμετοχή σου ξανά στους αγώνες ήταν μεγάλος άθλος, μετά από το σοβαρότατο ατύχημα που είχες το 2007, ένα ατύχημα που πιστεύαμε πως πιθανότατα θα σου «έκοβε» τη μοτοσυκλέτα για πάντα.
Τζο: Έτσι είναι, καθώς μετά το ατύχημα δεν μπορούσα ούτε να περπατήσω, ενώ το θέμα «μοτοσυκλέτα» φαινόταν άπιαστο όνειρο, πίστευα πως δεν θα οδηγούσα ποτέ ξανά. Κι όμως, σιγά-σιγά κατά την ανάρρωση μου ξεκίνησα να οδηγώ το Honda CRF με το οποίο είχα κερδίσει στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Supermotard, αλλά η οδήγηση σε πίστα νόμιζα πως είχε τελειώσει για μένα.
Το πρώτο στοίχημα που βάλαμε με την ΚΤΜ και με τον Σάκη τον Συνιώρη που είναι προπονητής μου ήταν να συμμετάσχω σε ένα Track-Day και να δω αν μπορώ να οδηγήσω συγκεντρωμένα, και με ασφάλεια. Το κερδίσαμε αυτό.
Το επόμενο ήταν να συμμετάσχω στον αγώνα και να προκριθώ, πιάνοντας το 120% του χρόνου του πρώτου, όπως είναι ο κανονισμός. Το κερδίσαμε και αυτό.
Το τρίτο στοίχημα ήταν να τερματίσω και τους 2 αγώνες. Το καταφέραμε κι αυτό, άρα είμαστε κερδισμένοι (σσ. γέλια).
BIKEIT: Τι συναισθήματα ένιωσες κατά τη διάρκεια του αγώνα;
Τζο: Μπορεί να ακουστεί παιδικό, όμως όταν ακούμπησε ξανά το γόνατο μου στην άσφαλτο έκανα όπως έκανα όταν είχε συμβεί αυτό για πρώτη φορά, το 2001! Τρελάθηκα! Σήκωσα το μηχανάκι, φώναζα μέσα στο κράνος, ενθουσιάστηκα! Και εκεί συνειδητοποίησα πως αυτό δεν φεύγει ποτέ από μέσα σου, όσα χρονιά κι αν περάσουν, όσο κι αν μεγαλώσεις.
BIKEIT: Ποια είναι τα επόμενα σχέδια σου μετά την ολοκλήρωση του πρώτου διπλού αγώνα του ΠΠΤΜ στα Μέγαρα;
Τζο: Ο επόμενος αγώνας θα γίνει και πάλι στα Μέγαρα, 24-25 Οκτωβρίου, και στόχος μου είναι φυσικά να συμμετάσχω –αν δεν έχουμε μπει όλοι σε καραντίνα.
Σημείωσε πως 25 Οκτωβρίου είναι και η Παγκόσμια Μέρα κατά του καρκίνου του μαστού, λες και μπήκε επίτηδες η ημερομηνία του αγώνα!
Νομίζω πως με τη συμμετοχή μου στον πρώτο αγώνα, ο σκοπός της διάδοσης του μηνύματος της μάχης ενάντια στον καρκίνο του μαστού έχει κατά κάποιον τρόπο εκπληρωθεί, γιατί πραγματικά έγινε πολύ μεγάλος ντόρος γύρω τόσο από την επιστροφή μου, όσο και από την αφορμή που με έφερε πίσω στους αγώνες.
Όμως επειδή όταν ξεκινώ κάτι μου αρέσει να το τελειώνω, και έχω πει πως θα αγωνιστώ σε όλο το Πρωτάθλημα Ταχύτητας του 2020. Πέρα από τη δέσμευση μου αυτή, ειδικά απέναντι στην ΚΤΜ, είναι κάτι που θέλω να κάνω, κι όταν τελειώσει το Πρωτάθλημα, αν είμαστε καλά, μακάρι να συνεχίσω να αγωνίζομαι και το 2021.
Όσο παίρνει προβολή η μάχη ενάντια στον καρκίνο του μαστού, τόσο χαίρομαι με αυτό. Ακόμα κι αν ένας θεατής, ένας αγωνιζόμενος, ένας ενδιαφερόμενος για το Πρωτάθλημα Ταχύτητας πάρει το μήνυμα και παρακινήσει την αδελφή του να κάνει μια εξέταση για τη συγκεκριμένη ασθένεια, το μήνυμα μας θα έχει πάρει την αξία και τη δύναμη που του αρμόζει.
Οι γυναίκες θα πρέπει να μάθουν πως η καλύτερη αντιμετώπιση του καρκίνου έρχεται με την πρόληψη.
BIKEIT: Ποιος άλλος σε βοήθησε στην πίστα κατά τη διάρκεια του αγώνα;
Τζο: Επειδή η ΚΤΜ έχει σταματήσει την επίσημη συμμετοχή της στο Πρωτάθλημα Ταχύτητας, εγώ βρήκα «στέγη» στην τέντα της «Zen One Racing», ώστε να έχω την απαραίτητη υποστήριξη κατά τη διάρκεια του αγώνα, και μια σκιά για τον ήλιο.
Οι χορηγοί της Δήμητρας «Τζο» Λαδά στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ταχύτητας είναι οι εξής: KTM South East Europe, «Άλμα Ζωής», Motorex, Zen One Racing, BIKEIT περιοδικό, Rise custom gear, kafetzidakis sails, Φοίβη Pilates, Blink Optikal, Rho Foods, SHOEI, SIDI, ΚYMA Surf Life.
