Του Τάκη Μανιάτη

Μοναδική ευκαιρία στη ζωή η οδήγηση με έναν από τους διασημότερους αναβάτες στον κόσμο, στην πιο άνυδρη έρημο του πλανήτη. Την χάνεις; Ειδικά αν έχεις το δίδυμο Chris Birch και KTM 1290 Super Adventure R, με τίποτα!

Ήμασταν από τους πενήντα τυχερούς δημοσιογράφους που βρέθηκαν στο Peru για την παρουσίαση του νέου KTM 1290 Super Adventure R, το μοναδικό επιλεγμένο περιοδικό από την Ελλάδα.

Είχαμε την τύχη να έχουμε επιλεχθεί και λόγω οδηγικών ικανοτήτων και εμπειρίας σε αγωνιστική οδήγηση στο χώμα, προαπαιτούμενο για να βρισκόμαστε εκεί. 

Μαζί μας, στο Paracas, νοτια στο Peru, βρισκόταν ο Chris Birch, ο διάσημος για τα extreme video με KTM 1190 Adventure R, ο οποίος ανελαβε να κάνει τέτοια γυρίσματα, όταν η KTM θελησε να δείξει στους χωμάτινους αναβάτες ότι το 1190, δεν είναι πιο ασφάλτινο από τον προκάτοχο, 990 Adventure.

Μετά από 8 πρωταθλήματα enduro στην πατρίδα του, την Νέα Ζηλανδία, ο Chris Birch ανήκει πλέον στην οικογένεια της KTM, και ήταν μαζί μας στο Peru, ως πλοηγός. Στην δική του ομάδα μάλιστα, επιπέδου 1, βρίσκονταν προσεκτικά επιλεγμένοι μόλις 5 δημοσιογράφοι – κι εμείς παρέα. 

Τα άλλα δύο γκρουπ θα είχαν μία πιο απλή εμπειρία στους χωματόδρομους του Paracas, και θα συναντιόμασταν σε κομβικά σημεία – στις φωτογραφήσεις και στο φαγητό. Τα υπόλοιπα κομμάτια θα ήταν για το πρώτο γκρουπ, μία μοναδική απόλαυση που θα είχαμε να θυμόμαστε για χρόνια – αυτό, δεν το έχανα με τίποτα!

Οι νέες KTM 1290 Super Adventure R ήταν εξοπλισμένες με κάποια από τα power parts της εταιρίας, όπως αλουμινένια ποδιά, εξάτμιση της Akrapovic, αλλά και χωμάτινα ελαστικά της Continental, TKC.

Ο δικός μας εξοπλισμός, χωμάτινος με πλήρη προστασία, αφού δεν θα πηγαίναμε μία απλή βόλτα.

Και η δική μας ''βόλτα'', ξεκίνησε από το ξενοδοχείο όπου μέναμε στο Paracas, για να κινηθούμε στον εθνικό δρυμό, παράλληλα με την ακτογραμμή οδηγώντας στην άμμο της, για να περάσουμε δίπλα από τον εθνικό δρυμό. Να διασχίσουμε την τελευταία ειδική του Dakar με προορισμό την Lima, και από εκεί, επιστροφή μέσα από αμμοθήνες, βγάζοντας διαδρομή στο “περίπου”, ακολουθόντας γραμμές προηγούμενων ημερών. Κάποιες φωτογραφήσεις ενδιάμεσα, αλλά και στάσεις για φωτογραφίες και λίγο φαγητό. Όχι πολλά χιλιόμετρα, κοντά στα 200, με τον ήλιο όμως να μας καίει, και το θερμόμετρο να δείχνει 38 υπό σκιάν!

Οι άνθρωποι της KTM είχαν δίκιο όταν έλεγαν να έχουμε μαζί μας Camelbak για νερό, κάτι που θα χρειαζόμασταν σίγουρα όλη την ημέρα! Μαλιστα μεριμνησαν δινοντας μας ειδικα χαπια στην αρχη της ημερας.

Ο Chris Birch μας υποδέχτηκε αφού χωριστήκαμε σε γκρούπ και μας έδειξε κάποια πολύ σημαντικά οδηγικα tips αναφορικά με την οδήγηση Off road, και κυρίως, σε άμμο. 

Δείτε ΕΔΩ τον Birch να δίνει συμβουλές οδήγησης για το 1290 Super Adventure R στην άμμο του Περού.

Έπειτα βάλαμε μπροστά τα τέρατα και ξεχυθήκαμε στους δρόμους που οδηγούσαν από το ξενοδοχείο στο Paracas, στο Paracas National Reserve – τον εθνικό δρυμό. Λίγα μόλις χιλιόμετρα ασφάλτου για να ζεσταθούν οι ήδη καυτές από τον ήλιο μοτοσυκλέτες, και στρίβαμε για τον εθνικό δρυμό, για να αρχίσουμε να οδηγούμε σβέλτα στον χωματόδρομο που τον διαπερνά. Η διαδρομή είναι πολύ συγκεκριμένη και η οδήγηση Off road σε εκείνο το σημείο απαγορεύεται διά ροπάλου γιατί ένα σπάνιο είδος πουλιού επιλέγει να αποθέτει εκεί τα αυγά του, τα οποία έχουν το χρώμα πέτρας, και δεν ξεχωρίζουν πάνω στην άμμο. Ειδική ομάδα του Εθνικού Πάρκου σημαδεύει με GPS την ακριβή θέση και ελέγχει την θεση τους μέχρι να εκκολαφθούν.

Έτσι, θα ακολουθούσαμε σε εκείνο το σημείο την ροδιά του Birch, που είχε την διαδρομή στο GPS του. Όχι και το πιο εύκολο πράγμα, γιατί εκεινος πήγαινε βόλτα, όταν πίσω του οι αναβατες ειχαν αρχισει να χωριζονται σε γκρουπ. Περνάμε στο πλάϊ του εθνικού δρυμού, ανεβαίνουμε τους πρώτους αμμόλοφους και αρχίζει να αποκτά ενδιαφέρον η διαδρομή. Εκτός δρόμου κομμάτια με σκληρό χώμα, καλυμμένα από άμμο. Τίποτα δύσκολο. Ένα μέρος για ατελείωτες ανηφοροκατηφόρες και παιχνίδια, τα οποία σε προδιαθέτουν για το τι μελλει γεννέσθαι. Και ο Birch, βλέποντας το επίπεδο των αναβατών, αρχίζει και αυτός να ανεβάζει ταχύτητα, κι εμείς να τον ακολουθούμε παρακολουθωντας προσεκτικά τις γραμμές του.

Στην σκόνη, απαγορεύεται η προσπέραση, αφού όταν δεν βλέπεις καλά το έδαφος, καραδοκούν οι πέτρες να σε ρίξουν κάτω. Και δεν είναι μόνο αυτά, αφού οδηγωντας στην έρημο, αρχίσαμε να βλέπουμε πως δεν είναι μόνο οι πέτρες που μπορεί να σου στοιχίσουν μία πτώση: Είναι και σημεία άμμου που δημιουργούν σκαλοπάτια τα οποία δεν φαίνονται στον ήλιο. Άλλοτε μαλακά τα οποία σπάνε με το βάρος της μοτοσυκλέτας και ανοίγουν το δρόμο, άλλοτε σκληρά που σε βρίσκουν απροετοίμαστο. Προσαρμοζόμαστε συνεχώς στην οδήγηση και περνάμε σε απάτητα σημεία, αρκετά έξω από την βασική διαδρομή της αποστολής. Οι χωματόδρομοι που θα πέρναγε αργότερα το 2ο και 3ο γκρουπ, είναι κοντά μας, οπότε αν κάποιος αισθανόταν άσχημα με τις οδηγικές συνθήκες, θα μπορούσε να ενταχθεί στις πιο ήπιες ομάδες.

Σταματάμε για τις ανάγκες τις φωτογράφησης δίπλα σε γκρεμούς και ειδυλλιακά τοπία. Αλλάζουμε ένα πίσω ελαστικό στην δική μου μοτοσυκλέτα γιατί έσκασε και συνεχίζουμε σε πιο άγριες διαδρομές. Μέχρι στιγμής, τίποτα δύσκολο, τίποτα δύσβατο, απλά μία συνεχόμενη κούραση η οποία σε καταβάλει λόγω της ζέστης, αλλά και της συνεχόμενης πίεσης για να ''πλανάρει'' η μοτοσυκλέτα πάνω στην άμμο. Δεν μπορείς να χαλαρώσεις, ούτε δευτερόλεπτο! Το γκάζι μένει ανοιχτό, οι ταχύτητες αλλάζουν νωρίς ώστε να μην ανεβαίνουν πολύ οι στροφές, και η ροπή του 1290 βγάζει την μοτοσυκλέτα από την άμμο όπως μία εξωλέμβια ένα φουσκωτό σκάφος στην θάλασσα. Κι έτσι, διατηρώντας την ταχύτητα μας σταθερή, επιλέγοντας ανοιχτές γραμμές και λιγότερα φρένα, η βόλτα συνεχίζεται ακόμη πιο σβέλτα. Ο Chris Birch οδηγεί ακούραστα, τι να λένε γι'α εκεινον οι δικές μας γρήγορες ταχύτητες, τι να λέει μία ακόμη βόλτα, μπροστά στην προπόνηση που ρίχνει κανονικά.

Αρχίζει και γίνεται πιο ωραία η διαδρομή, αφού έχουμε περάσει από την Salinas de Otuma και φτάνουμε στην Laguna Grande. Μία στάση εκεί για φωτογραφίες, για να δούμε ένα από τα τουριστικά μέρη, όπου βρίσκεται ένα ψαροχώρι, μας ρίχνει την διάθεση μιας και κόσμος εκεί ζει σε άθλιες συνθήκες. Κάτι που συμβαίνει στο μέγιστο του Peru, εκτός από τα τουριστικά θέρετρα και μερος της πρωτευουσας Lima, όπου κυριολεκτικά, είναι άλλος κόσμος. Λίγα χιλιόμετρα μετά, σταματάμε για φαγητό. Κλασική φιλοξενία KTM, με barbeque στην άκρη του γκρεμού, πανω απο την παραλία, με στημένες τέντες και τραπέζια, με μουσική από την RedBull, με δελφίνια να περνάνε σε κοντινή απόσταση από τα βράχια. Ειρηνικός. Τα βλέπεις όλα διαφορετικά.

Και από εκεί και πέρα, θα άλλαζε το σκηνικό, αφού ο Chris Birch μας είχε τάξει μία πολύ πιο σκληρή διαδρομή στο τελευταίο τμήμα της διαδρομής. Φαγωμένοι, κάτω από την ζέστη, έτοιμοι για ύπνο. Δεν βαριέσαι. Δεν θα το χάναμε με τίποτα!

Και το παιχνίδι ξεκινάει, με τον ρυθμό να ανεβαίνει δυνατά. Οι τροχοί των 1290 πετούν άμμο, το γκάζι ανοίγει αρκετά, ο Birch δίνει τον ρυθμό και εμείς ακολουθούμε. Μπαίνουμε για πρώτη φορά σε μεγάλους αμμόλοφους και αρχίζουμε να ανεβοκατεβαίνουμε στην τύχη, ψάχνοντας την διαδρομή μας. Επιτάχυνση πριν την άνοδο, σταθερά ανοιχτό γκάζι και το τέρας βγαίνει στην κορυφή! Έχουμε ως βάση την κεντρική διαδρομή που μας δίνει το GPS αλλά παίζουμε αριστερά και δεξιά στους αμμόλοφους. Η μαύρη άμμος που σκεπάζει το τοπίο περιέχει και μικρές πέτρες, και δείχνει πυκνη και συμπαγης. Αλλά καμία σχέση. Με το που πατήσει τροχός επάνω της, υποχωρεί 10 εκατοστά και η λευκη σκόνη που βγαίνει από τα τακουνάτα ελαστικά, απλά δεν περιγράφεται. Δεν μπορώ να σταθώ πίσω από τον Birch, και αλλάζω πάτημα – βρίσκομαι διαγώνια πίσω του, είτε αριστερά, είτε δεξιά.

Βλέποντας ότι αντέχω τον ρυθμό, ο Birch ανοίγει κι άλλο και σιγά-σιγά φτιάχνουμε διαφορά από τους υπόλοιπους. Δεν υπάρχει φόβος να χαθούν μιας και η σκόνη μας δίνει την κατεύθυνση και οι βαθιές ροδιές το επιβεβαιώνουν. Αρχίζουμε τις πλάκες, κατεβαίνουμε τέρμα γκάζι τους αμμόλοφους, ανοίγουμε μπερμ στην άμμο που περιμένει πως και πως να μας ρουφήξει, αν κάνουμε το λάθος. Το 1290 Super Adventure R είναι ένας απίστευτος σύμμαχος στο παιχνίδι και ελίσσεται με εκπληκτική άνεση. Όρθια θέση οδήγησης για το περισσότερο μέρος της διαδρομής, καθιστή όπου υπάρχει χαλαρότητα – πουθενά στην έρημο βέβαια.

Στα πλαίσια της δυναμικής οδήγησης, κατεβαίνουμε αμμόλοφο με υψομετρική διαφορά 100 μέτρων και βρισκόμαστε στον πάτο μίας αμμώδους έκτασης που θυμίζει λίμνη. Πλακωνόμαστε στα γκάζια και φτάνουμε να κυνηγιόμαστε με την ηλεκτρονική TFT οθόνη να δείχνει ακόμη και 160 χ.α.ω.! Τρέμω με την ιδέα του άγνωστου, αλλά έχω μπροστά μου σε μικρή απόσταση τον έμπειρο Birch που με ''τραβάει''. Συναντάμε άμμο fesh fesh – την μοναδική σε πυκνότητα λευκή άμμο στην οποία μπορείς να ''σερφάρεις'' λες και είσαι σε κύμα, να ''πλανάρεις'' σαν να κάνεις snowboard. Παίζουμε λίγο, ανεβαίνουμε με σταθερό γκάζι και όλα ηρεμούν πάνω της. Η μοτοσυκλέτα πλανάρει, δεν ακούγεται ο παραμικρός θόρυβος από την επαφή των τροχών, λες και κινείσαι σε ένα στρώμα αφρού. 

“Το μυστικό είναι να μην κλείσεις το γκάζι”, μας λέει ο Chris λίγο παρακάτω, ''και να πλανάρεις την μοτοσυκλέτα στην αλουμινένια προστατευτική ποδιά στα απότομα χασίματα'', συνεχίζει.

Τι εννοεί ο ποιητής; Να κρατάς όσο γίνεται πιο σταθερή την ταχύτητα και πορεία σου, για να μην φυτευτείς μέσα στην άμμο. Και όταν η διαδρομή χάνεται απότομα – είτε σε άνοδο λόφου, είτε σε κατέβασμα, να προσεγγίζεις υπό γωνία, και να ακουμπάς την μοτοσυκλέτα στην γωνία που σχηματίζει η άμμος, ώστε να πλανάρει πάνω της, χωρίς να βυθίζεται. Χμμμμ...

Ας το δοκιμάσουμε! Τα σημεία που είχαμε για δοκιμή άλλωστε ήταν πολλά, οπότε, οδήγηση υπό γωνία στο χάσιμο, ακουμπάει η ποδιά, και.... snowboard σε rail! Κι όμως, το κτήνος ακουμπάει στην άμμο και γλιστρά προς την κατεύθυνση που πηγαίναμε. Μετά οι δύο τροχοί ακουμπούν κανονικά, ανοίγεις γκάζι και φεύγεις και ούτε γάτα, ούτε ζημιά

Στην fesh fesh όμως, έχει και άλλη παγίδα: Αν κόψεις και στρίψεις επιτόπου για να κατέβεις έναν λόφο, υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να “καρφώσεις” και να φυτευτείς με τον μπροστινό τροχό. Το είδαμε στην προσπάθεια του Birch να ανέβει στα 100 μέτρα, και να κατέβει κάθετα. Με το 1290 να δουλεύει τέρμα γκάζι, ο μπροστινός τροχός να έχει κολλήσει και ο πίσω να σκεπάζει μοτοσυκλέτα και αναβάτη σαν ομπρέλα. Χρειάστηκε αρκετή προσπάθεια για να κατέβει, μέχρι τα τελευταία 20 μέτρα υψομετρικής διαφοράς όπου η άμμος σκλήρυνε και βρήκε πρόσφυση. Δεν το προσπάθησα. Αρκέστηκα στην ακτίνα που διαγράψαμε λίγη ώρα πριν παρέα, ανεβαίνοντας μέχρι τα 30 μέτρα, και φώναζα μέσα από το κράνος από την χαρά μου.

Αντίθετα με μένα, ένας συνάδελφος από την Αμερική, προσπάθησε να ακολουθήσει την ιδέα του Birch, και κόλλησε στα μέσα του λόφου. Έπεσε και η μοτοσυκλέτα κόλλησε, έφυγε η κάμερα από το κράνος του και έπεφτε για ώρα για να σταματήσει κάποια στιγμή – άντε να ανέβεις να την πάρεις από κει. Καθώς προσπαθούσε να ξεκολλήσει το 1290, ο Birch πήρε πρωτοβουλία και τράβηξε μία διαγώνια γραμμή, έφτασε στην κάμερα και την πήρε αυτός.

Ήμασταν μέσα στην μέση της άνυδρης περιοχής, με την Fesh Fesh να κυριαρχεί, και σε ένα ατελείωτο πλάτωμα, επιταχύνουμε όσο μπορούμε – όσο μας επιτρέπει η όραση μας και η ασφάλεια που αυτή μας έδινε. Κινούμαστε με ταχύτητες κοντά στα 150 και δεν ξεχωρίζουμε τα όρια του εδάφους με τον ουρανό. Αυτό κυρίως μας κάνει να κρατιόμαστε και να μην ανοίγουμε κι άλλο, αφού πραγματικά δεν ξέρουμε αν κόβεται κάποια στιγμή η άμμος και έχει λακκούβα / χάσιμο / λοφάκι, ή ότι άλλο. Άλλωστε, στα σημεία όπου δημιουργείται σκαλοπάτι – σημείο στο οποίο έχει παρασυρθεί περισσότερη άμμος από τον αέρα, η άμμος είναι πιο μαλακή σε σημείο που θυμίζει την αραιή πυκνότητα του χιονιού που μαζεύεται γύρω από ένα δέντρο. Δεν παίζεις με αυτά...

Περνάμε συχνά ''κύματα'' από άμμο, τα βλέπουμε μπροστά μας να έχουν δημιουργηθεί, περνάμε από πάνω τους και προσπαθούμε να τα διασχίσουμε με το γκάζι ανοιχτό. Το 1290 Super Adventure R δεν μασάει μία, περνάει αλώβητο και σταθερό, χωρίς ταρακουνήματα ή κοπανήματα.

Έχουμε αλλάξει την διαδρομή και έχουμε κόψει την έρημο στην μέση. Αντί να κινηθούμε προς την Huacachina και την Ica, που ήταν το αρχικό πλάνο, ώστε να συναντηθούμε με τα άλλα γκρουπ, κινούμαστε διαγώνια προς το Pozo Santo για να συναντήσουμε την Panamericana.

Τελευταία παιχνίδια στους αμμόλοφους, προσπαθούμε να βγούμε στον τελευταίο χωματόδρομο που θα μας ενώσει με τον πολιτισμό και εκεί κάποιοι συνάδελφοι κολλάνε στο ανάχωμα που χωρίζει την έρημο με τον δρόμο. Τους βοηθάμε και συνεχίζουμε την πορεία μας. Διακόσια χιλιόμετρα μετά, μετά από κατανάλωση 5,5 λίτρων νερό, τριών ισοτονικών και ενός ενεργειακού ποτού, το όνειρο τελειώνει.

Ο Chris Birch απεδείχθη άριστος πλοηγός, ένας κορυφαιος αναβάτης χαμηλών τόνων που δεν χρειαζόταν να κάνει κάτι για να μας πείσει – άνετος, γρήγορος, σταθερός, εξαιρετικός άνθρωπος.

Το 1290 Super Adventure R μας χάρισε μοναδικές στιγμές με τις αστείρευτες δυνατότητες, την ευκολία στην οδήγηση, το εξαιρετικό ζύγισμα για τον κυβισμό του, τις μοναδικές αναρτήσεις του.

Οκτώ ώρες για 200 χιλιόμετρα φαντάζουν πολλές; Μακάρι να μπορούσαμε να τις επιμηκύνουμε κι άλλο, για να μην τελειώσει ποτέ αυτό το ''βασανιστήριο''!

Φωτογραφίες